Ik heb uiteindelijk toch besloten om wat details te delen. Hieronder de engelstalige wall of text. Stylistisch ook niet bepaald perfect, it heb hem in in 2 uur achter elkaar getypt 2 jaar geleden. Mogelijk maak ik later een wat betere en nederlandse versie ervan.
Het is een vrij heftig verhaal, maar ik neem bewust de keuze om dit te delen. Mogelijk zal ik dit na langere tijd weer verwijderen, maar in principe is er geen probleem voor mij. De eerste helft is niet specifiek deconversie, maar wel erg belanglijk, en geeft ook de wat bredere opzet van mijn mentale problemen aan. Hiervan was de overschakeling naar volwassen rationeel denken(zwaar als het was) ook een bevrijding.
I hope the arguments can be finished soon. Writing this for a while now, and it may be one of the longest posts ever.
Regardless, I better tell what exactly has happened, because it's a bit of a strange tale. It's going to take a while to write all of it down. It's also a life story of me, because everything hinges together in a complex way.I try to be brief, but some things are really unorthodox, and can't be easily understood. My apologies to writing a extremely long post, but there's no other way possible.
Let's start with my childhood. I am being raised in a christian family.Our church is fairly liberal, having no problems with some things of the bible not being literally true.My primary school was also Christian, and I was raised with bible stories in class, although it is a tolerant school who is open-minded.
I also got a interest in science and how the world work even since I started to read. I'm a fast reader, and I am intelligent. So I pretty much grabbed any informative book I could get hold of. Sometimes I tired myself out when I thought to much about things I couldn't comprehend.
I was also lonely, and had trouble being social because I was autistic(then unknown). I liked fantasy stories, so around being nine I started to have my own fantasy. It was something about fighting something evil of with my mind. It was a silly kid game at first, that I vaguely enjoyed. It coexisted with my belief in god, and my scientific flavored way of thinking. It may not make sense to the people reading this, because it indeed doesn't. It happens in a child's mind.
Science and faith began to meet. I had learnt about evolution, and I accepted it, and viewed part of the bible as symbolic. I didn't give it much thought at the time, I wasn't constantly busy with Christianity. I expressed doubt for the first time when relevation was read in church when I was 14. I found it horrid, and wondered why god would do this. I felt bad because I considered my thoughts rebellious. I changed to to a semi-christian, being partially(unknowingly) agnostic. I actually casually thought by myself that I didn't really believe, but having no strong emotions about it, I drifted back into semi-christian again.
Back to my ''fantasy''. Yes, I am aware much is going on at the same time. Once again, it is not supposed to be logical. It's the reason why regular faith was put a bit on the backburner.
It was once innocent, but in my teens it had grown to a nightmarish psychosis which I managed to keep secret. It was no longer fun. I doubted it, but didn't cease believing it. I rather would be wrong with believing, be troubled by it but keep living normally otherwise, then wrong with disbelief, which would equal the end of the world. No kidding. I had invented Pascals wager myself without knowing it.
It might not be surprising I consider it a weak fear argument that can justify anything today. Atheists happily dream up a absurd scary belief to demonstrate why Pascals wager works on fear. I actually believed in one.
Throughout the years, I began to develop obsessive compulsive disease. For people not famillar with this mental disorder I refer to wikipedia: http://en.wikipedia.org/...ssive%E2%80% ... e_disorder" onclick="window.open(this.href);return false;
this link also has information: http://en.wikipedia.org/wiki/Intrusive_thoughts" onclick="window.open(this.href);return false;
It is needed to know the general meaning of the term to understand the rest.
It was mild for several years, having only little compulsions like to ''purify'' my food with thought. In the summer of 2008 , I had been tired by the ''fantasy'' , and my personal life being taxing because of Autism, which causes easy exhaustion.
I am not going in great detail, but over the course of a few months, the compulsions radically worsened. It went to things like ''do not play video games'', ''do not eat something'', and ''Sit still for 3 minutes before leaving this room''. The range of them became ever more versatile.
In the end, I had dropped out from school. In a week's time at home, they enlarged to the point I wasn't able to do anything. All things fun had a compulsion forbidding them.I had to sit on the toilet for a hour one day.
Eventually, I was able to lessen it. In spring and summer 2009 I recovered, still suffering from OCD. It was discovered that I had autism, and I am began to connect the dots together that my ''fantasy'' was all in my mind. Ceasing to believe it was extremely temping, but I held on to fear. Yet, I became closer and closer to disbelief. I was going to return to school next year. Although the compulsions never ended, I was optimistic.
Shorty before the new school year began, new trouble arose. And that brings me what has driven my to write all of this down. I got religious compulsions. I've later read on Wikpedia that 40% of the people who
I was cycling one day. Following the news and politics, I was thinking as usual. This day, I was being critical on Islam, calling it ''medival'''. But my mind was still unstable. It latched on my view of the Islam version of god. Some Christians may disagree, but I believe that Islam believes in the Christian God, albeit in a different way. With that in mind, it merged with my weak Christian belief, and it caused a compulsion. It was basically a thought voice(It was a thought, but compulsions can be convincing regardless.), giving me a punishment. It was only a mild one, but I was freaked out by it. And the "voice" didn't go away anymore. On the positive side, it overshadowed the orginal Compulsions, a milestone. The bad news was that this new religous OCD wasn't really sane either.
From late august to mid December (Only a year ago, the exact end isn't even a year ago) I suffered from it. It was a od combination of Christianity and Islam through western eyes. I actually began to read the Bible myself for the first time, was sort of forced to do it. I am not really willing to go in detail on it much right now.
The thought voice and compulsions were cruel in the beginning, while at times it was more rational, and acted like a conscience, because God was generally belovelent in my faith. It had a hair trigger temper for ''wrong'' thoughts though, and frequently contradicted itself Around October it was a little bit better, was even vaguely positive
The voice and compulsions tended to vary in tone with the day. My mood and mental energy were of large influence. It also reacted on what real world output it got. It was nicer when I heard something liberal and positive, and it became more harsh and irrantional when I heard something more orthodox. The bible also tended to have this effect, in the more difficult parts of it.
Around December I was exhausted from school, and it began to get worse. I managed to keep it bearable enough to function, but it once again began to forbid many things. I began to doubt that is was real, but I didn't have the strength to stop it. I prayed that if this was not real, that the real God would put a end to it.While focusing my mind on the nice god most people believe helped a little, the OCD didn't end.
Eventually the stress got so bad I snapped.For about 10 minutes I completely lacked any belief in God. I prayed for God to help me with this, but I was feeling manically happy, and more free then ever.
I managed to patch my faith together a bit in regular, liberal Christanity later that day. However, since that day I doubted. My faith was severely damaged. I tried to deny it for a few months, but I lost the will to believe. I tried to believe, but I didn't feel comfortable with it. It also sometimes still was slightly compulsive, the taint of that experience didn't got away.
After a year, I define myself as agnostic atheist. However, that's just a label I prefer. I am more of a agnostic, but I am growing into a atheistic worldview.
My apologies for the theists here for the coming part.
Nowadays, I associate atheism with rational thinking, with a clear, down to earth mind. Believing, and anything supernatural by extensions, reminds me of those compulsion, having to believe something in a absolute manner, even if you don't feel happy with it.
I will be ending here. I am nearing exhaustion, this took really long to write. I hope I didn't exceed the letter limit.
Verder niet aan gerommeld. Aardig heftig Het is enorm vermoeiend om hieraan terug te denken en op te schrijven, ik heb hier nog steeds een vrij sterk trauma van.
