“Het is een teken van een ontwikkelde geest om met een gedachte te kunnen spelen zonder die te accepteren.” — Aristoteles
https://www.freethinker.nl/forum/
De verklaring die ze altijd geven is: Iets wat we niet kunnen verklaren zit een God achter. Vergeet niet dat zowel creationisme als ID geen wetenschap is, maar een filosofie. Zo kunnen we overal wel over gaan filosoferen.....En wie weet hebben ze (creationisten/IDérs) er wel een geheel andere verklaring voor. Je weet maar nooit!
En wie weet hebben ze (creationisten/IDérs) er wel een geheel andere verklaring voor. Je weet maar nooit!
Dus , wat hebben de ID-er en Creationisten WETENSCHAPPELIJK op te merken ?De verklaring die ze altijd geven is: Iets wat we niet kunnen verklaren zit een God achter. Vergeet niet dat zowel creationisme als ID geen wetenschap is, maar een filosofie. Zo kunnen we overal wel over gaan filosoferen.....
ja , dat is zeker waarzowel creationisme als ID geen wetenschap.... , maar een filosofie.
......... Dus toch maar weerDE GOD VAN PALEY & CO
Twee godsbewijzen voor de prijs van één.
Het eerste is vandaag weer helemaal in de mode.
Meer info: Alister McGrath, 'Science & Religion', Blackwell, Oxford, 1999; Jan De Laender, 'Het verdriet van Darwin', Acco, Leuven, 2004; Anthony Gottlieb, 'De droom der rede', Ambo, Amsterdam, 2000; Jean Paul Van Bendegem, 'Tot in der eindigheid', Hadewijch, Antwerpen, 1997.
Stel u voor dat u een stukje aan het wandelen bent in de vrije natuur. En dat u in een ietwat filosofische bui verkeert. Waar komen we vandaan? Wat doen we hier? Waar gaan we naartoe? Bij gebrek aan concrete besognes zijn dát de vragen die u zich vandaag stelt.
Al wandelend schopt u af en toe een steentje weg.
Waar zo'n steen vandaan komt? Wat hij hier doet? Waar hij naartoe gaat? Het interesseert u niet. Een steen is een steen, het stomtoevallige resultaat van allerlei geologische en meteorologische processen. Voor hetzelfde geld ligt dat ding hier al honderd jaar op dezelfde plaats, dus dáárover gaat u zich vandaag echt geen zorgen maken. Vandaag denkt u na over de zin van úw leven, niet over de zin van een steen.
U wandelt rustig verder, verzonken in diep gepeins over de mens.
Ineens valt uw oog op een horloge. Daar, vlak voor uw voeten. U raapt het op. Het werkt nog. Of nee, het werkt niet meer. Maar het hééft ooit gewerkt, daar gaat u van uit. Dat is per slot van rekening de bedoeling van zo'n horloge, daarvoor is het gemaakt.
Hé! Er gaat u ineens een licht op. Stel je voor, denkt u, dat dit horloge ook af en toe een filosofische bui zou hebben. Het zou snel klaar zijn met de existentiële vragen die mensen zich te pas en te onpas stellen.
Waar kom ik vandaan? Van bij de horlogemaker.
Wat doe ik hier? De tijd aangeven, zodat mijn eigenaar altijd weet hoe laat het is.
Waar ga ik naartoe? Waar mijn eigenaar wil dat ik naartoe ga, of waar mijn eigenaar mij verliest.
Of is er een andere mogelijkheid? Zou het kunnen dat het horloge hier óók altijd al heeft gelegen, net als die steen? Dat het horloge even stomtoevallig is ontstaan?
Dat het helemaal niet door een horlogemaker is ontworpen, maar op een andere manier - onder invloed van allerlei geologische en meteorologische processen - tot stand is gekomen?
Nee, daarvoor zit zo'n ding veel te vernuftig in mekaar.
Bekijk die complexiteit!
Elk radertje en elk schroefje zit op exact de juiste plaats.
Haal één minuscuul onderdeel weg en het functioneert niet meer.
Nee, toeval is uitgesloten.
Het bestaan van dit horloge wijst overduidelijk op het bestaan van een horlogemaker: iemand die precies wist wát hij wilde maken, en hóé hij het moest maken.
Een intelligente ontwerper,
kortom.
Een intelligente ontwerper?
Dat u dáár nooit eerder aan hebt gedacht. Als u zich niet vergist, hebt u zojuist het bestaan van God bewezen.
Het verband ligt voor de hand.
De mens is een soort horloge.
Oneindig veel complexer zelfs. Elk orgaan, elke vezel, elk minuscuul onderdeeltje: alles zit op exact de juiste plaats.
