De voorwaarde voor wetenschappelijke kennis is een mentale ruimte waarbinnen die wetenschap bestaat

[MaartenV]

Hoe zielig om toch maar jezelf als zombie voor te doen zonder bestaan van innerlijk leven en aan de ander te vragen om het te bewijzen.
Goed wetende dat het niet bewijsbaar is.

Bestaan gevoelens, TIBERIUS CLAUDIUS?
Bestaat de activiteit van het dromen, TIBERIUS CLAUDIUS?

Als die twee zaken volgens jou bestaan, bewijs het!
Wedden dat je dat niet kan.

Ik moet jou op je woord geloven dat jij gevoelens hebt, op basis van analogie. Jij reageert zoals ik, en ik heb een innerlijk leven van gevoelens, dus ik zal op basis van die analogie GELOVEN dat jij gevoelens hebt. In die zin ben ik inderdaad een GELOVIGE. Niks mis mee en zelfs noodzakelijk wil je op een normale manier met andere levende wezens met gevoelens kunnen omgaan.

Nogmaals ik hoef niets aan te tonen, dat is aan jou.

Dat doe je dus niet net als dat je hardnekkig weiger ondanks herhaal aandringen je zogenaamde fenomenen te omschrijven.

Nogmaals:
Er is geen enkele rede waardoor kan worden aangenomen dat en mens meer is dan een hoog georganiseerd eiwit.

Als jij beweert dat er meer is dien je twee dingen te doen:

1. Een goede omschrijving te geven van dat meer.
2. Een bewijs dat het bestaat.

Beide doe je domweg niet.

Tiberius,

Je standpunt luidt:

“Er is geen enkele reden om aan te nemen dat een mens meer is dan een hoog georganiseerd eiwit.”

Dat is een reductie van het mens-zijn tot fysieke componenten, maar die reductie negeert of ontkent de onmiddellijke evidentie van het innerlijk leven dat elk mens bij zichzelf ervaart. (tenzij jij een zombie bent?) Mijn tegenwerping is daarom niet een wetenschappelijke, maar een epistemologische:

Jij gebruikt zelf bewustzijn, taal, betekenis en redenering om een visie te verdedigen die het bestaan van dat bewustzijn ontkent. Hoe idioot kan je het krijgen?



Zelf-referentiële incoherentie van materialistisch eliminativisme
Als jij zegt:

“Ik hoef niets aan te tonen, want ik zie geen reden om iets aan te nemen buiten materie,”

… dan gebruik jij een mentale ruimte waarin jij redeneert, argumenten weegt, betekenis geeft aan zinnen, en probeert een coherente visie te verdedigen. Maar dat proces zelf is bewijs van de aanwezigheid van iets meer dan enkel eiwitstructuren. Neuronen verklaren niet de ervaring van redenering.

Het probleem met eliminatief materialisme is dat het zichzelf ondergraaft: als mentale fenomenen zoals redeneren of betekenis niet echt bestaan, dan is jouw standpunt ook betekenisloos.

Fenomenologisch onloochenbaar: het bewustzijnsprobleem
Ik nodig je uit het volgende te overwegen, in de geest van filosofen als Thomas Nagel, David Chalmers, en Edmund Husserl:

Het innerlijk leven is direct evident voor het subject zelf.
Jij voelt pijn, honger, verlangen, afkeer. Jij droomt. Jij hebt gedachten.
Als je dat allemaal afdoet als "illusies", voor wie zijn die illusies dan?

Dergelijke subjectieve ervaringen zijn niet objectief meetbaar of aantoonbaar of bewijsbaar, maar daarom niet onbestaand.
Zoals Nagel schreef: "There is something it is like to be a bat." – dat zijn is niet meetbaar, maar wel evident voor de bat zelf.

Wetenschap is zelf gebaseerd op mentale concepten
Je zegt:

“Het is wetenschappelijk om naar bewijs of plausibele argumenten te vragen.”

Correct. Maar bewijzen en argumenten zijn mentale handelingen.
Een logische redenering is niet zichtbaar onder een microscoop.
Wetenschap presupponeert een denker die redeneert over waarnemingen binnen een mentale ruimte. Zoals ik eerder zei:

Zonder de mentale ruimte zijn wetenschappelijke teksten slechts streepjes op papier.


Ik geef toe dat ik GELOOF op basis van analogie dat jij gevoelens hebt, zonder bewijsbaarheid.
Jij gelooft echter blind dat er niets meer is dan eiwitten en impulsen zonder enige verklaring voor het ontstaan van bewustzijn uit materie.

