Mijn ervaring als ex Jehovah’s Getuigen

[Lazygirl]

1 van de nare kenmerken van een sekte.
Ik wens je alle sterkte toe!

Dank je wel!

[axxyanus]

Ik zou serieus opteren voor uitsluiten. Hier valt nl niet verstandig en redelijk tegen te vechten.
Maak een IS-aanhanger maar eens duidelijk dat Mohammed een pedofiel was. Een onmogelijke exercitie

Dat zeggen meer mensen, maar ik weet wat het mentaal met me doet en daarom wilde ik dat juist voorkomen.

Kan je daar wat over uitweiden? En ook wat doet het mentaal met je als je zo blijft proberen dat te vermijden?

Wat ik vooral gewoon heel vreemd vind is dat ze mij blijkbaar na ruim 2, 3 jaar inactiviteit nog altijd kunnen uitsluiten. Het is gewoon bijna onmogelijk om deze organisatie te verlaten.

Het is inderdaad moeilijk. Maar ik denk dat je één zaak moet beseffen, dat is dat de vraag of je deze organisatie verlaten hebt of niet, iets is dat zich in jouw hoofd afspeelt. Jij kan niet beletten dat anderen zich gedragen alsof je in hun organisatie zit. Het enige dat je kan proberen te beïnvloeden is jouw reactie daarop. Zolang jij jouw gedrag op een of andere manier afstemt op hoe zij (kunnen) reageren, behoor je in zekere zin nog tot hun organisatie.

Ik denk dat je pas kan zeggen dat je de organisatie verlaten hebt, als je zover bent dat een mogelijke uitsluiting je leven niet langer beïnvloed. Waar probeer jij je aan vast te houden, door een uitsluiting proberen te vermijden? Is het de prijs waard die je daarvoor betaalt?

[Maria]

Ik zou serieus opteren voor uitsluiten. Hier valt nl niet verstandig en redelijk tegen te vechten.
Maak een IS-aanhanger maar eens duidelijk dat Mohammed een pedofiel was. Een onmogelijke exercitie

Dat zeggen meer mensen, maar ik weet wat het mentaal met me doet en daarom wilde ik dat juist voorkomen. Wat ik vooral gewoon heel vreemd vind is dat ze mij blijkbaar na ruim 2, 3 jaar inactiviteit nog altijd kunnen uitsluiten. Het is gewoon bijna onmogelijk om deze organisatie te verlaten.

Ze hebben hun ogen in hun zak gestopt.
Wat niet weet, wat niet deert.
Nu kunnen ze er niet meer omheen. Door het te horen van je broer is het een feit geworden.

Ik denk dat je ondertussen voldoende hebt laten blijken dat je geen scheiding wil met je ouders.
Dat je daar steeds weer keuzes voor hebt moeten maken, die regelrecht tegen je diepste innerlijk ingaan.
Maar drie keer is scheepsrecht.

Je kunt nu zeggen, dat je nog steeds hun kind bent, maar nu een volwassen kind.
Een volwassen kind dat eindelijk keuzes heeft gemaakt en de eigen weg gaat.
Staat er niet in de Bijbel, dat de vrouw haar ouders zal verlaten en haar man aanhangen?
Voor veel ouders is dat hard, maar het is wel de natuur.
Je moet je eigen leven gaan leiden.
Het is nu aan hen.
Het verder "aan God overlaten" en in vrede leven met alle kinderen?
Of het handelen afdwingen, terwijl ze weten dat dat slechts schijn is en jouw weer diep ellendig zult achterlaten.

Je hebt nu voor jezelf gekozen en voor je geluk.
Hou vol, slechter wordt het niet.
Je kunt alleen nog winst behalen.

[doctorwho]

welkom

[Lazygirl]

Ik zou serieus opteren voor uitsluiten. Hier valt nl niet verstandig en redelijk tegen te vechten.
Maak een IS-aanhanger maar eens duidelijk dat Mohammed een pedofiel was. Een onmogelijke exercitie

Dat zeggen meer mensen, maar ik weet wat het mentaal met me doet en daarom wilde ik dat juist voorkomen.

Kan je daar wat over uitweiden? En ook wat doet het mentaal met je als je zo blijft proberen dat te vermijden?

Ik raakte in een depressie, een zeer donkere plek en heb serieuze zelfmoordneigingen gehad. Dit wat ik nu heb gedaan, dat al die jaren geheim houden is ook niet oké, absoluut niet! En dat heeft ook zeker z’n tol geëist.

