En de zee spleet in tweeen

[Cluny]

Door (ver)taalfouten zijn interpretaties niet meteen achterlijk. Achterlijkheid en onjuiste aannames die aan een interpretatie ten grondslag liggen zijn twee verschillende zaken.

Groetjes,

Baruch

Ik kan me nog een gevalletje struisvogelei herinneren.

en als het nou de enige manier was om in het arabisch te symboliseren dat de aarde ongeveer bolvormig is
wat is er nou achterlijke, beweren dat de aarde er uit ziet als een struisvolgelei of beweren dat de aarde plat is zoals ze hier in europa tijdens de middeleeuwen dachten?

Ze beweerden het niet van dat ei en in de middeleeuwen dachten ze in heel het arabische rijk ook dat de aarde plat was

[mustafa]

dus toen begrepen ze de koran ook al niet

[Don Diego]

Het moet gezegd worden dat de Arabieren al voor die mohammed er was aan astronomie deden en wiskunde. dat soort zaken was er in het toenmalige onder de pauselijke dictatuur niet bij

[Sararje]

Don Diego: op het moment dat de Arabiche wetenschap op zijn hoogtepunt was, was er nauwelijks natuurwetenschappelijk onderzoek. Echter, dit had weinig te maken met wat de paus vond of wilde. Het was simpelweg nog niet zo ver om andere redenen zoals het ontbreken van de boekdrukkunst, feodale samenleving, niet bekend met het kompas of buskruit etc. De bekende clashes tussen wetenschap en religie waar jij nu op doelt zijn uit de 16e en 17e eeuw en op dat moment was de Arabische natuurwetenschap allang niet meer op zijn hoogtepunt.

[collegavanerik]

Iemand dit boek al gezien?

En de zee spleet in tweeen Auteur HULSPAS MARCEL
Uitgever Fontaine Uitgevers B.V. Prijs€ 24.90
Status Verschenen ISBN9059561600 EAN9789059561601AWS Algemeen Boek Uitvoering Gebonden Uitgavesoort boek Verschijningsdatum 03-11-2006 Pagina's432

net binnen via Bol, ik recenceer als ik hem uit heb. :P

update
Eerste deel:
Redactiegeschiedenis van de bijbel, bevat weinig nieuws voor wie de inleiding tot de KBS vertaling en Silberman en Finkelstein (S&F) heeft gelezen.

Tweede deel:
De reformatie van Koning Josia: wordt in S&F duidelijker uitgelegd.

Derde deel:
In dit deel worden de scheppingsverhalen uit de regio met elkaar vergeleken, het blijkt dat de cryptische passages in de bijbel over monsters en reuzen paralellen hebben in de griekse en mesopotamische mythen. Heel leerzaam.

[collegavanerik]

ik heb hem uit.

negatieve bevindingen

De geschiedenis sinds koningen levert niet veel verassend nieuws op voor wie Silberman en Finkelstein heeft gelezen.
(Bijbel)citaten zijn soms langdradig, de layout van citaten (vet, zonder inspringen) had in een andere vorm beter tot zijn recht gekomen

positieve bevindingen

Een eyeopener was dat jesaja nergens over over Mozes schrijft, en dat mozes dus een relatief late toevoeging aan de exodusmythe is.
Een heleboel andere geschriften uit de tijd van het oude testament (mesopotamisch egyptisch en grieks) worden geciteerd velen met opvallende parallelen
de werkelijjke geschiedenis van de hebreeen in egypte word goed weergegeven

conclusie

Een aanrader voor wie geinteresseerd is in de bronnen en redaktiegeschiedenis van de exodusmythe.

[mustafa]

ooit las ik een krante-artikel geschreven door Marcel Hulspas over zijn boek
wat me is bijgebleven is o.a. taalkundig onderzoek naar de betekenis van het zich in het oosten bevinden van de hof van eden, waaruit naar voren kwam dat hetgeen bij ons is vertaald als als in het oosten ook kan betekenen in een ver verleden

[Chris H]

Marcel Hulspas
En de zee spleet in tweeën - De bronnen van de bijbel kritisch onderzocht
(c) 2006 Fontaine uitgevers BV
ISBN[10] 90-5956-160-0 ISBN[13] 978 90 5956 160-1

Een lekkere pil! Ik heb het in etappes gelezen omdat je er toch wel fris voor moet zitten.

In het voorwoord schrijft MaHu ( ) terecht:

[dit boek] vraagt veel van de lezer. Het verhaal van het ontstaan van de bijbel beslaat ruim tweeduizend jaar, en in die tijd zijn vele machtige rijken opgekomen en weer vergaan. We moeten ons niet alleen in de tradities van het volk van Israël verdiepen, maar ook in die van de volken daaromheen. Babyloniërs, Feniciërs, Assyriërs, Egyptenaren, Grieken: ze zullen allemaal de revue passeren.

En dat is een van de dingen die het lezen voor mij als beta zo lastig maakt: een boek over geschiedenis staat vol namen en feiten uit allerlei landen en uit een lange periode waar ik nog nooit van gehoord heb. Die personen volg je dan een paar stappen, waarna een conclusie te trekken vakt over een stukje van de geschiedenis van het OT. Het is de auteur natuurlijk niet aan te rekenen, die heeft een formidabel boek neergezet dat voor zover ik kan zien wel degelijk veel origineel materiaal en ideeën bevat. Maar ik heb Silberman en Finkelstein niet gelezen zoals erik's collega. In elk geval is het zeker geen compilatie van algemeen bekende argumenten.

