Turkije zal nooit bij Europa horen

[siger]

Voor alle duidelijkheid, mijn beeld van jouw was gebaseerd op wat jij vertelde. Dat heb je nu wel erg bijgesteld, want je standpunt was niet alleen een Unie van Turkse landen, maar een onontkoombaar Groot-Turks nationalisme.

Dus even de puntjes op de i: ik heb niets speciaals tegen iemand van die of die oorsprong. Mij zijn sommige Turken en Iraniers (etc...) sypathieker dan sommige landgenoten. Ik vrees het extreem nationalisme dat je in Nederland, Belgie, Turkije etc... ziet opdoemen, en dat even gevaarlijk is gebleken als religieus extremisme. Ik heb dus niet gereageerd omdat je Turkse was, maar omdat je erg nationalistische praat verkocht, waar ik iedereen zou op aanvallen.

Inmiddels blijf ik met vragen zitten over hoe jij een Turkse Unie opvat. Ik zie veel economische unies die vooral bedoeld zijn om grenzen weg te nemen. Ik kan me zo niet onmoiddellijk een ethnische unie inbeelden. Ken jij er een?

Dat Mongolië bij een Turkse Unie wordt gerekend is helemaal vreemd. Welke gewone Mongool en gewone Turk zouden zich met elkaar verwant voelen als ze niet vanaf de lagere school geindoctrineerd zouden zijn met "vaderlandse geschiedenis"?


Terzijde: ik lees dat in Turkmenistan meisjes verplicht geen sluier, maar een bontmuts moeten dragen. Daarin culmineren talrijke topics van veganisme tot islamisme.

[CXT]

Het enige wat ik hier heb gezegd is dat er een Turkse Unie zou moeten komen. En iedereen staat meteen op z'n achterste poten. Rot op naar je eigen land wordt er gezegd. Het is fout om van je land te houden wordt er gezegd. Maar het is mijn fout. Ik heb niks te zoeken op zo'n site.
Bekrompen Hollandse boeren.

Wat je zei was niet zozeer het probleem, maar meer hoe je het zei. Je kwam over als iemand die een knuppel in het hoenderhok wilde gooien. Nu kom je al een stuk genuanceerder en prettiger over, hoewel je dat van die boeren wel achterwege had mogen laten.

En wat bedoel je precies met een Turkse Unie?

[Mahalingam]

Zou een Turkse Unie net zo iets zijn als de Greater East Asia Co-Prosperity Sphere?
Zelfde idee? (gezien de geschiedenis met o.a. Armenië, Kurdistan)
...a concept, created and promulgated during the first half of the 21-ste century by the government and military of Turkey, to represent the desire to create a self-sufficient "bloc of Turkish nations led by the Turks and free of Western powers".[1]

[Maria]

Misschien moeten we helemaal opnieuw beginnen Lisa.

[Ongeloveloos]

Misschien moeten we helemaal opnieuw beginnen Lisa.

Misschien moet je jouw bijdragen beperken tot de babbelbox

[Kitty]

Ongeloveloos, ieder die hier komt heeft recht op een normale discussie. Lisa begon misschien niet zo goed, maar ze heeft de kans dit op een betere manier te doen. Zonder vooroordelen.

[enno nuy]

Er worden in deze discussie helaas erg weinig terzake doende argumenten aangedragen. Vooral die zogenaamde ethnische argumenten zijn stuitend. Wat Bolkestein, Wilders en al die andere neeknikkers ook mogen denken, ik ben voor een toetreding van de Turken tot Europa. Het zal er niet van komen vrees ik en de Turken kunnen niet anders doen dan op twee paarden wedden. Steeds meer keren zij zich de andere kant op en zo vreemd is dat niet als je bedenkt dat het xenofobe Europa steeds minder van hen moet hebben.

Excuus voor onderstaande langere tekst, een artikel van Wolfgang Burgdorf uit 2004 alweer maar hij geeft precies aan waarom Turkije zo belangrijk is voor Europa.

Wij staan bij de Turken in het krijt, door Wolfgang Burgdorf

In Turkije stond de wieg van het christelijke Europa, het hoort in de Europese Unie thuis. Het zou een catastrofe zijn, ja een falen in het aangezicht van de geschiedenis, als de Europese Unie uitgerekend het islamitische land dat zich sinds lang naar het Westen richt, de toegang zou weigeren, meent Wolfgang Burgdorf.

