De leugenaarsparadox.

[axxyanus]

Je poneert weer a priori een subject. Wie zegt dat er een wie of wat moet zijn die ervaart?

Beantwoord de vraag! Desnoods door uit te leggen hoe een ervaring kan bestaan zonder een ervaarder.

Het enige wat je doet, is je in alle bochten wringen om toch maar geen antwoord te geven.

Ik problematiseer je vraag, daarom geef ik er geen antwoord op. Het is helemaal geen gegeven dat er een ervaarder is. Fenemenologisch gezien is er misschien alleen maar ervaring zonder centrum.

Zo'n ervaring zonder centrum lijkt me zowat het ultieme zelf. Meer solipsistisch dan dat kan bijna niet.

[VseslavBotkin]

Beantwoord de vraag! Desnoods door uit te leggen hoe een ervaring kan bestaan zonder een ervaarder.

Het enige wat je doet, is je in alle bochten wringen om toch maar geen antwoord te geven.

Ik problematiseer je vraag, daarom geef ik er geen antwoord op. Het is helemaal geen gegeven dat er een ervaarder is. Fenemenologisch gezien is er misschien alleen maar ervaring zonder centrum.

Zo'n ervaring zonder centrum lijkt me zowat het ultieme zelf. Meer solipsistisch dan dat kan bijna niet.

Omdat jij die scheiding blijft aanbrengen tussen wereld en ervaring, als een soort spookachtige rest van het subject. Ik snap het wel hoor, het is nogal een moeilijk punt dat ik probeer over te brengen, maar op het moment dat er geen centrum van ervaring meer is vervalt het onderscheid tussen binnen- en buitenwereld, tussen ik en ander.

[VseslavBotkin]

Wat je zegt over het "ultieme zelf" is trouwens grappig, daarmee raak je aan een oeroud stekelpunt tussen boeddhisten en hindoes. Boeddhisten interpreteren "dat" centrumloze ervaren als leegte; er is niemand meer; hindoes interpreteren het over het algemeen zoals jij dat doet: het ultieme Zelf, Atman of Brahman, de wereldziel. Het is bij hen wel een heel ander zelf dan het solipsistische subject uiteraard.

[axxyanus]

Ik problematiseer je vraag, daarom geef ik er geen antwoord op. Het is helemaal geen gegeven dat er een ervaarder is. Fenemenologisch gezien is er misschien alleen maar ervaring zonder centrum.

Zo'n ervaring zonder centrum lijkt me zowat het ultieme zelf. Meer solipsistisch dan dat kan bijna niet.

Omdat jij die scheiding blijft aanbrengen tussen wereld en ervaring, als een soort spookachtige rest van het subject.

Neen hoor, als ervaring en wereld één zijn, dat lijkt me die wereld/ervaring mij nog steeds zowat het ultieme zelf.

Ik snap het wel hoor, het is nogal een moeilijk punt dat ik probeer over te brengen, maar op het moment dat er geen centrum van ervaring meer is vervalt het onderscheid tussen binnen- en buitenwereld, tussen ik en ander.

En wat kan er meer solipsistisch zijn dan dat "deze ervaring" de hele wereld is.

[heeck]

Vseslav,

Je aanhalen van Dennet klopt half;
De gelijkenis kwam van een kritisch toehoorder, wiens schets door Dennett werd bevestigd met “Exactly!”

Zover ik overzie is dit de kern van Dennet zijn gedachtengoed en zou je hem moeten omarmen, wat je juist niet doet.

Roeland

[VseslavBotkin]

Vseslav,

Je aanhalen van Dennet klopt half;
De gelijkenis kwam van een kritisch toehoorder, wiens schets door Dennett werd bevestigd met “Exactly!”

Zover ik overzie is dit de kern van Dennet zijn gedachtengoed en zou je hem moeten omarmen, wat je juist niet doet.

Roeland

Dank voor de toevoeging!

