Mijn ervaring als ex Jehovah’s Getuigen

[Lazygirl]

Mijn ouders waren toen ik geboren was, al Jehovah’s Getuigen, ik wist dus niet beter dan dat dat het ideale leven was, ‘de waarheid’ zoals ze dat noemen binnen de organisatie.

Mijn ouders waren heel erg streng, met name mijn narcistische vader. Alles ging om het uiterlijk vertoon. Mijn vader gedroeg zich binnenshuis als een tiran en schuwde niet om fysiek geweld te gebruiken of met dingen te gooien als dat nodig was. Een eigen mening mochten we niet hebben. Waren we het ergens over
oneens, dan volgde er een felle ruzie want mijn vader duldde geen tegenspraak. Zijn wil was wet. Waren we op de vergaderingen, dan was hij de perfecte liefdevolle vader. Hij was ook nog ouderling dus hij had natuurlijk een voorbeeldfunctie. Wij hadden zich aan zijn regels te houden en een van die regels was, dat wij verplicht trouw alle vergaderingen bezochten en langs de deuren gingen. En gingen we een keer niet omdat we moe waren van werk of school of zelfs ziek, dan ging hij tekeer als een beest.

Ik kom uit een gezin van vier kinderen. Eentje is nog Jehovah’s getuigen. De rest niet meer.
Tot op de dag van vandaag ervaren alle kinderen uit het gezin psychische problemen vanwege de druk die we continu voelden. Allemaal op onze eigen manier. En daarom heb ik behoefte het van mij af te schrijven als een soort verwerking. En omdat ik er met bijna niemand over kan praten.

Dopen wordt enorm aangemoedigd/opgedrongen binnen de gemeenschap. Anders hoor je er niet bij. Toen ik een jaar of 15 was, kreeg ik mijn eerste vriendje. Ik mocht pas verkering met hem als ik gedoopt was en hij ook. We lieten onszelf dan ook om die reden dopen. Totaal niet wetende wat de gevolgen daarvan later zouden kunnen zijn. Als kind van die leeftijd heb je het vermogen ook niet om de gevolgen van je acties te overzien. Heel verkeerd van mijn ouders om dat als eis voor verkering te stellen. Maar ik deed het en kon nooit meer terug.

Mijn zus en broer kozen als eerst voor zichzelf. Ze deden ‘verkeerde dingen’ zoals roken, seks, alcohol, drugs, etc.
Als je nooit iets mag en altijd binnen moet blijven en het geloof een centraal punt inneemt binnen een gezin, dan vindt je het als kind enorm interessant om juist de dingen te doen die je nooit mocht doen.

Mijn broer en zus vonden al snel een partner die niet van het geloof was. Mijn narcistische ouders probeerden altijd de regie te houden over ons leven, en nog steeds. Het moest altijd op hun manier anders volgden er consequenties, zoals het verbreken van het contact. Voorwaardelijke liefde dus. Plus ze zouden uitgesloten worden. Om dat te voorkomen, hebben mijn broer en zus zich daarom in een huwelijk gestort destijds. Best riskant want ze kenden elkaar amper, maar ze hadden geen keus. Ze waren immers bevrijd van het geloof en dat betekende alles voor ze. En ik snap het zo.

Toen ik uiteindelijk alleen overbleef, raakte ik in een sociaal isolement. Ik deed mijn ding en ging naar school. Maar na school vluchtte ik naar mijn zolderkamertje en kon ik alleen maar huilen. Daarbij kwam nog dat ik een buitenbeentje was op school dus ik werd heel erg gepest. Ik had niemand meer. Ik raakte depressief en begon mezelf te haten, ik wilde niet meer leven en sneed in mijn armen en benen. Ik nam paracetamol in, in de hoop niet meer wakker te worden. En als ik dan toch iedere keer weer wakker werd, haatte ik mezelf nog meer. Omdat het mij niet gelukt was en omdat ik te laf was om het niet op een andere manier te proberen.

Ik sukkelde maar door en wist dat het zo niet langer meer kon. Toen ik een jaar of 16,17 was, vertelde ik mijn ouders dan ook dat ik op mijn 18e op mezelf wilde wonen. Nou, daar kwam niets van in. Dat was niet verstandig. Maar ik kon niet langer onder de harde hand van mijn ouders in een sociaal isolement leven. Dus besloot ik toen al voor mezelf dat ik op mijn 18e zou weglopen van huis. Ik moest daar weg.