Dus stel jezelf deze vragen:

Kun jij me uitleggen waarom subjectieve ervaring uit objectieve materie zou moeten ontstaan?

Wat is er in materiële deeltjes dat wijst op de mogelijkheid van "een gevoel van verdriet"?

Als je zegt: “Het hoeft geen verklaring, het is gewoon zo”, dan is dat geloof. Maar dan is jouw geloof fundamenteel minder plausibel, want het negeert een hele klasse van evidenties: onze directe ervaring.

Samengevat:
Materialisme zonder innerlijk leven is incoherent, want je moet denken om het te verdedigen.

Subjectieve ervaring is epistemologisch primair, want zonder ervaring is er geen enkele zekerheid over de buitenwereld.

De vraag om ‘bewijs’ is hier misplaatst, want het gaat om directe evidentie en intersubjectieve herkenning, niet om meetbare grootheden.

Slotvraag aan jou, Tiberius Claudius:

Als je écht denkt dat je gevoelens, gedachten en dromen slechts illusies zijn van een eiwitmachine… wie of wat is dan misleid?

Want een illusie vereist een erváárder.

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Hoe zielig om toch maar jezelf als zombie voor te doen zonder bestaan van innerlijk leven en aan de ander te vragen om het te bewijzen.
Goed wetende dat het niet bewijsbaar is.

Bestaan gevoelens, TIBERIUS CLAUDIUS?
Bestaat de activiteit van het dromen, TIBERIUS CLAUDIUS?

Als die twee zaken volgens jou bestaan, bewijs het!
Wedden dat je dat niet kan.

Ik moet jou op je woord geloven dat jij gevoelens hebt, op basis van analogie. Jij reageert zoals ik, en ik heb een innerlijk leven van gevoelens, dus ik zal op basis van die analogie GELOVEN dat jij gevoelens hebt. In die zin ben ik inderdaad een GELOVIGE. Niks mis mee en zelfs noodzakelijk wil je op een normale manier met andere levende wezens met gevoelens kunnen omgaan.

Nogmaals ik hoef niets aan te tonen, dat is aan jou.

Dat doe je dus niet net als dat je hardnekkig weiger ondanks herhaal aandringen je zogenaamde fenomenen te omschrijven.

Nogmaals:
Er is geen enkele rede waardoor kan worden aangenomen dat en mens meer is dan een hoog georganiseerd eiwit.

Als jij beweert dat er meer is dien je twee dingen te doen:

1. Een goede omschrijving te geven van dat meer.
2. Een bewijs dat het bestaat.

Beide doe je domweg niet.

Tiberius,

Je standpunt luidt:

“Er is geen enkele reden om aan te nemen dat een mens meer is dan een hoog georganiseerd eiwit.”

Dat is een reductie van het mens-zijn tot fysieke componenten, maar die reductie negeert of ontkent de onmiddellijke evidentie van het innerlijk leven dat elk mens bij zichzelf ervaart. (tenzij jij een zombie bent?) Mijn tegenwerping is daarom niet een wetenschappelijke, maar een epistemologische:

Jij gebruikt zelf bewustzijn, taal, betekenis en redenering om een visie te verdedigen die het bestaan van dat bewustzijn ontkent. Hoe idioot kan je het krijgen?



Zelf-referentiële incoherentie van materialistisch eliminativisme
Als jij zegt:

“Ik hoef niets aan te tonen, want ik zie geen reden om iets aan te nemen buiten materie,”

… dan gebruik jij een mentale ruimte waarin jij redeneert, argumenten weegt, betekenis geeft aan zinnen, en probeert een coherente visie te verdedigen. Maar dat proces zelf is bewijs van de aanwezigheid van iets meer dan enkel eiwitstructuren. Neuronen verklaren niet de ervaring van redenering.

Het probleem met eliminatief materialisme is dat het zichzelf ondergraaft: als mentale fenomenen zoals redeneren of betekenis niet echt bestaan, dan is jouw standpunt ook betekenisloos.

Fenomenologisch onloochenbaar: het bewustzijnsprobleem
Ik nodig je uit het volgende te overwegen, in de geest van filosofen als Thomas Nagel, David Chalmers, en Edmund Husserl:

Het innerlijk leven is direct evident voor het subject zelf.
Jij voelt pijn, honger, verlangen, afkeer. Jij droomt. Jij hebt gedachten.
Als je dat allemaal afdoet als "illusies", voor wie zijn die illusies dan?

