Lichtone schreef:Devious schreef:
Sommige gebergten dalen door erosie, zoals de bergen in schotland, en sommigen stijgen, zoals het himalaya gebergte, met ongeveer een centimeter per jaar, hetgeen juist een bewijs is voor de extreem hoge ouderdom van de aarde. Maar goed, eigenlijk is dit off-topic want het ontstaan van bergen heeft niets met de evolutieleer te maken.
http://www.natuurinformatie.nl/asp/page ... atabase.nl
het is juist een bewijs voor het niet bestaan, want die ene centimeter per jaar weegt niet op tegen de snelheid waarmee andere bergketens inzakken. Als je denkt dat je dit soort centimeters zondermeer kunt doortrekken dan zou de aarde inmiddels plat zijn.
Hierbij wat over bewegingen is de aardkorst gaarne je weerlegging
De aardkorst is de buitenste laag van de vaste Aarde, die voornamelijk bestaat uit gesteenten als granodioriet, gabbro en basalt. De korst vormt het bovenste deel van de lithosfeer, alle gesteenten en sedimenten die aan het oppervlak liggen behoren ook tot de korst.
De grens tussen de korst en de mantel wordt aangeduid als de Mohorovičić-discontinuïteit (of kortweg Moho). Het bepalen hiervan kan echter niet met boringen, omdat er tot deze diepte niet geboord kan worden. Hiervoor zijn indirecte, seismologische metingen verricht, waarbij de snelheid van golven door het gesteente wordt bepaald.
Een schematische weergave van de overgang tussen continentale (1) en oceanische (2) korst in één tektonische plaat. De veel dunnere oceanische korst ligt dieper in de onderliggende mantel (3), waardoor de oceaanbodem lager ligt dan de continenten.
De beweging van de korst wordt onderzocht door het vakgebied van de tektoniek. Bewegingen worden veroorzaakt door mechanische spanningen, die weer veroorzaakt worden door thermische of gravitaionele anomalieën. De tektoniek onderscheidt verschillende spanningssituaties (wel spanningsregimes genoemd) en de daarbij horende vormen van deformatie die in de korst plaatsvinden.
[bewerk] Isostasie
Voor meer informatie zie het artikel isostasie.
De asthenosfeer, waar de lithosfeer opligt, deformeert plastisch en kan daarom als een vloeistof beschouwd worden, waar de lithosfeer op drijft. Dit betekent dat de hoogteligging van de korst een isostatisch evenwicht is. Onder gebergtes reikt de korst diep de mantel in (een zogenaamde gebergtewortel), terwijl op plaatsen waar de korst dun is, de Moho juist minder diep ligt. Het verschil in dichtheid tussen oceanische en continentale korst betekent ook dat oceanische korst dieper in de mantal "drijft" dan continentale. Dit verklaart de diepte van de oceanen.
Als denudatie heeft plaatsgevonden zal de korst als isostatische compensatie omhoog bewegen.
De aardkorst verdeeld in tektonische platen.
[bewerk] Platentektoniek
Voor meer informatie zie het artikel platentektoniek.
Bewegingen in de korst worden voor het grootste gedeelte veroorzaakt door convectie in de asthenosfeer. Op plekken waar heet mantelmateriaal omhoog beweegt zal de korst uit elkaar bewegen, waarbij eerst korstverdunning plaatsvindt zodat de asthenosfeer nog verder omhoog kan komen. Uiteindelijk vindt in de asthenosfeer door het afnemen van de druk partiëel smelten plaats, waarbij uit het ultramafische mantelmateriaal basaltisch magma ontstaat, dat naar het oppervlak steigt en daar stolt als nieuwe oceanische korst. Dit hele proces wordt oceanische spreiding genoemd.
De uit elkaar bewegende stukken korst worden tektonische platen genoemd. Hoewel de nieuw aangroeiende korst (bijna) altijd oceanisch is van samenstelling, kan continentale korst in dezelfde plaat aanwezig zijn.
Door oceanische spreiding wordt nieuwe korst gevormd. Omdat de Aarde niet toeneemt in volume of oppervlak, zal daarom elders ook korst moeten worden vernietigd. Dit gebeurt door subductie, een proces waarbij de korst onder zichzelf schuift langs een subductiezone. Meestal is het (zwaardere) oceanische korst die subduceert. Als er echter een stuk continentale korst aan de subducerende oceanische korst vastzit (tot dezelfde plaat behoort) zal dit door zijn lage dichtheid niet subduceren, waardoor collisie tussen twee continenten plaatsvindt. Dit heeft gebergtevorming, een proces van korstverdikking, tot gevolg.
De platentektoniek zorgt ervoor dat aan de randen van tektonische platen (plaatgrenzen) sterke deformatie optreedt in de korst. De korst kan echter ook binnenin een tektonische plaat deformeren. Dit kan het gevolg zijn van spanningen die door bewegingen aan de rand van de plaat veroorzaakt worden, of door beweging van magma in de onderliggende mantel. Door het verschil in spanningssituatie kunnen verschillende spanningsregimes optreden, met elk zijn eigen soorten geologische verschijnselen.
Bij een extensieregime vindt korstextensie (een horizontale vervorming) plaats. Dit leidt tot korstverdunning (een verticale vervorming). Als gevolg van het isostatisch evenwicht met de mantel zal de korst op de plek van het extensieregime dalen. Hierbij worden slenken en bekkens gevormd. Kenmerkende structuren zijn afschuivingen.
Bij een compressieregime vindt korstverdikking of verdubbeling plaats. Door het isostatisch evenwicht van de korst met de mantel zal de korst omhoog komen, waardoor gebergtevorming optreedt. Kenmerkende structuren zijn hierbij overschuivingen en plooien.
[bewerk] Vulkanisme
Zie vulkanisme voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Grootschalig vulkanisme vindt alleen plaats in de lithosfeer. In de diepere delen van de Aarde is de druk te hoog om grote hoeveelheden vloeibaar gesteente te produceren. Komt het hete mantelmateriaal omhoog, dan zal het echter partiëel gaan smelten. Hierbij wordt mafische magma gevormd.
Felsische magma ontstaat als continentale korst onder grote druk en temperatuur komt (de zogenaamde granuliet-facies). Dit gebeurt bijvoorbeeld in gebergtewortels. In veel gebergten zijn daarom granietintrusies te vinden, die uit de diepere delen van de korst zijn opgestegen.
Komt deze magma aan het oppervlak dan vindt vulkanisme plaats, waarbij vloeibaar gesteente over het oppervlak stroomt. Deze stromen (lava's) stollen en kunnen worden overdekt met sediment of een nieuwe lava.
[bewerk] "Gaten" in de aardkorst
De Aarde wordt op vrijwel elk punt door de aardkorst bedekt, maar er zijn uitzonderingen, waar de mantel aan het oppervlak komt. Eén zo'n gebied van naar schatting enkele duizenden vierkante kilometers ligt in de Atlantische Oceaan, waar de aardkorst heel dun is of geheel ontbreekt, zodat de aardmantel daar de zeebodem vormt. Dit gebied wordt Fifteen-Twenty Fracture Zone genoemd en ligt op de Midden-Atlantische Rug tussen de Caraïben en Kaapverdië[1]. Het Britse onderzoeksschip RRS James Cook onderzoekt de aardmantel in dit gebied tussen 5 maart en 17 april 2007. Andere gebieden waar de mantel aan het oppervlak komt zijn bijvoorbeeld bij Ronda in Zuid-Spanje en in het noorden van Oman.
(holy wise wiki)