En dat deed ik toen ook. Op mijn 18e pakte ik op een dag mijn koffertje met wat kleding en met een kloppend hart liep ik naar beneden zodra mijn ouders naar hun werk waren. Ik had helemaal geen plan, maar dat maakte niet uit. Ik zou het wel zien.

Ik heb toen een poosje bij mijn broer en zijn vrouw ingewoond. In die periode leerde ik mijn toenmalige vriend kennen tijdens het uitgaan. Hij was net bezig met zijn eigen huisje. Mijn broer gaf me toen de keus: of ik ging met mijn vriend samenwonen, of ik ging terug naar mijn ouders. Hij miste zijn privacy. Naar mijn ouders terug was echt geen optie, dus gingen mijn vriend en ik samenwonen. We kenden elkaar toen net een paar maanden. Gelukkig ging het goed.

In die periode dat de ouderlingen erachter waren gekomen dat ik samenwoonde, kwamen ze bij me aan de deur. Daar kwamen ze me ‘even’ vertellen dat ik uitgesloten was. Alsof het niets was. Mijn wereld stortte op dat moment in. Dat betekende geen enkel contact meer, met niemand. Ik raakte opnieuw in een depressie en begon mijn ouders brieven te schrijven dat ik contact met ze wilde. Maar nee, mijn ouders sloegen de figuurlijke deur voor mijn neus dicht. Als ik weer contact met ze wilde, wist ik wat mij te doen stond: mijn relatie verbreken, naar de vergaderingen gaan en mij laten herstellen zoals dat heet.

Toen dat een aantal jaar zo doorging, zag ik geen andere uitweg dan mijn relatie te moeten verbreken en weer terug te komen. Mijn vriend en ik huilen tot we die nacht in slaap vielen. We hadden een geweldige relatie, we waren beste maatjes, maar ik had geen andere keus. De volgende dag pakte ik mijn spulletjes en vertrok weer richting mijn ouders. Ik kreeg toch spijt van het verbreken van mijn relatie dus we hadden stiekem toch contact. En ik begon weer te roken. Mijn ouders kwamen daarachter. Mijn vader zei dat hij waarschijnlijk al die jaren niet streng genoeg is geweest. Dat hij veel strenger had moeten optreden vroeger. Ik wist niet wat ik hoorde. Hij duldde geen tegenspraak dus ik zei niets.
Uiteindelijk besloot ik toch weer bij mijn vriend terug te komen maar de geschiedenis herhaalde zich en dit had ook zeker een negatieve invloed op onze relatie.

Ik ging daarom weer terug naar mijn ouders maar ditmaal ging ik in de tussentijd op zoek naar een eigen huisje. Die vond ik. Heerlijk vond ik het om eindelijk op mezelf te kunnen wonen. Ik werd weer hersteld en mocht weer met iedereen contact hebben. Wel moest ik alles doen wat van mij verlangd werd van het geloof. Dus alle vergaderingen bezoeken, langs de deuren gaan en me van verkeerde dingen onthouden. Maar dat laatste bleef moeilijk. Ik deed toch mijn best en leerde via het internet een jongen in het buitenland kennen die ook Jehovah’s getuigen was. We kwamen met elkaar in contact, spraken af maar helaas gingen we de fout in. We hadden seks met elkaar. Vervolgens trouwden we om het voor onszelf goed te praten op de een of andere manier. Maar uiteraard houdt zo’n huwelijk met de verkeerde intenties nooit stand en scheidden we.

Ik viel opnieuw in een gat. Want volgens het geloof mag je alleen op basis van twee gronden scheiden: of door overspel van een vd partners, of door overlijden van een vd partners. Anders was je niet vrij om te trouwen en zou je zelfs uitgesloten worden als je dat toch deed. Ik kon er niet achter komen of hij een andere partner zou hebben dacht ik na mij, omdat hij in het buitenland woonde dus ik werd helemaal gek. Ik was een jonge meid die dus nooit meer kon trouwen. Maar uiteindelijk vertelde hij mij dat hij een relatie en seks met een ander had gehad en dat ik dus vrij was om te trouwen.