Dergelijke subjectieve ervaringen zijn niet objectief meetbaar of aantoonbaar of bewijsbaar, maar daarom niet onbestaand.
Zoals Nagel schreef: "There is something it is like to be a bat." – dat zijn is niet meetbaar, maar wel evident voor de bat zelf.

Wetenschap is zelf gebaseerd op mentale concepten
Je zegt:

“Het is wetenschappelijk om naar bewijs of plausibele argumenten te vragen.”

Correct. Maar bewijzen en argumenten zijn mentale handelingen.
Een logische redenering is niet zichtbaar onder een microscoop.
Wetenschap presupponeert een denker die redeneert over waarnemingen binnen een mentale ruimte. Zoals ik eerder zei:

Zonder de mentale ruimte zijn wetenschappelijke teksten slechts streepjes op papier.


Ik geef toe dat ik GELOOF op basis van analogie dat jij gevoelens hebt, zonder bewijsbaarheid.
Jij gelooft echter blind dat er niets meer is dan eiwitten en impulsen zonder enige verklaring voor het ontstaan van bewustzijn uit materie.

Dus stel jezelf deze vragen:

Kun jij me uitleggen waarom subjectieve ervaring uit objectieve materie zou moeten ontstaan?

Wat is er in materiële deeltjes dat wijst op de mogelijkheid van "een gevoel van verdriet"?

Als je zegt: “Het hoeft geen verklaring, het is gewoon zo”, dan is dat geloof. Maar dan is jouw geloof fundamenteel minder plausibel, want het negeert een hele klasse van evidenties: onze directe ervaring.

Samengevat:
Materialisme zonder innerlijk leven is incoherent, want je moet denken om het te verdedigen.

Subjectieve ervaring is epistemologisch primair, want zonder ervaring is er geen enkele zekerheid over de buitenwereld.

De vraag om ‘bewijs’ is hier misplaatst, want het gaat om directe evidentie en intersubjectieve herkenning, niet om meetbare grootheden.

Slotvraag aan jou, Tiberius Claudius:

Als je écht denkt dat je gevoelens, gedachten en dromen slechts illusies zijn van een eiwitmachine… wie of wat is dan misleid?

Want een illusie vereist een erváárder.

Heel lang verhaal, maar dat heb je al tig keren opgeschreven.

Weer volg je cirkel redeneringen, dat heb ik al vaker gemeld.

Daarnaast laat je me iets zeggen wat ik niet gezegd heb.

[Mullog]

Ik val feitelijk letterlijk bijna om van verbazing (bij wijze van spreken) dat men hier zelfs 'het mentale' of 'innerlijk leven' ontkent (wat niet fysiek bewijsbaar is), om toch maar zijn materialisme hoog te houden dat enkel het fysiek bewezene bestaat. ...

Ik moet je teleurstellen. Ik kom niet aan ontkennen toe want ik krijg maar geen antwoord op onderstaande vraag

@MaartenV zou je, zoals Bonjour eigenlijk ook al aangeeft, een heel precieze definitie van Mentale Ruimte willen geven die voor jouw post geldt?

[axxyanus]

Ik val feitelijk letterlijk bijna om van verbazing (bij wijze van spreken) dat men hier zelfs 'het mentale' of 'innerlijk leven' ontkent (wat niet fysiek bewijsbaar is), om toch maar zijn materialisme hoog te houden dat enkel het fysiek bewezene bestaat.

Ik denk niet dat mensen een innerlijk leven ontkennen. Ik denk dat mensen gewoon je geschiedenis hier kennen, en ervan uitgaan dat als jij het over een innerlijk leven hebt, jij specifiek bedoelt: een innerlijk leven dat zijn oorsprong heeft in een immaterieel bewustzijnsveld.

Dus graag een antwoord op de vraag wat jij precies bedoelt met die mentale ruimte. Over wat soort mentale ruimte heb je het dan? De emergente mentale ruimte die gewoon het gevolg is van fysieke activiteiten in de hersenen? Of praat je over een transcendente mentale ruimte, die het gevolg is van immateriële wisselwerking. Of misschien bedoel je iets anders, dat kan ook.

Kan je ons wat duidelijkheid scheppen?

[Amerauder]

Dat lijkt me dan jouw probleem te zijn. Ik ken niemand anders die problemen heeft met het idee dat iets dat al bestond voor wij mensen het ontdekten.