Hij moet zichzelf nog iets verder volgen en inzien dat de dood van het subject ook de dood van het substraat, en dus van alle metafysica is. De kleren (de zaken in de wereld) hebben geen keizer (materie, of om het even welke substantieve metafysica naar keus). Er is geen grond, er is ook nooit grond geweest. Prima toch?

Met pijn in mijn hart zou ik dit "neutraal monisme" noemen om het begrijpelijker te maken, maar liever zwijg ik gewoon. "Natuur" met hoofdletter is natuurlijk mijn favoriet.

[VseslavBotkin]

Zo'n ervaring zonder centrum lijkt me zowat het ultieme zelf. Meer solipsistisch dan dat kan bijna niet.

Omdat jij die scheiding blijft aanbrengen tussen wereld en ervaring, als een soort spookachtige rest van het subject.

Neen hoor, als ervaring en wereld één zijn, dat lijkt me die wereld/ervaring mij nog steeds zowat het ultieme zelf.

Ik snap het wel hoor, het is nogal een moeilijk punt dat ik probeer over te brengen, maar op het moment dat er geen centrum van ervaring meer is vervalt het onderscheid tussen binnen- en buitenwereld, tussen ik en ander.

En wat kan er meer solipsistisch zijn dan dat "deze ervaring" de hele wereld is.

Wat kan er meer solipsistisch zijn - ter informatie, dat is het standpunt dat het bestaan van het zelf de enige zekerheid is - dan het zelf wegrelativeren? Eh.. Juist ja.

Sinds Descartes is de mens meer en meer komen te geloven dat wij een soort rondlopende cameraatjes zijn, informatie in ons opnemend van een fundamenteel van ons afgesloten buitenwereld. Er wordt een grens veronderstelt tussen het denkende subject (res cogitans) en de dode, mechanistisch te begrijpen materiële buitenwereld (res extensa).

Wordt er nu op gewezen dat het zo niet werkt, dat het subject zo beschouwd een illusie is, dat wij veeleer één zijn met de buitenwereld, als een boom diep in de grond geworteld, als een woedend vuur waarbij de grens tussen het vuur zelf en de brandstof die verteerd wordt maar moeilijk te trekken is, dan kan men dit beeld van de camera – van het subject – toch maar moeilijk loslaten, dan kan men deze kritiek alleen maar binnen het cartesiaans dualisme een plaats geven, zodanig is het de norm geworden.

Het is om die reden dat je allemaal vragen krijgt als: “huh, dus die camera, die verzint de beelden zelf? En als de camera er mee stopt, dan zijn er ook geen beelden meer?” Het wordt verstaan als een extreme vorm van subjectivisme, solipsisme zelfs, omdat dat de enige manier is waarop het binnen het cartesiaans dualisme begrepen kan worden.

Maar dat zijn geen relevante problemen, want ze horen allemaal nu juist bij precies dat beeld dat verworpen wordt, het is allemaal onderdeel van het beeld van een rondlopende camera, van het res cogitans als enige geldige wijze om het wereldgebeuren te bevatten.

[Peter van Velzen]

Zover wij weten berust is een ervaring het gevolg van een gebeurtenis. Een gebeurtenis is zover wij weten altijd een overdracht van energie van of naar een stuk materie of een electromagnetische golf. Alleen in zover er materiële veranderingen zijn, spreken wij van een WAARneming (een ander woord voor ervaring).

Veronderstellen dat er een ervaring kan zijn zonder materiële verandering is wederom nietszeggend, aangezien er geen WAARnemingen zijn, die dat kunnen bevestigen of falicificeren. Dat die veranderingen functioneel geen centrum hoeven te bevatten is waarschijnlijk juist en misschien kan dié bewering wel door WAARnemingen worden bevestigd of gefalcificeerd. Ik ben daar niet geheel zeker van.

