AGTSP schreef: Bedenk wel dat chemische reacties overal plaatsvinden . Zelfs in een lijk vinden er chemische reacties plaats. Maar van een lijk weten we zeker dat het dood(materie) is. Het verschil tussen een dood en levend lichaam, moet wel het leven zijn. De materie en chemische reacties zijn zowel in een lijk als in een levend lichaam aanwezig. Dan is de vraag wat het verschil tussen een levend en dood lichaam is?
Wat ik op dit moment denk dat het verschil is tussen een levend en dood lichaam, is dat er in het levende lichaam andere chemische reacties plaatsvinden dan in een dood lichaam. Ik zie een levensvorm als een complexe organische machine, die aan slijtage en corrosie onderhevig is. Daarnaast wordt hij dagelijks aangevallen wordt door andere levensvormen, en wordt hij blootgesteld aan allerlei gevaren. Als de machine te zeer in zijn functioneren wordt verstoord, werkt hij niet meer, en die staat noem ik de dood. Als de machine dood is, dan wordt hij ontmanteld door weer en wind, en de andere levensvormen. Materie komt voort uit materie, en keert weer terug tot de staat van materie.
Ik ben het bijna overal mee eens. Ik geloof ook in het bewijs. Het leven evolueert. Wederom is het begrip 'leven' hier weer van belang. Overal is bewijs voor, behalve dat leven kan ontstaan uit materie. We kunnen leven ook niet zomaar zien met onze ogen, zelfs niet onder een microscoop.
Wel, jij gaat uit van andere vooronderstellingen, namelijk dat 'het leven' iets is dat zich naast of buiten de materie bevindt. Ik zie op dit moment het leven als een complexe set van chemische en mechanische reacties, en elektrische ontladingen die plaatsvindt
binnenin de materie. Als ik onder een microscoop kijk, dan zie ik wél leven, en jij niet, omdat jij (vermoed ik) denkt dat de bewegingen van het lichaam en de geest veroorzaakt worden door een 'goddelijke vonk', het Atman, de ziel, of hoe je het ook wilt noemen.
Al doorzoek je een levend lichaam, je ziet net zoveel als bij een dood lichaam.
Nee, ik zie niet net zoveel. Ik mis die specifieke chemische en mechanische reacties en elektrische ontladingen die ik leven noem.
Wat is de bron van die activiteit? Dat is niet het lichaam, want dat ligt er nog, het moet het leven zijn.
.. en nogmaals, het leven, zoals ik dat op dit moment zie, is niet het lichaam zélf, maar de complexe set van chemische en mechanische reacties en elektrische ontladingen
binnenin die organische machine.
Ik wilde in een vorige topic hier een discussie over voeren met iemand zoals jij, maar helaas is het naar de babbelbox verplaatst.
Wel, de moderator die het heeft verplaatst had groot gelijk dat dit niet in de wetenschapsafdeling thuishoorde, maar ik wil wel overleggen of het verplaatst mag worden naar filosofie.
Dan stel je dus dat leven en materie gelijk aan elkaar zijn. Dit is lastig, omdat we juist het verschil tussen de twee bespreken. Dan zouden we spreken van dode en levende materie.
Kun jij uitleggen waarom iemand treurig is als een vriend overlijdt? De materie is nog wel aanwezig....
De materie is aanwezig, maar de specifieke chemische, mechanische en elektrische activiteit binnenin die materie is verdwenen. We treuren omdat we beseffen dat we onze unieke en dierbare vriendin of vriend hebben verloren; de chemische, mechanische en elektrische activiteit is stopgezet; de machine is overgeleverd aan de elementen, kan niets meer, doet niets meer, en zal uiteenvallen om nooit meer terug te keren. Dat veroorzaakt ons verdriet.
Ook als wij mensen robots of androïden zouden kunnen bouwen, die kunnen spreken, bewegen en reageren als mensen of dieren, dan zouden we treuren als deze mechanische vrienden zouden sterven. De scene uit de film Terminator laat heel treffend zien wat er gebeurt wanneer men een mechanische vriend verliest. John en Sarah Connor hebben verdriet. Het is natuurlijk maar een film, maar deze scene is voor bijna iedereen zo treffend en herkenbaar dat ik het hier noem.
Sommige mensen huilen als een dierbaar kunstwerk wordt gestolen of vernield. De unieke staat waarin het kunstwerk zich bevond is aangetast. Ook al is de materie allemaal nog aanwezig. Dit verdriet laat zien dat we treuren vanwege de veranderde staat van het betreffende object/persoon. Oók wanneer een mens wordt verminkt, zijn geheugen verliest, of dement wordt, zien we verdriet. De materie is er nog, maar de unieke staat waarin die materie zich bevindt is onherstelbaar beschadigd.
Merkwaardig hierbij is overigens het verdriet dat ik zo vaak zie bij mensen die geloven in het eeuwige voortbestaan van de ziel of geest. Waarom treuren? Het antwoord zou kunnen zijn dat men diep van binnen beseft dat het wel eens hersenspinselen zouden kunnen zijn. Men treurt omdat het afgelopen is, voor altijd, en daarom bedenkt men een hemel, of een goddelijke vonk. Het is een vorm van gehechtheid, en de schoonheid van het materialisme ligt in het feit dat men hierin het universum neemt zoals het lijkt te zijn. Men leert accepteren en loslaten; het is de ultieme omarming van het zelf, en tegelijkertijd de ultieme vorm van onthechting.
Zover ik zie ben je het eens met de stellingen. Natuurlijk is er dan nog geen antwoord, maar het geeft iets om mee te werken. Als men namelijk stelt dat het een feit is dat leven uit materie ontstaat, dan valt er niks meer te discussieren. Maar als de stellingen kloppen, dan is er nog ruimte voor discussie.
Laat ik duidelijk zijn dat er maar weinig dingen zijn die ik stel als zijnde een absoluut feit. Ik sta open voor andere zienswijzen, zolang men deze deugdelijk en grondig onderbouwd.
Wat betreft het leven en de materie: Ik geloof dat leven uit materie ontstaat, omdat voor mij leven een specifieke staat is waarin die materie verkeert, zoals een functionerende machine in een specifieke staat verkeert, en zich daarin onderscheidt van een kapotte machine.
Een vriendelijke groet.
Hebr 6: