Treitertraject

[HenkM]

alleen bij de overheid spelen er nog wat meer zaken:
vrouw/45-50/minderheidsgroepering o.i.d.

Je kent het wel: positieve discriminatie

[a.r.]

Kende ik dat maar

[Jinny]

[a.r.]

[HenkM]

Die zelfmoorden zijn dan weer goed tegen de overbevolking.
Waarschijnlijk gaat men de schade die de zelfmoord veroorzaakt ook op de nabestaanden verhalen?
Zou me niets verbazen.......

Hier ken ik nog wat frappante verhalen over, hoewel het geen zelfmoorden betrof (hoewel?)

1. In Canada. 60er jaren. Vliegtuigmechanicien loopt met z'n domme hoofd onder de draaiende propellor.
Weg hoofd. De weduwe kreeg de rekening van een nieuwe propellor.

2. in de buurt van Goes. Amerikaan (meen ik) wijkt uit voor tegemoet komend (inhalend) verkeer. Rijdt daarbij een paaltje uit de grond. (lantaarnpaal, wegwijzer, leidingindicator) en krijgt (prompt) de rekening gepresenteerd.

ok ok ... off topic ...

[a.r.]

http://www.binnenlandsbestuur.nl/sociaa ... 8195.lynkx" onclick="window.open(this.href);return false;

700 werklozen uit Den Haag en Rotterdam gingen eind maart naar het Westland om een baan te vinden. 27 Rotterdammers vonden tot nu toe werk. Dat gaat Rotterdam nog niet snel genoeg.


Initiatief
Volgens Hans Broere, manager van het WerkgeversServiceloket Rijnmond DAAD wordt het initiatief aangestuurd vanuit de werkgeversaanpak van de gemeente Westland. ‘Zij onderhouden de contacten met de werkgevers.’ In maart vond een grote werving plaats onder 700 werklozen uit Rotterdam, Den Haag, Rijswijk en Delft. ‘Dat was een kennismaking met de mogelijkheden. Daarna was het selectieproces en vanaf april de eerste sollicitatiegesprekken.’

Voorselectie
De voorselectie hield in dat vanuit het Westland werknemerprofielen werden opgestuurd en een beeld werd gegeven wat het werk in de kassen inhoudt. ‘Het is nogal een afstand tot de Rotterdamse werkelijkheid. Onze mensen hebben daar met werkgevers gesproken en het werk in de kas opgesnoven. Het werk is toch anders dan je denkt. Dat is te weinig bekend.’ Na de voorgesprekken werden een kleine 200 van de 500 uitgezonden Rotterdamse werklozen uitgenodigd. ‘De motivatie moest goed zijn en ze moesten aan het profiel voldoen.’
Koudwatervrees
Werkgevers in het Westland hadden nog wel wat koudwatervrees. ‘De werklozen krijgen een proeftijd van een maand. In de selectie stond kwaliteit boven kwantiteit. Het gaat er niet alleen om het probleem van de overheid op te lossen. Ze werken die maand met behoud van uitkering. Vanuit Rotterdam zijn dat er nu 27.’ Banen zijn er genoeg, voldoende voor de 200 gegadigden, maar er worden ook vacatures ingevuld door Polen. ‘Ze zeiden wel: als het aanbod vanuit jullie goed is, hoeven we geen extra moeite te doen voor Polen. Als dit dus een succes is, krijgen ze meer vertrouwen. We doen het bewust langzaam aan. Eerst de kat uit de boom kijken. Ik snap hun overwegingen wel. Om in de sfeer te blijven: een kasplantje heeft de tijd nodig om tot volle wasdom te komen.’

Gezonde concurrentie
Intussen kreeg de stad ook verzoeken van werkgevers uit andere omliggende gebieden om de werklozen hun kant op te sturen. Ook andere werkzoekenden vroegen om in de glastuinbouw te mogen werken. ‘Het ging ons nog niet snel genoeg. Je wekt toch verwachtingen met deze aanpak. We hebben het initiatief dus opgeplust buiten het Westland. We voeren gesprekken met lokale werkgevers in het Oostland en in de gemeente Barendrecht. Vanuit ons reservoir van 200 kunnen we daar al 65 vacatures matchen.’ Broere ziet het als verbreding, niet als concurrentie. ‘Dat is een neveneffect, maar niet de insteek. Gezonde concurrentie is het wel als ze in het Westland zien dat andere gebieden ook interesse hebben.’

Gekort op uitkering
Werklozen die geen goede reden hadden om het werk in de kassen af te wijzen, zijn gekort op hun uitkering. ‘Je moet zoiets wel kunnen uitleggen. Zo’n kennismaking is niet vrijblijvend. Er lag een concrete baan klaar. We hebben deze mensen gewezen op de consequenties en hebben snel maatregelen genomen. Het betekent geen vrijbrief: ze zullen extra hun best moeten doen.’ Hoeveel mensen een maatregel kregen weet Broere niet. Voor de andere groep die afhaakte bleek het werk fysiek te zwaar. ‘Dat was een belemmering. Ze konden niet de productiviteit leveren die de werkgever vroeg. Het werk is ook zwaar, maar niet per definitie te zwaar. Ze waren wel gemotiveerd, dus dat zetten we in voor werk in een andere sector.’