Ik heb ook geen problemen met die idee.

Ik wijs er slechts op dat het inderdaad een idee is, zoals je correct stelt, en als zodanig, onderdeel van de mentale ruimte.

Wat is je punt? Alles wat we hier bespreken zijn ideeën. Maar dat er een mentale ruimte nodig is om een idee over het bestaan van iets te hebben, betekent nog niet dat er een mentale ruimte nodig is voor het bestaan opzich daarvan.

Dat wij een idee over het fysieke moeten hebben om over het bestaan van het fysieke van gedachten te kunnen wisselen impliceert niet dat het bestaan van het fysieke afhankelijk is van onze gedachten.

We hebben natuurlijk allerhande ervaringen.

We ervaren de fysieke wereld, inderdaad, maar we ervaren ook emoties van allerlei aard en schimmige, vluchtige gedachten die na een minuut weer verdwenen zijn. We hebben ideeën die tegen de eeuwigheid opgewassen lijken te zijn. Noem het maar op. Ervaringen komen in vele soorten en maten.

Nu vind ik het persoonlijk nogal extremistisch en zelotisch, om tussen al die verschillende ervaringen die wij hebben één type eruit te pikken, die van materie, en te zeggen: “ja, ervaringen van dat ene type , die zijn heel anders dan alle andere hoor! Want al die andere, tja, die zijn eigenlijk een beetje nep, ze slaan eigenlijk helemaal nergens op, maar deze! Deze zijn echt! Deze, en alleen deze, gaan over de enige echte werkelijkheid zelf!”

In principe doe je dan exact hetzelfde als wat Maarten doet, maar dan met een ander type ervaring.

Natuurlijk “zou het kunnen” dat er buiten onze ervaring om nog een soort “echte werkelijkheid” bestaat, een soort schaduwdimensie waarin deze zaken een soort “tweede leven” zouden hebben – geheel los van onze kennis ervan. Prima. Wat jij wilt, dat kan inderdaad.

Maar je kunt niet lukraak één specifiek type ervaringen eruit pikken en beweren dat het enkel en alleen voor dat type ervaringen geldt, je kunt niet één type ervaringen isoleren van de andere en doen alsof die hoger, specialer, heiliger zijn dan de rest. Dat is onzin, want ze horen allemaal bij elkaar en vormen samen één geheel. Zonder emoties zou jij ook van de fysieke wereld geen weet hebben.

[Amerauder]

Ik val feitelijk letterlijk bijna om van verbazing (bij wijze van spreken) dat men hier zelfs 'het mentale' of 'innerlijk leven' ontkent (wat niet fysiek bewijsbaar is), om toch maar zijn materialisme hoog te houden dat enkel het fysiek bewezene bestaat. Dat is ernstig eigenlijk: men moet zichzelf als subject en het innerlijke leven ontkennen als bestaand ten aanzien van anderen, wil men consistent kunnen blijven met het eigen hooggehouden materialisme dat als axioma heeft dat enkel fysiek bewijsbare bestaat. Triest om aan te horen, eigenlijk.

Enkel een zombie zonder innerlijk leven, ontkent het bestaan van het mentale.

Wat is er zo vreemd aan dat mensen het voor hun religie opnemen?

Dat is juist doodnormaal. En als daarvoor wat logische sprongen genomen moeten worden, dan is dat maar zo. Er staat hier veel meer op het spel dan een beetje logica. Het gehele wereldbeeld komt in gevaar, dus dan is het offer van wat logische geldigheid uiterst gemakkelijk gemaakt.

[heeck]

Amerauder,

Vanzelf kan iedereen een stel letters uitspreekbaar achter elkaar plaatsen en menen dat daarmee een nieuwe overweegbaarheid niet mag worden buitengesloten.
Daar kunnen zelfs suggesties mee worden opgewekt die iemand zo aanspreken dat ik de tekst van "JABBERWOCKY" 250cm hoog in de hal heb hangen.
En ook krimpt het onstoffelijke gestaag ineen zodat de bestaansvraag wel aan de orde mag komen:
viewtopic.php?p=645566#p645566

Het mentale ervaren kan rustig het geval blijven; dat is geen punt.

Roeland

[axxyanus]

Nu vind ik het persoonlijk nogal extremistisch en zelotisch, om tussen al die verschillende ervaringen die wij hebben één type eruit te pikken, die van materie, en te zeggen: “ja, ervaringen van dat ene type , die zijn heel anders dan alle andere hoor! Want al die andere, tja, die zijn eigenlijk een beetje nep, ze slaan eigenlijk helemaal nergens op, maar deze! Deze zijn echt! Deze, en alleen deze, gaan over de enige echte werkelijkheid zelf!”

