Psycholoog bij geloofsverlies

[dikkemick]

Het kan van alles zijn. Ze kan zich ook bewust zijn dat haar gedachten mijlenver van die van jou zijn en het de kloof tussen jullie vergroot als ze deze in stelling brengt. Sommigen kiezen ervoor om "don't ask don't tell" toe te passen om de relatie niet onder druk te zetten. Nadeel is dat beiden op hun tenen lopen en er iets ongemakkelijkst ontstaat.

Mijn vrouw en ik staan mijlenver uiteen, wat geloof betreft. Nog voor ons trouwen heb ik haar vrijgelaten met de opvoeding van eventuele kinderen. Ik zou hier echter (wat religie betreft) geen rol in gaan spelen. Absoluut geen rol. Ik kreeg het nog niet voor elkaar uit een (kinder)bijbel te lezen).
Omdat de situatie nogal complex was met haar ouders en ze ontzettend teleurgesteld was door dominee en ouderlingen (en kerk dus) heeft ze besloten nooit meer een kerk van binnen te bezoeken (voor een dienst dan), i.v.m. de huichelarij aldaar. Misschien is dat onze redding geweest. Dat juist door de vele bezoeken van dominee en ouderling haar ogen zijn open gegaan. En dus is het nu in ons gezin mogelijk 2 kanten van de medaille te vertellen. Zij vertelt de kinderen over een god, een leven na dit leven etc...en ik ga met ze naar de sterrenwacht en lees boeken over dino;s. Dit gaat uitstekend.

Totdat de discussie (door b.v. een Jehova's bezoek aan de deur) geloof in god(en) aangegaan wordt. Daar waar ik normaal gesproken rustig ben, kan ik fel worden. En dat is iedere keer weer tegen het zere been. Meestal kappen we het gesprek dan maar af en geven we aan dat we daar nooit uit zullen komen. Voor haar blijft een liefdevolle god (meer een godsbegrip) onderdeel van haar bestaan. Niet meer het beeld uit de jeugd van de toornige God met Zijn (boze) oog op haar. Ze staat inmiddels mijlenver van de gereformeerde doctrine af, maar het godsbeeld raakt ze niet meer kwijt. En eerlijk gezegd is het in ons geval ook geen probleem. Maar echt uitgesproken is het dus nooit.

[PietV.]

Maar echt uitgesproken is het dus nooit.

Ik denk dat dit persoonsgebonden is. De kerken stromen leeg en een ietsist daar heb ik zelf niet zo veel moeite mee. Hier zit over het algemeen geen dogmatiek of evangelisatie in. Opvallend is wel en dat heb ik nu al vaker gehoord dat in een gezin met twee levensbeschouwingen op een kussen de kinderen vaak de weg van de atheïst volgen. In beginsel is het voor kinderen natuurlijk ontzettend moeilijk om partij te kiezen in dit soort zaken. Ze hebben het gevoel dat ze één van de ouders teleurstellen, maar het lijkt er op dat dit gevoel langzaam verdwijnt en men de weg van de minste weerstand kiest. Dus bijvoorbeeld uitslapen op zondagochtend.

[dikkemick]

In beginsel is het voor kinderen natuurlijk ontzettend moeilijk om partij te kiezen in dit soort zaken. Ze hebben het gevoel dat ze één van de ouders teleurstellen, maar het lijkt er op dat dit gevoel langzaam verdwijnt en men de weg van de minste weerstand kiest. Dus bijvoorbeeld uitslapen op zondagochtend.

We zijn er denk ik gunstig vanaf gekomen. Onze kinderen hebben dit idee nooit gehad. Dat ze 1 van beiden zouden teleurstellen. Mijn vrouw vindt het prima als ze niet geloven, ik zou het prima vinden als ze wel zouden geloven. Wat voor mij altijd het zwaarste heeft gewogen is dat ze zelf die keuze konden maken. En welke keuze dat dan is, moet ik respecteren (en mijn vrouw dus ook).
Maar bij TS en partner ligt dat anders. Mijn vrouw is nooit evangelist geweest en mijn werkelijk naam is niet Richard Dawkins.

[writer]

Anneke Dote (waar gebeurt)

In mijn jonge jaren zo'n 47 jaar geleden had ik verkering met een meisje uit een zeer christelijk gezin, haar ouders hadden er zeer veel moeite mee dat ik sterk atheïst was, op een avond terwijl ik bij haar was gingen deze luidop zitten bidden dat zij tot inkeer zou komen en dat deed ze ook, zij was bang dat haar moeder er aan onderdoor zou gaan en heeft het uitgemaakt hoewel we het zeer goed hadden samen.

Is vaker voorgekomen.
Mijn oudste zus was gek op een buurjongen, ~1960.
Hij was van een andere kerk, ook wel streng maar met een andere dominee dus.
Hij wilde niet naar onze kerk en mijn zus durfde het niet aan om naar een verkeerde kerk te gaan en ze wilde ook geen toestanden thuis.
Ze heeft de verkering toen uitgemaakt, ze was ruim 20!
Later werd ze gekoppeld aan mijn zwager, van dezelfde kerk en een aardige man.
Maar volgens een andere zus van me, een afvallige, is ze altijd verliefd op die ander gebleven, heel tragisch.
Hij was dan wel van een andere kerk maar zeer consequent.
Hij was namelijk inmiddels eveneens met een ander getrouwd en toen op schilderles op de kunstacademie gegaan en adviseerde mij toen daar ook te gaan lessen.
Hij ging altijd op de vrijdagavond, dan liepen er geen naaktmodellen rond.
Ik dacht toen, ondanks dat ik nog gelovig was, voor mij dus niet de vrijdagavond.
(Is ook geen andere avond geworden )

Zo hebben er achteraf gezien heel wat onnozele gebeurtenissen plaats gevonden die bij elkaar opgeteld een aardige bodem vormden voor het twijfelproces.
Gaat een psychiater zich daarin verdiepen?

[Rereformed]

en haar leven vooral praktisch gezien helemaal op de kop staat door wat er in mijn hoofd om gaat.

Het meest zure is dat we - tot nu toe - erg goed konden praten, veel lange gesprekken tot soms diep in de nacht, en we nu telkens tegen een muur aanlopen als het maar even de diepte in duikt. Hopelijk gaat die relatie-therapie daar iets aan veranderen. Helaas lees ik van veel ervaringsdeskundigen in een vergelijkbare situatie dat hun huwelijk ofwel op de klippen liep, ofwel dat ze leerden om het maar gewoon helemaal niet meer over religie of diepe zaken te hebben. Beide situaties lijken me bijzonder vervelend...

Als iemand die het heeft ervaren moet ik helaas dit koor van ervaringsdeskundigen bevestigen. Waarbij ik achteraf kan zeggen dat scheiden bijlange niet zo'n pijn doet als jarenlang een huwelijk in stand houden waarbij de diepste zaken die je bezighouden onbespreekbaar zijn en je dus gedwongen wordt om langs elkaar heen te leven.

Daarbij moet ik dan wel opmerken dat ongelovig worden mij tot vuriger prediker maakte dan ik ooit als gelovige geweest was, en de geloofsopvattingen van mijn vrouw nagenoeg nooit veranderden, hoeveel decennia er ook verstreken. Wij waren allebei producten van overmatige vroomheid, en zoals je weet is er in vroomheid nooit een middenweg, maar is het altijd een kwestie van alles of niets.

[Vit]

Zo hebben er achteraf gezien heel wat onnozele gebeurtenissen plaats gevonden die bij elkaar opgeteld een aardige bodem vormden voor het twijfelproces.
Gaat een psychiater zich daarin verdiepen?

Opium van het volk is een uitspraak van Karl Marx met betrekking tot religie, maar volgens mij is religie meer een kwaadaardig virus wat levens verwoest, c.q zeer gelukkige huwelijken voorkomt.

[Inge B]

Met andere woorden je vind je diepste identiteit, je wezen in God. Alles draait erom of hoort erom te draaien. Het gaat dieper dan je gevoelens, gedachten of zelfs je eigenwaarde. Het is je 'wereldbeeld', de bril waardoor je naar alles kijkt. Iedereen heeft overigens een wereldbeeld, en ik heb gemerkt dat je pas weet hoe diep die gaat als die ineens veranderd.

Daarin ligt precies de pijn van het verliezen van de gezamenlijke basis/bril.
Ik had een diepgelovige vriendin. Ik was toen zelf ook nog diepgelovig. De basis van onze vriendschap was God en onze 'relatie' met hem. We konden hier urenlang met elkaar over praten. Dat werd minder toen ik anders ging geloven. Zij had, begrijpelijk, behoefte om te weten waar ik stond en hoe ik tegen dingen aankeek. En ik veranderde in zo'n razendsnel tempo, dat wanneer ik al had kunnen aangeven waar ik stond, dit plekje terwijl ik sprak alweer net iets anders was geworden. Als je eenmaal jezelf toestemming geeft om wèl in twijfel te trekken wat je voorheen gelovig aannam, ook al begreep je het toen ook niet, dan gaat de wereld echt voor je open en dit kan zowel fascinerend als verbijsterend zijn.

Jarenlang hebben we nog geprobeerd om elkaar 'in de diepte' te vinden en in respect met elkaar om te gaan. Hoewel ik vind dat dit ons heel goed lukte en dat we zeer gelijkwaardig ons best hiervoor hebben gedaan, kwam er toch tot ons beider verdriet een soort kloof tussen ons. Onze in- en uitzichten verschilden teveel om nog langer 'winst' te boeken in onze vriendschap. Gesprekken werden pijnlijk en frustrerend.

Uiteindelijk namen we afscheid van elkaar. Beiden kijken dankbaar en liefdevol terug op onze bijzondere vriendschap. Maar hij is wel beëindigd. En het rare is, dat dit naast een groot verlies, ook een opluchting bleek te zijn. Er kwam ruimte voor andere mensen.

Ik wil hier maar mee zeggen, dat je nooit kunt zeggen hoe iets gaat en dat dingen heel veel tijd nodig hebben.
Zij heeft misschien de neiging om jouw veranderde manier van denken als 'vijandelijk' te zien. De behoefte om tot diep in je hart te kijken neemt dan af. Ze wil mss niet zien wat daar nu te zien is. En tegelijk zal ze je missen. Net zoals jij haar ws mist.

Misschien helpt het om dit gemis als verbindende factor te zien. Vertel haar dat je haar mist en de diepe gesprekken die er eerst waren. Laat haar vertellen hoe ze jou mist. Luister naar elkaar. En misschien moet jij vooral naar haar luisteren, omdat zij mss het gevoel heeft dat jij haar dit nu aandoet. (Terwijl jij hier ook niet veel aan kunt doen en alleen maar, net als altijd, doet wat je denkt dat goed is)

Het zijn zware tijden... die eerste jaren na je 'uit de kast komen'. De confrontatie met het verdriet en het onbegrip van veel gelovigen kan er al snel voor zorgen dat je voor hèn gaat zorgen. Terwijl ook jouw wereld volledig op z'n kop staat en je wel wat steun kunt gebruiken.
Die steun kan je de komende tijd zeer waarschijnlijk niet van je gelovige familie verwachten. (Maar misschien heb je geluk)

Het lijkt me dan ook heel verstandig om buiten deze kring naar hulp te zoeken.
Ik kwam dit tegen, http://www.zayit.nl/,maar zie ook dat de praktijk momenteel gesloten is voor nieuwe aanmeldingen. Maar mogelijk kent deze mevrouw hulpverleners die bekend zijn met deze materie?
Mag ik vragen in welke regio van het land je hulp zoekt?