Nog even over wat materiëel is.
Alles wat we met onze tastzin kunnen waarnemen is materiëel en wij noemen het daarom materie. Dat het volgens de laatste stand van de wetenschap - anders dan wij ons doorgaans voorstellen - niet zozeer een vast oppervlak heeft, maar - zover wij nu weten - begrensd wordt door een electrisch veld, verandert daar niets aan. We zouden het ook een andere naam kunnen geven, maar daar schieten we weinig tot niets mee op.

Dat wij het idee van een subject niet geheel los kunnen laten is logisch. Er is iets dat veranderen moet om van een ervaring te spreken. Dat dit niet bij elke verandering hetzelfde iets kan zijn, is eenvoudig te begrijpen. Als er bij elke ervaring dezelfde "bit" aan informatie zou veranderen, dan zouden we alleen de allerlaatste ervaring kunnen kennen. Het is derhalve noodzakelijk, dat ervaringen in principe in verschillende "bits" plaats dienen te vinden. Waar of wat die "beetjes" ze ook zijn. Dat er zich in de camera geen camera bevindt mag ons niet verbazen. Natuurlijk bevindt zich daar geen camera. Het is immers zelf de camera.

Er is ondertussen wel degelijk een subject dat de meerdere ervaringen kan bevatten, maar dát subject is het functionele geheel, niet een onderdeel er van.

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Logica als een taalspel beschrijven is misleidend.

Het is als rekenen beschrijven als een cijferspel. Op een bepaald nivo is dat correct. Maar dat betekent natuurlijk niet dat we kunnen afspreken dat 3 + 5 = 9 en nog steeds iets hebben waarmee we iets over de werkelijkheid kunnen leren.

Het eerste is waar:
Taal is misleidend en zit vol onlogica.
(men kan immers taalkundig iets onzinnigs formuleren of onzinnige begrippen invoeren; zoals een pasgeboren grijsaard)
Helaas moeten we het er mee doen.

10+10=8
Is soms wel degelijk doelmatig toepasbaar.

[VseslavBotkin]

Zover wij weten berust is een ervaring het gevolg van een gebeurtenis. Een gebeurtenis is zover wij weten altijd een overdracht van energie van of naar een stuk materie of een electromagnetische golf. Alleen in zover er materiële veranderingen zijn, spreken wij van een WAARneming (een ander woord voor ervaring).

Veronderstellen dat er een ervaring kan zijn zonder materiële verandering is wederom nietszeggend, aangezien er geen WAARnemingen zijn, die dat kunnen bevestigen of falicificeren. Dat die veranderingen functioneel geen centrum hoeven te bevatten is waarschijnlijk juist en misschien kan dié bewering wel door WAARnemingen worden bevestigd of gefalcificeerd. Ik ben daar niet geheel zeker van.

Nog even over wat materiëel is.
Alles wat we met onze tastzin kunnen waarnemen is materiëel en wij noemen het daarom materie. Dat het volgens de laatste stand van de wetenschap - anders dan wij ons doorgaans voorstellen - niet zozeer een vast oppervlak heeft, maar - zover wij nu weten - begrensd wordt door een electrisch veld, verandert daar niets aan. We zouden het ook een andere naam kunnen geven, maar daar schieten we weinig tot niets mee op.

Oorzaak en gevolg zijn natuurlijk niet waar te nemen, Hume wist dat al. Waarom heeft iets een oorzaak nodig, het is er toch al? Strikt empirisch gezien wordt het een heel groot vraagteken of zoiets eigenlijk wel bestaat.

Welnu, even van "empiricist" tot empiricist. Laat mij, voor het eerst op dit forum, een ondubbelzinnige afbeelding van wat jij onder "materie" verstaat zien, en dan geloof ik je. Dus niet "materie" zoals dat in het alledaags taalgebruik wordt verstaan, de stoffigheid van dingen als bij wijze van spreken, ik snap wat mensen daarmee bedoelen, maar die gedeïficeerde en gereïficeerde hinterweltvariant. Je mixt de twee definities op slimme wijze, en slaat van de alledaagse betekenis als "stoffigheid" snel om in "niks kan gebeuren zonder materie", zoals wel vaker gebeurt in dit soort discussies, maar ik heb het dus expliciet over de tweede.

