Ricky Gervais acteur

[collegavanerik]

http://www.polkagris.nu/wiki/Ricky_Gerv ... An_Atheist

A Holiday Message from Ricky Gervais: Why I’m An Atheist
Why don’t you believe in God? I get that question all the time. I always try to give a sensitive, reasoned answer. This is usually awkward, time consuming and pointless. People who believe in God don’t need proof of his existence, and they certainly don’t want evidence to the contrary. They are happy with their belief. They even say things like “it’s true to me” and “it’s faith.” I still give my logical answer because I feel that not being honest would be patronizing and impolite. It is ironic therefore that “I don’t believe in God because there is absolutely no scientific evidence for his existence and from what I’ve heard the very definition is a logical impossibility in this known universe,” comes across as both patronizing and impolite.
Arrogance is another accusation. Which seems particularly unfair. Science seeks the truth. And it does not discriminate. For better or worse it finds things out. Science is humble. It knows what it knows and it knows what it doesn’t know. It bases its conclusions and beliefs on hard evidence -­- evidence that is constantly updated and upgraded. It doesn’t get offended when new facts come along. It embraces the body of knowledge. It doesn’t hold on to medieval practices because they are tradition. If it did, you wouldn’t get a shot of penicillin, you’d pop a leach down your trousers and pray. Whatever you “believe,” this is not as effective as medicine. Again you can say, “It works for me,” but so do placebos. My point being, I’m saying God doesn’t exist. I’m not saying faith doesn’t exist. I know faith exists. I see it all the time. But believing in something doesn’t make it true. Hoping that something is true doesn’t make it true. The existence of God is not subjective. He either exists or he doesn’t. It’s not a matter of opinion. You can have your own opinions. But you can’t have your own facts.
Why don’t I believe in God? No, no no, why do YOU believe in God? Surely the burden of proof is on the believer. You started all this. If I came up to you and said, “Why don’t you believe I can fly?” You’d say, “Why would I?” I’d reply, “Because it’s a matter of faith.” If I then said, “Prove I can’t fly. Prove I can’t fly see, see, you can’t prove it can you?” You’d probably either walk away, call security or throw me out of the window and shout, ‘’F—ing fly then you lunatic.”
This, is of course a spirituality issue, religion is a different matter. As an atheist, I see nothing “wrong” in believing in a god. I don’t think there is a god, but belief in him does no harm. If it helps you in any way, then that’s fine with me. It’s when belief starts infringing on other people’s rights when it worries me. I would never deny your right to believe in a god. I would just rather you didn’t kill people who believe in a different god, say. Or stone someone to death because your rulebook says their sexuality is immoral. It’s strange that anyone who believes that an all-powerful all-knowing, omniscient power responsible for everything that happens, would also want to judge and punish people for what they are. From what I can gather, pretty much the worst type of person you can be is an atheist. The first four commandments hammer this point home. There is a god, I’m him, no one else is, you’re not as good and don’t forget it. (Don’t murder anyone, doesn’t get a mention till number 6.)
When confronted with anyone who holds my lack of religious faith in such contempt, I say, “It’s the way God made me.”
But what are atheists really being accused of?
The dictionary definition of God is “a supernatural creator and overseer of the universe.” Included in this definition are all deities, goddesses and supernatural beings. Since the beginning of recorded history, which is defined by the invention of writing by the Sumerians around 6,000 years ago, historians have cataloged over 3700 supernatural beings, of which 2870 can be considered deities.
So next time someone tells me they believe in God, I’ll say “Oh which one? Zeus? Hades? Jupiter? Mars? Odin? Thor? Krishna? Vishnu? Ra?…” If they say “Just God. I only believe in the one God,” I’ll point out that they are nearly as atheistic as me. I don’t believe in 2,870 gods, and they don’t believe in 2,869.
I used to believe in God. The Christian one that is.