Wat ik vooral gewoon heel vreemd vind is dat ze mij blijkbaar na ruim 2, 3 jaar inactiviteit nog altijd kunnen uitsluiten. Het is gewoon bijna onmogelijk om deze organisatie te verlaten.

Het is inderdaad moeilijk. Maar ik denk dat je één zaak moet beseffen, dat is dat de vraag of je deze organisatie verlaten hebt of niet, iets is dat zich in jouw hoofd afspeelt. Jij kan niet beletten dat anderen zich gedragen alsof je in hun organisatie zit. Het enige dat je kan proberen te beïnvloeden is jouw reactie daarop. Zolang jij jouw gedrag op een of andere manier afstemt op hoe zij (kunnen) reageren, behoor je in zekere zin nog tot hun organisatie.

Ik denk dat je pas kan zeggen dat je de organisatie verlaten hebt, als je zover bent dat een mogelijke uitsluiting je leven niet langer beïnvloed. Waar probeer jij je aan vast te houden, door een uitsluiting proberen te vermijden? Is het de prijs waard die je daarvoor betaalt?

Uitsluiting is een hele harde maatregel. Het betekent geen enkel contact meer, met niemand en zelfs niet met je eigen ouders. Je ouders zul je toch altijd nodig (willen) hebben. Dingen om te delen, advies vragen. Het is net of ze niet meer leven terwijl je weet dat t wel zo is. Het is lastig uit te leggen maar je kan het denk ik vergelijken met diepe rouw. Je hele vertrouwde omgeving spat uiteen. Want je kent niemand buiten de organisatie. Je hebt ineens niemand meer om op terug te vallen. Je moet zelf de scherven oprapen en jezelf herstellen. En alles alleen, zonder iemand om je heen. Gelukkig heb ik mijn broer en zus wel maar het is toch anders. Maar wellicht zal ik er nu veel beter mee om kunnen gaan hoor, ik ben nu een veel sterker persoon dan 20 jaar geleden. Maar gewoon liever niet. Ik kan het niet over mn hart verdragen dat ik mijn ouders gewoon nooit meer ga zien en spreken. Ze zijn op leeftijd, straks zijn ze dood en heb ik nooit normaal afscheid van ze kunnen nemen.

[Lazygirl]

welkom

Dank je wel

[Lazygirl]

Ik zou serieus opteren voor uitsluiten. Hier valt nl niet verstandig en redelijk tegen te vechten.
Maak een IS-aanhanger maar eens duidelijk dat Mohammed een pedofiel was. Een onmogelijke exercitie

Dat zeggen meer mensen, maar ik weet wat het mentaal met me doet en daarom wilde ik dat juist voorkomen. Wat ik vooral gewoon heel vreemd vind is dat ze mij blijkbaar na ruim 2, 3 jaar inactiviteit nog altijd kunnen uitsluiten. Het is gewoon bijna onmogelijk om deze organisatie te verlaten.

Ze hebben hun ogen in hun zak gestopt.
Wat niet weet, wat niet deert.
Nu kunnen ze er niet meer omheen. Door het te horen van je broer is het een feit geworden.

Ik denk dat je ondertussen voldoende hebt laten blijken dat je geen scheiding wil met je ouders.
Dat je daar steeds weer keuzes voor hebt moeten maken, die regelrecht tegen je diepste innerlijk ingaan.
Maar drie keer is scheepsrecht.

Je kunt nu zeggen, dat je nog steeds hun kind bent, maar nu een volwassen kind.
Een volwassen kind dat eindelijk keuzes heeft gemaakt en de eigen weg gaat.
Staat er niet in de Bijbel, dat de vrouw haar ouders zal verlaten en haar man aanhangen?
Voor veel ouders is dat hard, maar het is wel de natuur.
Je moet je eigen leven gaan leiden.
Het is nu aan hen.
Het verder "aan God overlaten" en in vrede leven met alle kinderen?
Of het handelen afdwingen, terwijl ze weten dat dat slechts schijn is en jouw weer diep ellendig zult achterlaten.

Je hebt nu voor jezelf gekozen en voor je geluk.
Hou vol, slechter wordt het niet.
Je kunt alleen nog winst behalen.

Precies dat, wat niet weet wat niet deert. Ze sluiten hun ogen voor de werkelijkheid en ja, nu is het Idd tastbaar geworden.