[petals]

zelf heb ik bij zo'n bureau gewerkt... ook bij de gemeente gewerkt, dan wel niet bij de sociale dienst maar wel het een en ander te zien gekregen van hoe daar gewerkt wordt. En ik sluit me voor een deel aan bij wat a.r. zegt, het is in veel gevallen gewoon een farce die niet werkt. Ook vind ik het punt van Jim over het minimumloon een goed punt.

Maar ik wil er toch even aan toevoegen dat ik zelf met zeer grote regelmaat ook behoorlijk gefrustreerd kon raken van de andere kant van het verhaal: mensen die het echt al te veel vonden om een kwartier op een bus te wachten, die er verbaasd van stonden dat ik elke dag drie kwartier reisde voor mijn werk want dat zouden zij nooit doen, die van traject naar traject gingen en die het allemaal wel best leken te vinden, die bij een taalcursus van 2 dagen in de week het nog klaarspeelden om alle afspraken te plannen net op die 2 dagen zodat ze weer een excuus hadden om niet te komen, die weigerden om vroeg op te staan of om in een koelcel te gaan werken, die te laat op stageplaatsen kwamen of het zelf verprutsten terwijl wij ze wel degelijk via een gepaste stage een opstap boden naar werk. Wij hebben toen echt een aantal mensen die wel wilden aan werk geholpen. En werkgevers met wie wij samenwerkten gaven ook al aan: als men niet echt gemotiveerd is, hoef je niet aan te komen want ik heb er al zat genoeg gehad die gewoon hun nest niet uitkomen en constant te laat zijn. Dat waren dan werkgevers die aanboden iemand een vak te leren binnen het bedrijf.

En tja, al verdien je met werken dan evenveel als een uitkering, je doet het ook voor jezelf omdat je zelfstandig wilt zijn toch. Maar daar zag ik bij velen in die trajecten ook niks van terug. Ze waren zo passief als wat. Nogmaals, ik wil echt niet oordelen over de persoonlijke verhalen hier want elk geval ligt weer anders en wat ik hier lees kan naar mijn mening van de kant van de overheid / re-integratie echt niet! Maar er is ook een andere kant. Persoonlijk heb ik nooit gesnapt waarom een gemeente bij mensen die kunnen en willen niet gewoon zegt: hier is een baan, kun je het fysiek aan, doe maar dan. Doe je het niet, helaas, geen uitkering meer. Dat project van hierboven heb ik ook over gelezen in de metro. Over een 'excursie' in Rotterdam langs het Westland, met een bus vol uitkeringsgerechtigden het werk daar promoten. Mensen in die bus wilden toch wel even nadenken, bekijken of het wat voor hen was. Hoezo dat? Hoezo zou zo'n promotour überhaupt nodig zijn? Er is een baan, jij zoekt een baan, werken of geen uitkering of ben ik in zo'n geval nou echt te hard? Het enige wat een gemeente dan doet is korten, maar waarom kan in zo'n geval de uitkering niet worden gestopt? Kan wettelijk niet I know maar ik vind dus dat dat wel zou moeten kunnen voor de gevallen van wie echt duidelijk is dat ze gewoon niet willen.

[Blues-Bob]

Mijn analyse:
De effectiviteit van een project valt te voorspellen door de mate van negativiteit / positiviteit van de verhalen van partij A over partij B af te zetten tegenover de mate van negativiteit / positiviteit van de verhalen van partij B over partij A.

Hoe groter de wederzijdse negativiteit, hoe minder effectief en hoe minder beinvloeding van de eigen rol van partij A / partij B in het proces.

Groet,

Bob

[HenkM]

Wat (heel) regelmatig wordt vergeten is, dat, als je werk accepteert dat (ver) onder je niveau ligt, je je carrière wel kunt vergeten.
Ik heb dat aan den lijve 'mogen' ondervinden.
Veel te veel PZ kijken nu eenmaal niet verder dan de neus lang is.
"Er zal wel wat aan de hand geweest zijn!"

Maar ook aan de andere kant, bijstand/UWV, wordt niet ver gekeken. (men wordt bij die instanties dan ook geselecteerd op de lengte van de neus - 15 mm heb je het wel mee gehad)

Als welwillende werknemer zit je dus voor een dilemma. Zoek het maar uit. Zet je toekomst maar op het spel.

Even een terugblik: 80er jaren. Kabinet Lubbers (dacht ik). Er was toen ook een periode van malaise.
Voor het vinden van werk kon je best wat verder van huis zoeken. Er stond een (kleine) vergoeding van de belastingdienst tegenover, als het je lukte.

Vervolgens slibden de wegen dicht. Vele files. In plaats van flexibel werken, en/of thuiswerken te promoten ..... neeeeee .... reiskosten vergoeding aanpakken. Verminderen > stoppen.
(ik wil wedden dat die kosten nooit zijn meegenomen in de kostenstijging voor de gemiddelde burger).

En nu wordt zelfs gesteld dat je er zelfs voor kunt verhuizen. Voor een baan, bedoel ik.
Een baan die heel niet zeker is. Want je krijgt, ipv een proefperiode, enkele 6-maanden contracten
(waar, wil ik wedden, je echt geen hypotheek meer op krijgt).
En dan heb ik het nog helemaal niet over de sociale gevolgen van een verhuizing.

Gewoon, in één woord: BAH