I loved Jesus. He was my hero. More than pop stars. More than footballers. More than God. God was by definition omnipotent and perfect. Jesus was a man. He had to work at it. He had temptation but defeated sin. He had integrity and courage. But He was my hero because He was kind. And He was kind to everyone. He didn’t bow to peer pressure or tyranny or cruelty. He didn’t care who you were. He loved you. What a guy. I wanted to be just like Him.
One day when I was about 8 years old, I was drawing the crucifixion as part of my Bible studies homework. I loved art too. And nature. I loved how God made all the animals. They were also perfect. Unconditionally beautiful. It was an amazing world.
I lived in a very poor, working-class estate in an urban sprawl called Reading, about 40 miles west of London. My father was a laborer and my mother was a housewife. I was never ashamed of poverty. It was almost noble. Also, everyone I knew was in the same situation, and I had everything I needed. School was free. My clothes were cheap and always clean and ironed. And mum was always cooking. She was cooking the day I was drawing on the cross.
I was sitting at the kitchen table when my brother came home. He was 11 years older than me, so he would have been 19. He was as smart as anyone I knew, but he was too cheeky. He would answer back and get into trouble. I was a good boy. I went to church and believed in God -– what a relief for a working-class mother. You see, growing up where I did, mums didn’t hope as high as their kids growing up to be doctors; they just hoped their kids didn’t go to jail. So bring them up believing in God and they’ll be good and law abiding. It’s a perfect system. Well, nearly. 75 percent of Americans are God-­‐fearing Christians; 75 percent of prisoners are God-­‐fearing Christians. 10 percent of Americans are atheists; 0.2 percent of prisoners are atheists.
But anyway, there I was happily drawing my hero when my big brother Bob asked, “Why do you believe in God?” Just a simple question. But my mum panicked. “Bob,” she said in a tone that I knew meant, “Shut up.” Why was that a bad thing to ask? If there was a God and my faith was strong it didn’t matter what people said.
Oh…hang on. There is no God. He knows it, and she knows it deep down. It was as simple as that. I started thinking about it and asking more questions, and within an hour, I was an atheist.
Wow. No God. If mum had lied to me about God, had she also lied to me about Santa? Yes, of course, but who cares? The gifts kept coming. And so did the gifts of my new found atheism. The gifts of truth, science, nature. The real beauty of this world. I learned of evolution -– a theory so simple that only England’s greatest genius could have come up with it. Evolution of plants, animals and us –- with imagination, free will, love, humor. I no longer needed a reason for my existence, just a reason to live. And imagination, free will, love, humor, fun, music, sports, beer and pizza are all good enough reasons for living.
But living an honest life -– for that you need the truth. That’s the other thing I learned that day, that the truth, however shocking or uncomfortable, in the end leads to liberation and dignity.
So what does the question “Why don’t you believe in God?” really mean. I think when someone asks that they are really questioning their own belief. In a way they are asking “what makes you so special? “How come you weren’t brainwashed with the rest of us?” “How dare you say I’m a fool and I’m not going to heaven, f— you!” Let’s be honest, if one person believed in God he would be considered pretty strange. But because it’s a very popular view it’s accepted. And why is it such a popular view? That’s obvious. It’s an attractive proposition. Believe in me and live forever. Again if it was just a case of spirituality this would be fine.
“Do unto others…” is a good rule of thumb. I live by that. Forgiveness is probably the greatest virtue there is. But that’s exactly what it is -­‐ a virtue. Not just a Christian virtue. No one owns being good. I’m good. I just don’t believe I’ll be rewarded for it in heaven. My reward is here and now. It’s knowing that I try to do the right thing. That I lived a good life. And that’s where spirituality really lost its way. When it became a stick to beat people with. “Do this or you’ll burn in hell.”
You won’t burn in hell. But be nice anyway.

