Romeo en Juliet

[Petra]

Ooit.. had ik een zusje.
Geen biologisch zusje, maar als je vanaf je tweede jaar lief en leed deelt dan ben je zusjes uit keuze. Misschien nog wel waardevoller dan die biologische want die kreeg je maar kado.
Wij noemden elkaar gewoon 'm'n zusje.'

Onze ouders waren dik bevriend, en we groeiden gezellig op met een vrije en uitgesproken hatheïstische opvoeding.
Zij was en is de peet/suiker-tante van mijn kroost. Een zeer belangrijke steunpilaar in hun leven.
Haar liefde kwam pas laat op haar pad, maar toen het daar was bleek het een christelijke man te zijn, uit een zwaar gelovige streek. Toen zij gingen trouwen vroegen zij mij om getuige te zijn en ook ceremoniemeester omdat ik de enige gematigde middenmoter was die misschien die loodrecht tegenover elkaar staande partijen een beetje kon bedwingen.
Ik was blij voor haar en blij voor hen. Hij leek toen enigszins gematigd.

Langzaam slopen de veranderingen binnen. Haar ooit zo lieve homovriend was plots nu eenmaal niet normaal te noemen.
Toen kwamen er kindertjes. Ik kon eindelijk de suikertante rol op me nemen.
Maar de veranderingen werden steeds zichtbaarder. Misschien wel als goede voorbeeld voor de kinderen, tot zover snap ik dat wel. Natuurlijk moest zij in een rok naar de kerk.
Hij veranderde in een moraliserende christenprediker. En op de e.o.a. manier moest ik steeds als slechte voorbeeld dienen.
Het 'wij christenen' werd zowat in iedere zin gebezigd.
Het is bijna onmogelijk uit te leggen, hoe geniepig en knap dat gaat. Want het is altijd om je te helpen, omdat je niet van jezelf houdt. En ook niet genoeg van anderen houdt want dat snap je nu eenmaal niet zonder de heere.
Zelfs als ik braaf aan tafel zat -net te doen of ik mee bad-, moet er iets aan toegevoegd worden aan het gebed. Hoe graag de heere ook mij zou opnemen, of mijn zonden zou wegnemen, bla bla.
Dan krijg je hem van vijfjarigen om je oren. Waarom je de heeres liefde afwijst.
Hij wist 't ook altijd zo knap te draaien en te brengen met de kinderen erbij.

Die constante stroom aan quasi terloopse goedbedoelde vriendelijke behulpzame opmerkingen .. ze zijn om krankzinnig van te worden.
Dan kijk ik 'm aan en zou ik wel z'n tong uit z'n mond willen rukken en er heel hard op stampen met een naaldhak.
Die heilige ogen uit z'n kop willen krabben.
Normaal kan ik prima van repliek dienen, maar niet met 't kroost erbij, die wil ik niet kwetsen. Dus dat maakt het extra frustrerend.
En dan denk ik aan den beginne... toen ik met hem hele nachten heb weggekletst met een peuk en een borrel.
En wat ik allemaal weet van deze roomser dan de paus heiligerd. Dat zou ik allemaal wel over tafel willen schreeuwen.
Kijk 's kinders.. dit is de echte papa.
Maar natuurlijk doe je dat niet. Weet hij ook wel.

Ik weet ook niet hoe ik het haar moet uitleggen. Ze ziet het niet.
Hij houdt namelijk ook heel veel van mij. En daarom wil hij het beste voor mij. En wil hij mij helpen.
Dat is allemaal heel lief namelijk. En ik wil ook niet wroeten in een huwelijk.

Het hele geloofs verhaal heeft geleid tot vervelende familieperikelen en ruzies.
Ik heb geprobeerd afstand te nemen. En dat is geen doen.
Toch voelt het alsof dat verschrikkelijke geloof ook mij m'n zusje heeft afgenomen.
Zij neemt het me kwalijk dat ik er niet kan zijn voor haar kroost zoals zij dat voor de mijne was en is.
Iedereen lijdt. Zij, hij, ons kroost, ik, onze families.
Veel te veel woede, frustraties, onmacht en onmin.

Er zijn zat verhalen over de afvalligen, maar de ellende van de 'aanvalligen' is net zo klote, denk ik.
Helpt het om het allemaal op te schrijven?
Nee, helemaal niet. Het roept eerder weer al die oude woede naar boven, en daar heb je niks aan.
En ik had niet anders verwacht.
Dus was dat - in den beginne - ook niet van plan.