Toen viel de volgende bom. Ik werd gebeld door een vd ouderlingen die me met een smoes naar de zaal lokte om te praten. Ik ging erheen en toen pas werd duidelijk waarom ik daar werkelijk zat. Mijn ex met wie ik kort getrouwd was geweest, had bij de ouderlingen van zijn gemeente opgebiecht dat hij seks voor het huwelijk had gehad met mij. En of ik dat even in alle geuren en kleuren wilde vertellen aan de drie ouderlingen die daar zaten. Hoe vaak was het gebeurd? Wat hadden we precies gedaan? Kon ik dat in detail vertellen? Ik kan je niet uitleggen hoe vernederend zoiets is. Vervolgens wordt je het kamertje uitgestuurd en dan gaan ze gezamenlijk overleggen en besluiten of je wel genoeg spijt hebt betoond. Zo niet, wordt je weer uitgesloten. En dat gebeurde. Voor de tweede keer moest ik mijn ouders vertellen dat ik uitgesloten was. Ik wilde liever dat ze het van mij hoorden dan dat het omgeroepen zou worden in de vergadering.

Je komt hierdoor steeds in een vicieuze cirkel terecht. Je wilt graag doen wat ‘juist’ is en wat je altijd geleerd is om te doen. Maar het mislukt waardoor je weer in een isolement belandt. En dan ga je toch weer naar de vergaderingen om hersteld te worden, tot je weer iets ‘verkeerds’ doet en betrapt wordt.

Toch werd ik uiteindelijk weer hersteld en, je raadt het al, toen leerde ik mijn huidige vriend kennen. Ik ging toen nog altijd naar de vergaderingen en langs de deuren. Maar in de tussentijd leerde ik een dubbel leven. Iedere keer weer was ik helemaal gestrest als ik naar de vergaderingen moest. Altijd was ik weer bang dat ze erachter waren gekomen dat ik een vriend had. En dan zou het hele circus weer opnieuw beginnen. Een paar jaar ging ik zo door. En eraan onderdoor. In de tussentijd moest mijn vriend stiekem doen als hij naar mij toe kwam.

We hadden een heel stappenplan bedacht. Als hij naar me toe kwam, moest hij eerst kijken of hij iemand in mijn straat zag lopen. Als dat zo was, moest hij wachten tot er niemand door mijn straat liep, dan mocht hij pas naar de voordeur lopen en achter het muurtje zitten zodat niemand hem zag zitten terwijl hij wachtte tot ik de deur open deed.

Gingen we weg, dan altijd een voor een, nooit samen. Dus of hij eerst, daarna ik als een van ons al in de auto zat of andersom. En degene die niet reed, moest op de achterbank liggen zodat, mochten we onderweg iemand tegenkomen, niemand ons aan elkaar kon linken.

Stond de auto wat verder weg waardoor we toch samen in dezelfde straat moesten lopen, dan liepen we ver van elkaar uit en deden we alsof we elkaar niet kenden. Zo ver ging het, jaar in jaar uit.

Als ik weg was en hij was alleen bij mij in huis, dan had hij de duidelijke instructie om nooit open te doen. Het zouden weleens een van mijn ouders kunnen zijn. Of misschien wel een van de ouderlingen.

Ik was mijn vriend zo dankbaar dat hij dit allemaal voor mij over had. Echt, wie doet zoiets? Maar hij deed het, jarenlang.

Op een gegeven moment trok ik het niet meer. Ik was zo bang dat mensen van de organisatie er toch achter zouden komen, dat er maar 1 ding op zat. Ik stopte met het bezoeken vd vergaderingen. Dan zou ik inactief worden en uiteindelijk niet meer als een van hen gezien worden. Dus deed ik dan iets verkeerds, dan kon ik niet meer uitgesloten worden.

Dat is uiteindelijk gelukt, maar niet zonder slag of stoot. En ook niet zonder consequenties. Want de angst zal altijd blijven. Nog steeds word ik regelmatig lastig gevallen door de ouderlingen met de vraag hoe het gaat. Met de intentie om je weer naar de vergaderingen te laten gaan. Het liefst zou je ze zeggen dat ze je met rust moeten laten maar uit ervaring weet ik dat je heel voorzichtig moet zijn met je woordkeuze, omdat je om het minste of geringste kan worden uitgesloten.