En bedankt voor je mooie woorden, je hebt zo gelijk in wat je zegt. Ik had het niet beter kunnen verwoorden. En inderdaad, slechter wordt het niet. Heel lief, dank je wel.

[axxyanus]

Uitsluiting is een hele harde maatregel. Het betekent geen enkel contact meer, met niemand en zelfs niet met je eigen ouders. Je ouders zul je toch altijd nodig (willen) hebben. Dingen om te delen, advies vragen. Het is net of ze niet meer leven terwijl je weet dat t wel zo is. Het is lastig uit te leggen maar je kan het denk ik vergelijken met diepe rouw.

Ik denk dat je dat juist gezien hebt, het is een rouw proces. En hoewel niemand graag rouwt, kan er een zekere troost uitgaan van dat inzicht. Mensen over het algemeen gaan niet ten onder aan rouw.

Je hele vertrouwde omgeving spat uiteen. Want je kent niemand buiten de organisatie. Je hebt ineens niemand meer om op terug te vallen. Je moet zelf de scherven oprapen en jezelf herstellen. En alles alleen, zonder iemand om je heen.

Dan zou ik je aanraden om op zoek te gaan naar mensen waarop je kan terugvallen. Het zal enige tijd vergen voor je voldoende vertrouwen in anderen hebt opgebouwd, zodat je durft op hen terug te vallen maar op de langere termijn is het dat zeker waard. Anderen hebben hier al contactgegevens vermeld van waar je in eerste instantie terechtkunt. Hopelijk kan je voldoende moed verzamelen om daar op in te gaan.

Gelukkig heb ik mijn broer en zus wel maar het is toch anders. Maar wellicht zal ik er nu veel beter mee om kunnen gaan hoor, ik ben nu een veel sterker persoon dan 20 jaar geleden. Maar gewoon liever niet. Ik kan het niet over mn hart verdragen dat ik mijn ouders gewoon nooit meer ga zien en spreken. Ze zijn op leeftijd, straks zijn ze dood en heb ik nooit normaal afscheid van ze kunnen nemen.

Ik begrijp helemaal dat je dat liever wil vermijden. Maar vraag jij je wel eens af welke prijs je hiervoor wil betalen? Waar is jouw grens? Kan jij een grens stellen tegenover je ouders? Kan je die bewaken? Want ik heb niet de indruk dat je ouders je grenzen enkel op je aangeven zullen respecteren.
Hoe ziet een normaal afscheid er voor jou uit? Denk je dat dat er in zit als je niet uitgesloten wordt?

Mijn verontschuldigingen voor het spervuur aan vragen. Voel je vrij om al je tijd te nemen. Je hoeft je ook niet verplicht te voelen om ze te beantwoorden. Je kan ze ook overwegen in elke volgorden dat je maar wil. Ik hoop vooral dat ze je enigszins kunnen helpen in het bepalen van de richting die je uit wil met je leven. Als dat niet juist blijkt te zijn, geef dan maar een seintje dan zal ik mij daar in de toekomst van onthouden.

[Lazygirl]

Uitsluiting is een hele harde maatregel. Het betekent geen enkel contact meer, met niemand en zelfs niet met je eigen ouders. Je ouders zul je toch altijd nodig (willen) hebben. Dingen om te delen, advies vragen. Het is net of ze niet meer leven terwijl je weet dat t wel zo is. Het is lastig uit te leggen maar je kan het denk ik vergelijken met diepe rouw.

Ik denk dat je dat juist gezien hebt, het is een rouw proces. En hoewel niemand graag rouwt, kan er een zekere troost uitgaan van dat inzicht. Mensen over het algemeen gaan niet ten onder aan rouw.

Daar heb je inderdaad gelijk in. Ik heb vooral heel veel woede en verdriet in me. Het gaat tegen al mijn principes in hoe mijn ouders dit kunnen doen. Bij een normaal rouwproces heb je vooral verdriet en kun je het verwerken. Ik zie voor nu niet hoe ik hier troost uit kan putten maar wellicht zal ik hierdoor wel andere inzichten krijgen en mn rust kunnen vinden

Je hele vertrouwde omgeving spat uiteen. Want je kent niemand buiten de organisatie. Je hebt ineens niemand meer om op terug te vallen. Je moet zelf de scherven oprapen en jezelf herstellen. En alles alleen, zonder iemand om je heen.