[Rereformed]

Vertaling van bovenstaande:

Een vakantiebericht van Ricky Gervais:

Waarom ik een atheïst ben

Waarom geloof je niet in God? Ik krijg die vraag de hele tijd. Ik probeer altijd een fijngevoelig, gemotiveerd antwoord te geven. Dit is meestal lastig, tijdrovend en zinloos. Mensen die in God geloven, hebben geen bewijs van zijn bestaan ​​nodig, en ze willen zeker geen bewijs van het tegendeel. Ze zijn blij met hun overtuiging. Ze zeggen zelfs dingen als 'het is waar voor mij' en 'het is geloof'. Ik geef nog steeds mijn logische antwoord omdat ik vind dat niet eerlijk zijn betuttelend en onbeleefd zou zijn. Het is daarom ironisch dat het antwoord "Ik geloof niet in God omdat er absoluut geen wetenschappelijk bewijs is voor zijn bestaan ​​en uit wat ik heb gehoord is de definitie een logische onmogelijkheid in dit bekende universum", neerkomt op zowel betuttelend als onbeleefd.
Arrogantie is een andere beschuldiging. Wat bijzonder oneerlijk lijkt. Wetenschap zoekt de waarheid. En maakt geen onderscheid of men er nu beter of slechter op wordt. Het geeft eenvoudig feiten aan. Wetenschap is bescheiden. Zij weet wat zij weet en zij weet wat zij niet weet. Zij baseert haar conclusies en overtuigingen op hard bewijs - bewijs dat voortdurend wordt bijgewerkt en geüpgraded. Zij raakt niet beledigd als er nieuwe feiten komen. Zij omvat alle gebieden van kennis. Zij houdt niet vast aan middeleeuwse praktijken omdat het nu eenmaal traditie is. Als dat zo was, zou je geen penicillinekuur krijgen, je zou je je been een behandeling met loog geven en bidden. Wat je ook "gelooft", dit is niet zo effectief als medicijnen. Nogmaals, je kunt zeggen: "Het werkt voor mij", maar dat geldt ook voor placebo's. Mijn punt is dat ik zeg dat God niet bestaat. Ik zeg niet dat geloof niet bestaat. Ik weet dat geloof bestaat. Ik zie het de hele tijd. Maar geloven in iets maakt het nog niet waar. Hopen dat iets waar is, maakt het nog niet waar. Het bestaan ​​van God is niet subjectief. Hij bestaat of hij bestaat niet. Het is geen kwestie van mening. Je kunt je eigen mening hebben. Maar je kunt geen eigen feiten hebben.
Waarom geloof ik niet in God? Nee, nee nee, waarom gelooft U in God? De bewijslast ligt heel zeker bij de gelovige. U bent dit spelletje begonnen. Als ik naar u toe kwam en zei: "Waarom gelooft u niet dat ik kan vliegen?" Dan zou u zeggen: "Waarom zou ik?" En zou ik antwoorden: 'Omdat het een kwestie van geloof is.' Als ik vervolgens zou zeggen: 'Bewijs dat ik niet kan vliegen! Bewijs dat ik niet kan vliegen, zie je wel, je kunt het niet bewijzen!' dan zou u waarschijnlijk weglopen, of de beveiligingsdienst bellen of me uit het raam gooien en schreeuwen: 'Als je dan denkt te kunnen vliegen, vlieg dan maar, jij idioot!'

Dit is natuurlijk een kwestie van spiritualiteit, religie is een andere zaak. Als atheïst zie ik niets 'verkeerds' in het geloven in een god. Ik denk niet dat er een god is, maar geloof in hem kan geen kwaad. Als het je op een of andere manier helpt, dan vind ik dat prima. Het is wanneer geloof begint inbreuk te maken op de rechten van andere mensen dat het me zorgen baart. Ik zou je recht om in een god te geloven nooit ontkennen. Ik heb natuurlijk wel liever dat je geen mensen vermoordt die in een andere god geloven. En dat je niemand doodstenigt omdat je boek vol regels zegt dat hun seksualiteit immoreel is. Het is vreemd dat iedereen die gelooft dat een almachtige, alwetende kracht die verantwoordelijk is voor alles wat er gebeurt, ook mensen wil oordelen en straffen voor wat ze zijn. Ik heb begrepen dat atheïst zijn zo ongeveer het ergste is waar iemand zich aan kan schuldig maken. De eerste vier geboden stampen dit punt er goed in. Er is een god, ik ben hem, en niemand anders is het, en jij bent niet zo goed als god, vergeet dat vooral niet. (Vermoord niemand, wordt pas op nummer 6 genoemd.)
Wanneer ik geconfronteerd word met iemand die mijn gebrek aan religieus geloof zo minacht, zeg ik: "Zo heeft God mij gemaakt."
Maar waar worden atheïsten eigenlijk van beschuldigd?
De woordenboekdefinitie van God is 'een bovennatuurlijke schepper en bestuurder van het universum'. Inbegrepen in deze definitie zijn alle goden, godinnen en bovennatuurlijke wezens. Sinds het begin van de geschreven geschiedenis, die wordt gedefinieerd door de uitvinding van het schrijven door de Sumeriërs ongeveer 6000 jaar geleden, hebben historici meer dan 3700 bovennatuurlijke wezens gecatalogiseerd, waarvan 2870 als goden kunnen worden beschouwd.
Dus de volgende keer dat iemand me vertelt dat ze in God geloven, zeg ik: "Oh, welke? Zeus? Hades? Jupiter? Mars? Odin? Thor? Krishna? Vishnu? Ra?… Als ze zeggen: "Alleen God. Ik geloof alleen in de ene God", zal ik ze erop wijzen dat ze bijna net zo atheïstisch zijn als ik. Ik geloof niet in 2870 goden en zij geloven niet in 2869 goden.

Ik geloofde altijd in God. Dat wil zeggen de christelijke.
Ik hield van Jezus. Hij was mijn held. Meer dan popsterren. Meer dan voetballers. Meer dan God. God was tenslotte per definitie almachtig en perfect. Maar Jezus was een man. Hij moest er wat voor doen. Hij had verzoeking maar versloeg de zonde. Hij had integriteit en moed. Hij was mijn held omdat Hij aardig was. En Hij was aardig voor iedereen. Hij zwichtte niet voor groepsdruk of tirannie of wreedheid. Het kon hem niet schelen wie je was. Hij hield van je. Wat een vent. Ik wilde net als Hem zijn.
Op een dag, toen ik ongeveer 8 jaar oud was, tekende ik de kruisiging als onderdeel van mijn huiswerk voor bijbelstudies. Ik hield namelijk ook van kunst. En de natuur. Ik hield ervan hoe God alle dieren gemaakt had. Die waren perfect. Onvoorwaardelijk mooi. Het was een fantastische wereld.
Ik woonde in een arme arbeidersklasse buurt aan de rand van Reading, ongeveer 100 kilometer ten westen van Londen. Mijn vader was een arbeider en mijn moeder was een huisvrouw. Ik schaamde me nooit voor armoede. Het was bijna nobel. Bovendien bevond iedereen die ik kende zich in dezelfde situatie en had ik alles wat ik nodig had. School was gratis. Mijn kleren waren goedkoop en altijd schoon en gestreken. En mama kookte altijd. Ze kookte op de dag dat ik bezig was het kruis te tekenen. Terwijl ik aan de keukentafel zat te tekenen kwam mijn broer thuis. Hij is 11 jaar ouder dan ik, en was dus 19. Hij behoorde tot de intelligentsten die ik kende, maar was te brutaal. Hij sprak tegen en kwam daardoor in de problemen. Ik was een brave jongen. Ik ging naar de kerk en geloofde in God - wat een opluchting voor een arbeidersklasse moeder! Waar ik opgroeide hadden moeders namelijk niet zulke hoge verwachtingen om te denken dat hun kinderen dokter zouden kunnen worden. Ze hoopten gewoon dat hun kinderen niet naar de gevangenis zouden gaan. Geef ze dus een godsdienstige opvoeding zodat ze braaf zullen zijn en gehoorzaam aan de wet. Het is een perfect systeem. Nou ja, bijna: 75 procent van de Amerikanen zijn godvrezende christenen; 75 procent van de gevangenen zijn godvrezende christenen. 10 procent van de Amerikanen zijn atheïsten; 0,2 procent van de gevangenen zijn atheïsten.

