axxyanus schreef: ↑04 mei 2025 11:10
MaartenV schreef: ↑04 mei 2025 06:46
Het feit is, Heeck, dat Peter en anderen hier altijd als tegenwerping gaven dat de BDE met lifereview (met gedetailleerde herinneringen) zich vormt tijdens het heropstarten van de hersenen na uitval.
Die materialistische verklaring klopt dus niet volgens wetenschappelijk onderzoek, zoals ik het hierboven citeerde. Het is heel moeilijk geheugen te vormen na zelfs gedeeltelijke hypoxia door de hersenen, laat staan een hyperrealistische lifereview.
Maar toch wil jij aanvoeren dat we in staat zijn geheugen te vormen van de BDE ervaring.
Of de BDE een materialistische of een immaterialistische oorsprong heeft, ze moet uiteindelijk zich in het geheugen gevormd hebben, om het mogelijk te maken dat men zich die ervaring herinnert. Aanvoeren dat een BDE een immaterialistische oorsprong heeft omdat de omstandigheden tegen zitten om zich een herinnering te kunnen vormen, slaan dus nergens op.
Axxyanus, jij bent de enige die hier inhoudelijk antwoordt, dus ik wil daar dan wel op ingaan:
Je uitgangspunt is al materialistisch gekleurd:
Je stelt: *“Of de BDE nu materieel of immaterieel is, ze moet zich uiteindelijk in het geheugen gevormd hebben.”*
Maar dat is precies de these die ter discussie staat. Het idee dat alle herinnering **per definitie** in neuronen wordt “geschreven” is een aanname uit het materialisme; het is geen aangetoond natuurwet. Een filter, of ontvangstmodel laat toe dat inhoud 'buiten' de hersenen kan bestaan en pas later, als de hersenen weer enigszins functioneren, in minimale vorm wordt 'ingeladen' om erover te kunnen rapporteren, dat is een fundamenteel ander mechanisme dan klassieke synaptische codering binnen de neurologie.
Neurowetenschap onderschrijft dat *nieuwe* synaptische codering bij hypoxie zwaar gehinderd is:
Acute hypoxie schakelt de NMDA-afhankelijke LTP in het CA3→CA1-circuit uit; muizen leren na re-oxygenatie dagenlang geen nieuwe taken.
De hippocampale CA1-zone is klinisch het kwetsbaarste gebied voor zuurstofgebrek bij mens en dier ([PubMed]).
* Memory-recal herstelt sneller dan nieuwe encodering, een kernobservatie in hetzelfde muizenmodel ([PMC]).
Het klassieke 'schrijf-het-terwijl-de-hersenen-opstarten'-scenario wordt dus juist ontkracht door de data hier.
Toch zien we 'georganiseerde' hersenactiviteit tijdens hartstilstand.
* Bij ratten verschijnt een 30-seconden-piek in hoog-gamma (110–200 Hz) net ná het stilvallen van de circulatie, met verhoogde cortico-limbische coherentie ([PNAS]).
* De AWARE II-multicenterstudie registreerde bij sommige patiënten alfa-band netwerken **tijdens** reanimatie, precies bij degenen die later een BDE rapporteerden ([PubMed]).
Die korte “surge” is te snel en te energiezuinig om gewone LTP-patronen te bouwen, maar wem geschikt om een “tijd-stempel” of *index* te slaan die later toegang geeft tot non-lokaal opgeslagen inhoud.
‘Herinnering’ ≠ ‘volledige synaptische opslag’:
De hersenen hoeven niet elk detail fysiek te coderen om er later verbaal verslag van te doen. Vergelijk het met een internet-cache: een paar kilobytes aan URL’s volstaan om een complete webpagina opnieuw op te halen zodra de verbinding terug is. In een filter-model:
1. Tijdens hypoxie wordt het interne schrijfmechanisme lamgelegd, maar de filter gaat open.
2. Niet-lokale ervaring, levensrecensie, BDE-percepties – vinden plaats buiten de falende hippocampus.
3. Bij reperfusie slaat een kort coherent ritme een minimale pointer op.
4. 'Later recall' gebruikt die pointer; daarom herstelt ophalen sneller dan *nieuw leren*.
Dat verklaart tegelijk waarom BDE-herinneringen hyperrealistisch en semantisch rijk zijn, terwijl patiënten vaak nog dagen moeite hebben met nieuwe feiten leren.
Axxyanus' redenering draait in een cirkel:
Je zegt luidop: *“Omdat herinnering mogelijk is, móét ze lokaal gecodeerd zijn; omdat lokaal coderen moeilijk is, is het immaterialisme onlogisch.”*
Maar de moeilijkheid van lokale codering is precies wat het alternatief (filter / non-lokaal opslag) plausibel maakt. Jouw conclusie volgt alleen wanneer je vooraf veronderstelt dat geheugen alleen intracranieel kan bestaan, en dát is nu juist het discussiepunt.
---
Samengevat:
De neurodata tonen dat klassieke synaptische geheugenopslag niet goed werkt onder (zelfs gedeeltelijke) hypoxie.
Er zijn kortstondige, hoog-georganiseerde hersenbursts tijdens hartstilstand die genoeg kunnen zijn om een *index* vast te leggen, niet om volledige inhoud te schrijven.
Het filter-model maakt begrijpelijk hoe men later een levendige BDE herinnert zónder dat deze tijdens hypoxie klassiek gecodeerd hoefde te worden.
Dus: de onmogelijkheid van normale geheugenvorming **ondersteunt** juist de noodzaak om verder te kijken dan een puur materialistisch geheugenmodel – het weerlegt jouw bezwaar niet, maar versterkt mijn pointe.