Maar afijn, ik heb een paar van die losse gedachten die ik probeer te koppelen.
Het onmogelijke is mogelijk.
If you can't beat them join them
Je kunt een ander niet veranderen maar wel jezelf.

Van dattum dus.
Ik wil van die vreselijke woede af.
Ik wil hem begrijpen, zodanig dat we weer door een deur kunnen.
Dus ik ben op zoek, in de religie, om er iets van te pakken te krijgen.
Volgens mij zoek ik helemaal niet mezelf, ik het altijd prima vinden met mezelf
Ik zoek een weg uit verscheurende familievetes.
En ik zoek gewoon m'n zussie.

[Rereformed]

Ik wil van die vreselijke woede af.
Ik wil hem begrijpen, zodanig dat we weer door een deur kunnen.
Dus ik ben op zoek, in de religie, om er iets van te pakken te krijgen.
Volgens mij zoek ik helemaal niet mezelf, ik kan het altijd prima vinden met mezelf
Ik zoek een weg uit verscheurende familievetes.
En ik zoek gewoon m'n zussie.

Ik begrijp je nu beter dan gisteren.
Wat je hierboven vertelt is ook een deel van mijn leven geworden nadat ik mijn geloof opgaf.
Ik heb er geen antwoord op. Voor vrome christenen is het niet genoeg dat je 'iets' van religie te pakken krijgt. Het is bij hen alles (oftewel hun geloof) of niets.

[Maria]

Ik ervaar dit als een hartekreet Petra.
Wat gaat dit diep.

Voorlopig ga ik niet verder reageren.
Ik heb hier nu eigenlijk geen woorden voor.
Alleen kan ik zeggen, dat ik je helemaal begrijp.

Zeker zul je reacties krijgen en het is ook te voorspellen wat voor soort reacties, want dit ligt freethinkers na aan het hart.
Maar ieder op zijn eigen wijze.
Je plaatst dit in het subforum persoonlijk met speciale regels.
Anderen kunnen jouw steunen, meedenken, meeverhalen, maar (negatief) kritische discussies van anderen over wat jij hier inbrengt, zijn voor één van de discussie subfora.
Ik denk wel dat de meesten dit weten en begrijpen.
Zo niet, dan graag een kattenbelletje.

[dikkemick]

Hatheisme. Ik ben dit 2X tegengekomen en dacht de eerste keer aan een typefout. Google weet ook geen raad met Hatheisme en wijzigt dit in atheïsme.

Je verhaal is "bekend". Zelf kom ik uit een grote familie en heb ook een grote schoonfamilie. Familie is impliciet atheïstisch, zelf ben ik in de loop der jaren expliciet atheïst (en bij tijd en wijle antitheïst) geworden. Schoonfamilie was (van huis uit) streng gereformeerd. Ik heb de scheuringen (en het verdriet) meegemaakt. 2 Van de 5 kinderen uit het laatste gezin zijn pa en ma achterna gegaan en voeden de kinderen ook (streng) christelijk/gereformeerd op. Dat betekent 3 afvalligen waarbij mijn vrouw zich ergens in een schemergebied hiertussen bevindt. Zij gelooft nog steeds maar niet meer in die afgrijselijke God van het OT. Vanaf onze eerste serieuze ontmoeting heb ik verteld niet te kunnen huichelen wat geloof betreft. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen mijn ogen te sluiten als er gebeden werd voor en na het eten.
Wij hebben elkaar leren accepteren met onze religieuze gewoonten en gelukkig zijn de kinderen gevrijwaard gebleven van geloof.
Problemen zijn er echter zeker wel geweest. Mijn oudere broer leerde eveneens een gereformeerd meisje kennen (is er ook mee getrouwd en zijn nog steeds samen) maar werd als het kwaad gezien bij zijn schoonfamilie (Die 5 kinderen zijn inmiddels ook religieus 'verscheurd'). Dochter (evenals mijn vrouw) uit huis gevlucht omdat ouders nu eenmaal de macht hebben te manipuleren. En hoe treffender kun je dat doen met hel, verdoemenis en de bijbel in de hand (met hulp van ouderlingen)?
Inmiddels ben ik mijn woede kwijt en ga weer op goede voet om met mijn schoonouders. Geloof komt NOOIT ter sprake, maar ik zie dat mijn schoonvader (zwak van gezondheid en 78 jaar) angstig gaat worden en de meest gruwelijke boeken besteld. De worsteling is soms angstig om te zien.
En wat ben ik blij dat ik me nooit heb aangepast voor de lieve vrede en mezelf (qua geloof) ben gebleven. Wel altijd duidelijk en eerlijk geweest en(!) me verdiept in deze religie. Alleen niet op de wijze die zij (schoonouders) graag zouden zien.
Als mensen van elkaar houden blijven ze echt wel bij elkaar en als de band met jouw zusje zo goed is als je schrijft, dan kun jij ook jezelf blijven en zal zij dat accepteren. Maar dat is psychologie van de koude grond. De woede heb ik gekend maar is gelukkig gesleten. Ik hoop voor jou dat je er snel in weg in vindt.

