Creatie waarna evolutie

[Lisanter]

Hoi vrijdenkers,

Dit werkt dus echt niet. Ik ga jullie laten. Nog veel plezier op dit forum.

Groet lisanter

[BadAssChick]

ruudo,

Ja, ik bedoel dat de aarde en alles wat er op leeft 1 organisme is. Maar niet de aarde als lichaam en wij als organen. Ik zie de aarde en de zon als een soort batterij. De verbinding tussen zon (+) en aarde (-) geeft voeding aan alle leven. Dat principe van twee tegengestelde polen die, wanneer verbonden, leiden tot een positieve actie, zie je trouwens op heel de planeet.

Man en vrouw bv :+ en - = nieuw leven.

Patriarchaat en matriarchaat zijn vormen van onbalans( de polen zijn niet in evenwicht). We leven nu in een patriarchaat. De man is een bouwer, hij werkt met grondstoffen. Gevolg van die onbalans: -aarde raakt uitgeput, milieu vervuild door voortdurend produceren van goederen enz...

Groet

je zit fout Lissanter,je vergeet de maan ,door de magnetische velden hebben we zwaartkracht die in verbinding staat met de maan ...denk aan Eb en Vloed
en daarnaast de aarde en al wat er op leeft 1 organisme....1 organisme betekend het 1 kan niet zonder het ander ....ofwel de aarde kan wel zonder ons maar wij niet zonder de aarde...conclusie,2 verschillende organisme... en de aarde is niet eens organisme maar het bevat organisme...das wat anders ,onze planeet staat uit lagen en mantels

http://nl.wikipedia.org/wiki/Aarde_(planeet)





snappie ??

[Chronos]

Hoi vrijdenkers,

Dit werkt dus echt niet. Ik ga jullie laten. Nog veel plezier op dit forum.

Groet lisanter

Het werkt inderdaad niet als je niets kan onderbouwen cq uitlegt.

[Blues-Bob]

Naast de falsificatie van o.a. BAC en anderen

Man en vrouw bv :+ en - = nieuw leven.

Ongeslachtelijke voortplanting bij eencelligen waargenomen. Theorie gefalsificeerd.

Groet,

Bob

[Lisanter]

Aan samsa

Heb nog eens nagedacht over wat je zei i.v.b.m dat zichzelf regulerend organisme. Ik heb het gegoogled en vond dit artikel :Elisabet Sahtouris: De biologie van globalisering
De natuur leert ons de oplossing voor vervuiling en armoede. Een gesprek met evolutiebioloog Elisabet Sahtouris over samenwerkende bacteriën en kortzichtige politici.

Elisabet Sahtouris heeft een simpele boodschap: de evolutie ís geen strijd tussen soorten, geen strijd op leven en dood. Het ongelijk van Darwin is een groot misverstand en het ligt aan de basis van honger, armoede en de voortgaande verwoesting van de planeet.

Een eigenwijze wetenschapper? Misschien. Op haar 43ste trok ze voor het laatst de deur van haar laboratorium in het American Museum of Natural History in New York achter zich dicht. De gangbare, darwinistische visie op de evolutie was haar te benauwd geworden. Ze gaf ook haar andere baan op – als onderzoeker en docent evolutionaire biologie aan het vermaarde Massachusetts Institute of Technology in Boston – en ging vissen. Ze kocht een boot en vestigde zich op een Grieks eiland. Daar, in de dagelijkse werkelijkheid van het leven op en om het water, ontdekte zij hoe de wereld wél in elkaar steekt.

Dit was wat zij zich realiseerde: Descartes leerde dat de natuur werkt als een machine die de mens uit elkaar kan halen en kan beheersen. Darwin zag een wereld van strijd tussen soorten die ten koste van elkaar wilden overleven. Overheersen en strijden zijn daardoor onderdeel geworden van het moderne wereldbeeld – een wereldbeeld, dat ook veel ellende in de wereld voedt, met zijn blinde vlek voor het grotere plaatje en zijn eeuwige nadruk op scheiding. Maar Descartes en Darwin hadden het verkeerd, meent Sahtouris. Voorbij de onderlinge concurrentie bestaat de natuur namelijk uit een verfijnd netwerk waarin samenwerking centraal staat. Sterker nog, volgens Sahtouris is samenwerking een noodzakelijke basis voor overleving en succes. Haar versie van deze Theorie van Alles heeft ze uitgewerkt in haar boek, Gaia danst! De weg van chaos naar kosmos.

