NB:
Niet geschikt voor forummers die vanwege
een VIDEO die 1 tot 15 minuten duurt
voorkeur geven aan tijd en/of energie besteden
aan de historie van het Israël-Palestina conflict.
Israël verkeerd in staat van oorlog!
Om misverstanden te voorkomen over het belang van hoeveel Israëliërs al dan niet achter de oorlog in Gaza staan wil ik nog ff benadrukken dat op woensdag 11 oktober 2023 de Israëlische premier Netanyahu en de oppositie in Israël het eens zijn geworden over de vorming van een regering van nationale eenheid. Dat stond in een gezamenlijke verklaring van Netanyahu en voormalig defensieminister Gantz. Binnen die regering is een oorlogskabinet gevormd.
Dat oorlogskabinet zal zich alleen bezighouden met alles rondom de oorlog met Hamas en bestaat uit premier Netanyahu, Gantz en de huidige minister Gallant van Defensie,
zo staat in de verklaring.
Israël verkeerd in staat van oorlog:
- de staat waarin een land verkeert na een oorlogsverklaring!
Een
oorlogsverklaring is de formele aanzegging
van oorlog van een land tegen een ander land, en
is daarmee het officiële begin van een oorlog.
Gevolgen
Het vervolg van een oorlogsverklaring is vaak dat het oorlogsverklarende land het land binnenvalt waaraan de oorlog verklaard is. De oorlog is officieel pas afgelopen als er een vredesverdrag is getekend, of als een van de partijen heeft verloren. Dit kan de volgende consequenties hebben:
- Het verliezende land wordt tijdelijk bezet;
- Het verliezende land wordt ingelijfd;
- Een deel van het land wordt ingelijfd;
- Het land moet toezeggingen doen en/of (herstel)betalingen doen;
- Het regime wordt afgezet.
Huidige oorlogsverklaringen
Enkele oorlogsverklaringen zijn op dit moment nog van kracht,
hoewel ze eerder behouden worden door gebrek aan een vredesverdrag
dan door een actieve toestand van vijandelijkheden.
- Israël is in staat van oorlog met Libanon sinds de Jom Kipoeroorlog.
- Israël is in staat van oorlog met Syrië sinds de Jom Kipoeroorlog.
- Irak is in oorlog met Israël aangezien het de vredesverdragen van 1949 niet getekend heeft.
Israël verkeert dus in een staat van oorlog en
daarmee is feitelijk de Democratie als zodanig
[tijdelijk] opgeheven.
Hoe zulks in Israël juridisch geformuleerd is weet ik niet,
maar in de Nederlandse Grondwet staat:
- Artikel 187: Staat van oorlog; Militair gezag
- Ter handhaving van de uit- of inwendige veiligheid kan door of vanwege den Koning elk gedeelte van het grondgebied des Rijks in staat van oorlog of in staat van beleg verklaard worden. De wet bepaalt de wijze waarop en de gevallen waarin zulks geschieden kan en regelt de gevolgen.
Bij die regeling kan worden bepaald, dat de grondwettelijke bevoegdheden van het burgerlijk gezag ten opzichte van de openbare orde en de politie geheel of ten deele op het militair gezag overgaan, en dat de burgerlijke overheden aan de militaire ondergeschikt worden.
Het belang van hoeveel Israëliërs al dan niet achter de oorlog in Gaza staan is derhalve opgeschort tot de oorlog officieel voorbij is, en de oorlog is officieel pas afgelopen als er een vredesverdrag is getekend, of als een van de partijen heeft verloren. tenzij het oorlogskabinet van de regering van nationale eenheid anders beslist. Daarmee valt de volle beslissingsbevoegdheid en verantwoordelijkheid dus toe aan dat oorlogskabinet. Ook wat eventuele verantwoordelijkheid van
[bewezen!] oorlogsmisdaden betreft.
Interesant leesvoer wat deze materie betreft,
waar het die andere oorlog aangaat, Rusland-Oekraïne,
maar toch: mijns inziens wel degelijk vergelijkbaar:
Faculteit der Filosofie Marc de Kesel 5 oktober 2022 schreef:
Marc de Kesel is bijzonder hoogleraar aan de faculteit Filosofie, Theologie en Religiewetenschappen en wetenschappelijk medewerker aan het Titus Brandsma Instituut, Radboud Universiteit, Nijmegen.
Oorlog en Democratie:
voor democratie moet gevochten worden (I)
In Oekraïne voert ‘democratie’ oorlog tegen ‘autoritarisme’. Zo klinkt het, in het Westen althans, geregeld in pers en media. Maar is oorlog niet per se ondemocratisch? Is een democratie het niet aan zichzelf verplicht om pacifistisch te zijn? Sluiten democratie en oorlog elkaar niet uit? Met de oorlog in Oekraïne als aanleiding, ontrafelt Marc De Kesel in dit blog de verhouding tussen democratie en oorlog en gaat hij in op het onderscheid tussen autoritaire en liberale democratie.
Sluiten oorlog en democratie elkaar uit? Het antwoord is even eenvoudig als ondubbelzinnig: nee. Dat was bij haar aanvang niet zo, en dat is ook vandaag niet zo. De antieke democratieën van wie we de idee overerfden, zijn groot geworden in en door oorlogen.
Waar staat democratie voor?
De strijd die momenteel aan de gang is, herkennen we in de strijd die, zacht uitgedrukt, een eeuw geleden ook al eens de wereld in rep en roer heeft gezet. Kort door de bocht gesteld, laat die zich samenvatten als de strijd tussen liberale democratie en volksdemocratie. Ofwel staat democratie voor een samenleving waar de macht aan het verdeelde volk wordt overgelaten ofwel staat ze voor een samenleving waar in naam van het volk een onverdeelde macht regeert.