Dus ook hier is toeval uitgesloten.
Het bestaan van de mens wijst overduidelijk op het bestaan van een intelligente ontwerper.
Van God, met andere woorden. Alias de Grote Horlogemaker.
Dit gedachte-experiment dateert uit 1802.
Het komt uit het boek Natural Theology van de Britse dominee William Paley.
Ook vandaag is het nog altijd met voorsprong het meest indrukwekkende argument voor het bestaan van een scheppende God.
Tenminste, voor iemand die geen weet heeft van de evolutieleer.
Die formuleerde Charles Darwin pas een halve eeuw later, in 1859.
Zijn theorie verklaart hoe de natuur de verschillende soorten 'ontwerpt' zonder plan, []zonder doel, zonder bewuste ingreep van buitenaf.
Eigenschappen die een individu bevoordelen bij de overleving en voortplanting hebben een grotere kans om zich in een populatie te verspreiden dan eigenschappen die neutraal of nadelig zijn in de struggle for life.
Op die manier kunnen kleine toevallige verschilletjes zich in de loop der tijden opstapelen, met als gevolg de enorme variatie in 'ontwerpen' die wij vandaag zien: van microbe tot mens.
De natuur is dus blind, maar brengt toch ontwerpen voort. Daarom noemt de Britse bioloog Richard Dawkins de natuur 'de blinde horlogemaker'.
Paley kon de evolutieleer nog niet kennen.
Zijn redenering is erg logisch.
Vóór Darwin was het bijna onmogelijk om niet te geloven dat God de mens geschapen had.
Het argument van Paley - het argument by design of ontwerpargument - wordt ook vandaag nog volop gebruikt om het bestaan van een scheppende God te 'bewijzen'. Vroeger waren het de zogenaamde creationisten die de evolutieleer bestreden, omdat ze ervan uitgingen dat het scheppingsverhaal uit de bijbel het enige correcte is.
Sinds enige tijd hebben deze antidarwinisten zich in een pseudo-wetenschappelijk kleedje gehuld en noemen ze hun alternatieve visie de intelligent design theory.
Hun argument, de naam zegt het zelf: het leven op aarde is te complex om zonder tussenkomst van een intelligent designer, een intelligente ontwerper, tot stand te zijn gekomen.
Onder wetenschappers wordt deze 'theorie' niet serieus genomen.
Onder religieuze leiders en dito politici wel. In de VS is intelligent design in een aantal staten zelfs verplichte leerstof.
In Nederland pleitte de minister van Onderwijs eerder dit jaar voor een debat over de evolutieleer.
En begin deze maand kwam Christoph Schönborn, aartsbisschop van Wenen en vertrouweling van Benedictus XVI, in The New York Times met de mededeling dat de Kerk de theorie van Darwin niet zomaar aanvaardt.
Omdat het leven op aarde volgens Schönborn overduidelijk wijst op het bestaan van een scheppende God.
Niet alleen het leven op aarde, trouwens.
Dit hele universum wijst volgens sommigen op het bestaan van God.
William Paley was zelf erg onder de indruk van het werk van Isaac Newton, die aan het einde van de 17e eeuw een aantal nogal cruciale natuurwetten had ontdekt. Eigenlijk had Newton min of meer bewezen dat het hele universum een soort horloge is, waarvan de werking door de mens kan worden begrepen.
Dat laatste kan merkwaardig lijken.
Waarom heeft de kosmos een wezen voortgebracht dat in staat is om de kosmos te begrijpen?
Zou dat betekenen dat de kosmos door ons wil begrepen worden?
Zijn de natuurwetten wegwijzers naar God, die aan de knoppen zat bij de schepping?
Eén ding staat vast: als die natuurwetten ook maar een héél klein beetje anders zouden zijn, dan waren wij er niet geweest. Maak de zwaartekracht een tikje sterker of zwakker, en er kan geen sprake meer zijn van levensvatbare planeten, laat staan van leven.
Wat betekent dat?
Drie mogelijkheden.
Eén: het is puur toeval, maar die kans lijkt zó klein dat velen zich daar niet bij kunnen neerleggen.
Twee: God heeft het zo geregeld dat de natuurwetten precies zijn afgestemd op de verschijning van intelligent leven.
Drie: er bestaan oneindig veel universums, dus zó toevallig is het niet dat in één daarvan intelligent leven ontstaat.
Wetenschappers verkennen mogelijkheid drie.
Wie in God gelooft, is tevreden met nummer twee.
***
Niet meer in de mode, maar even beroemd is het godsbewijs van Anselmus, de 11e-eeuwse aartsbisschop van Canterbury.
