Van voorgangersdochter naar ex-christen

[Rereformed]

Dat is geweest....nu krijg ik toch soort gelijke diepe vrede gevoelens...maar op een heel ander vlak met totaal anders denken...ik kan het nog niet zo goed uitleggen ik snap het zelf nog niet zo goed...maar alleen al het schrijven op deze site en het onder woorden brengen van wat ik voel geeft me een euforisch gevoel. Het ontwaken op zich doet me al zo goed. Het wakker worden ..me ogen die open gaan ...het leven bij de dag...alsof ik een nieuw leven begin...

Ik wilde een tijd geleden een tattoo zetten van een pop waar een vlinder uit komt.......een beetje dat idee of ik een volgende fase van mijn leven begin...

Liefs Arjen...

Dat herken ik. Ik denk dat het te maken heeft met een opwaardering van het aardse leven. Sinds ik geen christen meer ben heb ik vaak het gevoel dat ik het leven meer liefheb dan vroeger. Wellicht omdat ik het als een des te groter wonder beschouw.

[Arjen2015]

Dat herken ik. Ik denk dat het te maken heeft met een opwaardering van het aardse leven. Sinds ik geen christen meer ben heb ik vaak het gevoel dat ik het leven meer liefheb dan vroeger. Wellicht omdat ik het als een des te groter wonder beschouw.

@ Rereformed

Inderdaad dat voel ik ook...ik leef bewuster...ik vind het leven inderdaad nog meer bijzonder als eerst...kan enorm genieten van de natuur... Ben nog steeds of nog meer in verwondering... Probeer nu zelfs meer te leven naar vrede met iedereen om me heen maar ben aan de andere kant ook duidelijker... Ik had dat nooit gedacht... Vooral tijdens periodes van zoveel verscheurdheid ..maar ben nu echt gelukkiger dan ik was in mijn evangelische tijd...niet voor te stellen..zo veel vrijer....nu weet ik ook dat religie niet is als een verslaving... want dan zou ik als een alcoholist soms terug willen naar de drank...maar dat religie, mijn geloof een gevangenis was waar ik nooit meer naar terug wil...

[Henry II]

Hallo arjen,

welkom op dit forum. Ik kan me uit mijn tienerjaren nog goed herinneren, de vrienden om me heen op de EO-jongerendag. Met de handen omhoog en de ogen dicht. Ik heb heel lang gedacht dat dit iets was wat ik miste, wat ik ook moest voelen. Het is uiteindelijk helemaal de andere kant o pgegaan en het geloof heb ik nooit 100% kunnen omarmen. De laatste 20 jaar ben ik gelukkig zonder geloof. Totdat ik een paar maanden geleden een boek las van Eckhart Tolle, misschien wel eens van gehoord of niet, maakt ook niet uit. In ieder geval, wat hij beschrijft over zijn spirituele ervaring die hem is overkomen heeft zoveel overeenkomsten met wat die wedergeboren vrienden van mijn jeugd beschreven dat het bijna eng is. Alleen beschrijf hij het meer als een soort verlichting, zoals uit de Boedha verhalen ook naar voren komt. Zelfde euforie maar dan zonder geloof. Ik heb al die tienerjaren dus lopen zoeken naar iets buiten mijzelf, wat ik dacht dat zij in god en Jezus hadden gevonden, om er vervolgens achter te komen dat dit helemaal niet daarbuiten bestaat, maar gewoon allang in jezelf zit. Wat ik wil zeggen is, dat je dat gevoel van euforie en eenheid met alles, vanuit welke hoek het ook komt, helemaal niet hoeft los te laten. Het is je geboorterecht als mens en is volledig los van god of geloof.

[HJW]

Wat ik wil zeggen is, dat je dat gevoel van euforie en eenheid met alles, vanuit welke hoek het ook komt, helemaal niet hoeft los te laten. Het is je geboorterecht als mens en is volledig los van god of geloof.

Helemaal mee eens. Ik had het niet beter kunnen verwoorden.

[HJW]

Niet meer geloven heeft ook mij vrijheid gegeven.
Niet meer zijn wie je geacht wordt te zijn (met dreigementen) maar kunnen ontdekken wie je bent.

[Arjen2015]

@ Henry II

Welk boek van Eckhart Tolle?
The power of now?

dol op lezen....

[Henry II]

@Arjen,

Inderdaad 'De Kracht van het Nu'. Ik lees vrij veel en dit is het eerste boek in zéér lange tijd dat bij mij persoonlijk een herkenning veroorzaakte. Juist omdat het je leert om niet te denken en je ook niet te identificeren met je denken. Maar dat slechts als onderdeel van je zijn te beschouwen.