[PietV.]

Het hele geloofs verhaal heeft geleid tot vervelende familieperikelen en ruzies.
Ik heb geprobeerd afstand te nemen. En dat is geen doen.
Toch voelt het alsof dat verschrikkelijke geloof ook mij m'n zusje heeft afgenomen.
Zij neemt het me kwalijk dat ik er niet kan zijn voor haar kroost zoals zij dat voor de mijne was en is.
Iedereen lijdt. Zij, hij, ons kroost, ik, onze families.
Veel te veel woede, frustraties, onmacht en onmin.

Een bekende vrijdenker met de naam Leo Polak had als slogan "religie verdeelt". En als je om je heen kijkt dan verdeelt het scholen, dorpen, gezinnen enz. Waar je religie tegenkomt zie je verdeling.

[axxyanus]

...
Ik weet ook niet hoe ik het haar moet uitleggen. Ze ziet het niet.
Hij houdt namelijk ook heel veel van mij. En daarom wil hij het beste voor mij. En wil hij mij helpen.
Dat is allemaal heel lief namelijk. En ik wil ook niet wroeten in een huwelijk.
...
Ik wil hem begrijpen, zodanig dat we weer door een deur kunnen.

Ik denk dat je best ophoudt met hem te begrijpen of verwacht dat zij het begrijpt. Begrijpen maakt passief-aggressief gedrag niet aanvaardbaar. Ik weet dat ik gemakkelijk praten heb, want uiteindelijk zal jij de moed moeten opbrengen om het in de praktijk te brengen maar het lijkt me hoog tijd dat je duidelijk maakt waar je grenzen zijn en dat je niet langer zal dulden dat zij die blijven overschrijden. Dat zij niet begrijpt waarom dat je grenzen zijn, is niet belangrijk. Dat jij kan begrijpen waarom hij steeds je grenzen overschrijdt is niet belangrijk. Mensen die elkaar respecteren, respecteren elkaars grenzen ook al begrijpen ze niet altijd waarom voor die persoon daar de grens legt.

Het zal moeilijk zijn want je hebt zolang zonder noemenswaardig protest toegelaten dat ze je respectloos behandelden, dat dat de status quo is en je heel defensieve reacties kan krijgen als je dit doordrukt. Maar toch denk ik dat dit de enige manier is om uit de situatie te geraken, ook al zijn er geen garanties. Anders zal de situatie voor jouw steeds erger worden.

En ik zoek gewoon m'n zussie.

Dat is helemaal te begrijpen, de vraag is: tegen welke prijs?

[Maria]

Je kunt mensen niet veranderen.
Alleen een poging doen om jezelf te kunnen blijven.

Ik mag aannemen, dat als dit al een lange geschiedenis heeft, er al veel woorden zijn gevallen.
Met je zwager en met je "zusje".
Een troost is en het vertrouwen in jezelf moet er zijn, dat je het al die tijd hebt volgehouden.
Dat je veel wijzer bent, dan jezelf denkt.
Maar dat brengt jammer genoeg niet die harmonie, die je zou wensen.

Het enige wat je kunt en moet doen is "bij jezelf blijven".
Wat hij zegt en wil zijn zijn gedachten.
Wat jij zegt en wil zijn de jouwe.
Als je dit kunt leren scheiden, is er een begin van ieder het zijne laten.
En een begin om naast elkaar en met elkaar kunnen leven.
Maar je kunt dat nooit voor de ander invullen.