Waar heb je het in hemelsnaam over?

Ik ontken enkel jouw bewering dat het fysieke het mentale nodig heeft om te bestaan.

Natuurlijk “zou het kunnen” dat er buiten onze ervaring om nog een soort “echte werkelijkheid” bestaat, een soort schaduwdimensie waarin deze zaken een soort “tweede leven” zouden hebben – geheel los van onze kennis ervan. Prima. Wat jij wilt, dat kan inderdaad.

Maar je kunt niet lukraak één specifiek type ervaringen eruit pikken en beweren dat het enkel en alleen voor dat type ervaringen geldt, je kunt niet één type ervaringen isoleren van de andere en doen alsof die hoger, specialer, heiliger zijn dan de rest. Dat is onzin, want ze horen allemaal bij elkaar en vormen samen één geheel. Zonder emoties zou jij ook van de fysieke wereld geen weet hebben.

Wat heeft dat tweede met het eerste te maken? Wat heeft dat tweede ook maar iets te maken met wat ik schreef?

[Amerauder]

Nu vind ik het persoonlijk nogal extremistisch en zelotisch, om tussen al die verschillende ervaringen die wij hebben één type eruit te pikken, die van materie, en te zeggen: “ja, ervaringen van dat ene type , die zijn heel anders dan alle andere hoor! Want al die andere, tja, die zijn eigenlijk een beetje nep, ze slaan eigenlijk helemaal nergens op, maar deze! Deze zijn echt! Deze, en alleen deze, gaan over de enige echte werkelijkheid zelf!”

Waar heb je het in hemelsnaam over?

Ik ontken enkel jouw bewering dat het fysieke het mentale nodig heeft om te bestaan.

Je kunt hetzelfde over alle fenomenen van de ervaring beweren, dat het ook los van het mentale zou kunnen bestaan.

Dat doe je echter niet. Je doet het heel specifiek voor één type fenomeen. Net zoals Maarten. Het verschil zit hem enkel in de specifieke keuze voor het type ervaring dat jullie heilig verklaren en o zoveel specialer vinden dan de overige.

Alleen aan de materie ken jij een van de ervaring onafhankelijk bestaan toe. Alleen aan de materie wordt zelfstandigheid toegekend – een goddelijk attribuut. Vanwaar deze voorkeursbehandeling?

[axxyanus]

Nu vind ik het persoonlijk nogal extremistisch en zelotisch, om tussen al die verschillende ervaringen die wij hebben één type eruit te pikken, die van materie, en te zeggen: “ja, ervaringen van dat ene type , die zijn heel anders dan alle andere hoor! Want al die andere, tja, die zijn eigenlijk een beetje nep, ze slaan eigenlijk helemaal nergens op, maar deze! Deze zijn echt! Deze, en alleen deze, gaan over de enige echte werkelijkheid zelf!”

Waar heb je het in hemelsnaam over?

Ik ontken enkel jouw bewering dat het fysieke het mentale nodig heeft om te bestaan.

Je kunt hetzelfde over alle fenomenen van de ervaring beweren, dat het ook los van het mentale zou kunnen bestaan.

Ik heb het helemaal niet over fenomen.

[Peter van Velzen]

Mag ik er op wijzen dat - zover men weet - niemand ervaringen kent, die niet in materie vastgelegd zijn? Ervaringen zijn in eerste instantie herinneringen, die door onze hersenverbindingen worden gevormd. Hoe precies dat wordt nog steeds onderzocht, maar dat die verbindingen fysiek zijn en materiëel is zeker. Dus er zijn geen speciale ervaringen waar fysicalisten - zoals ik - een aparte status aan toekennen.

Het mentale is waarschijnlijk niet anders dan een semi-permanente fysische structuur, die telkens opnieuw wordt gevormd door de processen en de structuur binnen ons brein. Maar het is wél waar dat als ze niet bestonden we ook nergens iets van zouden weten.

[dikkemick]

Maarten, ik kan mijn herinneringen niet overbrengen naar jouw brein. Toch gebonden aan materie?

[Amerauder]

Ik ontken enkel jouw bewering dat het fysieke het mentale nodig heeft om te bestaan.

