Theoloog schreef:Sjun, helaas heb jij de pech dat je nog geen enkel inhoudelijk gegeven bent gekomen t.a.v. die avond.
Ik moet maar raden waarover het volgens jou dan had moeten gaan, en je vult - zucht - alwéér de motivatie van betrokken in.
Voor jou zal ik er dan eens voor gaan zitten om te verhelderen dat er voornamelijk 'niets' gezegd werd dat tot conclusies aangaande een heldere koers van de PvdA inzake publieke ondersteuning van het recht op geloofsafval zou kunnen leiden. Het kwam op het navolgende neer:Paul Scheffer hield een korte inleiding waarin hij verwoorde het onverdraagbaar te vinden datin Nederland het recht op niet-geloven ter discussie zou komen te staan omdat dit binnen de moslimgemeenschap op principiële weerstand stuit. Al kabbelende kwamen er verschillende standpunten aan de orde. Opvallend vond ik dat een doorgaans uitgesproken Ronald Plasterk vanavond een vaagheidsvirus leek te hebben opgelopen.
Op de hem meermaals gestelde vraag hoe de overheid zich dient te positioneren tussen islamitische dogma's en rechtsbeginselen van een seculiere democratie bleef Plasterk het antwoord schuldig. Ook bleef Plasterk het antwoord schuldig op de vraag wat de minister effectief onderneemt om verwerpelijke leerstof die op sommige bijzondere scholen wordt onderwezen tegen te gaan met een verwijzing naar het karakter van vrijheid van onderwijs. Als er nu concreet sprake zou zijn van aanzetten tot haat en geweld zou hij er politie op afsturen. Zo ontweek Ronald Plasterk meer dan eens problemen met aahsturing als de (lokale) overheden de wet op de scheiding van kerk en staat naar eigen goeddunken interpreteren terwijl een landelijke overheid moet kunnen ingrijpen wanneer een religie de vrijheid van godsdienst gebruikt om niet-gelovigen en afvalligen te verketteren.
Ik vraag me af of dit wegschuiven en draaien illustratief wordt voor de koers van zijn partij die nog tijdens de vorige kabinetten Balkenende de mond vol had met dat het zoveel duidelijker en beter kon?
Dergelijk gedraai biedt natuurlijk zeeën van ruimte voor de grootste bek.
Tijdens deze bijeenkomst werd de minste beschaving met verve uitgedragen door Mohammed Chippih en de van hem (en anderen) bekende salafistische retoriek. In plaats van in te gaan op het onderwerp van de avond dat over gewetensvrijheid handelde, schotelde Chippih de zaal reciterend voor dat Islam vrede en verdraagzaamheid betekent, dat in Islam geen dwang is etcetera. Vervolgens werd het tijd om een omkeringsoffensiefje via de bekende slachtofferrol in te zetten. Zo bracht Cheppih het onderwerp op de toonzetting van de afvallige, diens geringe inlevingsvermogen in de overgebleven moslims en een diversiteit aan gevoeligheden waaronder elke moslim gebukt gaat. Op dat moment kreeg hij bijval van zijn applausmeisje Esmaa die nog maar eens de mantra herhaalde datde Nederlanders veel meer begrip dienden op te brengen voore gaf aan dat ze steeds vaker te maken had met belediging en bedreiging omdat ze voor haar moslimgeloof uit kwam. Slim hoor om de publieke opinie in de richting van
het tegendeel te bespelen. Bij wat kritischer publiek zette dit natuurlijk geen enkele zode aan de dijk.
Jami probeerde de lijn vast te houden en steun te verwerven voor de ruimte ten behoeve van een praatclub voor geloofsafval. Hij werd hierin (niet volmondig) gesteund door Marcouch die het niet kon laten een opmerking over de toonzetting te maken. Het zou op prijs te stellen zijn geweest als hij over de toonzetting van Cheppih een soortgelijke opmerking had gemaakt.