Als het om emoties gaat, is dit het moeilijkste wat je kunt of zult moeten leren om in harmonie samen te kunnen leven.
Dat is mijn ervaring.
Vaak kan ik het, maar zo vaak kan ik dat niet.

Het moeilijkste is het, als je niet onverschillig wil worden, als je je gevoel voor deze familie levend wil houden.
Daarbij heb jij met zoveel aspecten te doen.
Je zwager, je zusje en de kinderen.
Allemaal verschillende mensen.

Maar vooral jij zelf, met je emoties, je behoeften aan echt contact en je angst dat dit eens zal klappen.

Een vraag en ook belangrijk:
Hoe staan jouw man en jouw kinderen hier tegenover?
Want met hun steun of zonder maakt een wereld van verschil.

[lost and not found yet!]

Dikkemick schreef:

Hatheisme. Ik ben dit 2X tegengekomen en dacht de eerste keer aan een typefout. Google weet ook geen raad met Hatheisme en wijzigt dit in atheisme.

Het blijkt toch te bestaan:

http://www.urbandictionary.com/define.php?term=Hatheist" onclick="window.open(this.href);return false;

[Petra]

Hij is een keigoeie vent.
Een hele betrokken, liefdevolle, hardwerkende echtgenoot en vader.
Als hij niet zo verdomd gelovig was geweest had ik hem eigenhandig de hemel in gedragen.
Dat maakt het extra moeilijk om een lekkere hartgrondige hekel aan 'm te hebben.
Dat heb ik niet. En hij ook niet aan mij. Hij is oprecht dol op mij en wil mij oprecht 'helpen'.
Ik zie dat ie verschrikkelijk goed zijn best doet.

Maar natuurlijk speelt het al heel wat jaren.
Ik heb nogal wat van die mooie managementcursussen achter de rug met de bijbehorende gesprekstechnieken, en heb in de afgelopen jaren alles al wel een keertje uit de kast getrokken.
Open gesprek, gevoelsgesprek, spiegelgesprek, directe confrontatie, roos van Leary, teveel om op te noemen.
Laat het los en laat het gaan, ene oor in andere uit. Ieder z'n ding. Was m'n laatste poging.
Maar dat lukt niet.
Ik kan het niet meer horen, dat 'wij christenen'. Die zelfverheerlijking, die ik in die hele (natuurlijk enorm grote) familie terugzie. Die niet aflatende stroom aan moraliserende gekte. Die schijnheiligheid is om te gillen.
En die wijze woorden naar de kinderen; knettergek, denk ik dan. Ze komen ook steeds bij mij met hun stellingen over de heere, en waarom ik het niet zo goed snap. 'Tante is een beetje dommig', roept hij dan vrolijk.

Het is nogal wat anders of je een avondje op visite komt en gezellig over voetbal babbelt of er meerdere dagen middenin zit.
Mijn man komt uit een afvallig RK nest, haalt z'n schouders op, maar gaat er liever niet dan wel heen.
Mijn kinderen vinden hem wel geinig en lief, halen nog harder hun schouders op, en weten ook niet alles want ik wil hun beeld niet kleuren dus bespreek niet alles met hen. Ze zijn sowieso gematigd grootgebracht. We hebben ze geen haat voor theïsme meegegeven.
Mijn ouders hebben nu minder contact met haar, als ik hier een woord zeg, dan wordt dat aangegrepen om die hele religie haat weer op te roepen en hangen ze de volgende dag weer aan de telefoon met haar ouders om lekker met mekaar hun gal te spuwen. Wat haar moeder dan uiteindelijk weer probeert te sussen.
Ondertussen is iedereen er emotioneel onder, tot andere vrienden aan toe, want iedereen weet ook dat zij en ik niet zonder elkaar kunnen.

Voor mij is de beleving anders.
Toen de kinders geboren werden was ik de kraamhulp en zat er twee en drie weken middenin.
En ik woon ver weg, dus als ik in NL was ging ik daar meerdere dagen heen. Dat heb ik geprobeerd te minderen, maar zij eiste het op. Als ik dat niet deed dan deed ik niet genoeg m'n best.
En die familie van hem, met dat lieve gedrag, maar ik heb de blikken achter haar rug om gezien. En de dingen die zijn vader over haar gezegd heeft, ik kan hem wel...

