Rereformed schreef:Langzaamaan geestelijk opgroeien ook als volwassene, zou ik denken.
Ik denk dat velen in de leeftijd van 15-25 jaar hun geloof vorm geven. In die leeftijd geloof je er 'heilig' in. Enz. enz.
Moeilijk inleefbaar/indenkbaar voor mij, die zijn kinderjaren in een ander tijdsgewricht doorbracht en daarboven ouders had van verschillend geloof dat min of meer resulteerde in blauw, blauw laten.
Bidden voor het eten en zondagschool, een Pa die de zondagmorgen excellent vond om uit te slapen om op die manier de werkweek de baas werd onder het motto, Dat god zich vanuit elke locatie liet aanbidden en dus daarvoor een kerk niet echt noodzakelijk was.
Op zondagschool zat te genieten van de mooie verhalen en ze dronk als de sprookjes van Grimm of Andersen.
Toch nog voldoende gif om me als jochie naar de waterkant te drijven door het dilemma, "Als ik werkelijk diep geloof, dan kan ik springen en op het water lopen"! - - maar diep bedroefd moest concluderen dat ik dát toch niet vast genoeg geloofde om de sprong te wagen en te wandelen net als Jezus gedaan had. (een variatie op de 'gelover' met bom-vestje!)
Nog een zwakke poging van Pa om me naar catechisatie te sturen maar zich makkelijk liet ontmoedigen door de dominee die mij te speels bevond daarvoor.
Kerkbezoek kwam niet op de agenda voor (éénmaal met zondagschool waar men mij had uitgepikt om in te zetten bij het gezang "Ere voor god" omdat ik een mooie zuivere stem had, haha.) Studeren en het leven ervaren, als schuchter en dromerig jochie en wegdrijvend van god bij nature en in zekere zin in het wild opgroeiend van zijn ervaringen lerend. Genietend van de serendipiteit van een hemel waar de zon naar zijn opkomen kroop in alle vroegte, of zeilend bij een windkracht waar geen enkele andere zeilboot het meer opkwam, of of.
Slechts waarnemend en opslaan ervan, de verwerking kwam pas veel later, maar wél vanuit het standpunt dat god niet bestond.
Die was dusdanig menselijk dat het onmogelijk een god kon zijn (of ik was er zelf eentje [wat ik pertinent niet geloofde])
Datzelfde simplistische wat jij ervaarde zat mij dwars en noopte naar de vraag"Waarom durf je een lijn niet door te trekken? Waarom die muur niet néér te halen die je opgesloten houdt? Waarom geloof je in die muur? Waarom geloof je überhaupt?
Wat is het nut, wat brengt het je?
Geen rust, want iedere keer dat je voor die vragen komt te staan moet je met jezelf in debat met je alter ego in de vorm van een gebed waar je je opnieuw onderwerpt aan dat simplistische "Het is aan god gegeven dat antwoord te kennen, en niet aan jou"!
En dan draait het om die ijdelheid dat o.a. bedreigd wordt door die sterfelijkheid.
Een ijdelheid die je tegen beter
weten in voorhoudt, "Denk aan het doel waarvoor god jou het leven gegeven heeft hier op aarde"!
En kom je terecht bij een stel maatschappelijke regels waaraan je je te houden hebt om later????
Duidelijk uitgevonden (m.i.) om het individuele aspect v.d. mens een beetje in toom te houden en hem geschikt te houden als maatschappij-mens (de topmanager zich een beetje te laten schamen over zijn exorbitante salaris waardoor ie misschien een tientje ipv. een cent in de kerkezak gooit.
)
Ik was al (sinds die mislukte catechisatie) van god los maar verdiepte en verstevigde mijn antwoorden op de vragen "Hoezo?" en "Waarom"
9/11 speelde daarin geen rol (vooral als ik bedacht hoe de USA zelf te keer gegaan was (en is) ten koste van anderen om zijn stempel te drukken in de wereld!)
)
Hebr 6: