In zijn onderschrift geeft Job zijn diepste beweegredenen te kennen: "Religie is een diepgeworteld, stellig en allesomvattend wereldbeeld: het stelt dat een inherente, objectieve waarde alles overstijgt, dat de wereld en zijn schepselen ontzagwekkend zijn, dat het menselijk leven zin heeft en het universum orde heeft.(Ronald Dworkin)".Henry II schreef:Waarom hang jij dan nog aan de bijbel, alsof dit 'boek' (jouw woorden) enige bovennatuurlijke kracht heeft, qua inhoud en vorm.
Het vreemde is dat dit een definitie geeft van religie waar ook de atheïst onder kan staan, inclusief Richard Dawkins.
Job is dus in essentie een atheïst.
Hij heeft zich ook ontpopt als iemand die weinig of niets opheeft met het christelijke nieuwe testament. Voor zover hij er al iets over zegt is het altijd om christelijke noties, zoals geloof in de opstanding en alles wat met wonder te maken heeft, te ontkennen. Hij is dus ook in essentie een ontkenner van het christelijk geloof, een rationalist.
Blijft over dat hij zich krampachtig vasthoudt aan bepaalde modieuze theologiën van het oude testament, waarin het geloof in metafysische zaken geen rol meer speelt (afgezien van dat God het gevoel van 'Ik ben er voor jou' betekent) en alles ontdaan is van het historische, maar alles zich concentreert op een paar humanistische slogans waarin woorden zoals 'rechtvaardigheid' enkel nog een rol spelen.
Hij is dus in essentie een humanist.
Zijn geloof is als het script van een Hollywoodfilm, zoiets als de Titanicfilm, waarin het leven ervaren wordt als het feitelijke relaas van een zinkend schip met ondergaande mensen, maar de Hollywoodregisseur er een drama van kan maken waarin je dat leven kan ervaren als zou het getuigen van een full gospel. Het is een 'leven van de verbeelding'. Je zou het kunst kunnen noemen, ware het niet dat Job krampachtig als een religieuze fundamentalist absolute en unieke autoriteit en foutloosheid geeft aan die bijbelboeken.