Maar goed, het zit in mij, die woeker.
Op een gegeven moment hoor je in elke zin een aantijging en gemoraliseer.
Dan gaan er op alle slakken zout.

Zij en ik, we houden zielsveel van elkaar. Dat moet toch alles kunnen overwinnen, dachten we.
We zitten in een heel voorzichtige rondedans om mekaar weer te vinden. We durven allebei niet meer op de laatste bekvechtpartij terug te komen, want die was niet fraai en ging dan weer vnl. over bijzaken omdat we de hoofdzaak niet eens durven te bespreken.
Maar het woekert verschrikkelijk daar ergens op de achtergrond. Wees de wijste. Sta erboven. Heb het voor haar over. Heb ik allemaal gedacht maar niet voor elkaar gekregen.
Aangezien ik alles al geprobeerd heb, zie ik alleen nog de mogelijkheid om wat van religie te gaan snappen.
Om dat gevoel te voelen, door iets moois te vinden, in het geloof.

[Samante]

Het 'wij christenen' werd zowat in iedere zin gebezigd.
Het is bijna onmogelijk uit te leggen, hoe geniepig en knap dat gaat. Want het is altijd om je te helpen, omdat je niet van jezelf houdt. En ook niet genoeg van anderen houdt want dat snap je nu eenmaal niet zonder de heere.
Zelfs als ik braaf aan tafel zat -net te doen of ik mee bad-, moet er iets aan toegevoegd worden aan het gebed. Hoe graag de heere ook mij zou opnemen, of mijn zonden zou wegnemen, bla bla.
Dan krijg je hem van vijfjarigen om je oren. Waarom je de heeres liefde afwijst.
Hij wist 't ook altijd zo knap te draaien en te brengen met de kinderen erbij.

Die constante stroom aan quasi terloopse goedbedoelde vriendelijke behulpzame opmerkingen .. ze zijn om krankzinnig van te worden.

Probeer zelf eens geniepig en knap te doen, ga er in mee maar dan wel met de agenda van de 'duivel'.

Maar afijn, ik heb een paar van die losse gedachten die ik probeer te koppelen.
Het onmogelijke is mogelijk.
If you can't beat them join them

Ik wil je wel voorzien in wat extra losse gedachten die je in gesprekken met hen (en zelfs met de kinderen erbij) kunt 'ventileren'.

Je kunt een ander niet veranderen maar wel jezelf.

Verander eerst jezelf en begin daarna met de ander. Laat de boosheid helemaal gaan, zet je 'happy face' op in het samenzijn met hen en laat terloops wat 'goedbedoelde' gedachten over tafel vliegen die wellicht jouw zusje en haar kinderen laat twijfelen over het godsbeeld dat zij in hun hoofd hebben gefabriceerd. Pas wel op, want je kunt natuurlijk niet meer welkom zijn.
Als je het goed doet zul je op zijn minst je zusje kunnen terug krijgen, doe je het fout dan zul je niet meer welkom zijn bij ze en is de band die je nu nog hebt definitief verbroken.

Wat bedoel ik voor losse gedachten? Je kunt de liefde van God letterlijk de hemel in prijzen.
Vertel ze dat God je allerbeste vriend is die jou onvoorwaardelijk lief heeft en waar jij volledig op kunt vertrouwen. Dat God dus uitermate betrouwbaar voor jou is en nooit iets zou doen dat de band met jou zou beschadigen.
God heeft jou lief en zijn onvoorwaardelijke liefde brengt jou linea recta naar de hemel omdat er gewoon geen hel kan bestaan bij een God die onvoorwaardelijke liefde is. En zondes? Die kunnen ook niet bestaan, want dat zouden voorwaarden zijn en hoe kan dat bij een God van onvoorwaardelijke liefde?

Let wel: Jij gelooft er zelf hoogstwaarschijnlijk geen snars van, ik persoonlijk wel. Maar zie in dat dit soort losse gedachten een instrument kunnen zijn om hun geloof aan het wankelen te brengen. Ze kunnen mijn zachtere variant gaan omhelzen of ze kunnen volledig van het geloof vallen.

Als je er prijs op stelt heb ik nog wel enkele losse gedachten die hun godsbeeld kunnen bijschaven of volledig slopen.

[Henry II]

Oef Petra, wat een verscheurende situatie. Ik had ooit een Gereformeerd vriendinnetje, maar dat kwam niet in de buurt van wat jij beschrijft gelukkig. En dan dat geprevel tijdens het bidden aan tafel, waarbij je ten overstaan van iedereen als ongelovige zondaar wordt bestempeld. Dat lijkt me hard te verteren. Hoewel het me wel op een idee bracht. Het is helemaal niet zo gek om de volgende keer tijdens het bidden voor het eten zelf het woord te nemen. En dan gewoon harop naar god te bidden of hij het gezin en de vader in het bijzonder met zijn geest wil leiden, zodat ze vooral de liefde gaan voelen die jij voor hun hebt en niet proberen jou te veranderen. Dat het Zijn wil is dat jij daar bent en dat het Zijn wil is dat bent zoals je bent. En dat het jou pijn doet als er op zo'n manier over je gesproken wordt terwijl je er naast zit. En dat je God dankt voor deze geweldige mense en voor de manier waarop ze jou gewoon accepteren zoals de Heere je gemaakt heeft. Gewoon omdat jij hen ook accepteert zoals ze zijn. Afijn, je zult zelf de woorden best kunnen vinden. Zo kun je hen in een open gesprek met hun god het wapen ontnemen om jou pijn mee te doen.

[Petra]

Lief, het meeleven.
En lief bedoeld, de tips.

De god is ook met mij poging heb ik idd. geprobeerd. Ik kon er ook bijbelse citaten bij reclameren.
Ik zal wel niet goed genoeg kunnen liegen want het heeft weinig indruk gemaakt.

Wat repliek betreft:
Ik ga een vader niet afzeiken of te kakken zetten of onderuit halen ten overstaan van zijn kinderen.
Ik ga ook die kinderen niet van de andere kant van het geloof bewust maken, daar zijn ze te klein voor.
Als je die kant op gaat krijg je een hekel aan jezelf.

[dikkemick]

Soms is 1 op 1 open-en eerlijkheid (soort van botte bijl) de beste optie. Als alle andere technieken gefaald hebben....
Spreek van tevoren af dat de bom misschien kan barsten, maar dat die alleen wat dat gesprek betreft (mogelijk) barst. Misschien heb je wel iets aan street epistemology van Anthony Magnabosco of Peter Bhoghossian (youtube)

[axxyanus]

Hij is een keigoeie vent.
Een hele betrokken, liefdevolle, hardwerkende echtgenoot en vader.
Als hij niet zo verdomd gelovig was geweest had ik hem eigenhandig de hemel in gedragen.
Dat maakt het extra moeilijk om een lekkere hartgrondige hekel aan 'm te hebben.
Dat heb ik niet. En hij ook niet aan mij. Hij is oprecht dol op mij en wil mij oprecht 'helpen'.
Ik zie dat ie verschrikkelijk goed zijn best doet.

Mijn ervaring is dat het niet helpt om iemand als keigoed te omschrijven. Wat er dan vaak gebeurd is dat de goede eigenschappen van zo iemand dan als verontschuldiging gebruikt worden voor het rottig gedrag op een ander vlak. Het feit dat hij oprecht dol op je is en je oprecht wil helpen, houdt hem blijkbaar niet tegen om je niet als vol te behandelen. Door hem als keigoed te zien, pik je gedrag van hem dat je van een ander niet zou aanvaarden.

En die wijze woorden naar de kinderen; knettergek, denk ik dan. Ze komen ook steeds bij mij met hun stellingen over de heere, en waarom ik het niet zo goed snap. 'Tante is een beetje dommig', roept hij dan vrolijk.

Waarom antwoord je niet gewoon: Eigenlijk vind tantje jullie een beetje dommig, ...
Het lijkt er op dat jij je hebt laten manoevreren in een assymetrische positie waarbij hij de kinderen kan gebruiken om jou lastig te vallen maar jij niets terug kan doen om wille van die kinderen. Waarom ga je daar in mee. Als hij de kinderen mag inzetten dan mag jij dat ook. Als hij dat niet wil, dan moet hij zijn kinderen maar beginnen leren wat verdraagzaamheid betekent. Als hij jou dommig mag noemen dan mag jij hem dommig noemen. Als hij voor zijn kinderen je wil bekeren, dan mag jij voor zijn kinderen enkele problemen vam het geloof aanhalen. Ik kan akkoord gaan als je zegt dat jij in zijn huis in aanwezigheid van zijn kinderen dit soort debatten niet moet starten. Maar als hij ermee begint, zie ik niet in waarom jij je moet inhouden.

