Ds. Paul Visser: "Veel kerkgangers zijn het zat".

[PietV.]

En natuurlijk ook weer over slaven, dat de Bijbel de eerste is die slaven als morele personen kwalificeerd. Gek hoor, we hadden daarna nog ongeveer 1800 jaar nodig als christenen om dat af te schaffen. Rondom andere morele zonden, zoals overspel, hoererij, homosexualteit was het toen al wel duidelijk......Christenen hebben last van een klein stemmetje....., knagend geweten,.....dat ze proberen tot zwijgen te brengen.....

https://twitter.com/StefanPaas/status/8 ... 1905604608" onclick="window.open(this.href);return false;

Zoals gebruikelijk zaken met terugwerkende kracht recht proberen te zetten. Dat het eeuwenlang kon floreren dat vergeten we dan gemakshalve. Dit komt in jouw tekst ook al naar voren. Haïtiaanse opstanden onder leiding van Voodoo priesters, wereldwijde bewustwording geïnspireerd door het gedachtegoed van de Franse revolutie en langzaam kwam het verdienmodel in de verdrukking. Nee, ineens duiken de abolitionisten op en dit zet de christelijke toon. Binnen 20.000 quakers, die zelf een vervolgde minderheid waren, werd er geageerd tegen slavernij.
En nu hebben christenen ineens de voortvarendheid van geest dat ze een "echte" bijdrage hebben geleverd aan de oplossing. Ze hadden in beginsel de Bijbel moeten afwijzen, die in ettelijke teksten reclame maakt voor slavernij en er zijdelings een paar onbenullige regeltjes aan toevoegt. Geef een groep christenen een geschiedenisboek en ze arceren een paar zinnen en wijzen hier constant naar en zeggen wat hebben we toch veel goeds gebracht, hallelujah. Dit doen ze tegenwoordig ook met de Bijbel.

[PietV.]

Vandaag een column in de Volkskrant van Stephan Sanders. Hij was naar de kerstnachtdienst geweest en observeerde de menigte en zag veel klein leed. Mensen die niet meezongen, niet opstonden, geïrriteerde blikken etc. De sociale drang om mee te doen of mee te gaan levert interessante taferelen op. Dat zie je niet terug in de wervingscampagnes voor dit soort diensten, en dan denk ik aan relaties die onder druk komen te staan of mensen die hun weerzin niet kunnen verbergen.
De titel zou dus ook kunnen luiden: "Veel kerstnachtdienstgangers zijn het zat".

[Gershom]

Vandaag een column in de Volkskrant van Stephan Sanders. Hij was naar de kerstnachtdienst geweest en observeerde de menigte en zag veel klein leed. Mensen die niet meezongen, niet opstonden, geïrriteerde blikken etc. De sociale drang om mee te doen of mee te gaan levert interessante taferelen op.

Dat lijkt mij de nasleep van de ontkerkelijking. Binnen een familie zijn er natuurlijk mensen die het al lang zat waren, maar hun familieleden zijn nog vaak niet zover. Zij willen toch nog graag iets vast houden van datgene waar ze in hun jeugd plezier aan hadden beleefd. Als is het maar één keer per jaar, de kerstnachtmis. Dus wordt de partner meegesleept naar een evenement dat voor hem of haar geen enkele betekenis meer heeft. Maar ja, Je doet het voor Jannie, die zich daar al weken op verheugd heeft, of zij gaat mee voor Dirk die er nog zoveel aan beleeft. En dan moet je weer opstaan, of juist knielen omdat er iemand met een belletje rinkelt, of met een wierookvat staat te zwaaien. Je weet inmiddels al lang niet meer waarom je "wat" en "wanneer" moet doen, en vooral waarom? Moet je neerstaan op juist opknielen, het is allemaal vreemd en verwarrend. En de liedjes ken je ook al niet meer. Het sprookje van de vrolijke klokken die om middernacht een blijde geboorte aankondigden is ontdaan van zijn mysterieuze glans. En terug naar huis loop je niet in de prikkelende vrieskou, maar in een klamme mist. In plaats van de knerpende sneeuw onder je voeten blijk je in de hondenpoep te hebben getrapt. Kerstmis is niet meer, maar midwinterfeest?...Nah...dat gaat het ook niet worden. Al hang je nog zoveel lichtjes in die boom.