Maar goed, terwijl ik dus tevreden bezig was mijn held te tekenen vroeg mijn grote broer Bob: 'Waarom geloof je in God?' Gewoon een simpele vraag. Maar mijn moeder raakte in paniek. 'Bob,' zei ze op een toon waarvan ik wist dat ze het meende: 'Hou je kop!'
Waarom was dat een slechte zaak om te vragen? Als er een God was en mijn geloof sterk was, maakte het niet uit wat mensen zeiden.
Oh ... wacht even. Er is geen god. Hij weet het en zij weet het diep van binnen. Zo simpel was het. Ik begon erover na te denken en meer vragen te stellen, en binnen een uur was ik atheïst.
Wauw. Geen God. Als mama tegen mij had gelogen over God, had ze dan ook tegen mij gelogen over de kerstman? Ja, natuurlijk, maar wat maakte het uit? De geschenken bleven komen. En dat gold ook voor de gaven van mijn nieuw gevonden atheïsme. De gaven van waarheid, wetenschap, natuur. De echte schoonheid van deze wereld. Ik hoorde van evolutie - een theorie die zo eenvoudig is dat enkel het grootste genie van Engeland het had kunnen verzinnen. Evolutie van planten, dieren en ons - uitgerust met verbeeldingskracht, vrije wil, liefde, humor. Ik had geen reden meer nodig voor mijn bestaan, alleen een reden om te leven. En verbeelding, vrije wil, liefde, humor, plezier, muziek, sport, bier en pizza zijn allemaal goede redenen om te leven.

Maar een eerlijk leven leiden - daarvoor heb je de waarheid nodig. Dat is het andere dat ik die dag heb geleerd, dat de waarheid, hoe schokkend of ongemakkelijk ook, uiteindelijk tot bevrijding en waardigheid leidt.
Dus wat is nu de eigenlijke betekenis van de vraag "Waarom geloof je niet in God?" Ik denk dat wanneer iemand die vraag stelt, deze persoon twijfelt aan zijn eigen geloof. In zekere zin vragen ze: 'Wat maakt jou zo speciaal? "Waarom ben je niet gehersenspoeld zoals de rest van ons?" "Hoe durf je te zeggen dat ik een dwaas ben en helemaal niet naar de hemel ga, fuck you!" Laten we eerlijk zijn, als slechts één persoon in God zou geloven, zou hij als redelijk geschift worden beschouwd. Maar omdat het een erg populaire overtuiging is, wordt het geaccepteerd. En waarom is het zo populair? Dat is niet moeilijk te raden. Het is een aantrekkelijk voorstel: Geloof in mij en je leeft voor altijd! Nogmaals, als het alleen om spiritualiteit ging, zou dat prima zijn.
'Behandel anderen zoals je zou willen dat ze jou behandelen" is een goede vuistregel. Ik leef daar naar. Vergeving is waarschijnlijk de grootste deugd die er is. Maar dat is precies wat het is - een deugd. Niet een christelijke deugd. Niemand heeft het alleenrecht op goed zijn. Ik kan het ook. Ik geloof gewoon niet dat ik ervoor beloond zal worden in de hemel. Mijn beloning is enkel in het hier en nu. Het is de overtuiging dat ik probeer het juiste te doen. Dat ik een goed leven heb geleid. En dat is waar spiritualiteit echt de weg kwijt raakte. Men maakte er een stok van om mensen mee te slaan. "Doe dit of je verbrandt in de hel."
Je zult niet in de hel branden. Maar blijf wel gewoon aardig.

[collegavanerik]

Dank voor de vertaling!

[PietV.]

Bedankt beiden . Ze hebben het altijd over de four horsemen. Ricky zou er goed tussen passen. Het is een echte religie criticus.

[Rereformed]

Dank voor de vertaling!

Ach ja, je moet toch wat met die halve quarantaine waar ik in moet leven nu.