Het is nogal wat anders of je een avondje op visite komt en gezellig over voetbal babbelt of er meerdere dagen middenin zit.
Mijn man komt uit een afvallig RK nest, haalt z'n schouders op, maar gaat er liever niet dan wel heen.
Mijn kinderen vinden hem wel geinig en lief, halen nog harder hun schouders op, en weten ook niet alles want ik wil hun beeld niet kleuren dus bespreek niet alles met hen. Ze zijn sowieso gematigd grootgebracht. We hebben ze geen haat voor theïsme meegegeven.

Maar dat moet je toch niet verhinderen om probleemgedrag van specifieke theïsten aan te kaarten.

Zij en ik, we houden zielsveel van elkaar. Dat moet toch alles kunnen overwinnen, dachten we.

Neen, van elkaar houden is niet voldoende. Houden van is gewoon een leuke emotie. Relaties in standhouden vraagt begrip en werk. Alleen van elkaar houden produceert geen begrip of onderhoud voor de relatie.

Maar het woekert verschrikkelijk daar ergens op de achtergrond. Wees de wijste. Sta erboven. Heb het voor haar over.

Waarom verwacht jij zoveel van jezelf en zo weinig van haar?

Heb ik allemaal gedacht maar niet voor elkaar gekregen.
Aangezien ik alles al geprobeerd heb, zie ik alleen nog de mogelijkheid om wat van religie te gaan snappen.
Om dat gevoel te voelen, door iets moois te vinden, in het geloof.

Wat van religie gaan snappen zal hem niet tegenhouden om jou waar zijn kinderen bij zijn, wat dommig te noemen. Zolang jij dat blijft pikken, zal er niets veranderen.

Je hebt gelijk je kan alleen jezelf veranderen. Maar verandering bij jezelf en je gedrag kan wel een verandering bij de ander veroorzaken. Maar zolang die verandering bij jezelf zich blijft beperken in hoe jij daar innerlijk mee omgaat, zonder dat dat een uitwerking heeft in hoe jij je gedraagt in dat soort situaties, zal het gedrag van de anderen ook niet veranderen.

[axxyanus]

Lief, het meeleven.
En lief bedoeld, de tips.

De god is ook met mij poging heb ik idd. geprobeerd. Ik kon er ook bijbelse citaten bij reclameren.
Ik zal wel niet goed genoeg kunnen liegen want het heeft weinig indruk gemaakt.

Wat repliek betreft:
Ik ga een vader niet afzeiken of te kakken zetten of onderuit halen ten overstaan van zijn kinderen.

Maar hij mag jou wel afzeiken of te kakken zetten en onderuithalen ten overstaan van zijn kinderen? Die keigoede man mag dat blijkbaar wel bij jou. Als iemand dat mag en toch nog steeds als keigoed beoordeeld wordt, wat is er dan mis met dat afzeiken of te kakken zetten en onderuithalen ten overstaan van zijn kinderen? Blijkbaar kan je dat doen en nog steeds een keigoede persoon zijn.

Ik ga ook die kinderen niet van de andere kant van het geloof bewust maken, daar zijn ze te klein voor.
Als je die kant op gaat krijg je een hekel aan jezelf.

Ze zijn daar helemaal niet te klein voor. Daarbij heeft wat mij betreft hij die opening gecreëerd. Als je in het bijzijn van je kinderen iemand met een andere levensbeschouwing dommig noemt, dan geef je wat mij betreft impliciet de toestemming aan die ander om in bijzijn van je kinderen je eigen levensbeschouwing op de korrel te nemen.

Voor alle duidelijkheid, je mag mijn bedenkingen hier allemaal opzij schuiven, je moet er niets van in de praktijk brengen. Ik vind het alleen erg dubbelzinnig dat je die man langs de ene kant als keigoed beschrijft maar tegelijk afwijst om je op dezelfde manier te gedragen als hij. Als hij zo keigoed is, wat is dat het probleem om zijn gedrag te immiteren?