Zijn even eenvoudige als briljante redenering werd zes eeuwen later opgevist door de Franse filosoof René Descartes.
Die was na een rondje radicale twijfel tot de conclusie gekomen dat er maar één zekerheid bestaat: ik denk, dus ik ben.
Hoe leidde Descartes uit dat denkende ik het bestaan van God af?
Met een gedachte-experiment, net zoals Anselmus.
We beginnen met een definitie: God is het grootste en volmaaktste wat wij ons kunnen indenken. In onze geest, in ons denkende ik, bestaat het idee van zo'n God.
Kunnen we uit die definitie afleiden dat God bestaat?
Op het eerste gezicht niet. Waarom zou het grootste en volmaaktste wat wij ons kunnen indenken, ook echt moeten bestaan?
Laten we het eens omgekeerd proberen: we gaan ervan uit dat God niet bestaat, en zien waar we uitkomen.
Als we onszelf straks tegenspreken, weten we dat ons uitgangspunt (God bestaat niet) verkeerd was, en dan zijn we er.
Want als God niet niet bestaat, dan bestaat hij dus wel.
Een tussenweg kunnen we uitsluiten, want een God die maar een klein beetje bestaat, dat is zoiets als een vrouw die maar een klein beetje zwanger is.
Stel u dus voor dat God het grootste en volmaaktste is wat wij ons kunnen indenken, maar dat Hij niet bestaat. En geef meteen toe: dat is vreemd. Hoe kan iets dat niet bestaat, tóch het grootste en volmaaktste zijn wat wij ons kunnen indenken?
Wel bestaan is toch groter en volmaakter dan niet bestaan? Dus?
Dus God bestaat.
U bent niet onder de indruk [/b
van dit soort variant op het griekse metafysische principe van parmenides waarbij het bestaan van het "niets' is uitgesloten omdat een bestaand niets aigenlijk ook iets is en ophoud ___ indien het bestaat ____ te "nietsen " --> niemand betwijfeld het eerste zijns - principe alleen hebben deze heren
kerkvader en filosoof sluiks dat eerste principe ingevuld met hun persoonlijke mythische bijbelgod ___ waarvan ze vooraf WEL stilzwijgend het bestaan met al zijn eigenschappen , aannemen
Dat is volkomen normaal. dat u ( als geinformeerd modern mens ) niet onder de indruk bent want , volgens de Britse godsdienstwetenschapper Alister McGrath
zijn de meeste mensen pas écht gestopt met in God te geloven, toen de theologen begonnen te bewijzen dat God bestaat.
maf toch?Maar wat vertellen die overeenkomsten dan?Ruby schreef:"Je hebt een schedel van nu en van ... jaren geleden. Of we hieruit nu echt kunnen opmaken dat het van elkaar afstamt kan je eigenlijk nooit weten. Je weet alleen wat de overeenkomsten zijn (zoals dat kieuwen verhaal), maar het hoe en wat precies, dat weet je eigenlijk niet."
100% zekerheid zal vaak onmogelijk blijken, maar 99% vind ik prima hoor!Ruby schreef:Er blijft altijd iets dat we niet weten, omdat we er nu eenmaal niet bij waren. We kunnen alleen "aannemen" hoe het in zijn werk is gegaan.
Je loopt hopeloos achter wat betreft het lopende " homo floresiensis " onderzoek....Zo vernam ik ook dat er skeletten waren gevonden ergens in een grot in Indonesië. De wetenschappers dachten een geweldige ontdekking te hebben gedaan. De mensen waren hooguit 1,20 meter lang en zodoende dachten ze dat er vroeger, heel vroeger, een soort begin van die mensheid was. Bleek enige tijd later dat de grot in de buurt van een stam was ergens in de bush bush en die mensen zijn inderdaad max. 1,20 meter lang.....
HéhéhéhéhéhéHet verhaal wat je schetst over de floresmens ken ik niet, maar het eventuele feit dat die stam daar rond loopt doet niets af aan de datering van de gevonden skeletten
http://nl.wikipedia.org/wiki/Homo_floresiensis .
october 2005 ) In this week's issue of Nature, the scientists describe bones from nine individuals from the Liang Bua cave. Some of the bones--parts of the right arm and jaw--belong to an individual. Other leg bones, shoulder bones, and various bits of fingers and toes come from other levels in the cave. They were laid down in the cave over thousands of years, the youngest being just 12,000 years old--around the time when our ancestors were inventing agriculture.
Recente ontdekkingen bevestigen het bestaan van ‘hobbits’, de kleine mensensoort die op het Indonesische eiland Flores geleefd heeft.
