Mariakat schreef:Ik denk dat je alleen zo hierover kunt schrijven, als je niet weet wat er onder "klassieke muziek" verstaan wordt.
Het is absoluut niet synoniem met oude of antieke muziek.
Eveneens uit het door jou aangehaalde Wiki-artikel:
Meer strikt wordt onder klassieke muziek verstaan de muziek uit het tijdvak van het Classicisme, ca. 1730-1820.
Trouwens, dit vind ik ook al zoiets:
De benaming klassieke muziek wordt wel als een synoniem voor kunstmuziek of serieuze muziek gebruikt, als tegenhanger van populaire muziek (lichte muziek) en volksmuziek.
Waarom is klassieke muziek "serieuzer" dan andere muziek, los van de plechtstatigheid er omheen?
En waarom mag er hier opeens wel gegeneraliseerd worden?
Zie ook "kunstmuziek:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Kunstmuziek" onclick="window.open(this.href);return false;
De term wordt gebruikt om aan te duiden dat bepaalde muziek in hoofdzaak als hogere kunst gewaardeerd dient te worden. Welke muziek vervolgens wel of niet kunstmuziek is, blijft daarbij subjectief. Dit kan elke vorm van muziek zijn en is niet gebonden aan enig genre.
Hèhè.. En dáár wil ik dus heen.
De genres zijn zo uiteenlopend dat het mij altijd heel vreemd overkomt, als men zegt dat men niet houdt van klassieke muziek.
Net zo vreemd trouwens, als dat men zegt niet van moderne muziek te houden.
De scheiding oude of moderne muziek is een heel andere dan de scheiding klassieke en populaire muziek.
Beiden kunnen zeer veel totaal verschillende genres omvatten.
En dat vind ik dus om meerdere redenen vreemd.
Allerhande artefacten moeten eerst oud worden voordat ze klassiek zijn, maar muziek zou, mits op een bepaalde manier geproduceerd, instant "klassiek" zijn?
En klassiek mag ook niet populair zijn, gezien de tegenstelling die je hier zelf creëert?
Hoe zit het dan met Andre Rieu, die hieronder voorbij komt?
Exact hetzelfde geldt voor klassieke muziek.
Hoe elitair is Andre Rieu?
Onbekend bij velen is hoeveel en hoevaak klassieke muziek is gecoverd door filmmakers en populaire muziekmakers.
Toch niet omdat het elitaire muziek zou zijn.
André Rieu wordt binnen de kringen van de klassieke muziek dan ook niet serieus genomen.
'Gelukkig neemt hij zichzelf ook niet al te serieus, en dat kan ik in hem wel waarderen, al is het nog steeds niet mijn muziek:
http://radio.nl/783116/avro-volgt-andre ... de-janeiro" onclick="window.open(this.href);return false;
http://www.nu.nl/muziek/2985017/andre-r ... ieken.html" onclick="window.open(this.href);return false;
Hij zal dan wel "te populair" zijn.
Jagang schreef:Gezien bovenstaande kan ik dit alleen maar een ondoordachte uitspraak vinden.
Bovendien heb ik vroeger al een met kunstgeschiedenis geleerd, dat deze uitspraak zonder verdere valide argumenten een dooddoener is, die feitelijk onwetendheid verbergt.
Voor een subjectieve smaak heb je geen "valide argumenten" nodig.
Het is een emotie.
Als ik een muziekstuk hoor, vind ik het mooi of niet, eveneens als wanneer ik naar een schilderij kijk.
De gedachte dat je daar valide argumenten bij nodig hebt, is snobisme van de bovenste plank.
Ook als je je die op school hebt eigengemaakt.
Andre Rieu schreef:Oma
Rieu noemt het allemaal elitair snobisme. "Mijn oma woonde bij ons in huis en zij kon pas van muziek genieten als ze wist wie het speelde. Ik zei altijd: lúíster toch gewoon, mens."
Toch begrijp ik wel wat je bedoelt, als je het uitsluitend zou hebben over klassieke muziek van voor 1900.
Strikt genomen is klassieke muziek van vóór 1900.
Dat is mij ook overkomen met koffiedrinken, wijn drinken en een hele serie van klassiek muziekwerken waarderen, alhoewel ik er nog meer niet om aan te horen vindt.
Niets mis mee.
Ik wil ook niemand ontmoedigen om er naar te luisteren of het mooi te vinden, maar op het moment dat men er een hele superioriteitscultus omheen gaat bouwen, zet ik mijn hakken in het zand.
De toenemende theoretisering van de moderne twintigste-eeuwse westerse klassieke muziek leidde ertoe dat zij zich steeds verder afzonderde van het volk en slechts toegankelijk was voor een kleinere groep ingewijden. Waar rock-'n-roll en jazz muziekgenres waren zonder aanzien, hoofdzakelijk omdat het van oorsprong 'zwarte muziek' was, veranderde de culturele waardering voor popmuziek eind jaren zestig sterk. Toonaangevend waren The Beatles door als eerste een koppeling te maken tussen popmuziek en klassieke muziek: het liedje Yesterday was popmuziek met een klassieke benadering in uitvoering. In 1967 sloegen de Beatles wederom een brug tussen lage kunst (lowbrow art, kunst voor iedereen) en hoge kunst (highbrow art, kunst voor een elite) met het album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, waarop wederom veel schakelingen met de klassieke muziek werden gelegd. Niet langer werd popmuziek als lage kunst en klassieke muziek als hoge kunst beschouwd.
Goh, ik luister wel een iets van The Beatles.
Nu ben ik ook een liefhebber van klassieke muziek.
Wat mij in het laatste Wiki-artikel opvalt, is dat ze het eerste artikel dat je hier ter berde bracht enigszins tegenspreekt. Maar dat mag ook niet vreemd zijn, wanneer alle clubjes op hun eigen manier met de term "klassieke muziek" aan de haal zijn gegaan.
Het spreekt ook de eerder door jou ingebrachte stelling dat "klassiek" een tegenwicht zou vormen voor "populair".
Zelf ben ik altijd uitgegaan van de oorspronkelijke definitie, want nu is het wel een puinhoop geworden.