[dikkemick]

Niet meer geloven heeft ook mij vrijheid gegeven.
Niet meer zijn wie je geacht wordt te zijn (met dreigementen) maar kunnen ontdekken wie je bent.

Toch zit er nog wel een klein restje goedgelovigheid in je

[HJW]

Toch zit er nog wel een klein restje goedgelovigheid in je

Dat klopt.....ik geloof in het goede

[Erik]

Toch zit er nog wel een klein restje goedgelovigheid in je

Dat klopt.....ik geloof in het goede

Ik ook hoor.
Er gaat niets boven een goed getapt ijskoud pilsje zo af en toe.

[Storm]

Free@last; Jouw verhaal raakte me, mooi verwoord, herkenning volop. Voor jou was het Free@last, ik gun het je van harte, samen met je man.
Herkenning volop en ik lees nog mee; maar ik heb me altijd vrij gevoeld, pas nu de twijfel toeslaat voel ik me af en toe gebonden. Sinds een jaar Kerkloos, Godloos wil nog niet lukken...maar ik heb de tijd,ik ben nog jong. Kerkloos deed me minder dan ik dacht. Maar het gaat over jou, veel geluk op de weg die je gaat, welke??? Dat is aan jou.

[Arjen2015]

@Arjen,

Inderdaad 'De Kracht van het Nu'. Ik lees vrij veel en dit is het eerste boek in zéér lange tijd dat bij mij persoonlijk een herkenning veroorzaakte. Juist omdat het je leert om niet te denken en je ook niet te identificeren met je denken. Maar dat slechts als onderdeel van je zijn te beschouwen.

Bedankt voor je boek suggestie "De kracht van het Nu", ben het nu aan het lezen en de Oprah serie met Eckhard aan het kijken op youtube. Weer nieuwe inzichten dat wat ik voel en beleef exact zo bij mij aan de gang is..het ontwaken...
Dat je je denken niet bent en je denken van een afstand kan observeren..erg mooi...ga er zeker de komende tijd mee aan de slag...

[Free@Last]

Hoi allemaal,

Wat leuk om al jullie reacties te lezen, dank!
Hier een paar reacties van mij:

Nog een vraag over je relatie, je man was erg kritisch en heeft je uitgedaagd. Is er inmiddels een soort evenwicht ontstaan rond deze kwestie?

Zeker. We zijn blij dat we allebei tot dezelfde conclusie zijn gekomen wat betreft het christelijk geloof, voelen ons allebei (met verschillende nuances) veel vrijer en geven elkaar ruimte om nu een nieuwe balans, basis, richting te vinden.

Ik neem aan dat het een zoon van Francis Schaeffer is. ... Iedereen luisterde met grote eerbied naar hem. Maar ik kan me voorstellen dat een zoon van zo iemand te zijn niet gemakkelijk is.

Klopt, dat is die ja. Zeer boeiend om vanuit Franks perspectief naar die periode, zijn gezin/opvoeding te lezen.

Je reactie slaat nergens op. I stel het sinterklaas geloof niet gelijk aan het christelijk geloof. Ik stel het zoeken naar de waarheid in sinterklaasboekjes gelijk aan zoeken naar de waarheid in de Bijbel en de massa religieuze-sites (Die soms helemaal niet doen alsof ze religieus zijn. En dat is een heel verschil.

Uhhh, die hele Sinterklaas discussie tussen Karssenberg en Bonjour volg ik niet. Anyway.
Wat me, net als Bonjour, achteraf (nog steeds) heel erg verbaast is dat christenen, inclusief ikzelf, zulke grote dingen geloven en zulke grote claims doen (over het ontstaan van de wereld, Gods rol in de wereld en in ieders leven, het heilsplan etc etc) en dit allemaal baseren op hun gevoel, ervaring, de bijbel, de christelijke boekjes en het heerlijke gevoel dat (meestal) de hele sociale omgeving hetzelfde gelooft.

Ik zit zelf nog middenin zo'n soort proces. Wat me opvalt is dat je het hebt over 'de knoop doorhakken'. Ik heb altijd van mijn ouders geleerd: 'Niets geeft zoveel rust als een genomen besluit'. Misschien is dit ook wel zo wanneer je niet langer gelovig bent zoals je dat vroeger wel was. Ik bedoel....als je echt de knoop doorhakt. Ik merk bij mezelf dat ik dat niet kan op dit moment.

MeFlower88: neem je tijd. Het is JOUW proces en op JOUW moment zal JOUW conclusie volgen. Ook als je gewoon christen blijft. Ook als de conclusie is ;ik weet het niet en ik laat het rusten’. De grap is dat toen ik de druk van de ketel haalde door mijn ‘bewuste’ proces even met rust te laten, de conclusie zich ‘uit het niets’ (ik denk dat het mijn onderbewuste was) aandiende. Neem de tijd, wees niet te streng voor jezelf.