Het kwam neer op: Hang de vuile was niet buiten, doe leuk mee en onderschrijf dat de PvdA fantastisch is. En dat lijkt steevast de koers bij
elke bijeenkomstte zijn. Kortom Jami krijgt met de mond beleden ondersteuning op individuele titel waarin blijvend afgedongen wordt op de toonzetting om minder nozelen en lange tenen niet te ontrieven. Je zou het een voorspelbaar
broodje ham kunnen noemen waarin kritiek op islam steevast als belediging wordt opgevat zodat betuttelen en pamperen een aanvang kan nemen. En zo blijven de lange tenen gecultiveerd en kreeg Jami hom noch kuit. Hoe het nu verder moet met volmondig vanuit de PvdA ondersteunde Gewetensvrijheid voor Nederlandse burgers waaronder die met een moslimachtergrond laat zich helaas voorspellen. Het onderwerp wordt publiek gewoon uit de weg gegaan. Het is de komende tijd aan de PvdA om het
wantrouwen bij vrijzinnige Nederlanders weg te nemen met meer dan een artikeltje in de Vrij Nederland waarin overigens zeer helder omschreven is wat de PvdA te doen staat:
Wie de kiezer terug wil winnen, moet zèlf komen met inhoudelijke politiek. Je moet morele ijkpunten stellen, je moet benoemen wat "progressief", wat "links" is in tijden waarin normatieve kaders lijken te schuiven. En dan mag je het grote vraagstuk van onze verhouding tot de moslimwereld niet zo halfzacht wegmoffelen. Het is in elk geval een slecht signaal aan de Nederlandse moslims dat Progressief-annex-links ter wille van het regeerakkoord nu wél lippendienst bewijzt aan een orthodoxe, dus ultrarechtse geestelijkheid die de emancipatie van de eigen kudde wil tegenhouden. En die kudde vooral de kudde wil laten blijven. Die mag niet uiteenvallen in zelfstandig denkende individuen. Maar onze Vrijheid van Godsdienst is niet bedoeld om de dogma's van orthodoxe collectieven te beschermen; die vrijheid is er om het individu de ruimte te geven zijn eigen godsbeeld te hebben, hardop te twijfelen, een godsdienst aan te nemen of om uit een godsdienst te treden.
.
Uit: Amerika, immigratieland Europa en de PvdA, Eddy Terstall, uitgesproken voor de New Yorkse afdeling van de PvdA (de connectie naar het heldom van Job Cohen) en opgenomen in Vrij Nederland onder de kop: Het multiculturele drama in de PvdA,
De PvdA zal tot zichtbare daden in de stijl van Ahmed Marcouch moeten komen. Ik vrees dat dit een even grote klus wordt als het masseren van de lange tenen bij een deel van de eigen moslimachterban. Gelukkig heeft de PvdA dan ook onderwerpen in huis waarmme zij
op zeker maatschappelijk kan scoren. Misschien motiveert dat om ook op het gebied van bescherming van individuele vrijheden zeer helder en onomwonden in plaats van compromis- en excuuszwatelend stelling in te nemen. Misschien moet er nog maar eens een discussie belegd worden waarin dat laatste duidelijk naar voren komt.
Hans Jansen, de arabist, was ook aanwezig. Hij ontmantelde de retoriek van taqqya waarmee 'broeder Mohammed' en 'zuster Esmaa' het onderwerp van geloofsafval binnen de islam trachtten te versluieren door te verwijzen naar hadithts en paraktijkvoorbeelden waarin
wel degelijk sprake is van gekoraniseerde onverdraagzaamheid waar moslims hun geloof de rug toekeren. Gedurende de avond bleek het ook weer bijzonder moeilijk om geloof en staat strikt van elkaar gescheiden te houden in de discussie met de aanhang van Mohammed. Het leek er warempel op dat een vertroebelingsoffensief werd ingezet zodra het onderwerp op deze zaak werd toegespitst.Iets om vooral mee te nemen in komende discussies opdat er niet al te vlot aan pijnpunten voorbijgefietst zal worden.