Dan zou ik je aanraden om op zoek te gaan naar mensen waarop je kan terugvallen. Het zal enige tijd vergen voor je voldoende vertrouwen in anderen hebt opgebouwd, zodat je durft op hen terug te vallen maar op de langere termijn is het dat zeker waard. Anderen hebben hier al contactgegevens vermeld van waar je in eerste instantie terechtkunt. Hopelijk kan je voldoende moed verzamelen om daar op in te gaan.

Ook daar heb je zeker gelijk in. Ja ik ga er zeker wat mee doen. Maar ik ben al heel blij met dit forum en de steun die ik hieruit al krijg. En de moeite die iedereen neemt om me echt te helpen, dat waardeer ik echt.

Gelukkig heb ik mijn broer en zus wel maar het is toch anders. Maar wellicht zal ik er nu veel beter mee om kunnen gaan hoor, ik ben nu een veel sterker persoon dan 20 jaar geleden. Maar gewoon liever niet. Ik kan het niet over mn hart verdragen dat ik mijn ouders gewoon nooit meer ga zien en spreken. Ze zijn op leeftijd, straks zijn ze dood en heb ik nooit normaal afscheid van ze kunnen nemen.

Ik begrijp helemaal dat je dat liever wil vermijden. Maar vraag jij je wel eens af welke prijs je hiervoor wil betalen? Waar is jouw grens? Kan jij een grens stellen tegenover je ouders? Kan je die bewaken? Want ik heb niet de indruk dat je ouders je grenzen enkel op je aangeven zullen respecteren.
Hoe ziet een normaal afscheid er voor jou uit? Denk je dat dat er in zit als je niet uitgesloten wordt?

Mijn verontschuldigingen voor het spervuur aan vragen. Voel je vrij om al je tijd te nemen. Je hoeft je ook niet verplicht te voelen om ze te beantwoorden. Je kan ze ook overwegen in elke volgorden dat je maar wil. Ik hoop vooral dat ze je enigszins kunnen helpen in het bepalen van de richting die je uit wil met je leven. Als dat niet juist blijkt te zijn, geef dan maar een seintje dan zal ik mij daar in de toekomst van onthouden.

Nee, geen verontschuldigingen hoor. Hier heb ik heel veel aan. Het laat me dingen vanuit een ander perspectief te bekijken en dat vind ik heel fijn juist. Ik kan heel moeilijk mijn grenzen aangeven tegenover mijn ouders. Als ik kijk naar de afgelopen jaren waarin ik mezelf echt heb gekweld door een dubbel leven te leiden met alleen maar stress, dan is dat een heel ongezonde situatie geweest. Het enige verschil met niet uitsluiten en een normaal afscheid zou zijn, dat ik in ieder geval bij de begrafenis aanwezig kan zijn. Maar die optie wordt mij dan ontnomen, ik ben niet welkom en dat maakt me wel heel verdrietig ja als ik eraan denk. Maar dit zet me wel aan het denken en dit is juist wat ik nodig heb want het geeft mij de kracht en moed om door te zetten. Dus dank je wel

[Bonjour]

Ze zijn op leeftijd, straks zijn ze dood en heb ik nooit normaal afscheid van ze kunnen nemen.

Je schreef dat je vader narcistisch is. Dat naast de jehova-factor. Ik denk dat je je erbij neer moet leggen dat je nooit meer een normaal gesprek met ze kan hebben, als je dat al ooit hebt gehad. Natuurlijk heb je veel samen beleefd en dat geeft een band, maar dat is niet hetzelfde als een gewone ouder-kind band. Ik heb wat ervaring met narcistische ouders (niet de mijne) maar het kind is zwaar de dupe.

Ik wil je ook eens op de term gaslighting wijzen. Gaat vaak gepaard met narcisme. Lees maar eens. Wellicht herken je dingen.
https://www.psychologiemagazine.nl/arti ... aslighter/

[dikkemick]

Wat een fascinerend fenomeen toch: SEKTE. Wat het kan doen met mensen, zelfs met een bovengemiddelde intelligentie!

[axxyanus]

Uitsluiting is een hele harde maatregel. Het betekent geen enkel contact meer, met niemand en zelfs niet met je eigen ouders. Je ouders zul je toch altijd nodig (willen) hebben. Dingen om te delen, advies vragen. Het is net of ze niet meer leven terwijl je weet dat t wel zo is. Het is lastig uit te leggen maar je kan het denk ik vergelijken met diepe rouw.

