Moderator: Moderators
Dat weet ik niet, maar dat was altijd wat ik geloofde.Wim_1946 schreef:Oh nee? Hoe weet je dit trouwens? Daar ben ik wel benieuwd naar.MeFlower88 schreef: God laat niet los wat zijn hand begon, toch.
En met 'je geloof' bedoel je wat je zelf denkt?Fish schreef:Pas toen ik begon te twijfelen begon ik mij af te vragen of ik eigenlijk wel ooit geloofd had. Voor die tijd deed je gewoon wat van je verwacht werd.
Terug denkend was het bidden altijd eenrichtingsverkeer, nooit een antwoord, nooit het gevoel dat er iets of iemand luisterde. Helemaal loskomen heeft wel even geduurd, de inprenting was nogal stevig geweest.
Het antwoord is wat mij betreft, ja, van het geloven kom je af, van je geloof niet.
Een ex-katholiek wordt nooit een ex-gereformeerde. Een katholieke omgeving voelt vertrouwder dan een gereformeerde (of andere denominatie).MeFlower88 schreef:
En met 'je geloof' bedoel je wat je zelf denkt?
Wel oppassen dat je je niet tegen de God uit je opvoeding gaat afzetten terwijl je nog wel in Hem geloof. Daar heb je Hem niet mee maar alleen je zelf. Probeer eerst de onwaarschijnlijkheid van Zijn bestaan een plek te geven. Geleidelijk aan zal je dan merken dat je steeds minder aan jouw God en alles wat daarmee samen hangt moet denken. Er komt een moment dat je om Zijn wreedheden kunt glimlachen; je weet dan dat die verhalen door een primitief volk aan een niet bestaand Persoon zijn opgehangen om hun doel te legitimeren.Floris1976 schreef:....... Net zoals het niet in mij zou hebben gezeten om Hitler te volgen zou ik ook nooit meer de god van de bijbel kunnen volgen. Ze zijn voor mij beiden de verpersoonlijking van het kwaad.
Ik denk toch dat ik nog wel een stukje te gaan heb. Mijn verstand ziet volop bewijs dat de bijbel niet waar is en god niet bestaat. Mijn gevoel wil soms nog niet mee. Er is zonder dat ik het door had zoveel indoctrinatie op mij uitgevoerd. Zoals ik net je stukje lees. Dan komt meteen de gedachte ze vervloekt god en meteen daarna is haar geloof weg. Zou ze dan gezondigd hebben tegen de heilige geest? Dat is jarenlang mijn hoofdangst geweest. ik wilde zo graag een christen zijn, maar naar mijn idee had ik deze zonde begaan. Nu ben ik zover dat ik geen enkel begrip meer op kan brengen voor een zonde die niet te vergeven is. iemand die een ander nooit kan/wil vergeven is in mijn ogen geen goed persoon. tenminste in de zin als deze om die reden wil dat een straf tot in eeuwigheid duurt. Ik houdt mezeof vast aan de evolutietheorie en heb op het moment veel aan het boek "De bijbel als mythe" Oersaai boek, maar oh zo interessant. Feut blijft dat zelfs nu ik dit type en ik bewust kies om geen hoofldetters te gebruiken bij het woord heilige geest dit een bepaald angstgevoel oproept. Misschien ben ik minder ver dan ik zou willen. Je zegt dat het zwaar lijkt om het geloof helemaal kwijt te zijn. Zo ervaar ik het zeker niet. Het geloof is het enige stempel dat zo zwaar op mij kan drukken. Voor de rest heb ik een fantastisch leven (op het afgelopen jaar na). Maar gelukkig kan ik wel weer vrij intens geluk voelen. Dat had ik begin van dit jaar niet meer verwacht. Ik dacht echt mijn dagen in narigheid te moeten slijten en oh wat heb ik me een zorgen gemaakt of ik er wel genoeg kon zijn voor mijn meisjes. Om nog maar te zwijgen van wat mijn vrouw heeft doorstaan. En dat allemaal vanwege een geloof.Maria schreef:Goed gezegd.
Zolang je nog boos bent op iets of iemand, is het nog geen realiteit voor je, dat je je geloof kwijt bent of dat het je onverschillig laat.
Het kan zelfs zo zijn dat je boos bent om andere dingen en dat alles aan God de schuld geeft.
Op het moment dat je echt kunt zeggen, hij bestaat niet, realiseer je je dat je je aan het afzetten bent tegen een illusie, dus dat je die gedachte nog steeds zelf in stand hebt gehouden.
Ik heb dat het sterkst gehad toen ik ooit in nood zat om een paar zaken, bewust God heb vervloekt.
De eerste keer in mijn leven dat is vloekte was een echte vloek.
Toen ik me dat realiseerde schoot ik, echt waar, in de lach om mezelf.
En was definitief mijn christelijke godsgeloof kwijt.
Maar wist ook dat ik mijn verleden nooit meer de schuld kon geven van wat in het heden met mij gebeurde.
En dat lijkt heel zwaar, maar is pas werkelijk bevrijdend.
Want je verleden heb je niet in je macht, daar kun je niets meer aan veranderen.
Maar wel je heden.
Dat mag hoor.extian schreef: Heel zelden schiet er nog wel eens een gedachte of een christelijk liedje in m'n hoofd, maar alle negatieve zaken zijn wel uit mijn leven verdwenen. En als er ergens in mij nog wat geloof is dan zal dat te zijner tijd ook wel verdwijnen.
Ik had het weer een paar dagen na een begrafenis, maar ik erger mezelf er gelukkig niet aan. Redelijk vanzelfsprekend dat dat gebeurt met liedjes de je jaren lang gehoord hebt. Haha met die gregoriaanse muziek moet je dan juist weer niet aankomen bij mij. Van byzantijnse muziek had ik nog nooit gehoord maar ik ga ervanuit dat dat dezelfde kant op gaat.Maria schreef:Dat mag hoor.extian schreef: Heel zelden schiet er nog wel eens een gedachte of een christelijk liedje in m'n hoofd, maar alle negatieve zaken zijn wel uit mijn leven verdwenen. En als er ergens in mij nog wat geloof is dan zal dat te zijner tijd ook wel verdwijnen.
Daar hebben we ook een paar leuke topics over van een tijdje geleden.
Vooral rond kerst steekt dat vaak de kop weer op.
Vraag maar eens aan Writer.
Een paar van de meest overtuigde atheïsten hier kunnen goede muziek altijd waarderen, ook als die van christelijke oorsprong kan zijn.
Waaronder ik.
Maar dan wel de echt goede muziek, die ook te waarderen is zonder de woorden en de context.
Met de meeste opwekkingsliederen moet je bij mij niet aankomen.
Vooral gospels kan ik mee galmen als ik in de stemming ben.
Maar ook Gregoriaans en Byzantijnse muziek.
Dat is ook één van de dingen, die je leert als je je associaties los kunt laten.