Waarschijnlijk (maar dat weet ik niet, ben nooit gelovig geweest) kun je na jaren (als ex-christen) die gevoelens (van euforie en godsgeluk) nog oproepen.

Ik heb de tegenovergestelde ervaring. Sta er vaak verbaasd over dat ik niet meer die gevoelens en 'herinneringen aan godzaligheid' en zelfs die ellendige gevoelens van 'worstelen met je geloof' kan tevoorschijn toveren. Je vervreemdt ervan.

Ik kan die gevoelens ook niet meer oproepen. Ik ben ook vooral verbaasd als ik bedenk dat ik er zo ‘in’ heb gezeten en me er nu zo ontzettend ver vanaf voel staan. Inmiddels zonder weemoed maar meer ‘hoe is het mogelijk?’.
@Rereformed, dat ‘worstelen met je geloof’ was ik vergeten tot jouw opmerking. En tot ik de afgelopen tijd wat oude dagboekaantekeningen doornam. Bah. Wat een schuldgevoel, nooit goed genoeg, altijd weer hopen dat ‘De Heer’ me meer discipline geeft om dichter bij hem te leven, radicaler te zijn, meer te getuigen… Brrr...

Nog een nabrander na mijn hele epistel:
Wat ik tijdens mijn christen zijn heb ervaren is dat 'Het Doel' van mijn leven altijd buiten mezelf lag: Worden zoals Jezus, sterven aan jezelf, 'Niet ik, maar God in mij', het goede voorbeeld volgen. (Dit ervoer ik -uiteraard- niet tijdens mijn christen zijn; toen voelde ik me oprecht 'vrij in Jezus', maar nu kijk ik er anders naar.)
Toen ik dat externe doel aan het kwijtraken was, was ik mezelf in eerste instantie compleet kwijt en ik kan je zeggen: dat voelt niet fijn.
Wat ik de afgelopen tijd voorzichtig aan begin te merken is dat ik mezelf voor het eerst in mijn leven 'echt' leer kennen. Wie ben ik, wat vind ik belangrijk, wat zijn mijn waarden? Hoe wil ik mijn leven vorm geven?
Hoewel dit in mijn omgeving soms wordt bestempeld als 'individualistisch' ben ik er van overtuigd dat het psychisch veel gezonder is dan continu gericht zijn op iets buiten jezelf. Ik voel me vrijer, minder schuldig, minder tekort schieten.

Groetjes

[Arjen2015]

Nog een nabrander na mijn hele epistel:
Wat ik tijdens mijn christen zijn heb ervaren is dat 'Het Doel' van mijn leven altijd buiten mezelf lag: Worden zoals Jezus, sterven aan jezelf, 'Niet ik, maar God in mij', het goede voorbeeld volgen. (Dit ervoer ik -uiteraard- niet tijdens mijn christen zijn; toen voelde ik me oprecht 'vrij in Jezus', maar nu kijk ik er anders naar.)
Toen ik dat externe doel aan het kwijtraken was, was ik mezelf in eerste instantie compleet kwijt en ik kan je zeggen: dat voelt niet fijn.
Wat ik de afgelopen tijd voorzichtig aan begin te merken is dat ik mezelf voor het eerst in mijn leven 'echt' leer kennen. Wie ben ik, wat vind ik belangrijk, wat zijn mijn waarden? Hoe wil ik mijn leven vorm geven?
Hoewel dit in mijn omgeving soms wordt bestempeld als 'individualistisch' ben ik er van overtuigd dat het psychisch veel gezonder is dan continu gericht zijn op iets buiten jezelf. Ik voel me vrijer, minder schuldig, minder tekort schieten.

Groetjes

Hi Free@last

Erg mooi omschreven.....dito ...erg herkenbaar!

[Rereformed]

Ik neem aan dat het een zoon van Francis Schaeffer is. ... Iedereen luisterde met grote eerbied naar hem. Maar ik kan me voorstellen dat een zoon van zo iemand te zijn niet gemakkelijk is.

Klopt, dat is die ja. Zeer boeiend om vanuit Franks perspectief naar die periode, zijn gezin/opvoeding te lezen.

Ik heb hem opgezocht op YouTube. Hij is op talloze kortere of langere vidio's te beluisteren: https://www.youtube.com/results?search_ ... +schaeffer" onclick="window.open(this.href);return false;
Ik beluisterde een stuk of drie, vier. Was erg interessant. Hij ageert bijzonder fel tegen het Amerikaanse evangelische geloof. Aan de andere kant probeert hij uit te leggen dat atheïsme kortzichtig is. Dacht ik ooit ook een lange tijd....