Zeg Frankrijk en Duitsland en één woord komt naar boven: erfvijanden. Zo was het althans vanaf Karel V tot aan de wereldoorlogen. Franse beschaving en Duitse cultuur leken tot eeuwige vijandschap gedoemd. Zeg `Europa' en Turkije en bij menigeen komt één woord naar boven: neen.

De laatste tijd wordt steeds vaker stelling genomen tegen inlijving van Turkije in de Europese Unie. In de Frankfurter Allgemeine Zeitung van 19 december bijvoorbeeld schreef Hans-Ulrich Wehler onder de kop `Die türkische Frage' dat er geen steekhoudend argument bestaat waarom deze Aziatische staat bij Europa zou horen. Maar de Turken hebben meer dan een half millennium als Europese mogendheid, en als bondgenoot van andere Europese mogendheden, de geschiedenis van Europa in belangrijke mate mede gestalte gegeven. ,,Het Turkse Rijk is een groot en machtig rijk, dat vele provincies in Europa omvat'', schreef de `Zedler', de grote Duitse encyclopedie van de Verlichting, in 1745. En wellicht ten overvloede: de naamgeefster van het werelddeel Europa was een Aziatische prinses, en Kemal Atatürk, de grondlegger van het moderne Turkije, is in het Griekse Thessaloniki geboren. Europa is bovendien geografisch gezien geen scherp afgebakend werelddeel, zoals Australië of Afrika. Ieder tijdperk heeft de grens met Azië opnieuw gedefinieerd. Dikwijls bestonden verschillende Europabeelden naast elkaar.

Tegenstanders van het EU-lidmaatschap van Turkije komen telkens aanzetten met de stelling dat de bijbel en de Oudheid de grondslagen van de Europese identiteit vormen. De bijbel staat hier voor het christendom. Maar juist het erfgoed van de antieke beschaving heeft ons voor een groot deel bereikt via de Arabieren en de Ottomanen. Zíj hebben ons Aristoteles teruggeven, die wij verloren hadden, en aan hen danken wij onze cijfers en de koffie. De eerste grote christelijke concilies zijn in Klein-Azië gehouden, en Constantinopel, nu Istanbul, was een van de vroegste residenties van een christelijke patriarch, die daar nog altijd zetelt.

Niet het Romeinse Rijk was het eerste christelijke rijk: Armenië is het land waar het christendom, in 301, het eerst staatsgodsdienst werd. De apostel Paulus is opgegroeid in het gebied van het huidige Turkije. Wie het christendom een grondslag van Europa noemt, zou Turkije met enig recht als een wieg van Europa kunnen betitelen. Omgekeerd is de Aya Sophia, eens de grootste kerk van de christelijke wereld, door de verovering van Constantinopel tot een voorbeeld voor de moskeebouw geworden. Het Oost-Romeinse Rijk en Byzantium, de band met het vroege christendom, leven voort in Turkije. De aansluiting bij Europa zou deze deels uit het zicht geraakte tradities kunnen versterken en Europa weer met zijn wortels in contact kunnen brengen.

Anderzijds heeft de klassieke beschaving aanvankelijk grote delen van de huidige EU niet bereikt - zij concentreerde zich rond de Middellandse Zee. De mooiste bewaard gebleven Griekse tempels staan langs de west- en zuidkust van het huidige Turkije. De godsdiensten van het boek - het jodendom, het christendom en de islam - zijn ontstaan in een klein gebied in het Midden-Oosten: Israël, Palestina, het Heilige Land. Dat ligt niet in Europa, maar behoorde van het begin van de zestiende eeuw tot aan het einde van de Eerste Wereldoorlog tot het Ottomaanse Rijk. De heilige plaatsen van het christendom in Bethlehem en Jeruzalem worden tot op heden beheerd naar het voorschrift van een Turkse sultan uit 1852.

De islam mag in geen geval als argument tegen toetreding van Turkije tot de EU dienen. Zowel in de Europese Unie als in Turkije is de secularisering in de stedelijke centra ver voortgeschreden. Bovendien is in 2003 op de topconferentie in Thessaloniki de mogelijkheid in overweging genomen dat Albanië, Macedonië en Bosnië-Herzegowina zouden kunnen toetreden - stuk voor stuk landen waarop de islam zijn stempel heeft gedrukt. Er wonen trouwens al miljoenen moslims in de landen van de Europese Unie.