De meningen zijn ook gedateerd, hoewel het een momentopname is van vlak voordat ik echt mijzelf atheist verklaarde.
Het volgende zal ik zelf aanvullen, het sluit aan op het stuk, dus ik neem aan dat iedereen die verder wil lezen mijn gekopieerde quote gelezen heeft.
Niet al te lange tijd hierna besloot ik definitief atheist te worden. Het is wel duidelijk dat ik alleen nog een duwtje nodig had. Een gesprek met mijn ouders over mijn twijfels had dit effect. Naar mijn gevoel konden ze niet ingaan op mijn vele vragen en bedenkingen, wat voor mij en mijn ouders erg pijnlijk was. Na, heb ik in stilte de ''keuze'' gemaakt. Zo rond kerstvakantie 2010 brak de compulsive hel weer los. De mentale overgang was erg zwaar, ik voelde me letterlijk corrupt, en had hier ook compulsive gedachten over.
Ik heb toch de moed gehad om door te zetten. Niet meer gelimiteerd door compulsive gedachten die me hinderden meer op te zoeken, kwam ik via google op de website van Bart Klink terecht, de Atheist. De argumenten daar vormden een goede aanvullig voor de wat magere basis op dat moment. Het is mogelijk dat hij soms actief is op dit forum, of in ieder geval bekend is ermee. Ook ondekte ik een zeer goede youtubeserie van een amerikaanse deconvert, evid3nc3. Hij legt stapsgewijs zijn proces uit in zeer goed ingesproken videos met ook slimme visuele elementen en achtergrondmuziek. Voor mij was dit ook weer een lichte vooruitgang. Uiteindelijk gingen de compulsive gedachten weer een beetje liggen.
Niet veel later was er een nieuwe evid3nc3 video, waarin hij ''the history of God'' van Karen Armstrong in eigen woorden en ervaringen samenvat. Hier maakte ik voor het eerst kennis met wat voor geleerden de ware gang van zaken in het oude Kanäan geweest is. Ik kon haast niet geloven dat zulke duidelijke uitleg ervan bestond.
Gedurende de komende maanden zat ik in een cylcus. Ik had nog steeds last van complusieve restgevoelens, die na een tijdje mentaal de boel wat dichtslibten, todat ik hiervan echt bewust werd, en met wat opzoekwerk, extra nadenken, en vaak ook woede weer resulteerde in hiervan tijdelijk los zijn, waarna het opnieuw begon. In deze tijd heb ik ook Wij zijn ons brein van Dick Swaab gelezen, met grote belangstelling voor zijn denkbeelden over onder nadere vrij wil. Mijn ouders wisten wel ondertussen dat ik ten minste zware twijfels had. Ondertussen had ik ook last van de naderende HAVO examens.
Aan het begin van de tweede examenweek in Mei vorig jaar ging het echter weer mis. Onze al langer zieke hond is die dag ingeslapen, op de verjaardag van mij moeder. Mentaal was ik dus erg kwetsbaar. Ik zat wat in de Trouw te bladeren, tot ik een wat sarcastisch stukje over onder andere De Levenstroom van Jan Zijltra las. De sarcasme ging wat langs me heen door mijn toestand, en ik was vooral verontrust over the fenomeen, waar ik eerder van had gehoord, maar nooit al te veel bij had stilgestaan. De compulsive angst wortelde echter, en ik werd regelrecht depressief toen ik wat opzocht, en te onervaren was om hiermee om te gaan.
Ik wist het van me af te slaan, maar de tijdbom was geplaasts. Verschillende van de verhalen drarrelden nog door mijn hoofd, en ik kon niet helemaal meer zeker van mijn Atheisme zijn. De bom barste op vakantie met mijn ouders in Italië. Redelijk afgesneden, en met veel vrije tijd sloeg ik mentaal weer wat door. Ik broedde er zo lang op dat ik alle mentale controle verloor. Het godsbeeld van Zijlstra(en de gemiddelde genezer)joeg me angst aan, en ook mijn vele oude. Er onstond ook nog een contrast met alle dingen die ik ondertusen wist over een naturalistisch wereldbeeld, het brein, kwam frontraal in botsing met deze nieuwe angst. Zijlstra's theologie waar, met God die ook alle naturalistische elementen had geschapen. Voor mij toen een inktzwart wereldbeeld. De aanslagen van Breivik rond die dagen deden er nog een schepje bovenop.
Ik at slechter, en sliep slechter in de tent. Voor ongeveer een dag of 4 voerde ik mentaal strijd en takelde zo steeds verder af. Mijn ouders merkten dit ook op, maar ik vertelde niet alles. Ze kregen na enkele pogingen wel een gedeelte van mijn angst voor god te horen, maar niet de aanleiding of verdere details.
Uiteindelijk storte ik mentaal in, met als resultaat dat ik voor een korte periode het gebrek van vrije wil alle zin aan het leven vond ontnemen. Terwijl ik ook nog niet zeker was over Zijlstra/God. Mijn vermogen tot kalm nadenken stond op een laag pitje. Hierna zijn we vervroegd naar huis gegaan. Op de autoreis terug wisselde ik was tussen atheisme and het gelovige angstbeeld. Ik zette me al vrij snel over de vrije-wil depressie heen, maar rond de avond lande ik uit mentale noodzaak weer bij vrij onwillig geloven.
In de herst begon ik met mijn nieuwe studie Rechten. Ik wist me geledelijk over de meeste al te zware angst heen te zetten, en probeerde oprecht nog een keer te geloven. Ik bleef echter terugverlangen aan mijn korte periode van atheisme, en de gaten in de logica waren er nog steeds.
Tijdens het najaar herstelde ik in dit opzicht langzaam maar zeker, mijn vermogen tot helder over dit onderwerp nadenken keerde terug. In januari van dit jaar durfde ik eindelijk op hetzelfde engelstalige forum een topic te maken over gebedsgenezing en hoe dit uit te leggen. Ik kreeg veel nuttige informatie, en ook de boodschap dat ik niet alles persoonlijk hoefde te verklaren op dat gebied luchte veel op. Ik begon weer informatie op te zoeken en te debatteren op dat forum. Ik gleed steeds meer naar atheisme toe.
In Maart zag ik nog een bbc documentaire over hoe het beeld van Yaweh onstaan is. Op 21 maart las ik de eerdere topic over genezing weer door, keek de documentaire weer, en stapte eindelijk van de angst af. Ik was weer Atheist.
3 dagen later kreeg ik een Ipad. Hiermee kon ik vrij discreet ebooks lezen van o.a Dawkins, en ook makkelijker rustig naar informatie lezen. Ook had mijn korte christelijke periode wat twijfel weggenomen dat ik het een keer nog moest proberen.
Ik heb nog steeds last van (lichte) compulsive gevoelens, en op sommige vlakken weet ik nog vrij weinig. Vandaar ook de registratie hier toen ik dit forum vond.
Dit is alles samengevat, ik hoop dat het niet te lang is.
uitbreken uit de onzichtbare kooi
Moderator: Moderators
Re: voorstellen
Phoe, dat is heel wat heftiger dan mijn weg naar ongeloof Kayriu! Misschien omdat ik uit een katholiek nest kwam en nogal zwart wit denk.
Ken je deze video's ? Na het zien kan je eventueel het boek van Finkelstein en Silberman aanschaffen, het deed bij mij het allerlaatste restje twijfel verdwijnen.
Ken je deze video's ? Na het zien kan je eventueel het boek van Finkelstein en Silberman aanschaffen, het deed bij mij het allerlaatste restje twijfel verdwijnen.