Je kunt hetzelfde over alle fenomenen van de ervaring beweren, dat het ook los van het mentale zou kunnen bestaan.

Ik heb het helemaal niet over fenomen.

Nee, je hebt het over de onderliggende realiteit waar deze fenomenen in jouw beleving slechts een afspiegeling van zouden zijn.

Maar dat is het punt nu juist – want slecht bij één type ervaringen stel je dat ze het gevolg zijn van zo’n onderliggende zelfstandige realiteit – die veel echter, werkelijker is dan al het overige. Terwijl de andere ervaringen – gedachten, gevoelens, noem maar op – als minder belangrijke bijproducten worden getypeerd, die veel gemakkelijker op een vergissing kunnen berusten.

Dat mag natuurlijk, ieder zijn meug, maar de rigiditeit, blindheid zelfs waarmee deze voorkeur wordt voltrokken – en het ene dus vele malen zekerder wordt genoemd dan het andere – noem ik dus een tikkeltje fanatiek, een klein beetje extremistisch.

Mag ik er op wijzen dat - zover men weet - niemand ervaringen kent, die niet in materie vastgelegd zijn? Ervaringen zijn in eerste instantie herinneringen, die door onze hersenverbindingen worden gevormd. Hoe precies dat wordt nog steeds onderzocht, maar dat die verbindingen fysiek zijn en materiëel is zeker.

Ja, dat is het geloofsartikel dat hier ter sprake staat inderdaad. Dan kun je het nog wel eens bevestigen, ja en amen, geprezen zij de Heer, maar dat voegt aan die discussie dan verder weinig toe hè.

Dat het een geloofskwestie betreft blijkt ook uit deze toelichting: “Ja, we weten nog niet precies hoe, maar dat het zo is, dat staat al wel vast!”

Overigens, waarom stel je het ervaren en het herinneren aan elkaar gelijk? Dat zijn toch vrij verschillende activiteiten?

Dus er zijn geen speciale ervaringen waar fysicalisten - zoals ik - een aparte status aan toekennen.

Jawel, de ervaringen van fysieke zaken worden getypeerd als afspiegelingen van het “echt bestaande”, terwijl andere ervaringen worden getypeerd als “mogelijk imaginair”, waarmee ze ondergeschikt worden gemaakt, alsof verzonnen dingen minder waard zouden zijn.

Het mentale is waarschijnlijk niet anders dan een semi-permanente fysische structuur, die telkens opnieuw wordt gevormd door de processen en de structuur binnen ons brein. Maar het is wél waar dat als ze niet bestonden we ook nergens iets van zouden weten.

Geen klein detail – dat we daar zonder het mentale ook niets van zouden weten. Dat is het hele punt nu juist, toch?

Met andere woorden, het gehele fysieke domein, alles wat wij daartoe rekenen, is in zijn geheel afhankelijk van, en dus ook volledig ondergeschikt aan de ervaringen die dat domein in het leven roepen en mogelijk maken.

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Het mentale is waarschijnlijk niet anders dan een semi-permanente fysische structuur, die telkens opnieuw wordt gevormd door de processen en de structuur binnen ons brein. Maar het is wél waar dat als ze niet bestonden we ook nergens iets van zouden weten.

Van het laatste ben ik me niet zo zeker.
Zou kunnen, maar iets kan misschien ook weten zonder het te beseffen.

Moeilijk onderwerp:
Wanneer begonnen organismen in de loop van de evolutie iets te beseffen en nog moeilijker wat beseften ze dan wel?

[axxyanus]

Ik heb het helemaal niet over fenomen.

Nee, je hebt het over de onderliggende realiteit waar deze fenomenen in jouw beleving slechts een afspiegeling van zouden zijn.

Maar dat is het punt nu juist – want slecht bij één type ervaringen stel je dat ze het gevolg zijn van zo’n onderliggende zelfstandige realiteit – die veel echter, werkelijker is dan al het overige. Terwijl de andere ervaringen – gedachten, gevoelens, noem maar op – als minder belangrijke bijproducten worden getypeerd, die veel gemakkelijker op een vergissing kunnen berusten.

Amarauder, het wordt wat vermoeiend dat jij zowat elk gedachtenwisseling met wat metafysische elementen, gebruikt om een pleidooi voor solipsisme te houden.

Als je droom niet van werkelijkheid kan scheiden, want daar lijkt jouw standpunt op neer te komen, waarom probeer je hier dan van gedachten te wisselen met "personen" die toch niet te onderscheiden zijn van hersenschimmen.