Zo nu en dan wordt het argument van de islam toegespitst op een vermeende onverenigbaarheid van islam en wetenschap, van islam en Verlichting. Dat klinkt bekend: van Galilei en Darwin tot de moderne celbiologen is er vrijwel geen grote wetenschappelijke stap gezet die niet door de christelijke autoriteiten werd afgewezen. Op veel christelijke scholen wordt tot op heden niet de evolutieleer maar Genesis onderwezen. Maar al met al kunnen de wetenschap en het christendom het redelijk met elkaar vinden. Onoverkomelijke vijandigheid jegens de wetenschap lijkt bij de religie niet te bestaan.

Zelfs al zou het waar zijn dat pas het kemalisme de Turken met geweld de Verlichting heeft opgedrongen, dan is het in grote delen van de huidige EU niet anders gegaan. `Verlicht absolutisme' noemen wij een regeringsstelsel uit de achttiende en het begin van de negentiende eeuw. In West-Duitsland is de democratische orde opgelegd door de overwinnaars van de Tweede Wereldoorlog.

Het argument dat de Europese Unie door de toetreding van Turkije geografisch en cultureel uit haar voegen zou barsten, is in het tijdperk van de globalisering misplaatst. De tijd is niet ver meer dat Europa zal concurreren met enerzijds een vrijhandelszone die heel Noord- en Zuid-Amerika omvat en anderzijds een nauw met China samenwerkende of met China versterkte Asean-gemeenschap. Ook daar zal van de economische problemen een sterke druk uitgaan om gemeenschappelijke politieke instellingen te vormen en om besluiten democratisch te legitimeren.

Laat Europa zijn voorsprong uitbuiten. Wat de gemiddelde leeftijd van zijn inwoners betreft is Turkije een jong land, terwijl men alom jammert over de vergrijzing in de EU-samenlevingen en de gevolgen die zij zal hebben voor de sociale zekerheid. Zo bezien zou Turkije een ideale aanvulling zijn voor de Unie.

Een duister hoofdstuk is de genocide op de Armeniërs in 1915-1916. Maar het klinkt wel eigenaardig wanneer Duitsers dit aanvoeren als argument waarom Turkije niet bij Europa zou passen. De door de Duitsers gepleegde genocide op de Europese joden ligt minder ver terug en was van heel andere proporties. En toch zit Duitsland in de EU.

Er is wel een verschil in de omgang met het verleden. Maar ook de afhandeling van het verleden, tot de schadeloosstelling van dwangarbeiders aan toe, heeft in Duitsland grotendeels onder buitenlandse druk plaatsgevonden. Europa zou in Turkije iets dergelijks bewerkstelligen. De kwestie van de emancipatie van de Koerden lijkt met hun culturele autonomie de goede kant op te gaan, terwijl het einde van het gewelddadige separatisme op Corsica of in Baskenland nog niet in zicht lijkt. Voor Noord-Ierland is er misschien hoop, voor Zuid-Tirol in elk geval. Daar is ook te zien wat inlijving bij Europa aan de ontspanning van zulke conflicten kan bijdragen.

Het zou een catastrofe zijn, een falen in het aangezicht van de geschiedenis, als wij uitgerekend het land van de islamitische wereld dat zich sinds lang naar het Westen richt, de integratie zouden weigeren. Turkije voldoet beter aan de `criteria van Kopenhagen' uit 1993 dan verscheidene van de Balkanstaten waaraan toetreding in het vooruitzicht is gesteld.

Het zich integrerende Europa heeft al meermalen landen opgenomen die, anders dan Turkije, nauwelijks op een levende democratische traditie konden bogen: de Duitse Bondsrepubliek, Spanje, Portugal en Griekenland. Telkenmale is gebleken dat de inlijving bij Europa de jonge, onervaren democratieën blijvend heeft gestabiliseerd. Ook is het niet zo dat de inwoners van deze ten tijde van hun toetreding deels arme landen Europa hebben overspoeld. Integendeel, door de stijging van de kans op welvaart in eigen land heeft in sommige gevallen zelfs remigratie plaatsgevonden.

Als de Europese Unie behalve een economisch profijtelijke gemeenschap ook een waardengemeenschap wil zijn, dan moeten indertijd plechtig gesloten en geratificeerde verdragen ook nagekomen worden. Zo is Turkije al in 1963 met het sluiten van het associatieverdrag met de toenmalige Europese Economische Gemeenschap toetreding in het vooruitzicht gesteld. Tijdens de Koude Oorlog is van de kant van Europa dat vooruitzicht meermalen bevestigd, waarna Turkije op 14 april 1987 een aanvraag indiende om te mogen toetreden. In december 1999 is Turkije in Helsinki de kandidaatstatus verleend, en in december 2004 zullen de staatshoofden en regeringsleiders beslissen over het begin van de besprekingen met Turkije over het lidmaatschap. Moet Europa dan zichzelf desavoueren? En misschien is het zo dat de Verenigde Staten er bij de EU op aandringen om Turkije toe te laten teneinde de grondstoffen in de Kaukasus veilig te stellen, maar is dat soms niet in het belang van Europa?

Turkije en het Ottomaanse Rijk zijn niet altijd als tegenpolen van Europa gezien. Daarvan kunnen al voorbeelden worden gegeven uit de vroegmoderne tijd. Niet alleen was voor de encyclopedie van Zedler Turkije aanwezig in Europa, al in 1623 presenteerde een Franse monnik, Émeric Crucé, onder de titel `Le Nouveau Cynée' een plan voor een verenigd Europa. Cineas, de adviseur van Pyrrhus, is dankzij Plutarchus het prototype van de vredestichtende politicus geworden. Crucé keerde zich tegen de opvatting van Jean Bodin dat oorlog nodig is als uitlaatklep voor interne conflicten. Crucé was de eerste schrijver over unificatieplannen die deze koppelde aan sociaal-politieke doelen. Om de welvaart van de inwoners van het desbetreffende gebied te bevorderen, zouden vrijhandel, een gemeenschappelijke munt en gemeenschappelijke maten en gewichten moeten worden ingevoerd. Om te bewijzen dat men zich niet liet leiden door christelijke superioriteitswaan, zou de sultan van Turkije de leiding over het verbond krijgen; de tweede en de derde plaats werden de paus en de keizer toegedacht.

Ondanks zijn visionaire ideeën is Crucé nooit echt beroemd geworden. Wel was hij in het begin van de twintigste eeuw enige tijd ,,een soort modeheilige van het dogmatisch pacifisme''(Kurt von Raumer). Het gaat er niet om iemand heilig te verklaren, maar het is wel opmerkelijk dat een Franse geestelijke uit de vroege zeventiende eeuw sommige vertegenwoordigers van de huidige intellectuele elites van de Europese Unie ver vooruit was in verdraagzaamheid en ruimheid van opvattingen.

Europa en haar geschiedenis zijn altijd een constructie geweest. Het verleden van de afzonderlijke landen en van Europa als geheel vormt een reusachtig reservoir van mogelijkheden. Telkens worden de meest uiteenlopende facetten weer anders gecombineerd om de mensen tot identificatie te verleiden. Vandaag de dag herdenken wij niet meer de Volkerenslag bij Leipzig of de dag van Sedan, maar de Verdragen van Rome en het Verdrag van het Élysée.

De keuze van de elementen uit het verleden die wij als deel van onze identiteit willen benadrukken, is vrijwel steeds politiek gemotiveerd. De vroegere Franse minister van Buitenlandse Zaken François-Poncet heeft eens gezegd dat ,,er geen dwingende historische, geografische of culturele redenen'' zijn op grond waarvan de grenzen van de Europese Unie ondubbelzinnig zouden kunnen worden vastgesteld. De geschiedenis kan ons het politieke besluit niet uit handen nemen.

Info: Wolfgang Burgdorf is als historicus van de vroegmoderne tijd verbonden aan de Universiteit München. In 1999 publiceerde hij `Chimäre Europa', een studie over de traditie van anti-Europese verhandelingen in Duitsland. (C) Frankfurter Allgemeine Zeitung

[Kitty]

En nu even de andere kant. Mijns inziens ter zake doende argumenten.