En nog altijd willen mijn ouders de regie bepalen. Samenwonen mag niet. Anders geen enkel contact. Maar trouwen zie ik voorlopig niet zitten. En ik besef nu gelukkig wel dat mijn ouders ook altijd hebben gedaan wat zij wilden. En zich door niemand van de wijs lieten brengen. Dus waarom zou ik dat wel doen?

Ik heb me altijd slecht en schuldig gevoeld. Egoïstisch was je als je voor jezelf koos. Ik besef nu gelukkig ook dat dit niet bij mij ligt. Dat mijn ouders mij feitelijk al die jaren (inmiddels ruim 20 jaar) verwaarloosd hebben. Dat hun liefde altijd voorwaardelijk is geweest. En dat doet pijn, maar het geeft me ook rust.

[Rereformed]

Welkom op dit forum, Lazygirl. Wat heb je allemaal meegemaakt! Genoeg om een film van te maken waar iemand die die wereld niet kent met grote ogen naar kijkt. Ik hoop dat je steeds meer rust in je leven krijgt.

[Lazygirl]

Welkom op dit forum, Lazygirl. Wat heb je allemaal meegemaakt! Genoeg om een film van te maken waar iemand die die wereld niet kent met grote ogen naar kijkt. Ik hoop dat je steeds meer rust in je leven krijgt.

Dat geloof ik graag, misschien te bizar voor woorden voor iemand die het niet kent. En dank je wel, dat hoop ik ook.

[Maria]

Welkom Lazygirl.
Wat een verhaal en wat een leven.
Begrip misschien een beetje van mensen, die in een streng gelovige familie zijn opgegroeid.
Maar jouw verhaal is wel heel bijzonder.
Voel je vrij om hier je uitlaatklep te hebben.

Voor andere meningen en discussies onderling kunne jij of anderen een speciaal topic aanmaken.
In dit topic moet je je veilig kunnen voelen.

[Lazygirl]

Welkom Lazygirl.
Wat een verhaal en wat een leven.
Begrip misschien een beetje van mensen, die in een streng gelovige familie zijn opgegroeid.
Maar jouw verhaal is wel heel bijzonder.
Voel je vrij om hier je uitlaatklep te hebben.

Voor andere meningen en discussies onderling kunne jij of anderen een speciaal topic aanmaken.
In dit topic moet je je veilig kunnen voelen.

Dank je wel, dit doet me goed. Ik hoop ooit nog lotgenoten te vinden die hetzelfde hebben moeten doorstaan. Zodat we er met elkaar over kunnen praten.

[dikkemick]

Welkom. Na t lezen van "crisis of conscience" van Raymond Franz, had ik helemaal gehad met deze sekte.

[Bonjour]

Welkom, wat een verhaal.

Ik moest denken aan die tv-serie laatst met oa Inge, maar kan niet meer op de naam komen. Wellicht één vd anderen.

Veel plezier hier.

[outremer]

Welkom.
Ik hoop dat je hier voldoende steun gaat kunnen vinden.
Die van mij heb je in ieder geval maar ik ben wel geen "ervaringsdeskundige".
Maar er zijn andere op dit forum die dichter staan bij wat je al hebt moeten doorstaan.
Sterkte !

[Lazygirl]

Welkom, wat een verhaal.

Ik moest denken aan die tv-serie laatst met oa Inge, maar kan niet meer op de naam komen. Wellicht één vd anderen.

Veel plezier hier.

Oh jammer, ben wel benieuwd. Misschien een vd anderen hier inderdaad. Dank je wel

[Lazygirl]

Welkom.
Ik hoop dat je hier voldoende steun gaat kunnen vinden.
Die van mij heb je in ieder geval maar ik ben wel geen "ervaringsdeskundige".
Maar er zijn andere op dit forum die dichter staan bij wat je al hebt moeten doorstaan.
Sterkte !

Dank je wel voor je steun en lieve woorden.

[Bonjour]

Welkom, wat een verhaal.

Ik moest denken aan die tv-serie laatst met oa Inge, maar kan niet meer op de naam komen. Wellicht één vd anderen.