Wat jammer is is dat ik het boek niet zal kunnen gebruiken om YouTubers zoals KabaneTheChristian mee om de oren te slaan -wat me toch een doel in het leven geeft- want de stellingen zijn niet voorzien van bronvermelding. Dat is misschien gedaan om het leesgemak te bevorderen maar betekent voor mij als kritisch lezer dat ik bij elke stelling iets mis om aan af te wegen hoe betrouwbaar een bewering of geschiedsverwijzing is.

Wat dat betreft vond ik Who Wrote the Bible? van Richard E. Friedman en When Jesus Became God: The Epic Fight Over Christ's Divinity in the Last Days of Rome van Richard E. Rubenstein makkelijker materiaal, ook omdat ze iets duidelijker aangaven waar ze met hun verhaal heen wilden. MH laat de conclusies vaak aan de lezer over. Maar wat dat betreft steekt hij weer met kop en schouders uit boven 101 Myths of the Bible: How Ancient Scribes Invented Biblical History waarin Gary Greenberg het etymologisch koppelen van mythen tot een kunst verheft.

Oh ja, ook handig aan dit boek is dat het de volgorde van de Bijbel aanhoudt wat terugvinden van dingen makkelijker maakt.

Dat is mijn gevoel na 1 langzame lezing. Het kan zijn dat ik het binnenkort nog eens van voren open om te kijken of ik de grote lijn dan beter kan terugvinden. Dan kom ik hier weer terug.

Al met al toch zeker een aanrader voor wie geïnteresseerd is in de mogelijke ontstaansgeschiedenis van het Oude Testament, en tijd genoeg heeft. Voor de haastigen zou ik toch eerder het boek van Richard E. Friedman aanraden.

[siger]

Voor de haastigen zou ik toch eerder het boek van Richard E. Friedman aanraden.

Een absolute aanrader wat het OT betreft, niet alleen voor de haastigen zou ik eraan toevoegen.

[Rereformed]

Voor de haastigen zou ik toch eerder het boek van Richard E. Friedman aanraden.

Een absolute aanrader wat het OT betreft, niet alleen voor de haastigen zou ik eraan toevoegen.

Ik kan hierbij en bij de andere uitspraken van Chris H aansluiten. Heb op het boek van Rubinstein na de boeken die hier genoemd worden gelezen, maar die van Friedman is er één die je opnieuw en opnieuw leest, en inderdaad niet voor de haastigen, maar is één van die boeken die men van binnen en buiten en uit het hoofd moet leren. Buitengewoon helder en scherp en het geeft je een goed beeld van hoe onderzoekers in de loop van de tijd steeds meer gegevens op een rijtje kregen staan. Telkens punt voor punt verder gaand zonder dat je er een speld tussen kan krijgen.

Het boek van Gary Greenberg vond ik ook een beetje tegenvallen. Het zegt teveel wat een beetje geforceerd overkomt en komt voor mij tenminste dan af en toe te ver gezocht over.

[Chris H]

Ik heb er nu twee dagen over gepiekerd en ik denk dat ik toch iets te aardig wilde zijn voor Marcel Hulspas. Ik zocht het moeizame van het lezen in mezelf. Nu ik Friedman (Who Wrote The Bible) nog eens begonnen ben zie ik duidelijk het verschil; Friedman is heel duidelijk, maakt zijn punten en onderbouwt ze. Hulspas citeert veel en knoopt daar verhalen aan vast, zonder echt aan te geven wat hij wil laten zien en wat de discussie eventueel is.

En ik ben blij dat Rereformed ook het gevoel had dat Greenberg (101 Myths) wat te veel zijn best doet om mythes te verbinden.

[Rereformed]

Ik heb er nu twee dagen over gepiekerd en ik denk dat ik toch iets te aardig wilde zijn voor Marcel Hulspas. Ik zocht het moeizame van het lezen in mezelf. Nu ik Friedman (Who Wrote The Bible) nog eens begonnen ben zie ik duidelijk het verschil; Friedman is heel duidelijk, maakt zijn punten en onderbouwt ze. Hulspas citeert veel en knoopt daar verhalen aan vast, zonder echt aan te geven wat hij wil laten zien en wat de discussie eventueel is.

Bedoel je dat Hulspas veel bijbelpassages citeert? Want citaten van bijbelgeleerden laat hij juist heel weinig horen. Zijn literatuuroverzicht is ook betrekkelijk kort. Zelfs het boek van Richard Friedman ontbreekt daar.

Hij is geen oudtestamenticus zoals Friedman, maar een journalist. Hij behandelt de stof dus als een zeer geïnteresseerde buitenstaander, of als verzamelaar van zaken die de onderzoekers naar boven hebben gehaald. Het resultaat is knap.
Op de achterflap staat eigenlijk de reden al waarom hij zich ermee bezighield: vroeger waren het altijd gelovige onderzoekers die met de schop in de hand het Oude Testament zoveel mogelijk probeerden te bewijzen. Dat klimaat is volkomen verdwenen, vandaar dat de onderzoeksresultaten in de moderne tijd zo geheel anders zijn. Dit roept vragen op en de behoefte aan gedegen uitleg van moderne onderzoeksresultaten.

Hulspas schrijft in zijn voorwoord dat hij naast het beschrijven van vorderingen van onderzoek ook de vrijheid heeft genomen om af en toe zijn eigen ideeën en inzichten te presenteren. Dit kun je als een plus of als een minus ervaren. Het is te lang geleden dat ik het boek las om het me nog te herinneren wat me hierbij toen opviel.

Wat ik me nog wel heel goed kan herinneren is wat mij het meest stoorde aan het boek: de kleine lettertjes waarmee het gedrukt is. Wellicht maakte dat het ook voor mij moeizaam om te lezen.