Het goddelijke onderscheidt zich niet van het niet bestaande.
Re: uitbreken uit de onzichbare kooi
Bedankt voor de link. De docu die ik gezien heb eerder is ''the bible's buried secrets'' what hier in 3 afgeleveringen op in gaat ipv wat ik aanneem een wat uitgebreider aantal. Het boek zal ik waarschijnlijk kopen als ik geld heb, en als het via apple te koop is. Ik laat op dit punt liever nog geen boeken in huis slingeren.
-
Peter van Velzen
- Site Admin
- Berichten: 21191
- Lid geworden op: 02 mei 2010 10:51
- Locatie: ampre muang trang thailand
Re: uitbreken uit de onzichbare kooi
Nou Kairyu, als je daar nu voorgoed van af bent gefeliciteerd.
Alhoewel ik een veel gelukkiger leven heb gehad, kan ik me wel het een en ander voorstellen, van wat je hebt doorgemaakt, en het lijkt me een behoorlijke ramp. Iedereen heeft wel eens fantasien en iedereen zondert zich wel eens af, en iedereen heeft wel eens de neiging om niet zinnige dingen te doen.
Stemmen horen doen de meeste mensen niet, maar ik toevallig wel. Alleen was het in mijn geval mijn eigen stem! Oftwel een compulsieve gedachte drong zich aan mij op, doordat ik hem uitsprak voordat ik me er van bewust was. Wel zachtjes, zodat niemand anders het hoorde:)
Bijgevolg herken ik dus een miniscuul beetje van alles wat bij jou cosmische proporties schijnt te hebben gehad. Ik kan niet zeggen dat ik je benijdt. Ik hoop van harte dat het over is, maar val me gerust met een Persoonlijk Bericht lastig als het niet zo is. Niet dat ik kan helpen, maar het zou op kunnen luchten en begrijpen zou ik het misschien wel een beetje kunnen.
NB Veel mensen kunnen wel zeggen dat ze mij benijden, en ik neem het ze niet kwalijk!
Alhoewel ik een veel gelukkiger leven heb gehad, kan ik me wel het een en ander voorstellen, van wat je hebt doorgemaakt, en het lijkt me een behoorlijke ramp. Iedereen heeft wel eens fantasien en iedereen zondert zich wel eens af, en iedereen heeft wel eens de neiging om niet zinnige dingen te doen.
Stemmen horen doen de meeste mensen niet, maar ik toevallig wel. Alleen was het in mijn geval mijn eigen stem! Oftwel een compulsieve gedachte drong zich aan mij op, doordat ik hem uitsprak voordat ik me er van bewust was. Wel zachtjes, zodat niemand anders het hoorde:)
Bijgevolg herken ik dus een miniscuul beetje van alles wat bij jou cosmische proporties schijnt te hebben gehad. Ik kan niet zeggen dat ik je benijdt. Ik hoop van harte dat het over is, maar val me gerust met een Persoonlijk Bericht lastig als het niet zo is. Niet dat ik kan helpen, maar het zou op kunnen luchten en begrijpen zou ik het misschien wel een beetje kunnen.
NB Veel mensen kunnen wel zeggen dat ze mij benijden, en ik neem het ze niet kwalijk!
Ik wens u alle goeds
Re: uitbreken uit de onzichbare kooi
Je kan ondertussen alvast hier je 'licht' opsteken.Kairyu schreef:Het boek zal ik waarschijnlijk kopen als ik geld heb, en als het via apple te koop is. Ik laat op dit punt liever nog geen boeken in huis slingeren.
http://www.freethinker.nl/forum/viewtopic.php?t=1517" onclick="window.open(this.href);return false;
Het goddelijke onderscheidt zich niet van het niet bestaande.
Re: uitbreken uit de onzichbare kooi
De PM functie staat bij je uitgeschakeld, als dat je bedoeling was.Peter van Velzen schreef:Nou Kairyu, als je daar nu voorgoed van af bent gefeliciteerd.
Ik hoop van harte dat het over is, maar val me gerust met een Persoonlijk Bericht lastig als het niet zo is. Niet dat ik kan helpen, maar het zou op kunnen luchten en begrijpen zou ik het misschien wel een beetje kunnen.
Ik heb inderdaad nog wat compulsive gedachten waar ik nog niet compleet van af ben. Ik heb niet vaak dwangneuroses, maar vooral onder spanning heb ik mentaal nog wel eens een terugval. Dit heeft vaak betrekking op, ook al geloof ik in feite niet, toch nog wat moeite heb met de wat meer blasfemische gedachten. Dit past ook wel redelijk bij mijn karakter, en aangezien ik min of meer God door opvoeding als persoon heb gezien, is omschakeling daarin nog wat lastig. Nu heb ik ook niet echt de behoefte om zo ver te gaan als Reve met zijn Ezel, maar over het algemeen voelt het als ongemakkelijk.
Vooral onder spanning gebeurt dit, wat nog wel eens voorkomt door studie en privé omstandigheden op het moment. Ik heb ook nog niet vrij veel tijd gehad om mijn manier van denken om te buigen. Ook speelt mee dat ik vrij weinig over het onderwerp hardop praat behalve met een goede kennis van mij(alleen digitaal) Wat meer tijd doorbrengen op dit forum kan misschien het ''wennen'' bevorderen. Dingen hardop benomen en/of opschrijven heeft meer impact dan elke keer het puur via gedachten te doen.
-
Jinny
Re: uitbreken uit de onzichbare kooi
Nu je newby af ben zou je gewoon moeten kunnen pb'nDe PM functie staat bij je uitgeschakeld, als dat je bedoeling was.
Re: uitbreken uit de onzichbare kooi
Welkom op het forum en sterkte met het ongeloof! Heftig om dit alles te lezen.Kairyu schreef: Vooral onder spanning gebeurt dit, wat nog wel eens voorkomt door studie en privé omstandigheden op het moment. Ik heb ook nog niet vrij veel tijd gehad om mijn manier van denken om te buigen. Ook speelt mee dat ik vrij weinig over het onderwerp hardop praat behalve met een goede kennis van mij(alleen digitaal) Wat meer tijd doorbrengen op dit forum kan misschien het ''wennen'' bevorderen. Dingen hardop benomen en/of opschrijven heeft meer impact dan elke keer het puur via gedachten te doen.
Als je wat zekerder in je schoenen wilt staan in tijden van stress zou ik verder boeken gaan lezen op je Ipad, er is genoeg te downloaden. Het belangrijke van het opschrijven of de forumpost is dat je het heel concreet maakt, maar belangrijker is nog dat je een reactie kan krijgen op die gedachten.
Een forum is ook wat rustiger omgeving dan een discussie aangaan in real life, ik weet niet in hoeverre dit mogelijk is met je autisme.
Re: uitbreken uit de onzichbare kooi
Invloed autisme valt bij mij redelijk mee, schijnt dat ze twijfelden met klassiek en asperger. Ik schijn het redelijk te compenseren. Ik heb ook meestal geen moeite met sarcasme of ironie, hoewel ik in sommige gevallen me in meer of mindere maten wat naiëf kan reageren. Ook heb ik vrij verlegen met nieuwe mensen en situaties. Als ik me hier overheen zet heb ik met praten over atheïsme geen moeite, als ik de persoon maar vertrouw erin.
Er is ook veel dat ik naar mijn eigen inzicht nog niet genoeg naar voren heb gebracht in mijn stuk, en ook is er veel waarop ik wel dieper in zou kunnen gaan. Ik zal dus in deze topic nog veel gaan schrijven/aanpassen.