Veel plezier hier.

Oh jammer, ben wel benieuwd. Misschien een vd anderen hier inderdaad. Dank je wel

Kijk hier eens. Ik heb hem op uitzending gemist gezien.
viewtopic.php?f=32&t=18350&p=588570#p588570

[Maria]

Oh jammer, ben wel benieuwd. Misschien een vd anderen hier inderdaad. Dank je wel

Kijk hier eens. Ik heb hem op uitzending gemist gezien.
viewtopic.php?f=32&t=18350&p=588570#p588570

Vrijdenkers op tv vanaf 2 mei
Nog steeds te zien.
Met een korte kennis making van
de hoofdpersonen.

Inge Bosscha
Ik ben een afvallige.

Ga eens kijken op haar website Dogmavrij
https://dogmavrij.nl/

Heb je een Facebook account?
Dan zou ik een keer daarover contact opnemen met Inge.
Ze heeft een geheime groep, waar je veel herkenning zult vinden.
Je kunt ook eens contact opnemen met Raymond Ook een FB account. Pb mij even voor zijn volledige naam.
Hij zet zich in voor opening van zaken door de JG, mn. igv. seksueel misbruik bij kinderen, wat de doofpot ingaat.

https://dogmavrij.nl/mijn-vader-is-een- ... -gastblog/
Alsof het voor jou geschreven is, door een anonieme schrijfster.
Bedenk dat narcist naast een persoonlijkheidsstoornis als ziekte is, ook vaak gebruikt wordt voor mensen, die zo door hun omgeving worden ervaren.)

Zij richt zich vooral op mensen die hun eigen oorspronkelijke kerkgemeenschappen hebben verlaten en mensen die hun geloof zijn kwijtgeraakt, maar nog volop in de probleemverwerking zitten. Dus met een "Religieus Traumasyndroom".
Dus ook mensen uit streng orthodoxe milieus, die nu nog wel vrijzinnig geloven, maar daar niet voor bij hun oude omgeving terecht kunnen.
Mede daardoor is zij prima voor mensen, die opnieuw verbinding zoeken met hun oude omgeving, maar staat ze geen agressie toe naar gelovigen en ook niet naar hun religie.
Discussies over geloofszaken zijn bij haar dan ook taboe.

Daarom zou er misschien veel meer samenwerking moeten kunnen zijn, want heel veel mensen blijven steken in hun boosheid.
En ook heel veel mensen hebben behoefte aan discussiëren over de Bijbel en de Kerk, die zij hebben verlaten.
Ieder heeft zijn eigen rouwtraject.
Hier kun je alles kwijt wat je hart bezwaart.
Zowel je verdriet, als ook je boosheid.
Niet bij iedereen zul je aansluiting vinden, want vrijdenkers zijn nog een zeer divers volkje.

[heeck]

Wij hadden zich aan zijn regels te houden en een van die regels was, dat wij verplicht trouw alle vergaderingen bezochten en langs de deuren gingen. En gingen we een keer niet omdat we moe waren van werk of school of zelfs ziek, dan ging hij tekeer als een beest.

Wat een intens droef verslag.
Van de weeromstuit besef ik extra hoe mijn eigen geloofloze opvoeding die ik nog steeds gewoon vind, in feite bloedgelukkig mag heten.
Niet alleen vanwege het geloofloze, maar zeker ook vanwege gewonere ouders.

Frissere blik toegewenst !

Roeland

[gerard_m]

Welkom!
Wat een heftig verhaal deel je hier.
Gelukkig schrijf je ook dat je schuldgevoelens inmiddels achter je hebt kunnen laten.

Je bent zeker niet de enige en ik hoop dat je veel steun zult ervaren bij mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt.

[Lazygirl]

Welkom, wat een verhaal.

Ik moest denken aan die tv-serie laatst met oa Inge, maar kan niet meer op de naam komen. Wellicht één vd anderen.

Veel plezier hier.

Oh jammer, ben wel benieuwd. Misschien een vd anderen hier inderdaad. Dank je wel

Kijk hier eens. Ik heb hem op uitzending gemist gezien.
viewtopic.php?f=32&t=18350&p=588570#p588570

Oh fijn, dank je wel! Ik ga straks meteen even kijken.