De belofte aan Atatürk

Vaak wordt aangevoerd dat Turkije meer dan elders de scheiding tussen Kerk en Staat naleeft. Met behoeft zich niet af te vragen waarom dat is; Turkije heeft een islamitische bevolking en teneinde die scheiding te waarborgen moeten er strenge wetten zijn. In 1980, toen militairen voor de derde keer de vorige eeuw er de macht grepen, werd de huidige grondwet geschreven. Die grondwet is gestoeld op de ideeën van Mustafa Kemal Atatürk (1881-1938). Atatürk schafte het Arabische schrift af, verbood de fez als hoofddeksel, hij verbood de hoofddoek in staatsinstellingen en voerde in 1926 het nieuwe Burgerlijk Wetboek in, dat grotendeels gebaseerd was op het Zwitserse Zivilgesetzbuch van 1912. Dankzij een sterk, overal aanwezig leger wordt het Kemalisme tot op heden nageleefd. Indien de machtsfactor van het leger wegvalt, zal de politieke islam aan de wetten tornen en is het land hetzelfde lot beschoren als andere landen met een voor het overgrote deel islamitische bevolking. Wanneer we de islam met het christendom vergelijken, zien we dat het inherent aan de islam is om een sterk politieke vorm aan te nemen. Niemand weet hoelang de gespannen relatie van het elitaire secularisme met de islamitistische volksmassa's onder controle gehouden kan worden.

De visionair Kemal Atatürk.
De belofte aan Atatürk houdt het land bijeen; ze maakt het land naar buiten toe Westers ogend, maar binnenin is de staat onmiskenbaar Oriëntaals, terwijl 20% van de mensen zich niet Turks voelt (10 % Koerden). Men hoeft maar als toerist in vrijetijdskleding de veilige Mediterraanse gordel te verlaten om in een aanzienlijk minder ‘verlicht’ Anatolië of Kappadocië terecht te komen waar de hoofddoek en vrouwendiscriminatie overal terug van weggeweest lijken te zijn. De hoofddoek vond Atatürk hét toonbeeld van domheid bij de Turken.

Het is wrang te weten dat het oostelijk deel van Turkije niet Turkstalig is, terwijl een toerist daar niets van merkt. Koerden en Armeniërs genieten in de praktijk geen culturele rechten. Scholen in die grote andere taal - het Koerdisch – of scholen op streng islamitische leest geschoeid zijn anno 2004 nog steeds niet mogelijk. Dat is te danken aan het streng nageleefde Kemalisme. Het Kemalisme is een beweging die de Europese vruchten van de Verlichting van bovenaf op het Turkse volk heeft afgedwongen.

Het einde van de Turkse staat

Maar 'Europa' wil dat het leger zich terugtrekt in de kazernes en dat religies en minderheden meer rechten krijgen, anders zal Turkije niet tot de EU kunnen toetreden (wederom; geen woord over de vraag of Turkije wel Europees is). Het is deze eis die zal aantonen dat Turkije niet bij Europa hoort. Want als het leger aan de Europese eis tegemoetkomt, zullen de cultureel onderdrukte etnische minderheden en de politiek-islamitische facties hun kans schoon zien het land te destabiliseren en het op een scheuring van de staat of op een theocratie aan te sturen. Zij zullen op zijn minst pogingen daartoe ondernemen. Dat zal de doodssteek voor de Turkse staat zijn, en tevens voor de Europees-achtige façade die Turkije het Westen jarenlang heeft voorgehouden.

In Turkije kan democratie niet volledig ingevoerd worden. Daar is in januari 1998 de moslim-fundamentalistische Welvaartspartij Refah Partisi van Necmettin Erbakan verboden. Deze partij was de grootste angst van de Kemalisten; bij lokale verkiezingen kon de partij op 35 procent van de stemmen rekenen.

Erbakan mocht zich vijf jaren lang niet meer met politiek bezighouden. Omwille van binnenlandse stabiliteit hebben de Turken dus een on-Europese invulling van democratie nodig, omdat gewiekste mensen als Erbakan wel eens het mandaat van de kiezers zouden kunnen krijgen om aan de seculiere schragen der staat te zagen. Zo werkt de democratie: vox populi, vox dei. In Europa - Nederland - zou zo'n maatregel erop neerkomen dat de christelijke partijen ChristenUnie, de SGP en het CDA verboden zouden worden. Het christendom respecteert echter het werelds gezag. De politieke islam niet. Daarom doet Turkije zulke on-Europese dingen. Turkije is dus ook electoraal gezien allesbehalve Europees. Anderszins ook: ook de Turkse Moslim Broederschappen zijn erg invloedrijk, en niet alleen buiten het parlement. Deze fijnmazige netwerken hebben een hiërarchisch islamitische schaduwregering opgericht die bij het vrijkomen van de ijzeren greep van de Staat de boel op z'n kop kunnen zetten.