Materie als grond van de werkelijkheid, materie als grond van de mens, materie als grond van al dat bestaat. Materie als "eigenlijk is de werkelijkheid materie". Simpel, toch? Ik geloof in mijn zintuigen, jij ook. Laat het me zien en ik zal me morgen, eerste ding dat ik ga doen als ik wakker word, bekeren tot het materialisme, en dezelfde verhaaltjes gaan verspreiden als de zendelingen hier.

Dat wij het idee van een subject niet geheel los kunnen laten is logisch. Er is iets dat veranderen moet om van een ervaring te spreken. Dat dit niet bij elke verandering hetzelfde iets kan zijn, is eenvoudig te begrijpen. Als er bij elke ervaring dezelfde "bit" aan informatie zou veranderen, dan zouden we alleen de allerlaatste ervaring kunnen kennen. Het is derhalve noodzakelijk, dat ervaringen in principe in verschillende "bits" plaats dienen te vinden. Waar of wat die "beetjes" ze ook zijn. Dat er zich in de camera geen camera bevindt mag ons niet verbazen. Natuurlijk bevindt zich daar geen camera. Het is immers zelf de camera.

Er is ondertussen wel degelijk een subject dat de meerdere ervaringen kan bevatten, maar dát subject is het functionele geheel, niet een onderdeel er van.

Ik snap dit niet, sorry.

[Peter van Velzen]

Oorzaak en gevolg zijn natuurlijk niet waar te nemen, Hume wist dat al. Waarom heeft iets een oorzaak nodig, het is er toch al? Strikt empirisch gezien wordt het een heel groot vraagteken of zoiets eigenlijk wel bestaat.

Een WAARneming is een gebeurtenis. Ze IS niet, ze vond plaats! Als type gebeurtenis X werd gevolgd door type gebeurtenis Y, en dit gebeurde zo vaak dat de samenhang significant is, dan beschouwen we Y als een mogelijk gevolg van X, en X als een mogelijke oorzaak van Y. We kunnen daar nooit helemaal zeker van zijn, maar we kunnen de waarschijnlijkheid wel bepalen. Er kunnen meerdere oorzaken zijn die eenzelfde gevolg hebben en meerdere gevolgen die dezelfde oorzaak hebben.

Welnu, even van "empiricist" tot empiricist. Laat mij, voor het eerst op dit forum, een ondubbelzinnige afbeelding van wat jij onder "materie" verstaat zien, en dan geloof ik je.

Hoe nu? Ik leg uit dat wat wij materie noemen, van origine tastbaar is. En jij gelooft mij alleen als ik een voorbeeld geef dat zichtbaar is? Moet ik dan geloven dat jij gelooft dus dat alleen elektromagnetische golven (want dat is alles wat we kunnen zien) materie zijn? Ik denk dat je enigszins in de war bent!

Dus niet "materie" zoals dat in mensen daarmee bedoelen, maar die gedeïficeerde en gereïficeerde hinterweltvariant.

Ik doe niet aan deïficatie noch aan reïficatie. Ik heb het ook niet over een “hinterwelt”. Of die bestaat en wat die dan wel zou zijn, weet ik niet. Ik heb het over materie als iets dat tastbaar is. Jij introduceert materie in een betekenis waaraan je zelf niet gelooft. Het is bijzonder lastig als je een gesprek voert over WAARnemingen en je discussiepartner beweert dat Jupiter niet bestaat, en je er na veel gesteggel achter komt dat hij de Romeinse oppergod bedoelde.

Je mixt de twee definities op slimme wijze, en slaat van de alledaagse betekenis als "stoffigheid" snel om in "niks kan gebeuren zonder materie", zoals wel vaker gebeurt in dit soort discussies, maar ik heb het dus expliciet over de tweede. van de werkelijkheid, materie als grond van de mens, materie als grond van al dat bestaat. Materie als "eigenlijk is de werkelijkheid materie". Simpel, toch? Ik geloof in mijn zintuigen, jij ook.

Nee, dat is niet simpel. Ik mixte in eerste instantie niets. Ik meen de leugenaarsparadox op te lossen, door te stellen dat ze niets zegt dat we kunnen verifiëren of falsificeren (en derhalve helemaal niet waar of onwaar kan zijn). En jij gebruikt vervolgens het woord materie in een betekenis die we eveneens niet kunnen verifiëren of falsificeren, zonder dat in eerste instantie expliciet te maken. Achteraf is het een goed voorbeeld, van de denkfouten die amateur- én beroeps-Filosofen (waaronder ook wetenschappers) maken. Maar totdat je het expliciet maakte, was het net zo verwarrend als de leugenaarsparadox zelf.

Ik snap dit niet, sorry.

Ik had het over waarnemers met een geheugen waarin informatie wordt opgeslagen van waaruit men meerdere WAARnemingen kan her inneren. Dat subject bestaat, indien jij bestaat (dan ben jij een subject), of ik besta, of dat Amerauder of wie dan ook bestaat. Het is een vrij ingewikkeld geheel dat heel erg véél meer is dan de som der delen en waar men altijd rekening mee moet houden. Dat subject dus!

[VseslavBotkin]

Oorzaak en gevolg zijn natuurlijk niet waar te nemen, Hume wist dat al. Waarom heeft iets een oorzaak nodig, het is er toch al? Strikt empirisch gezien wordt het een heel groot vraagteken of zoiets eigenlijk wel bestaat.

Een WAARneming is een gebeurtenis. Ze IS niet, ze vond plaats! Als type gebeurtenis X werd gevolgd door type gebeurtenis Y, en dit gebeurde zo vaak dat de samenhang significant is, dan beschouwen we Y als een mogelijk gevolg van X, en X als een mogelijke oorzaak van Y. We kunnen daar nooit helemaal zeker van zijn, maar we kunnen de waarschijnlijkheid wel bepalen. Er kunnen meerdere oorzaken zijn die eenzelfde gevolg hebben en meerdere gevolgen die dezelfde oorzaak hebben.

Het is iets pragmatisch natuurlijk. Het gaat strikt genomen niet om zekerheid of waarschijnlijkheid maar om toepasbaarheid. Je maakt tekeningen van de werkelijkheid - een tekening is statisch, de werkelijkheid is dynamisch - waarbij je een situatie bevriest, kunstmatig in stukken ophakt, spreekt over "oorzaken en gevolgen". Zo kun je die tekening naast een volgende situatie leggen en er je voordeel mee doen. Maar in werkelijkheid waren die dingen nooit uit elkaar. Als ik een baksteen door het raam kieper is de baksteen niet de "oorzaak" van de brekende ruit, maar één aspect van de gehele samenloop van omstandigheden.

Welnu, even van "empiricist" tot empiricist. Laat mij, voor het eerst op dit forum, een ondubbelzinnige afbeelding van wat jij onder "materie" verstaat zien, en dan geloof ik je.

Hoe nu? Ik leg uit dat wat wij materie noemen, van origine tastbaar is. En jij gelooft mij alleen als ik een voorbeeld geef dat zichtbaar is? Moet ik dan geloven dat jij gelooft dus dat alleen elektromagnetische golven (want dat is alles wat we kunnen zien) materie zijn? Ik denk dat je enigszins in de war bent!

[...]

Ik doe niet aan deïficatie noch aan reïficatie. Ik heb het ook niet over een “hinterwelt”. Of die bestaat en wat die dan wel zou zijn, weet ik niet. Ik heb het over materie als iets dat tastbaar is. Jij introduceert materie in een betekenis waaraan je zelf niet gelooft. Het is bijzonder lastig als je een gesprek voert over WAARnemingen en je discussiepartner beweert dat Jupiter niet bestaat, en je er na veel gesteggel achter komt dat hij de Romeinse oppergod bedoelde.

Point taken over de afbeelding. Maar je doet wel degelijk aan reïficatie. "Materie" is niet tastbaar, dingen zijn tastbaar. En je reïficeert die tastbaarheid vervolgens als substantie: materie. Ah, een ding is gemaakt van "materie", want alle dingen hebben die tastbaarheid! Dat gaat zo snel dat je het niet doorhebt, vandaar dat ik je er even op wijs.

Dan zeg je eerder ook nog dat een waarneming zonder materiële veranderingen niet kan bestaan, want er zijn geen waarnemingen die dat kunnen bevestigen of ontkrachten. De wereld op zijn kop! Wat ben je nou, iemand die in WAARnemingen (je punt is duidelijk inmiddels, het hoofdlettergebruik is nogal lelijk) gelooft of iemand die kostte wat kost wil benadrukken dat er een of ander toverstofje bestaat?

[Peter van Velzen]

Het is iets pragmatisch natuurlijk. Het gaat strikt genomen niet om zekerheid of waarschijnlijkheid maar om toepasbaarheid. Je maakt tekeningen van de werkelijkheid - een tekening is statisch, de werkelijkheid is dynamisch - waarbij je een situatie bevriest, kunstmatig in stukken ophakt, spreekt over "oorzaken en gevolgen". Zo kun je die tekening naast een volgende situatie leggen en er je voordeel mee doen. Maar in werkelijkheid waren die dingen nooit uit elkaar. Als ik een baksteen door het raam kieper is de baksteen niet de "oorzaak" van de brekende ruit, maar één aspect van de gehele samenloop van omstandigheden.

Dat het om toepasbaarheid gaat, is correct. Ook dat de baksteen niet de oorzaak is. Als jij een baksteen door het raam kiepert, dan is jouw kieperen de oorzaak! Er is een verschil in de volgorde van waarneming en dat maakt, dat jouw gooien als oorzaak wordt beschouwd, en het breken als gevolg (letterlijk iets, dat volgt op wat anders, maar in dit verband nemen we aan dat er een verband bestaat, met het voorafgaande)

Point taken over de afbeelding. Maar je doet wel degelijk aan reïficatie. "Materie" is niet tastbaar, dingen zijn tastbaar. En je reïficeert die tastbaarheid vervolgens als substantie: materie. Ah, een ding is gemaakt van "materie", want alle dingen hebben die tastbaarheid! Dat gaat zo snel dat je het niet doorhebt, vandaar dat ik je er even op wijs.

Ik zeg niet dat dingen zijn gemaakt van materie. Ik zeg dat dingen materie ZIJN. Dat wil zeggen dat ze een of meer eigenschappen gemeen hebben. Je verwart nog altijd de eigenschappen van materie (Zover ik weet, het hebben van inertie en volgens Newton het veroorzaken van gravitatie, maar volgens Einstein het krommen van ruimte) met de kleinst denkbare deel van een ding, waaruit dat ding zou bestaan, en dat velen ook als ding beschouwen (ook al is het te klein om individueel tastbaar te zijn). Dingen zijn vaak helemaal niet gemaakt. Ze bestaan echter altijd.

Dan zeg je eerder ook nog dat een waarneming zonder materiële veranderingen niet kan bestaan, want er zijn geen waarnemingen die dat kunnen bevestigen of ontkrachten. De wereld op zijn kop! Wat ben je nou, iemand die in WAARnemingen (je punt is duidelijk inmiddels, het hoofdlettergebruik is nogal lelijk) gelooft of iemand die kostte wat kost wil benadrukken dat er een of ander toverstofje bestaat?