Ik denk dat je dat juist gezien hebt, het is een rouw proces. En hoewel niemand graag rouwt, kan er een zekere troost uitgaan van dat inzicht. Mensen over het algemeen gaan niet ten onder aan rouw.

Daar heb je inderdaad gelijk in. Ik heb vooral heel veel woede en verdriet in me. Het gaat tegen al mijn principes in hoe mijn ouders dit kunnen doen. Bij een normaal rouwproces heb je vooral verdriet en kun je het verwerken. Ik zie voor nu niet hoe ik hier troost uit kan putten maar wellicht zal ik hierdoor wel andere inzichten krijgen en mn rust kunnen vinden.

Je moet voorzichtig zijn als je iets als een normaal rouwproces wil beschrijven. Er is enorm veel variatie in hoe mensen rouwen. Daardoor is het moeilijk om af te bakenen wat normaal is en wat niet. Of je weinig woede voelt of veel woede tijdens het rouwen, het is beide normaal.

[Maria]

Je moet voorzichtig zijn als je iets als een normaal rouwproces wil beschrijven. Er is enorm veel variatie in hoe mensen rouwen. Daardoor is het moeilijk om af te bakenen wat normaal is en wat niet. Of je weinig woede voelt of veel woede tijdens het rouwen, het is beide normaal.

Wat Axxiyanus hier schrijft: Onthoud dat.

Daar heb je inderdaad gelijk in. Ik heb vooral heel veel woede en verdriet in me. Het gaat tegen al mijn principes in hoe mijn ouders dit kunnen doen. Bij een normaal rouwproces heb je vooral verdriet en kun je het verwerken. Ik zie voor nu niet hoe ik hier troost uit kan putten maar wellicht zal ik hierdoor wel andere inzichten krijgen en mn rust kunnen vinden.

Sta je jezelf toe om boos of fel/agressief te zijn?
Kort of langer durend of af en toe opspelend kan het bij een normaal proces horen.
In jouw geval zeker.
Als je dit niet uitwerkt voor jezelf of je eigen boosheid naar je ouders niet (meer) kunt accepteren, dan kan het zijn dat je daarin blijft steken.
Alle soort troost, die je dan vindt in verstandige woorden of gedachten zijn dan slechts tijdelijke lapmiddelen en verwerking is dan slechts schijn.
Maar het kan idd. helpen om inzicht te krijgen.

Als ik bij mezelf te rade ga.
Boosheid zit niet in me, al niet vanaf jongs af aan.
Ik kan het wel zijn, maar meestal slechts kortdurend.
Maar ik kan wel heel fel worden.

[Maria]

Voor velen hier is dit extreem.
Toch ken ik dit ook.

Voor jou Lazygirl.
Inge Bosscha
1. Slechts één waarheid (buitensluiting andersdenkenden)

[Lazygirl]

Ze zijn op leeftijd, straks zijn ze dood en heb ik nooit normaal afscheid van ze kunnen nemen.

Je schreef dat je vader narcistisch is. Dat naast de jehova-factor. Ik denk dat je je erbij neer moet leggen dat je nooit meer een normaal gesprek met ze kan hebben, als je dat al ooit hebt gehad. Natuurlijk heb je veel samen beleefd en dat geeft een band, maar dat is niet hetzelfde als een gewone ouder-kind band. Ik heb wat ervaring met narcistische ouders (niet de mijne) maar het kind is zwaar de dupe.

Ik wil je ook eens op de term gaslighting wijzen. Gaat vaak gepaard met narcisme. Lees maar eens. Wellicht herken je dingen.
https://www.psychologiemagazine.nl/arti ... aslighter/

Dank je wel! Deze berichtjes geven me extra kracht en moed, iedere keer weer. Ik heb het gevoel dat ik er niet helemaal alleen voor sta. Fijn dat er zoveel begrip is voor mijn situatie. En nee, met mijn ouders praten is niet mogelijk. Sws werden discussies of ruzies nooit uitgepraat, maar gesust met goedmakertjes. Een eigen mening mochten we nooit hebben en tegenspraak werd ook niet geduld. Dus je kunt je wel voorstellen hoe verloren wij allemaal waren toen we de grote mensen wereld binnen stapten en onszelf alles hebben moeten aanleren. Dat dit proces jaren heeft geduurd. Dus zelfvertrouwen, voor jezelf opkomen, etc. Helaas zal ik nooit weten hoe een normale ouder-/kind band inhoudt.
Bedankt voor het delen van het artikel, ik zal het eens lezen