Ook als Turkije tot 'Europa' zou toetreden, zou het land uiteenvallen, of tot een zgn. failed state verworden en van de weeromstuit weer lid-af zijn.

Een echt Europees land heeft geen strikte naleving van Kerk en Staat nodig teneinde de binnenlandse stabiliteit te behouden (tenzij een Europees land, in het hypothetische geval, door massa-immigratie islamitisch geworden is). Het respect voor het seculier gezag en de democratie is de Europeaan a.h.w. aangeboren, zelfs vanuit godsdienstige optiek bezien (zie Romeinen 13:2). De filosoof Herman Philipse vertelde in zijn eerste column voor het tv-programma Buitenhof op 19 september 2004 dat de Turkse premier Erdogan van Turkije de democratie met een trolleybus vergelijkt: "Als je hem nodig hebt, stap je in, en als je er genoeg van hebt, stap je weer uit", aldus de staatsman. (19).

Dat wij een Verlichting hebben doorgemaakt en de Turken niet, geeft ons natuurlijk niet het recht alle on-Europese regeringsvormen als inferieur te bestempelen. Wel weten we dat fundamenteel onverlichte elementen niet in Europa thuishoren. Het komt schrijver dezes aanmatigend voor als 'Europa' denkt dat het staatsmodel van volledig parlementarisme en democratie met een zwak leger per definitie een goede zaak is; alsof dat model voor ieder land de oplossing is. De Amerikanen en de Engelsen proberen sinds 2003 dit model onzachtzinnig in Irak te 'introduceren' en nu moeten de Irakezen zien hoe hun land afglijdt naar een burgeroorlog door binnen- en buitenlanders die een grote hekel aan het parlementarisme hebben (het doel van het Westen was natuurlijk - naast de Irakezen vrijheid te geven - er de eigen produkten te slijten, de olie veilig te stellen en er met de bondgenoten de economie te beheersen). Een Verlichting bestel je niet; die erf je van je voorouders die haar - weliswaar niet doelgericht - ontwikkeld en doorgemaakt hebben.

"Ach, Europa!"

Voor Europa zou de toetreding van Turkije ook rampzalig zijn. Turkije heeft een bevolking van 70 miljoen mensen. Demografische voorspellingen zeggen dat de bevolking sterk verder zal groeien. De bevolking groeide van 13 miljoen 75 jaar geleden naar 70 miljoen nu. Dr. László Marácz, Nederlander van Hongaarse oorsprong, schreef: "Turkije heeft momenteel 70,3 miljoen inwoners. Turkije is hiermee qua inwonertal al de tweede staat in de Unie. Alleen Duitsland heeft met 82,6 miljoen inwoners meer inwoners dan Turkije. De verwachting is echter dat de Turkse bevolking de komende jaren zal groeien vanwege de positieve demografische trend in dat land. In dat geval zal Turkije bij de beoogde toetreding in 2015 ongeveer 80 miljoen inwoners tellen. Dat betekent dat Turkije in alle instellingen van de Unie die gebaseerd zijn op inwonertal hetzelfde ‘soortelijk gewicht’ zal krijgen als Duitsland."

25% Procent van de Turken hebben in een enquête gezegd naar Europa te willen emigreren. Met een lidmaatschap op zak kunnen 17,5 miljoen mensen die oversteek met de Bosporus maken, want personenverkeer en handel staan vrij in EU-Europa. De multiculturele spanningen in West-Europa zullen alleen maar toenemen. Integratie – of, nog beter, assimilatie – van de on-Europese islamitische gemeenschappen binnen onze grenzen zal nog verder gefrustreerd worden.