[EJ_81]

Hoi Inge,

Het grappige is dat ik denk dat mijn gereformeerd vrijgemaakte schoonfamilie er een stuk nuchterder onder is dan mijn eigen hervormd/evangelische familie. Ik heb al een zwager die eigenlijk heeft gezegd agnost te zijn, en daar kwam heel weinig weerstand op bij mijn schoonfamilie. Wel word er natuurlijk liever niet over gepraat en ik heb nog niet meegemaakt hoe het nu van dichtbij gaat.

Doordat ik nu al jaren ver weg in het buitenland woon is er ook minder sprake van mensen die afhankelijk van me zijn o.i.d. Dat scheelt wel, de afstand was er al en is misschien nu een veilige afstand zodat mijn afvalligheid niet zo 'aanwezig' is.

Je tip om het gemis te benoemen zal ik in mijn repetoire stoppen om waarschijnlijk binnenkort te voorschijn te halen op een gepast moment .

Zayit klinkt goed, alhoewel ik mezelf nooit een refo heb genoemd. Ik was veel te evangelisch daarvoor haha. Mijn leven met God was helemaal niet 'zwaar', maar eerder gewoon veel te fanatiek of passievol.

[EJ_81]

Even als update over het vinden van een psycholoog:

Ik sprak vandaag met een christelijke counselor (als onderdeel van relatietherapie) die hier in Azie nu iets voor mij zoekt met iemand die daar ervaring mee heeft. Ze zag er duidelijk de meerwaarde van, maar je hebt wel iemand nodig met ofwel persoonlijke ervaring, ofwel ervaring van vorige clienten (liefst beiden natuurlijk).

Ik denk dat de hoofdreden om een psycholoog/therapist te bezoeken voor mij is om te zorgen dat je vooral de juiste beslissingen neemt in een turbulente tijd. Ik hoor te vaak in alle verhalen die ik de afgelopen weken heb gelezen dat mensen in één keer het roer volledig omgooien op elk vlak van hun leven (werk, huwelijk, gezin, vrienden, etc) nadat ze een atheistisch wereldbeeld hebben omarmd. Achteraf is dat misschien niet altijd nodig of verstandig, en had een therapeut iemand wellicht wat meer met beide benen (of desnoods 1 been) op de grond kunnen houden.

NB Ondertussen zou het mooi zijn als ik een Nederlandse therapeut kon vinden, ongeacht in welke regio aangezien het nu vooral via Skype zal moeten. Ik weet nog niet eens waar ik ga wonen in Nederland.

[freebee]

Ik ben zelf met veel hulpvragen bij de ggz geweest, en heb helaas nog nooit iemand getroffen die goed overweg kon/kan met het opgevoed zijn in een evangelische kerk, terwijl dat helaas aan het grootste gedeelte van mijn problematiek (depressies/angststoornis) ten grondslag ligt/lag. Vaak komt het op een meer algemeen iets, leren zien waar problemen van mij zijn en waar ze van mijn ouders zijn, bijvoorbeeld. Bij mij is er nooit 'rouw' geweest omdat ik mijn hele leven al een in the closet atheist ben. Maar het christelijke/geindoctrineerde denken zit ondanks mijn innerlijke verzet tegen het 'moeten' geloven (en het wanhopig proberen te begrijpen waar men dan zo vol van was, nog naast de talloze rationele vragen) in elk aspect van mijn leven.

Maar ik denk wel dat jij veel zult hebben aan het boek van Marlene Winell - Leaving the Fold.

Ik lees nu je update -- klinkt goed, ben benieuwd wat zo iemand voor je kan betekenen!

[dikkemick]

@EJ_81
Ik zou bijna willen zeggen: "Combineer het beste van beide 'werelden' " Direct acuut een roer omgooien geeft alleen maar rommel en is, denk ik ook, zo goed als onmogelijk.
Ik neem toch aan dat je "oude" leventje niet helemaal compleet waardeloos is geworden van het ene op andere moment. En dus zal de tijd je hulpje zijn. Vrij ben je voorlopig nog niet, dus ook jij zal je tijd moeten uitzitten...
Blijf kritisch een eerlijk naar jezelf toe.

