Geplaatst: 29 dec 2006 12:17
Cathy en/of andere gelovigen en ID-ers,
ik heb eigenlijk maar een aantal vragen: waarom doen zoveel gelovigen er zoveel moeite voor om hun geloof te bewijzen? Als je ergens in gelooft hoef je toch helemaal niks te bewijzen?
Daarnaast een andere vraag: waarom moet de gelovige altijd een "waarheidsclaim" leggen en waarom hoeft hij deze nooit te bewijzen? En vraagt een gelovige er toch respect voor van mij?
Ik denk dat de oplossing vrij eenvoudig is: laat geloof een persoonlijke beleving zijn wat het in eerste instantie toch altijd al was en is en laten we maatschappelijke, wetenschappelijke en sociale aspecten afhangen van datgene wat ieder mens bindt. Namelijk logica en rede. Ik vraag me nog steeds af waarom gelovige zich zo gedragen als ze zich gedragen. Als ze zo door hameren op het bewijzen van hun "waarheidsclaim" god, blijven ze zichzelf in de verdediging drukken.
Ik misgun niemand geloof, net als dat ik niemand een speciale wens misgun. Waarom kunnen gelovige dat ook niet? Laat mensen toch bepalen wat zij willen, als zij euthanasie willen plegen is dat hun keuze en hun goed recht. Evenals het homohuwelijk wat ik zie als een mooie bevestiging van liefde tussen mensen van het gelijke geslacht, maar vooral tussen mensen zoals jij en ik die toevallig een andere voorkeur hebben.
Laat ik dit samenvatten als: waarom kunnen gelovigen hun beleving niet in het juiste perspectief plaatsen? Waarom moeten zij altijd voor anderen bepalen wat goed of fout is? Waarom bemoeien zij zich met wetenschap als zij aan de andere kant aangeven de conclusies ervan te verwerpen? Zou het niet beter voor allen zijn als wij iedereen hun ruimte gunnen in hun persoonlijke beleving? En als het de maatschappij aangaat dat wij dan pas op zoek gaan naar een overeenkomstige "taal" waarmee iedereen elkaar kan begrijpen?
Groet,
Deadline
ik heb eigenlijk maar een aantal vragen: waarom doen zoveel gelovigen er zoveel moeite voor om hun geloof te bewijzen? Als je ergens in gelooft hoef je toch helemaal niks te bewijzen?
Daarnaast een andere vraag: waarom moet de gelovige altijd een "waarheidsclaim" leggen en waarom hoeft hij deze nooit te bewijzen? En vraagt een gelovige er toch respect voor van mij?
Ik denk dat de oplossing vrij eenvoudig is: laat geloof een persoonlijke beleving zijn wat het in eerste instantie toch altijd al was en is en laten we maatschappelijke, wetenschappelijke en sociale aspecten afhangen van datgene wat ieder mens bindt. Namelijk logica en rede. Ik vraag me nog steeds af waarom gelovige zich zo gedragen als ze zich gedragen. Als ze zo door hameren op het bewijzen van hun "waarheidsclaim" god, blijven ze zichzelf in de verdediging drukken.
Ik misgun niemand geloof, net als dat ik niemand een speciale wens misgun. Waarom kunnen gelovige dat ook niet? Laat mensen toch bepalen wat zij willen, als zij euthanasie willen plegen is dat hun keuze en hun goed recht. Evenals het homohuwelijk wat ik zie als een mooie bevestiging van liefde tussen mensen van het gelijke geslacht, maar vooral tussen mensen zoals jij en ik die toevallig een andere voorkeur hebben.
Laat ik dit samenvatten als: waarom kunnen gelovigen hun beleving niet in het juiste perspectief plaatsen? Waarom moeten zij altijd voor anderen bepalen wat goed of fout is? Waarom bemoeien zij zich met wetenschap als zij aan de andere kant aangeven de conclusies ervan te verwerpen? Zou het niet beter voor allen zijn als wij iedereen hun ruimte gunnen in hun persoonlijke beleving? En als het de maatschappij aangaat dat wij dan pas op zoek gaan naar een overeenkomstige "taal" waarmee iedereen elkaar kan begrijpen?
Groet,
Deadline