Maar ook het argument van het hellend vlak mag mijns inziens aangevoerd worden.
De grenzen van Europa en tevens de geloofwaardigheid van Europa als beschaving kunnen niet meer au sérieux genomen worden als we de Oriënt toelaten. Want een land dat ook op EU-lidmaatschap hoopt is Marokko. Een minister als Didier Donfut van België is daar een warm voorstander van. Een absurd idee, maar hoe kunnen we dat land de toetreding ontzeggen? Wat als Marokko voldoet aan de Kopenhagen-criteria? Waarschijnlijk zullen de EU-leiders deze mogelijkheid openhouden. Zo pragmatisch en a-cultureel hebben zij zich inmiddels wel getoond. Een cultureel weerwoord op deze zaken en grote scepsis jegens de Europese Unie is nodig.

Door Turkije toe te laten kunnen wij ons niet langer beroepen op het argument dat Marokko geen Europees land is. En met Turkije zullen ook andere Aziatische landen wilen toetreden. Kirgizië, Oezbekistan, Turkmenistan... De Kazachstaanse president Nursultan Nazarbajev heeft al enkele jaren de magische datum 2030 in gedachten; op straten en op reclameborden leest het volk dat Kazachstan in dat jaar een veilig, welvarend EU-land zal zijn. Wederom zou de EU het niet meer hard kunnen maken dat Kazachstan er niet bij mag omdat het geen Europees land is. Ook deze mogelijkheid zullen de EU-leiders openhouden, gezien de talrijke grondstoffen in Centraal-Azië. Europa’s identiteit is in het geding als economie, het omarmen van het marktdenken en mensenrechten de belangrijkste voorwaarde voor toetreding tot 'Europa' zijn.

Indien wij Turkije toelaten worden wij geconfronteerd met nieuwe buren: Iran, Irak, Syrië. Willen wij zulke zogeheten mislukte staten naast de deur hebben?

Marcel Bas

http://www.roepstem.net/turkije.html

[enno nuy]

Terechte opmerkingen van Marcel Bas. Met name de demografische argumenten zijn reeel, ofschoon ik me niet wil wagen aan prognoses over bevolkingsgroei aldaar. Wat Bas niet vermeldt is dat het lidmaatschap van de EU een belangrijk instrument is om te voorkomen dat Turkije van een officieel seculiere staat verandert in een moslimstaat. Het is waar dat Turkije worstelt met dat fenomeen en dat Erdogan bij tijd en wijlen nogal tweeslachtig opereert. Maar zo vreemd is dat niet wanneer je je bedenkt dat het voor Turkije enorm belangrijk is bijtijds de juiste keuzes te maken. Wendt het zich tot het oude Europa om daarmee meer oosters gerichte perspectieven af te wijzen? Is het strategisch een juiste keuze om zich tot het westen te wenden? Vooralsnog vindt men daar overwegend van wel, zeggen zij die zich in het land verdiept hebben. Maar het enthousiasme wordt er niet beter op wanneer men zich realiseert hoe waanzinnig veel tijd dat proces in beslag gaat nemen.
Mijn standpunt is nu juist dat het om geopolitieke redenen heel verstandig is om Turkije niet van ons te vervreemden en het land welkom te heten. Maar dat gaat niet lukken als iemand als Wilders roept dat Erdogan een "total freak" is. Dat gaat niet lukken als een Israelische minister zijn ambtsgenoot uit Turkije niet de hand schudt en hem op een lagere stoel dan de zijne plaats laat nemen, voor de camera's wel te verstaan.

Het verbieden van de partij van Erbakan was een duivels dilemma, een beetje te vergelijken met het verbod van de FIS in Algerije. De stelling van Bas is dat Turkije nooit een democratie kan zijn omdat het een politieke partij verboden heeft. Maar het verbod was noodzakelijk omdat er met het toelaten van de partij van Erbakan spoedig helemaal geen seculiere partij meer zou worden gedoogd. Althans, dat was de grootste angst van niet alleen de militairen; het hoger gerechtshof bekrachtigde het verbod.
Een echt Europees land zou volgens Bas geen strikte scheiding van kerk en staat nodig hebben om de binnenlandse stabiliteit te waarborgen. Waarom kent Frankrijk de laicité, zou ik willen vragen. En hoe het met de binnenlandse stabiliteit van de afzonderlijke lidstaten is gesteld, is voer voor een aparte discussie. Maar Turkije maakt hierop niet bepaald een ongunstige uitzondering.

Grappig dat Bas het argument van het hellend vlak hanteert. Ik doe precies hetzelfde, alleen met een geheel andere lading: wijs Turkije af en het land zal versneld toegroeien naar een moslimstaat.