[EJ_81]

Ik heb contact opgenomen met Marlene, ze raadde mij inderdaad aan om een psycholoog met ervaring te zoeken, maar ze wilde mij zelf ook wel begeleiden via Skype. Erg aardig dus. Zal eerst eens haar boek gaan lezen.

[Maria]

Het lijkt me dan ook heel verstandig om buiten deze kring naar hulp te zoeken.
Ik kwam dit tegen, http://www.zayit.nl/,

Zayit is een praktijk voor persoonlijke begeleiding van post-refo’s, die zoeken naar eigen antwoorden op de grote levens- en zingevingsvragen.
Met hulp van Zayit bepalen ze wat uit hun reformatorische opvoeding fungeert als basis en wat bij nader inzien ballast vormt.

Uit wat ik lees op deze website denk ik niet dat deze mevrouw echt de geëigende persoon is bij een totaal verlies van geloof.
Ik mag aannemen, dat zijzelf als dominee een gelovige is.
Er is nl. niets duidelijk over het tegendeel.

Wel voor mensen uit zwaar orthodoxe kringen, die hun geloof een andere wending hebben gegeven naar een veel meer vrijzinnig geloof, ook post refo's genoemd.
Maar ook voor hen kunnen dezelfde soort confrontatie gelden.
In de ogen van mensen uit een refo milieu kan iemand ook een afvallige zijn als zij " het in lichtere vrijzinnige kerken zoeken en denken te vinden".
Zeker staan zij dan onder invloed van "dwaalleren".

Ik kom ze vaker tegen bij geloofsfora en zij vinden daar vaak een warme omgeving.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Post-refo" onclick="window.open(this.href);return false;

Een post-refo is een persoon die oorspronkelijk tot de bevindelijk gereformeerden behoorde. Het betreft zowel doopleden als belijdende leden die hun bevindelijk gereformeerde leven achter zich hebben gelaten.

Een post-refo komt altijd uit een reformatorisch gezin, terwijl dat voor een ex-gereformeerde niet altijd het geval hoeft te zijn. Het woord is betrekkelijk nieuw en wordt pas sinds 2012 frequent gebruikt.

Post-refo's zijn in twee groepen op te delen:
De groep die een andere christelijke stroming vindt.
De groep kerkverlaters die het christelijk leven achter zich laat.

[PietV.]

Uit wat ik lees op deze website denk ik niet dat deze mevrouw echt de geëigende persoon is bij een totaal verlies van geloof.
Ik mag aannemen, dat zijzelf als dominee een gelovige is.
Er is nl. niets duidelijk over het tegendeel.

http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... 13&t=11515" onclick="window.open(this.href);return false;

We hebben een tijd terug een topic starter gehad van de EO die graag zaken wou doen met ex-refo's. Neutraliteit niet gewaarborgd althans dat weet je van te voren als een omroep met een evangelische missie weer een niche ontdekt. Predikanten zijn per definitie niet de juiste mensen om afvalligen te begeleiden. Kettingrokers kun je ook beter niet een cursus laten verzorgen om van het roken af te komen. Als deze vertellen dat ze zelf driftig roken en geen gelegenheid onbenut laten om een peuk op te steken. En daarna even een pauze inlassen om nicotine te verorberen. Op het CIP was enkele maanden geleden een oproep van een evangelist om je aan te melden voor een gespreksgroep van afvalligen. Hij was ontzettend begaan met deze categorie en wou zijn hulp aanbieden. Topic niet meer gevonden, maar de essentie is denk ik wel duidelijk als professionele gelovigen hun diensten beschikbaar stellen om je te helpen bij het geloofsverlies. Dan is wantrouwen een eerste keuze.

[Maria]

Ik herinner het me nu.
Ik was de website, waarover het nu gaat vergeten.

Voor allemaal nu in dit topic.
In het voornoemde topic is idd. al heel veel hierover gezegd.
Wat mij betreft geldt nog hetzelfde dus.