Die laatste, de ‘volksdemocratie’ is autoritair. Zij appelleert aan de wens van het volk om een stevig gezag, een sterke leider. We vergeten beter niet dat het autoritaire en totalitaire karakter van zowel communisme als fascisme er zonder de wens van het volk niet zou zijn geweest. En zo ook bestaat het huidige politieke populisme slechts bij gratie van de massa’s die deze wens koesteren.
Naast het feit dat de geschiedenis ons leert dat we weinig of niets van haar leren, leert zij ook dat, eenmaal aan de macht, zo’n leider alles in het werk stelt om de wens van het volk te manipuleren in zijn voordeel. Het volk krijgt dan de gestolde karikatuur van zijn eigen wens als een propaganda-tsunami over zich heen gestort. En wanneer het al snel andere, tegengestelde (lees ‘democratische’) wensen gaat uiten, staat meteen, naast een verhevigde propagandagolf vol fake news, regelrechte repressie klaar.
HET VERVOLG:
Faculteit der Filosofie Marc de Kesel 26 oktober 2022 schreef:
Oorlog en Democratie:
voor democratie moet gevochten worden (II)
Met de oorlog in Oekraïne als aanleiding, ontrafelde Marc de Kesel in zijn eerdere blog de verhouding tussen democratie en oorlog en daarbij ging hij in op het verschil tussen autoritaire en liberale democratie. In dit blog laat hij zien dat democratie altijd strijd is – geen oorlog – en dat autoritaire en liberale democratie zich juist van elkaar onderscheiden in de manier waarop zij omgaan met strijd.
Democratie is strijd. Maar geen oorlog. Als een democratie zich verplicht ziet oorlog te voeren, beven haar grondvesten. Wanneer Oekraïne als bij wonder morgen de oorlog wint, wil dat nog niet zeggen dat de democratie waarvoor wij zeggen dat ze vocht, gered is. Het democratisch bestel en het dito ethos was vóór de oorlog allesbehalve optimaal, en ook na de oorlog zal er wat dit betreft nog heel wat werk aan de winkel zijn. Al is de kans ook niet irreëel dat die miraculeuze overwinning de democratie een boost geeft. Let’s hope.
Autoritaire democratie: ontkenning van strijd
Democratie is strijd. Strijd ook tussen het liberale en het autoritaire model. En strijd of, exacter, de omgang met strijd is ook wat die twee modellen tegenover elkaar stelt. Een autoritaire democratie ontkent dat ze strijd is. Zij beweert bij hoog en laag dat ze dat juist niet is. Ze claimt eenheid, eenheid rond een sterk gezag dat zich de belichaming van het onverdeelde volk weet. Let wel, de facto is een autoritaire democratie juist vol strijd en geweld, maar alle door de staat uitgeoefende geweld is erop gericht de onderlinge strijd die leden van de samenleving met elkaar kunnen aangaan – en dus ook de strijd die ze met het gezag aangaan – de kop in te drukken. Hier wordt de strijd aangegaan tegen de strijd zelf. Het is vooral daarom dat een autoritaire democratie antidemocratisch is: ze wil alle strijd uitbannen, ‘strijd’ die wezenlijk is voor een democratie.
Liberale democratie: strijd als uitgangspunt
Als een liberale democratie beweert dat ze democratischer is, is dat omdat ze strijd toelaat. Zij maakt van ‘strijd’ zonder meer de regel van haar bestel. Want strijd is wat onder het volk heerst, onderling oneens met elkaar als het is. Elkeen heeft zo zijn wensen, wensen die alle kanten kunnen opgaan en vaak struikelen over de kapriolen van hun eigen grilligheid. De onenigheid die het volk zo verdeelt, wordt in een liberale democratie de motor van haar politieke cultuur. Haar macht installeert bewust een oppositie die ze de taak geeft haar tegen te spreken. Zij ondersteunt een pers die ze opdraagt haar kritisch in het vizier te houden. Zij bouwt op haar hoogste niveau een ‘scheiding der machten’ in, die zoiets als ‘eenheid’ (waar zovele van haar burgers spontaan naar verlangen) onmogelijk maakt. Zij stimuleert vakbonden en drukkingsgroepen die op elk moment van een gesettelde consensus opnieuw een dissensus kunnen maken.
Tegenspraak geïnstitutionaliseerd
Een liberale democratie verheft de strijd die sowieso tussen mensen leeft tot een operationeel procedé. Wel kanaliseert ze die strijd tot een strikt verbaal dispuut. Die wordt gekristalliseerd in een wetgeving waarin de grillige wens van het volk – principe van politieke macht – vaste oriëntatiepunten krijgt. En die oriëntatiepunten kunnen alleen gewijzigd worden na verbale strijd, een strijd die uitmondt in een consensus, zij het dat die consensus nooit de dissensus die het principe van democratie is, voorgoed kan vervangen.
In Oekraïne wordt gestreden opdat strijd het principe van de politieke cultuur kan blijven. Waar Poetins Rusland tegen strijdt, is precies die strijd. Maar die strijd tegen de strijd durft Poetin niet democratisch te strijden. En dit gebrek aan durf overschreeuwt hij met een oorlog die hij niet eens zo durft te noemen. Alleen al die lafheid duidt erop dat ook hij zich erbij neerlegt dat ‘democratie’ de naam is voor de horizon waarbinnen onze planeet aan politiek doet.
Het is vast naïef, maar in onbewaakte momenten overvalt het me dat ik juist uit Poetins flagrantste leugens iets van hoop zie doorschemeren.
Antisemitische uitingen stoppen helpt bestrijding antisemitisme.
.Ik vind jou zelf verantwoordelijk voor jouw interpretatie.
De meeste mensen 'weten' dat God bestaat: God bestaat niet!
