Ook dan kom je weer terug op het punt waar je moet beslissen wat je bij religie rekent en wat niet. Ik denk (nee, hoop!) dat het herinneren van gestorven nabestaanden altijd een plaats zal houden in de menselijke samenleving, en ik gun mensen hun babbeltje met een overleden dierbare van harte. Niet omdat het een evolutionaire noodzaak is, maar een culturele, die dateert uit het einde van het Pleistoceen. Hoe moderner we worden, hoe meer we van elkaar afhangen, en hoe belangrijker ons geheugen wordt. Bovendien kunnen we dode geliefden terugzien in foto's en video-opnamen, wat de herinnering alleen maar versterkt. Orthodoxe christenen en moslims zijn (vandaag fgezwakt) tegenstander van zulke gedenkingen, omdat ze er - terecht - concurrentie in zien. Het zijn immers deze gevoelens die ze gekaapt hebben.doctorwho schreef:Ik vraag mij af hoelang religie stand zou houden als ieder op eigen houtje dus individueel zijn geloof zou moeten onderhouden.
Al met al is de triomfantelijke uitroep dat de secularisatie mislukt omdat mensen altijd religieuzer worden, alleen waar als je een absurd brede definitie van godsdienst hanteert. Wat massaal toeneemt is ten eerste de individualisering van devotie en spiritualisme, en ten tweede een groei van de fundamentalistische stromingen. de eerste zal wel altijd des mensen blijven (maar wat maakt het uit, als het privé is?) en van het tweede denk ik dat we af kunnen en ook moeten, hoe sneller hoe beter.
Beide bewegingen worden gevoed door onvrede met de geinstitutionaliseerde godsdienst, maar kunnen misschien door deze laatste gerecupereerd worden.
Centraal geleide godsdiensten zijn nooit algemeen geweest op mondiaal nivo. Vandaag is er een netto terugval van de georganiseerde kerken. . Op dit ogenblik staan ze voor het dilemma dit verdikt te aanvaarden, of een gewelddadige coalitie van fundamentalisten voor hun kar te spannen. Lees de geschiedenis...