Heb ik dát gezegd? Ik dacht van niet, want dat zou iets te ver voeren. Het is slechts zo, dat alle ervaringen die wij kennen, (b)lijken te berusten op materiële veranderingen. In toverstofjes geloof ik niet. Alleen in dat, wat waarneembare eigenschappen heeft. Voor zover ik weet: Materie (dingen) en elektromagnetische golven (in zekere zin géén dingen). Er kán nog meer zijn, (mogelijkerwijs is er ook donkere energie) maar ik kén niets meer.

Alles wat niet met behulp van waarnemingen kan worden getoetst kan noch waar, nog onwaar zijn. Dat is het thema van dit onderwerp.

[VseslavBotkin]

Ik zeg niet dat dingen zijn gemaakt van materie. Ik zeg dat dingen materie ZIJN. Dat wil zeggen dat ze een of meer eigenschappen gemeen hebben. Je verwart nog altijd de eigenschappen van materie (Zover ik weet, het hebben van inertie en volgens Newton het veroorzaken van gravitatie, maar volgens Einstein het krommen van ruimte) met de kleinst denkbare deel van een ding, waaruit dat ding zou bestaan, en dat velen ook als ding beschouwen (ook al is het te klein om individueel tastbaar te zijn). Dingen zijn vaak helemaal niet gemaakt. Ze bestaan echter altijd.

Heb ik dát gezegd? Ik dacht van niet, want dat zou iets te ver voeren. Het is slechts zo, dat alle ervaringen die wij kennen, (b)lijken te berusten op materiële veranderingen. In toverstofjes geloof ik niet.

Volgens mij "zijn" dingen gewoon dingen, in relatie tot andere dingen dan wel. Hier komt dan mijn eigen procesdenken naar voren, en Nagarjuna natuurlijk.

Ik snap niet waar je het over hebt wanneer je zegt dat dingen materie "zijn". "Ze hebben een of meer eigenschappen gemeen". Oké, vervolgens noem je die vermeende eigenschappen. Maar wat bedoel je nou precies met "materie"? Die eigenschappen behoren toch toe aan dingen, je kunt die eigenschappen toch niet los van een ding bedenken? Er bestaat toch niet zoiets als "zuivere" materie, los van dingen of eigenschappen?

[Peter van Velzen]

Ik snap niet waar je het over hebt wanneer je zegt dat dingen materie "zijn". "Ze hebben een of meer eigenschappen gemeen". Oké, vervolgens noem je die vermeende eigenschappen. Maar wat bedoel je nou precies met "materie"? Die eigenschappen behoren toch toe aan dingen, je kunt die eigenschappen toch niet los van een ding bedenken? Er bestaat toch niet zoiets als "zuivere" materie, los van dingen of eigenschappen?

Ik zou niet weten wat je met zuivere materie zou kunnen bedoelen. Niet alleen dingen, maar alle zaken hebben eigenschappen, en sommige zaken hebben dezelfde eigenschappen. Ze vallen in dezelfde categorie.

"Materie" is dus een categorie waar binnen alle waarneembare dingen vallen, maar electromagnetische straling niet.
Als ik zeg dat materie bestaat, zeg ik eigenlijk alleen maar, dat er "dingen" zijn. (dat de categorie in zekere zin een niet lege verzameling is)

Waarom heb jij zo ontzettende moeite met abstraheren? Ja de eigenschappen inertie en zwaartekracht uitoefenen, staan niet los van de dingen. Maar ze horen niet bij een specifiek ding, maar bij alle dingen. (niet bij alle zaken).

Mijn verklaring voor de leugenaarsparadox is dus ook gebaseerd op het feit dat de zin "deze zin is (on)waar" niet over enig waarneembaar ding gaat. Het is taal zonder inhoud. Een holle frase.