Het is niet zo dat een ADHD'er continue overloopt van de tomeloze energie. Ook dat moet geactiveerd worden. Zoals ik al eerder zei, alle ADHD'ers die ik ken, mijzelf incluis, kunnen bijzonder lethargisch zijn. Ik kan dagen niets doen, nergens toe zetten, nergens zin in hebben. Ik heb ook nog steeds moeite om mij tot dingen te zetten. Zo is mijn auto een aantal weken geleden aangereden en moet ik het laten maken. Nou is het een oude auto en moet ik gewoon even naar de sloop om een nieuw lampelement en voorschermpje te regelen. Maar dan moet ik naar de sloop, moet ik waarschijnlijk pinnen van te voren en als ik hem moet achterlaten moet ik iemand regelen die mij haalt/brengt. Nou dat zijn drie dingen en dat kan ik dan niet organiseren. Ik rijd al 4 weken met een deuk.
En zo kan ik honderden voorbeelden verzinnen waarin ik mij niet tot dingen kan zetten. Wat wel helpt is dat ik dat soort dingen meteen in de ochtend doe. Want hoe meer tijd ik heb om er over na te denken, hoe minder de kans wordt dat ik het ook echt doe. Allemaal trucjes die ik mijzelf heb aangeleerd om te kunnen functioneren.
Ik snap dat ik een en ander heb los gemaakt met mijn 'ADHD is cool' uitspraak. Misschien had ik moeten zeggen: Ik vind het cool dat ik een ADHDér ben. Ik wil niemands persoonlijke situatie bagatelliseren. Want het is natuurlijk mijn persoonlijke ervaring. Ik ben een geboren positiveling en ik probeer altijd overal het beste van te maken. Voor mij is het geen 'modediagnose' Juist toen ik het labeltje kreeg viel alles dat ooit in mijn leven was gebeurd op z'n plek. Mijn studie, mijn relaties, mijn vriendschappen, mijn loopbaan. In plaats van te bewijzen aan de buitenwereld hoe moeilijk het allemaal is en hoe vervelend, ben ik mij op de positieve kanten gaan richten. En hoe meer ik dat deed, hoe meer ik kon accepteren en zelfs omarmen dat ik anders ben. Het is echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn, Echt niet. Maar ik zie er ook de
voordelen van.
Ik zie bijvoorbeeld ook dat het elkaar aantrekt, de meesten van mijn vrienden hebben het ook. En dat maakt het wel zo makkelijk om de chaos in een huis te accepteren of het feit dat iemand altijd te laat is. Mijn beste vriendin bijvoorbeeld is altijd alles kwijt. Ik moet daar om lachen, ik weet hoe het is. Alhoewel ik daar weer minder moeite mee heb omdat ik overal een trucje voor verzin om het werkbaar te maken. Het schakelt wel lekker snel en makkelijk als iedereen dezelfde manier van denken heeft. Feestjes onder mijn vriendenkring zijn ongeëvenaard
Ik weiger het als een ontwikkelingsstoornis te zien. We zijn nou eenmaal allemaal anders. Zoals Nietzsche al zei: The challenge is to respond well to suffering. Met andere woorden: je kunt niet altijd beïnvloeden wat er op je af komt in je leven maar je kunt wel beïnvloeden hoe je er op reageert. Ik heb het werkbaar gemaakt voor mij zelf. En daar mag ik best blij mee zijn toch?