Er is ook veel dat ik naar mijn eigen inzicht nog niet genoeg naar voren heb gebracht in mijn stuk, en ook is er veel waarop ik wel dieper in zou kunnen gaan. Ik zal dus in deze topic nog veel gaan schrijven/aanpassen.
Re: uitbreken uit de onzichbare kooi
het volgende heb ik zojuist aan Peter gestuurd. Ik dacht daarna dat ik het ook hier kan plaatsen, zodat meer mensen erop kunnen reageren.
'' De manier waarop ik mijn geloof verloor voelt voor mij atypisch.
Het begon met een heldere realisatie die in een klap veel dwangmatige gedachten van kaart veegde. Ik had een zeer intense ervaring van opluchting dat het allemaal niet waar was, een manisch gevoel van atheïsme. Ik krabbelde later wat terug omdat het allemaal wat onbekend was.
Daarna is echter, ondanks dat ik het ontkende, een verlangen naar dat moment, het gevoel van vrijheid, vrij denken, het allemaal doorzien, gebleven.
In de meeste gevallen die ik lees lijken dingen vaak geleidelijk van buiten af, en na een van te voren sterke geloof af te brokkelen. Of het geloof is nooit sterk afwezig geweest. Ik heb het met grote moeite, en met veel compulsief tegengas van ''mezelf'', mijn eigen geloof door uiteindelijk door lang nadenken zelf afgebroken.
Voor de meeste mensen voelt het zo definitief klaar. Ik heb dit gevoel op het diepste niveau wel, maar op een bepaald gebied moet ik toch nog een grens doorbreken.''
'' De manier waarop ik mijn geloof verloor voelt voor mij atypisch.
Het begon met een heldere realisatie die in een klap veel dwangmatige gedachten van kaart veegde. Ik had een zeer intense ervaring van opluchting dat het allemaal niet waar was, een manisch gevoel van atheïsme. Ik krabbelde later wat terug omdat het allemaal wat onbekend was.
Daarna is echter, ondanks dat ik het ontkende, een verlangen naar dat moment, het gevoel van vrijheid, vrij denken, het allemaal doorzien, gebleven.
In de meeste gevallen die ik lees lijken dingen vaak geleidelijk van buiten af, en na een van te voren sterke geloof af te brokkelen. Of het geloof is nooit sterk afwezig geweest. Ik heb het met grote moeite, en met veel compulsief tegengas van ''mezelf'', mijn eigen geloof door uiteindelijk door lang nadenken zelf afgebroken.
Voor de meeste mensen voelt het zo definitief klaar. Ik heb dit gevoel op het diepste niveau wel, maar op een bepaald gebied moet ik toch nog een grens doorbreken.''
-
Peter van Velzen
- Site Admin
- Berichten: 21191
- Lid geworden op: 02 mei 2010 10:51
- Locatie: ampre muang trang thailand
Re: uitbreken uit de onzichbare kooi
Op de een of andere manier voel ik me een beetje verwant met Kairyu. Niet dat ik ook maar een fractie heb beleefd van zijn problemen. Het is meer een gevoel. Ook ik ben in enkele seconden omgeturnd van godgelovige in ongelovige, maar in mijn geval was dat meteen permanent. Ik vermoedt dat zoiets gebeurt als je een soort psychische blokkade hebt, waardoor je een bepaalde gedachte buitensluit, of juist - tegen beter weten in - volhoudt. Op het moment dat de dijk breekt, wordt jij wijze van spreken overstroomt. Je kunt het misschien ook zien als het omgooien van een wissel, waardoor plotseling geheel andere denkpaden worden bewandeld. Geen idee of dat neurologisch dan wel psychologisch hout snijdt. Het is maar een lekenidee. Wellicht zijn er enkele forumleden die daar echtverstand van hebben?Kairyu schreef:het volgende heb ik zojuist aan Peter gestuurd. Ik dacht daarna dat ik het ook hier kan plaatsen, zodat meer mensen erop kunnen reageren.
'' De manier waarop ik mijn geloof verloor voelt voor mij atypisch.
Het begon met een heldere realisatie die in een klap veel dwangmatige gedachten van kaart veegde. Ik had een zeer intense ervaring van opluchting dat het allemaal niet waar was, een manisch gevoel van atheïsme. Ik krabbelde later wat terug omdat het allemaal wat onbekend was.
Daarna is echter, ondanks dat ik het ontkende, een verlangen naar dat moment, het gevoel van vrijheid, vrij denken, het allemaal doorzien, gebleven.
In de meeste gevallen die ik lees lijken dingen vaak geleidelijk van buiten af, en na een van te voren sterke geloof af te brokkelen. Of het geloof is nooit sterk afwezig geweest. Ik heb het met grote moeite, en met veel compulsief tegengas van ''mezelf'', mijn eigen geloof door uiteindelijk door lang nadenken zelf afgebroken.
Voor de meeste mensen voelt het zo definitief klaar. Ik heb dit gevoel op het diepste niveau wel, maar op een bepaald gebied moet ik toch nog een grens doorbreken.''
In elk geval lijkt het er op dat wij beiden ons "geloof" op een smalle basis baseerden, niet op een breed scala aan overtuigingen. In zo'n geval hoeft er niet zo veel af te brokkelen, omdat er niet zo veel was. Een plant met een enkele rechte wortel, trek je ook makkelijk uit de grond nietwaar?
Toch blij voor KAiryu dat het hem in vele opzichten heeft geholpen.
Ik wens u alle goeds
Re: uitbreken uit de onzichbare kooi
Ik denk dat we er allemaal mee eens zijn dat jij een eigen uniek verhaal hebt.Kairyu schreef:het volgende heb ik zojuist aan Peter gestuurd. Ik dacht daarna dat ik het ook hier kan plaatsen, zodat meer mensen erop kunnen reageren.
'' De manier waarop ik mijn geloof verloor voelt voor mij atypisch.
Het begon met een heldere realisatie die in een klap veel dwangmatige gedachten van kaart veegde. Ik had een zeer intense ervaring van opluchting dat het allemaal niet waar was, een manisch gevoel van atheïsme. Ik krabbelde later wat terug omdat het allemaal wat onbekend was.
Daarna is echter, ondanks dat ik het ontkende, een verlangen naar dat moment, het gevoel van vrijheid, vrij denken, het allemaal doorzien, gebleven.
In de meeste gevallen die ik lees lijken dingen vaak geleidelijk van buiten af, en na een van te voren sterke geloof af te brokkelen. Of het geloof is nooit sterk afwezig geweest. Ik heb het met grote moeite, en met veel compulsief tegengas van ''mezelf'', mijn eigen geloof door uiteindelijk door lang nadenken zelf afgebroken.
Voor de meeste mensen voelt het zo definitief klaar. Ik heb dit gevoel op het diepste niveau wel, maar op een bepaald gebied moet ik toch nog een grens doorbreken.''
Het gevoel van atheisme dat je beschrijft is iets dat lijkt op wat veel afvalligen zullen beamen, het blijde moment waarop er een juk van je afvalt. Jij zal dat heel anders gehad hebben omdat het ook een overwinning/toegeven? was op/aan je compulsieve gedachten.
Ik ben benieuwd naar de vraag waarom je compulsieve gedachten je zo hebben tegenwerkt in functioneren, maar meegewerkt in de afvalligheid. Komt dat voort uit een onbewuste angst zonder het denkbeeld God, of is het gewoon een behoud van de status quo, waar men zich veilig voelt? Later lijkt dit zich om te keren met een eng iemand als Zijlstra. (Ik ben daar een keer geweest als klein kind en voelde maar 1 ding, weg hier).