Maar hoe dan ook, het is een lastig onderwerp. Toetreden van andere landen tot een EU die wel een financiele en handelsunie is maar geen politieke is sowieso vragen om problemen, ongeacht wie er toe gaat treden.

[Kitty]

En wat vond je van het argument dat indien je Turkije toelaat, je ook open moet staan voor Marokko en andere niet Europese landen? Dus het vervagen van de Europese grenzen en het niet meer hard kunnen maken waarom die landen geen toegang zouden moeten krijgen?

[siger]

De werkelijke redenen zijn geomilitair. En daar zijn geen grenzen of remmingen. Denk maar aan het vroegere bondgenootschap tussen de USA en Osama Bin Laden, en met Saddam Hoessein etc....

Dat in de diskussie het christelijk verleden van Turkije (4e eeuw) wordt gebruikt zal zowat alle partijen ergeren.

[appelfflap]

En wat vond je van het argument dat indien je Turkije toelaat, je ook open moet staan voor Marokko en andere niet Europese landen? Dus het vervagen van de Europese grenzen en het niet meer hard kunnen maken waarom die landen geen toegang zouden moeten krijgen?

Turkije ligt gedeeltelijk in Europa. Een ander voorbeeld is Rusland. De helft van geografisch Europa is russisch grondgebied. moesten die ooit aankloppen kun je hen niet weigeren.

Langs de andere kant:
We hebben nu al ISrael bijna volledig geïntegreerd in Europa.
ligt voor geen meter in Europa maar doet wel mee bij Europese sport- zang- en cultuurmanifestaties allerhande en we hebben met hen ook al individuele handelsverdragen.

Los daarvan moet je je afvragen wat het doel vd EU is. moest het bvb ooit mogelijk zijn om in Peking met de Euro te betalen en vrij daarheen te kunnen reizen en zou je weten dat dankzij de EU ook de tibetanen hun basisrechten zouden hebben dan ben ik de eerste om dit aan te moedigen.

[enno nuy]

En wat vond je van het argument dat indien je Turkije toelaat, je ook open moet staan voor Marokko en andere niet Europese landen? Dus het vervagen van de Europese grenzen en het niet meer hard kunnen maken waarom die landen geen toegang zouden moeten krijgen?

Het sluiten van verbonden is in het algemeen een uitstekende manier om landen en volkeren aan elkaar te binden. Er is iets gemeenschappelijks en als het gevoel bestaat dat beide partijen er beter van worden, wat zou er dan tegen een monetair en politiek verbond zijn?
Tegelijkertijd is het duidelijk dat het gemeenschappelijke veel sterker moet zijn dan wat de landen of samenlevingen van elkaar onderscheidt. Ik zie niet in waarom Marokko toe zou willen treden tot de EU en ik zie ook niet in waarom wij Marokko zouden moeten verwelkomen. Maar stel nu dat er zoveel gemeenschappelijks is gaan ontstaan dat we nauwere samenwerking wel zouden willen nastreven, dan is dat een perfecte aanleiding om bijvoorbeeld het probleem van de dubbele paspoorten definitief op te lossen. Alles heeft zijn opbrengst of winst en alles heeft zijn prijs.

[siger]

Beeld je in dat de USA de Europese Unie onder druk had gezeg om hun bondgenoten Egypte (Sadat), Irak (Saddam Hoessein) en Afganistan (mudjaheddin) broederlijk op te nemen. Dan was de sluier hier nu misschien verplicht.

[The Prophet]

De Europese Unie is in de eerste plaats een economische unie, pas daarna een politieke. Turkije is een semi-ontwikkeld land. Zeker buiten de toeristische gebieden en de grote steden is het armoe troef. Daarnaast is Turkije een groot land met veel inwoners. Die economische situatie zal dus zeker impact hebben op de gehele EU. Dus in die zin ben ik niet zo dol op Turkije in de EU. Ik vond de toetreding van Roemenie en Bulgarije om dezelfde reden ongelukkig (om van Cyprus nog maar te zwijgen).

De culturele bezwaren die vaak worden geuit (ze zijn islamitisch, niet Europees etc.) zijn meestal gebaseerd op de onderbuik en niet op feiten. Die vind ik dus niet zo relevant.