Fouad Laroui sprak over doelgerichte buitenlandse inmenging door wahabistische stromingen die er concreet belang bij hebben een specifieke vorm van het islamisme binnen Nederland en andere Europese landen geïmplementeerd te krijgen. Wie in die lijn meedenkt komt al vlot op de 'gesponsorde' leerstoel van Tariq Ramadan aan de Erasmus universiteit te Rotterdam.
Ersan Jami was die avond voortdurend bezig
om het onderwerp weer bepaald te krijgen bij de problemen die ex-moslims met hun voormalige geloofsgenoten ondervinden. Zijn secondanten Eddy Terstall en Ahmed Marcouch kwamen niet veel verder dan: "De PvdA heeft als enige partij het recht op geloofsafval binnen de programmabeginselen opgenomen." en lieten zo al dan niet bewust de kans liggen om dieper in te kunnen gaan op de interne strijd binnen de PvdA over geloofsafval en bijkomende persoonlijke vrijheden waarvoor de sociaaldemocraten zich sterk zouden kunnen maken. Mede hierdoor kwam ik met de kwalificatie
dat het een voorspelbaar, kool en geit sparend avondje betrof.
Die conclusie werd nog eens onderstreept door de poging van
de somalische Yasmine Allas die vanuit het publiek luidkeels het woord opeiste. Vogens haar was de bijeenkomst volstrekt overbodig en moest de discussie vooral binnen 'de eigen familie' worden gevoerd in plaats van "door blanke mannen". Een prachtige dooddoener om het debat te smoren zonder met daadwerkelijke oplossing voor gesignaleerde problemen te komen. Problemen als een door Paul Scheffer gesignaleerde kloof tussen islamitische dogma's en sociaaldemocratische ankerpunten bleven zo dermate angstvallig achterwege dat een indruk bevestigd wordt van de PvdA die zich door haar moslimachterban heeft laten gijzelen.
Voorbeelden hiervan waren bijvoorbeeld reacties op kritische vragen van Paul Scheffer als:
- "Wat hebben we van het debacle rondom de Westermoskee geleerd?"
- "Moeten we zulke experimenten bij volgende projecten gewoon voortzetten?" of
- "Moeten we er definitief een streep doorheen halen en weer teruggaan naar datgene wat de centrale overheid voorschrijft: strikte scheiding tussen kerk en staat?"
Haci Karacer, PvdA-er, huidige voorzitter van het Marhaba-project en ex-voorzitter van Milli Görüs, hield zich bij deze aan hem gestelde vragen (conform de verwachtingen vooraf) op de vlakte. Hij probeerde
de aandacht van deze kritische vragen af te leiden door te verhalen dat de mislukking van het experiment Westermoskee vooral te wijten aan een interne machtstrijd.
Zo kon het dus gebeuren dat er tijdens het avondje in de Rode Hoed eigenlijk 'niets' werd toegevoegd aan de bestaande discussie over geloofsafval en de vraag om onomwonden steun vanuit de Partij van de Arbeid.
Onder dankzegging aan Lucida met wie de betreffende avond eveneens doorgeboomd was.
Verder heeft Job Cohen me al eens verhelderd dat ik niet in Amsterdam hoef te wonen... 'Prima' policus, die man. Weerwoord hoeft tenslotte niette worden weerlegd, dat stad kan ook worden geazuiverd van subversieve elementen die de hegomonie van de PvdA in gevaar zouden kunnen brengen. Wellicht vallen er wel via een WIW-constructie biculturele kansenjongeren in te zetten om dat doel bereikt te krijgen. Destijds wist Adsje voor zijn Melkertbanen immers ook de nodige ESF-potjes aangesproken te krijgen.. 