Meer nog, enkele van de beenderen van negen specimen van de Homo floresienses, zoals de soort officieel heet, die nu teruggevonden zijn, zijn ‘amper’ 12.000 jaar oud.
Dat betekent meteen dat de kleine mensjes, die amper een meter lang werden, nog recenter op aarde rondgelopen zouden hebben dan tot nu toe aangenomen werd.
Enkele jaren ( de ontdekking werd bekend gemaakt eind 2004 ) terug ontdekte een team van archeologen restanten van enkele kleine mensen in grotten op Flores. Na onderzoek bleken de beenderen een goede 18.000 jaar oud te zijn. De hobbits leefden met andere woorden nog op het moment dat de Homo sapiens al bestond.
Een revolutionaire ontdekking die veel wetenschappers als flauwekul afdeden.
Zij geloofden hoogstens dat het team onder leiding van Michael Morwoord van de Australische Universiteit van New England schedels teruggevonden had van vertegenwoordigers van Homo sapiens die een vorm van dwerggroei hadden.
Maar de pas ontdekte botten tonen aan dat dat niet kan, zo beweert Morwood in de recentste Nature.
Bij de botten waren onder meer armen van een eerder teruggevonden skelet en een onderkaak. ....
en de botresten oorspronkelijk van vier tot zes maar nu van minstens negen andere individuen
de "nieuw " ontdekte botten en de onderkaak tonen, net als alle andere vondsten, aan dat er geen sprake is van verkeerde proporties.
Hoofd, armen, benen en bekken zijn perfect geproportioneerd.
Bij dwerggroei zou er wél disproportionisme zijn .
= Pygmee-groei/anantomie bij mensen ;
de pygmee-rassen bij homo sapiens hebben dezelfde schedelinhoud als de "normale" mensen : pygmeen hebben dus (proportioneel gezien nogal grote hoofden... Bij homo floreseisnsis is dat niet het geval ...
zie hier een foto
Proporties pygmee krijger ( oost soedan ) (Charles Mourgue ergens tussen 1898 et 1900)
http://www.quellehistoire.com/images/pygmee.jpg
The dimensions of the skull and skeleton of H. floresiensis fall well outside the extremes seen in H. sapiens and the 'erectines' (a range of hominin species, of which H. erectus is the most familiar). It is closer in size to, but even smaller than, the australopithecines, of which the best known example is Lucy
Dat de oorspronkelijke vondst een pathologische vorm zou zijn ( een microcephaal met zeer kleine herseninhoud ) werd al vroeger afgewezen ( schedel-scans ) maar is nu door de vondst van een tweede onderkaak definitief naar het rijk der fabelen verhuist ....
Morwood en zijn team krijgt ook stilaan meer inzicht in hoe de hobbits geleefd zouden hebben. En het blijken behoorlijke Bourgondiërs geweest te zijn. In de grotten werden resten teruggevonden van onder meer een stegadon, een uitgestorven soort miniolifanten ter grootte van een pony, ratten, komodovaranen en vleermuizen. Op verschillende botten waren inkervingen te zien, andere waren ooit gekookt, wat erop wijst dat de Homo floresienses zowel slager als kok was.
De nieuwe ontdekkingen overtuigen echter niet alle sceptici. Sommigen blijven ervan overtuigd dat het hier niet om een nieuwe mensensoort gaat maar wel om een afwijkende stam ( ras ) die zijn kleine gestalte overgehouden heeft aan het feit dat ze generatie na generatie in moeilijke omstandigheden op een eiland gewoond hebben.
zie het persbericht van de wetenschappers --->The key conclusion of the paper is that these fossils look a lot like the original Hobbit bones reported last year. The new jaw, for example, has the same peculiar roots on its teeth as the old one, and both also lack a chin.
Unlike modern humans, H. floresiensis has little in the way of a chin
http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/4331252.stm
http://www.cnn.com/2005/TECH/science/10 ... index.html......they report finding the lower jaw bone that does not belong to any of the previously discovered individuals. An analysis of firepit charcoal found nearby in the excavation layer suggests the jawbone is 15,000 years old. It suggests a weaker chin with smaller tooth dimensions than LB1, but otherwise shares the same characteristics
"They almost certainly belong to the same species," Lieberman concluded..
If the original Hobbit was just a pathological human, the authors argue, then all of these new individuals would have to be pathological too. And the fact that these fossils span 80,000 years makes it even harder to hold the pathology argument. According to Harvard's Daniel Lieberman this pattern refutes the aberrant dwarf argument, which now "strains credulity," as he writes in an accompany commentary.