Maar ik denk niet dat de meeste mensen het voelen als definitief klaar. Er zijn vele lagen die doorbroken moeten worden, omdat het geloof als mindset invloed heeft op vele gebieden in je houding. Van aannames tot zingeving. Daardoor kan het een hele onzekere periode zijn waar je het liefst terugkrabbelt. En daar mag je vooral veel over praten en vragen.
Mijn excuus als ik dingen verkeerd oppik of begrijp.
Re: uitbreken uit de onzichbare kooi
Praten is inderdaad goed. Ik zal gewoon maar praten over wat toevallig me te binnen schiet, dan komt gradueel hopelijk het complete beeld uiteindelijk in deze topic te staan.
Ik heb ook op niet religieus vlak nog steeds een vrij grote gevoeligheid voor instrusieve gedachten. http://en.wikipedia.org/wiki/Intrusive_thoughts" onclick="window.open(this.href);return false;
Ik weet niet zeker of er een correctere Nederlandse term hiervoor is. Maar zoals het artikel beschrijft heb ik ook nog last van veel gedachten die bv grof, agressief zijn. Hier schijnen heel veel mensen in meer of mindere mate soms mee te maken te hebben. Religeuze bronnen kunnen echter makkelijk dit effect versterken.
Ik gok dat ik uiteindelijk ook zonder deze ervaringen vroeg of laat atheïst geworden zou zijn. Ik beschrijf dit ook in het Engelstalige deel als het goed is. Door alle onlogica heen was ik voor alles uit de hand liep rond mijn 14e/15e al vrij skeptisch over het oude testament. Het scheppingsverhaal had ik al als ouder kind bestempeld als symbolisch. Rond deze tijd had ik meer het idee dat het idee dat dit verhaal iets te maken had met de werkelijkheid eigenlijk absurd was. Het ontdekken van waar Openbaring nou eigenlijk over ging maakte me ook wat verstandelijker. Mijn oude Hyves account heeft de eerste jaren de term ''soort van christelijk'' als geloofsovertuiging gehad, wat achteraf gezien redelijk een beeld geeft hoe ik erover dacht.
Een puur naturalistische wereld vond ik nog een beetje beangstigend. Ik ben daar overheen gegroeid, maar mijn denkvermogen wat altijd wat verder ontwikkeld dan wat ik emotioneel aankon. Dit zorgde er ook voor dat ik een beetje bleef hangen.
Tijdens de ups en downs in de afgelopen vier jaar ben ik eigenlijk religieuzer geweest dan ooit. Ik zat meer dan gezond is opgesloten in mijn eigen denkwereld, en door de wisselende ervaringen en input van bepaalde personen, ben ik toen pas heel intens ermee bezig geweest.
Ook al weet ik bijna alles nog goed, achteraf lijkt veel een paradoxale warboel.
Vooral het najaar van 2009. Er zat een vrij groot Islamitisch aandeel in, hoewel ik hier absoluut niks van liet merken. Ik had daarvoor, toen op dat moment ,en erna er geen enkele affiniteit mee. Ik had er min of meer compulsief geloof in om door een toevallige spelling van gedachten in de zomer waardoor ik een Islamitische dwangneurose had. Islam heeft een vrij streng imago, vooral voor een tiener zoals ik. De enige reden dat het groeide is dat ik er bang voor was en ik het voorstelde als compromisloos. De regel met compulsieve gedachten is dat eraan toegeven en angst het in het algemeen doet groeien.
Ik had voor 4 maanden een raar mengel van Christelijke en Islamitische dwangmatigheid onder controle weten te houden. Door mijn gebruikelijke winterdip, en wat uitputting door school werd rond December de toon echter steeds grimmiger. Wat ongelukkige gezoek op internet maakte alles over het algemeen ook wat instabieler. Ik wist steeds zekerder dat dit eigenlijk niet de ware God kon zijn. Mijn vrijheid van handelen en ontspannen brokkelde af. Ik was echter bang dat het nog erger kon. Met deze dwangmatige bevelen kon ik min of meer nog een beetje ''onderhandelen''. Zo de ware God nog strenger zijn? Ondertussen begonnen de gedachten nog steeds erger te worden. Een detail dat ik nog nooit echt heb toegegeven omdat ik me nogal voor schaam is dat op een gegeven moment ik als compenserend actie het typische knielen op kleedje begon de imiteren. Heel veel keren achter elkaar zelfs. Ik raakte steeds gedeprimeerder, en ik denk dat ik op een soort psychose begon af te stevenen. En dit maar een jaar nadat de vorige keer dat ik totaal de weg kwijt was geraakt.
Mijn laatste redmiddel van uiteindelijk bidden. Naar een vriendelijke God van mijn kindertijd. Geen mooie woorden, dwangmatigheid, gewoon puur een noodkreet uit wanhoop. De gedachte aan een puur positief geloof hielp een beetje, maar de grimmige werkelijkheid was dat ik niks me voelde helpen. Ik kon niet door de compulsiviteit heen breken. Totdat ik op een zondag opeens barsten in de logica zag. De aanleiding is een beetje vreemd, het kwam er min of meer op neer dat in de Joodse geschriften/bijbel nooit een ban is geweest op Alcohol, terwijl de Islam dit verbiedt. Achteraf gezien dit vrij arbitrair, maar het nieuwe inzicht van dit was twijfelen aan dat alles logisch aan elkaar aansloot.
Dit veroorzaakte een kettingreactie. Ik voelde me opeens steeds opgeluchter, ik ging naar mijn kamer, pakte mijn bijbel, en begon te bladeren het oude testament. Ik had hier vaak in gebladerd als dwangneurose, en wat ik zag maakte me vaak niet blij. De dwang om het serieus te nemen had dit effect versterkt. Maar deze keer was anders, op eens kon ik zien voor wat het was.Gewoon rare voorschriften van lang geleden, duidelijk mythisch, duidelijk gewoon allemaal compleet niet waar! En de dwangmatige God bestond dus ook niet! Dit hield de rest van de middag aan, maar ik had niet nog niet de moed om door te gaan. De stap was te groot in een keer. Ik weet niet precies meer hoe ik dacht, maar uiteindelijk gooide ik het maar op het ''normale'' vrijzinnig christelijke geloof dat mijn ouders hadden. Er bleven wel enkele spoortjes aanwezig later, maar in grote lijnen verwierp ik alles Islam-gerelateerd die dag, nu de angst weg was.
In het ''tussenjaar'' 2010 heb ik eigenlijk de grootste veranderingen in denken ondergaan. Ik zie dat ik hier in het stuk niet al te veel op ben ingegaan(Ik was doodmoe toen ik die namiddag op dat punt was aanbeland).
Januari was eigenlijk een van de gelukkigste maanden van de afgelopen jaren. Na anderhalf jaar van zware compulsieve gedachten, was ik eindelijk weer relatief vrij.
Met mijn geloof was min of meer een driedeling ontstaan. Ik had een normaal functionerend geloof, maar de compulsive dwanggedachte waren in afgezwakte vorm waren aanwezig. Ook was ik zwaar aan het twijfelen, ik verlangde terug naar dat moment van vrijheid. Deze balans verschoof steeds door het jaar heen.
Ook was ik in het algemeen vrij naïef over veel zaken. In het zoeken naar ''christian doubt'' kwam ik vrij snel op Amerikaanse sites terecht. Ik was in bepaalde maten wel kritisch, maar ik dwong mezelf om toch veel erover op de zoeken. Zo werd ik langzaam bekend met de wat paro Ik probeerde mijn twijfel niet te accepteren, maar ik bleef het wel doen, nadenken luchtte op.
In februari begon ik bijvoorbeeld meer op wikipedia te zoeken. Gelukkig heeft deze site wat meer een hang naar rationele benaderingen. Ik groef nog lang niet zo diep als later, maar ik maakte een beetje kennis met wat sommige geleerden dachten. Iets lezen zoals ''Er is geen bewijs gevonden dat Abraham geen mytisch figuur was'' gaf weer dat fijne gevoel, hoewel ik mezelf voorhield dat ik niet op zoek was naar twijfel.
Ik was(en ben) ook actief op een klein forum waar ik wat mensen van kende. Ik kende hier al een Brit van, die er rond deze tijd wat radicalere denkbeelden op na hield. Door de gesprekken met hem en mijn ongelukkige zoekwerk leerde ik helaas wat nieuwe compulsieve trekjes bij. Onder andere Satan, altijd goed voor een stevig potje paranoïde gedachten.
Gelukkig leerde ik ook een andere Brit kennen van hetzelfde forum, die nu nog steeds een van mijn beste online vrienden is. Hij liet me redelijk in mijn waarde als Christen, maar zelf is hij overtuigd atheist. Na wat aandringen liet hij wel wat meer los, en ik bouwde een goede band met hem op.
Door het voorjaar heen werd de twijfel wel heviger. Rond Mei begon dit heftige vormen aan te nemen. Ik bezocht nog steeds christelijke video's om de gaten te dichten, maar hier is bijna altijd in de reacties oorlog tussen een paar brutale atheisten en de christelijke meerderheid. Ik kwam door te klikken op een van deze kanalen terecht op the thinking atheist. Heb hier niet al te veel van gekeken(de wat ''respectloze'' toon was iets te veel voor me op dat moment), maar ik voelde een hele duidelijke klik met de logica. Ik accepteerde dat ik openlijk aan het twijfelen was. Eigenlijk was mij geloof het hele jaar al een korst, die door de kernervaring in December van binnenuit steeds meer oploste. Al dit gezoek koste me wel veel energie, waardoor ik ook wat labieler was dan voor de heftige twijfel.
Ik begon meer zelf rationeel te denken. Een van mijn eerste concrete argumenten waar ik zelf mee kwam was dat we van nature al veel ''zondige'' eigenschappen hebben, zodat het eigenlijk niet klopt dat God dit gedrag nooit gewild zou hebben. Dit hing ook erg van evolutieleer af, waar ik als gevolg ook me meer op begon te richten.Elk brokje wetenschap rond dit onderwerp sterkte me in deze gedachte.
Ben een keer op answers in Genesis terechtgekomen zelf. Gelukkig heb ik niet geluisterd ernaar, maar prettig was het niet.
Die zomer ben ik op een christelijke jeugdvakantie (crossroads) gegaan. Dit was voor het grootse deel een erg leuke vakantie met een hechte groep, maar er was wel elke dag een christelijk uurtje. Een van de groepsleiders was ook evangelisch. Ik weet haar GOA-spiritueel overdraagbare aandoening, nog goed. Aan het einde van de vakantie had bijna de hele groep een wat sterker geloof, maar ik was juist meer gaan twijfelen. Tijdens de vakantie hoorde ik van de groepslijster een opmerking over Lady Gaga die ''satanische invloeden'' had.
Ik was thuis zo stom om hierna te gaan zoeken op internet. Door de nachtelijke reis heen en terug was ik al vrij uitgeput, en zoals ik eerder zei, door de twijfel was ik al wat labieler. Ik kwam terecht in de heerlijke wereld van complottheoriën. Ik heb maar een middag op de site wat gekeken, en een paar van de '''backtrackings'' gehoord, maar dat was genoeg voor totale paniek. Ik vond gelukkig ook wat tegenargumenten, maar ik schrik zat er wel in. Ik begon steeds meer een hekel te krijgen aan het verziekte geloof dat ik nu alleen nog maar had
Ik kreeg die nacht nogal last van ''Instrusive thoughts'', die ongeveer allemaal satanisch waren, zoals die geclaimde teksten. Ik heb 2 uur wakker gelezen, en nog wat gebeden in een poging ze weg te krijgen. Uiteindelijk liep de mentale emmer over. Ik besloot dat ik niet compleet meer geloofde, agnosticisme leek me eigenlijk een veel eerlijke term. Daarna was het vrij snel stil in mijn gedachten. Ongeveer de eerste gedachte die ik had was ''zou ik nu naar de hel gaan'', maar anders dan dat was een een heerlijke, pure rust.
Hield dit een tijdje vol. Het voelde heerlijk vrij, maar ik had ook een sterk gevoel van enorme risico's nemen. Uiteindelijk heeft de christelijke britse vrienden dingen weer weer weten de overtuigen te geloven door via chat te bidden. Dit had nogal een sterke uitwerking op me, waarschijnlijk doordat het zo direct was.
Voor een weekje of 2 had ik vrij manisch sterk geloof, maar ook door deze ervaring kwam ik te weten dat ik niet tevreden was met de gaten in de logica. Naar verloop van tijd is het wat meer teruggelopen naar half geloof-agnost.
Uitzondering was een uitje naar de sail-in van Amsterdam dat jaar. Een ontspannen dag met vooral weinig doen en rustig met mooi weer in het gras zitten. Ik begon zoals gewoonlijk wel na te denken. Een paar rustige uren bleken genoeg om me alweer op de rand van atheïsme te brengen. Weer was de stap echter te groot.
In september zette ik uiteindelijk de stap om definitief de jeugdwaanbeelden los te laten. Ondanks alles wat ik rond geloof meemaakte, had ik ook daarvoor nog een spoortje angst. Maar er was zo weinig over dat ik er resoluut mee kon afrekenen. Om vervolgens de gedachte te onderdrukken geloof het volgende was.
Ook vertelde ik mijn atheistische britse vriend wat er allemaal wat gebeurd, de fantasieën van 2008, en de religieuze ronde van 2009. Dit was een grote opluchting, en het verzwakte de greep van veel dingen op me.
De rest heb ik al vertelde in de OP. De pijn dat mijn ouders het ook niet meer wisten was het laatste zetje, en toen stortte het kaartenhuis(voorlopig..) definitief in elkaar.
Ik heb ook op niet religieus vlak nog steeds een vrij grote gevoeligheid voor instrusieve gedachten. http://en.wikipedia.org/wiki/Intrusive_thoughts" onclick="window.open(this.href);return false;
Ik weet niet zeker of er een correctere Nederlandse term hiervoor is. Maar zoals het artikel beschrijft heb ik ook nog last van veel gedachten die bv grof, agressief zijn. Hier schijnen heel veel mensen in meer of mindere mate soms mee te maken te hebben. Religeuze bronnen kunnen echter makkelijk dit effect versterken.
Ik gok dat ik uiteindelijk ook zonder deze ervaringen vroeg of laat atheïst geworden zou zijn. Ik beschrijf dit ook in het Engelstalige deel als het goed is. Door alle onlogica heen was ik voor alles uit de hand liep rond mijn 14e/15e al vrij skeptisch over het oude testament. Het scheppingsverhaal had ik al als ouder kind bestempeld als symbolisch. Rond deze tijd had ik meer het idee dat het idee dat dit verhaal iets te maken had met de werkelijkheid eigenlijk absurd was. Het ontdekken van waar Openbaring nou eigenlijk over ging maakte me ook wat verstandelijker. Mijn oude Hyves account heeft de eerste jaren de term ''soort van christelijk'' als geloofsovertuiging gehad, wat achteraf gezien redelijk een beeld geeft hoe ik erover dacht.
Een puur naturalistische wereld vond ik nog een beetje beangstigend. Ik ben daar overheen gegroeid, maar mijn denkvermogen wat altijd wat verder ontwikkeld dan wat ik emotioneel aankon. Dit zorgde er ook voor dat ik een beetje bleef hangen.
Tijdens de ups en downs in de afgelopen vier jaar ben ik eigenlijk religieuzer geweest dan ooit. Ik zat meer dan gezond is opgesloten in mijn eigen denkwereld, en door de wisselende ervaringen en input van bepaalde personen, ben ik toen pas heel intens ermee bezig geweest.
Ook al weet ik bijna alles nog goed, achteraf lijkt veel een paradoxale warboel.
Vooral het najaar van 2009. Er zat een vrij groot Islamitisch aandeel in, hoewel ik hier absoluut niks van liet merken. Ik had daarvoor, toen op dat moment ,en erna er geen enkele affiniteit mee. Ik had er min of meer compulsief geloof in om door een toevallige spelling van gedachten in de zomer waardoor ik een Islamitische dwangneurose had. Islam heeft een vrij streng imago, vooral voor een tiener zoals ik. De enige reden dat het groeide is dat ik er bang voor was en ik het voorstelde als compromisloos. De regel met compulsieve gedachten is dat eraan toegeven en angst het in het algemeen doet groeien.
Ik had voor 4 maanden een raar mengel van Christelijke en Islamitische dwangmatigheid onder controle weten te houden. Door mijn gebruikelijke winterdip, en wat uitputting door school werd rond December de toon echter steeds grimmiger. Wat ongelukkige gezoek op internet maakte alles over het algemeen ook wat instabieler. Ik wist steeds zekerder dat dit eigenlijk niet de ware God kon zijn. Mijn vrijheid van handelen en ontspannen brokkelde af. Ik was echter bang dat het nog erger kon. Met deze dwangmatige bevelen kon ik min of meer nog een beetje ''onderhandelen''. Zo de ware God nog strenger zijn? Ondertussen begonnen de gedachten nog steeds erger te worden. Een detail dat ik nog nooit echt heb toegegeven omdat ik me nogal voor schaam is dat op een gegeven moment ik als compenserend actie het typische knielen op kleedje begon de imiteren. Heel veel keren achter elkaar zelfs. Ik raakte steeds gedeprimeerder, en ik denk dat ik op een soort psychose begon af te stevenen. En dit maar een jaar nadat de vorige keer dat ik totaal de weg kwijt was geraakt.
Mijn laatste redmiddel van uiteindelijk bidden. Naar een vriendelijke God van mijn kindertijd. Geen mooie woorden, dwangmatigheid, gewoon puur een noodkreet uit wanhoop. De gedachte aan een puur positief geloof hielp een beetje, maar de grimmige werkelijkheid was dat ik niks me voelde helpen. Ik kon niet door de compulsiviteit heen breken. Totdat ik op een zondag opeens barsten in de logica zag. De aanleiding is een beetje vreemd, het kwam er min of meer op neer dat in de Joodse geschriften/bijbel nooit een ban is geweest op Alcohol, terwijl de Islam dit verbiedt. Achteraf gezien dit vrij arbitrair, maar het nieuwe inzicht van dit was twijfelen aan dat alles logisch aan elkaar aansloot.
Dit veroorzaakte een kettingreactie. Ik voelde me opeens steeds opgeluchter, ik ging naar mijn kamer, pakte mijn bijbel, en begon te bladeren het oude testament. Ik had hier vaak in gebladerd als dwangneurose, en wat ik zag maakte me vaak niet blij. De dwang om het serieus te nemen had dit effect versterkt. Maar deze keer was anders, op eens kon ik zien voor wat het was.Gewoon rare voorschriften van lang geleden, duidelijk mythisch, duidelijk gewoon allemaal compleet niet waar! En de dwangmatige God bestond dus ook niet! Dit hield de rest van de middag aan, maar ik had niet nog niet de moed om door te gaan. De stap was te groot in een keer. Ik weet niet precies meer hoe ik dacht, maar uiteindelijk gooide ik het maar op het ''normale'' vrijzinnig christelijke geloof dat mijn ouders hadden. Er bleven wel enkele spoortjes aanwezig later, maar in grote lijnen verwierp ik alles Islam-gerelateerd die dag, nu de angst weg was.
In het ''tussenjaar'' 2010 heb ik eigenlijk de grootste veranderingen in denken ondergaan. Ik zie dat ik hier in het stuk niet al te veel op ben ingegaan(Ik was doodmoe toen ik die namiddag op dat punt was aanbeland).
Januari was eigenlijk een van de gelukkigste maanden van de afgelopen jaren. Na anderhalf jaar van zware compulsieve gedachten, was ik eindelijk weer relatief vrij.
Met mijn geloof was min of meer een driedeling ontstaan. Ik had een normaal functionerend geloof, maar de compulsive dwanggedachte waren in afgezwakte vorm waren aanwezig. Ook was ik zwaar aan het twijfelen, ik verlangde terug naar dat moment van vrijheid. Deze balans verschoof steeds door het jaar heen.
Ook was ik in het algemeen vrij naïef over veel zaken. In het zoeken naar ''christian doubt'' kwam ik vrij snel op Amerikaanse sites terecht. Ik was in bepaalde maten wel kritisch, maar ik dwong mezelf om toch veel erover op de zoeken. Zo werd ik langzaam bekend met de wat paro Ik probeerde mijn twijfel niet te accepteren, maar ik bleef het wel doen, nadenken luchtte op.
In februari begon ik bijvoorbeeld meer op wikipedia te zoeken. Gelukkig heeft deze site wat meer een hang naar rationele benaderingen. Ik groef nog lang niet zo diep als later, maar ik maakte een beetje kennis met wat sommige geleerden dachten. Iets lezen zoals ''Er is geen bewijs gevonden dat Abraham geen mytisch figuur was'' gaf weer dat fijne gevoel, hoewel ik mezelf voorhield dat ik niet op zoek was naar twijfel.
Ik was(en ben) ook actief op een klein forum waar ik wat mensen van kende. Ik kende hier al een Brit van, die er rond deze tijd wat radicalere denkbeelden op na hield. Door de gesprekken met hem en mijn ongelukkige zoekwerk leerde ik helaas wat nieuwe compulsieve trekjes bij. Onder andere Satan, altijd goed voor een stevig potje paranoïde gedachten.
Gelukkig leerde ik ook een andere Brit kennen van hetzelfde forum, die nu nog steeds een van mijn beste online vrienden is. Hij liet me redelijk in mijn waarde als Christen, maar zelf is hij overtuigd atheist. Na wat aandringen liet hij wel wat meer los, en ik bouwde een goede band met hem op.
