Over de dood en (on)zin van geloven, dus ook in reactie op kiks.
PietV. schreef:
Daar heb je het woord geloven al. Waarom zou een god mensjes op een planeet lanceren; om ze bij goed gedrag meer tijd te geven in de verlenging. Dat geloof jij; maar ook hier mis ik de concrete onderbouwing. Waarom zou er een leven en dood moeten zijn? In de zienswijze van een entiteit. Alles om ons heen gaat dood. Worden kanaries ook gered.
Dat was de eerste vraag over de dood die ik aan mijn moeder stelde toen Pietje overleed... (Hoewel ik achteraf heb begrepen dat Pietje feitelijk geen kanarie was.)
Waarom moeten leven en dood er zijn? "In de zienswijze van een entiteit": "Ik ben, als Ik leven schep heeft dat zijn oorsprong, doel en zin alleen in Mij." Een parallel met licht en duisternis: duisternis heeft geen bestaan in zichzelf, is alleen een afwezigheid van licht. Zo is dood een afwezigheid van leven. Als er leven is, heb je dus de optie van geen-leven.
Dus ik denk dat je iets heel geks zegt, als je zou zeggen dat God de dood schiep, of de duisternis. Ik denk zelfs dat je onderscheid kunt maken tussen dood en dood: niet-bezield is dood in zekere zin, maar niet hetzelfde als gestorven. Het sterven van een plant is dood en gestorven, maar niet hetzelfde als het sterven van een dier (emoties, gevoel, bewustzijn, karakter). Het sterven van een dier is anders dan het sterven van een mens (vrije wil, abstract denken, moreel besef en mogelijkheid tot liefhebben). Een mens die zegt "niet God" zegt dan uiteindelijk: "niet leven".
Je hebt je vragen toch aan christenen gesteld? Wat bedoel je precies met "concreet onderbouwen"? Moet ik dan bewijzen dat God bestaat? Kan ik niet en ga ik ook niet aan beginnen.
De reden dat ik het christelijk geloof aanhang (liever: Jezus volg) heeft te maken met wereldbeeld en visie op de werkelijkheid (vergeef me de bijzonder grote lijnen, maar ik kan hier ter plekke niet even een boek schrijven):
Ik geloof een heel aantal dingen over de werkelijkheid en daar is niets mis mee: ik neem zomaar aan dat ik een eigen wil heb, dat goed en kwaad bestaan, dat mijn zintuigen me iets werkelijks vertellen over de wereld om me heen. Daar kun je in theorie misschien nog wel aan twijfelen, maar ik ken geen mens die in praktisch opzicht leeft zonder dergelijke aannames. Ik kan ze niet bewijzen, echt niet en ook niet een beetje. Ik kan alleen maar zeggen dat ze “passen”: ze kloppen met elkaar en met mijn waarneming.
In die lijn het volgende. De bijbel beweert: God schiep alles, de schepping was goed en is gevallen, God heeft zijn Zoon gegeven om de schepping te herstellen en de mens te redden van de dood, aan het eind van de geschiedenis zal dit volledig zichtbaar worden.
Dit klopt met wat ik van de wereld ervaar. De schepping (of natuur) is schitterend maar voldoet beslist niet aan het predicaat "goed". Er is iets grondig mis en dat wordt nog het meest zichtbaar in de mens en de menselijke natuur. De boodschap van herstel en leven, van hoop en toekomst (niet helemaal hetzelfde als de "verlenging") is het “echte” geloofsgedeelte omdat ik dit niet kan waarnemen. Maar stel dat er een God is en dat Hij “om één of andere reden mensjes gelanceerd heeft op deze planeet”, hoe anders kan ik hier ook maar iets zinnigs over weten dan wanneer diezelfde God mij daar iets over vertelt? Ofwel "openbaring", ook zo'n naar christelijk woord

.
Tot slot (voor nu dan maar): je noemt de houding van God – buiten af en toe een grote schoonmaak – “lethargisch”. De bijbel noemt het “geduldig”: Hij wacht nog. Dat is een verschil in waardering, niet in feit: God grijpt niet dagelijks in. Dus zeggen dat de God van de bijbel niet bestaat omdat Hij niet dagelijks ingrijpt is een non-argument: dat beweert de bijbel helemaal niet. En ook nergens beweert de bijbel dat Gods almacht Hem dwingt om op een bepaalde manier en met een bepaalde frequentie te handelen.