Door het voorjaar heen werd de twijfel wel heviger. Rond Mei begon dit heftige vormen aan te nemen. Ik bezocht nog steeds christelijke video's om de gaten te dichten, maar hier is bijna altijd in de reacties oorlog tussen een paar brutale atheisten en de christelijke meerderheid. Ik kwam door te klikken op een van deze kanalen terecht op the thinking atheist. Heb hier niet al te veel van gekeken(de wat ''respectloze'' toon was iets te veel voor me op dat moment), maar ik voelde een hele duidelijke klik met de logica. Ik accepteerde dat ik openlijk aan het twijfelen was. Eigenlijk was mij geloof het hele jaar al een korst, die door de kernervaring in December van binnenuit steeds meer oploste. Al dit gezoek koste me wel veel energie, waardoor ik ook wat labieler was dan voor de heftige twijfel.
Ik begon meer zelf rationeel te denken. Een van mijn eerste concrete argumenten waar ik zelf mee kwam was dat we van nature al veel ''zondige'' eigenschappen hebben, zodat het eigenlijk niet klopt dat God dit gedrag nooit gewild zou hebben. Dit hing ook erg van evolutieleer af, waar ik als gevolg ook me meer op begon te richten.Elk brokje wetenschap rond dit onderwerp sterkte me in deze gedachte.
Ben een keer op answers in Genesis terechtgekomen zelf. Gelukkig heb ik niet geluisterd ernaar, maar prettig was het niet.
Die zomer ben ik op een christelijke jeugdvakantie (crossroads) gegaan. Dit was voor het grootse deel een erg leuke vakantie met een hechte groep, maar er was wel elke dag een christelijk uurtje. Een van de groepsleiders was ook evangelisch. Ik weet haar GOA-spiritueel overdraagbare aandoening, nog goed. Aan het einde van de vakantie had bijna de hele groep een wat sterker geloof, maar ik was juist meer gaan twijfelen. Tijdens de vakantie hoorde ik van de groepslijster een opmerking over Lady Gaga die ''satanische invloeden'' had.
Ik was thuis zo stom om hierna te gaan zoeken op internet. Door de nachtelijke reis heen en terug was ik al vrij uitgeput, en zoals ik eerder zei, door de twijfel was ik al wat labieler. Ik kwam terecht in de heerlijke wereld van complottheoriën. Ik heb maar een middag op de site wat gekeken, en een paar van de '''backtrackings'' gehoord, maar dat was genoeg voor totale paniek. Ik vond gelukkig ook wat tegenargumenten, maar ik schrik zat er wel in. Ik begon steeds meer een hekel te krijgen aan het verziekte geloof dat ik nu alleen nog maar had
Ik kreeg die nacht nogal last van ''Instrusive thoughts'', die ongeveer allemaal satanisch waren, zoals die geclaimde teksten. Ik heb 2 uur wakker gelezen, en nog wat gebeden in een poging ze weg te krijgen. Uiteindelijk liep de mentale emmer over. Ik besloot dat ik niet compleet meer geloofde, agnosticisme leek me eigenlijk een veel eerlijke term. Daarna was het vrij snel stil in mijn gedachten. Ongeveer de eerste gedachte die ik had was ''zou ik nu naar de hel gaan'', maar anders dan dat was een een heerlijke, pure rust.
Hield dit een tijdje vol. Het voelde heerlijk vrij, maar ik had ook een sterk gevoel van enorme risico's nemen. Uiteindelijk heeft de christelijke britse vrienden dingen weer weer weten de overtuigen te geloven door via chat te bidden. Dit had nogal een sterke uitwerking op me, waarschijnlijk doordat het zo direct was.
Voor een weekje of 2 had ik vrij manisch sterk geloof, maar ook door deze ervaring kwam ik te weten dat ik niet tevreden was met de gaten in de logica. Naar verloop van tijd is het wat meer teruggelopen naar half geloof-agnost.
Uitzondering was een uitje naar de sail-in van Amsterdam dat jaar. Een ontspannen dag met vooral weinig doen en rustig met mooi weer in het gras zitten. Ik begon zoals gewoonlijk wel na te denken. Een paar rustige uren bleken genoeg om me alweer op de rand van atheïsme te brengen. Weer was de stap echter te groot.
In september zette ik uiteindelijk de stap om definitief de jeugdwaanbeelden los te laten. Ondanks alles wat ik rond geloof meemaakte, had ik ook daarvoor nog een spoortje angst. Maar er was zo weinig over dat ik er resoluut mee kon afrekenen. Om vervolgens de gedachte te onderdrukken geloof het volgende was.
Ook vertelde ik mijn atheistische britse vriend wat er allemaal wat gebeurd, de fantasieën van 2008, en de religieuze ronde van 2009. Dit was een grote opluchting, en het verzwakte de greep van veel dingen op me.
De rest heb ik al vertelde in de OP. De pijn dat mijn ouders het ook niet meer wisten was het laatste zetje, en toen stortte het kaartenhuis(voorlopig..) definitief in elkaar.
-
Peter van Velzen
- Site Admin
- Berichten: 21191
- Lid geworden op: 02 mei 2010 10:51
- Locatie: ampre muang trang thailand
Re: uitbreken uit de onzichbare kooi
(Voorlopig) definiief!
Een mooie uitdrukking, en passend voor een vrijdenker. Doet me denken aan het onderschrift van Axxyanus. Denken dat je het defintieve antwoord hebt, is een van de belangrijkste fouten die je kunt maken. Het is ook niet erg als je de kaarten van het ingestortte kaartenhuis weer oppakt. Zolang je maar beseft tot het kaarten zijn, en dus niet de werkelijkheid.
Kaarten - in een andere betekenis - zijn tweedimensionale afbeeldingen van een vier-dimensionale werkelijkheid (3 ruimtelijke + de tijd). Ze zijn in zeker opzicht enorm bedriegelijk maar in andere opzichten uiterst handig. Maar houdt niet angstig vast aan een kaart. Gooi hem gerust weg(of berg hem op als herinnering), als je een betere in handen krijgt. Dat is wat de naturalistische denkwijze doet. Telkens een (mogelijk goede maar) mindere versie vervangen door een betere (hoewel nog steeds gemankeerde).
Ga zo door.
Een mooie uitdrukking, en passend voor een vrijdenker. Doet me denken aan het onderschrift van Axxyanus. Denken dat je het defintieve antwoord hebt, is een van de belangrijkste fouten die je kunt maken. Het is ook niet erg als je de kaarten van het ingestortte kaartenhuis weer oppakt. Zolang je maar beseft tot het kaarten zijn, en dus niet de werkelijkheid.
Kaarten - in een andere betekenis - zijn tweedimensionale afbeeldingen van een vier-dimensionale werkelijkheid (3 ruimtelijke + de tijd). Ze zijn in zeker opzicht enorm bedriegelijk maar in andere opzichten uiterst handig. Maar houdt niet angstig vast aan een kaart. Gooi hem gerust weg(of berg hem op als herinnering), als je een betere in handen krijgt. Dat is wat de naturalistische denkwijze doet. Telkens een (mogelijk goede maar) mindere versie vervangen door een betere (hoewel nog steeds gemankeerde).
Ga zo door.
Ik wens u alle goeds
Re: uitbreken uit de onzichbare kooi
Troost je met de schone gedachte dat de naturalistische kijk op de wereld oneindig veel uithoeken méér biedt om nieuwsgierig naar te kunnen blijven zijn.Kairyu schreef:Een puur naturalistische wereld vond ik nog een beetje beangstigend. Ik ben daar overheen gegroeid, maar mijn denkvermogen wat altijd wat verder ontwikkeld dan wat ik emotioneel aankon. Dit zorgde er ook voor dat ik een beetje bleef hangen.
Zoveel onbekends mag best een vleugje angstgevoel geven.
Roeland
Begrip is een waan met een warm gevoel. Dus Mijdt Spijt.