Sahtouris biedt een visie die voor de mensheid hoopvol stemt. We hoeven alleen maar goed naar de natuur te kijken: hier vinden we praktische en effectieve voorbeelden voor samenwerking. In de natuur vinden we de inspiratie voor organisatiepatronen in bedrijven, de overheid, de wereldhandel en voor de gezondheid en welvaart van de mensheid.

‘Het wordt tijd voor een andere versie van het menselijk leven op aarde’, zegt Sahtouris (70) stellig als we beginnen aan een gesprek dat in een kleine zes uur een paar miljard jaar evolutie zal behandelen. Volgens haar leidt die evolutie naar een nieuwe mens die niet uitbuit en overheerst, maar juist opgaat in de omringende natuur en er harmonieus mee evolueert.

Want: ‘De aarde leeft’, zegt Sahtouris. ‘De aarde is geen mechanisch, hiërarchisch systeem, maar een organisch, zelfscheppend systeem. De hele kosmos is een levend organisme dat zichzelf organiseert. Het is “autopoietisch”, ofwel: het is een levend wezen dat zichzelf voortdurend van binnenuit herschept, telkens in relatie tot de omgeving. Alle gezonde levende organismen zijn zelforganiserend en houden zich volgens dezelfde principes in stand. Dat geldt voor een enkele cel, een lichaam, een ecosysteem. Het geldt ook voor een beschaving.’

Dat proces is een voortdurende dans waarbij individuele en gemeenschappelijk belangen gelijkwaardige partners zijn. Sahtouris: ‘Elk onderdeel van een levend systeem heeft zijn eigen belang, maar dient ook het belang van het grotere geheel waarvan het deel uitmaakt. In een volwassen systeem drukt ieder onderdeel zijn eigen belang uit, zodat er voortdurend wordt onderhandeld om tot samenwerking te komen.’

Er is dus inderdaad sprake van een interactie tussen eigen belangen – zoals ook Darwin waarnam – maar daar blijft het niet bij. Die interactie is een initiatief, een onderhandeling, die steeds nieuwe gemeenschappelijke belangen stimuleert. En dát proces is, volgens Sahtouris, de drijvende kracht achter de evolutie: ‘Eigenbelang is niet iets slechts. Het heeft wel een context nodig: een hoger gemeenschappelijke belang om mee te onderhandelen.’

In het inktzwarte nachtelijke duister was er geen horizon die de sterren boven Sahtouris in haar vissersbootje op het water scheidde van de bioluminescentie van het fosforiserende plankton dat ze in het water beneden in beweging bracht. Ze had het sterke besef precies tussen macrokosmos en microkosmos in te zitten, in één naadloos geheel. ‘Sindsdien’, zegt ze, ‘probeer ik tot een integrale wetenschap van mensen in een levend universum te komen en de grenzen tussen natuurkunde, biologie en spiritualiteit op te heffen.’

Grenzen opheffen – dat is ook al zo’n les van de natuur. Voor de natuur bestaan er geen grenzen. Alles is met alles verbonden, niets staat los van het grotere geheel. De natuur kiest niet tussen individueel en gemeenschappelijk belang. Toch is de mens verstrikt geraakt in ‘of-of-keuzes’. Sahtouris geeft een voorbeeld: ‘Neem de rivaliteit tussen kapitalisme en communisme die bijna mijn hele leven speelde. Daar zie je de fundamentele fout van een rare, en uiteindelijk onmogelijke, ideologische keuze: om een samenleving te bouwen op basis van individueel belang óf op basis van gemeenschappelijk belang. De natuur werkt niet zo.’
Het klinkt haast als een beschuldiging aan het adres van de mensheid. Er valt een stilte. Dan verduidelijkt ze: ‘Vanuit het perspectief van de evolutie schendt de moderne wereldeconomie de fundamentele organisatieprincipes van alle levende systemen. Onze economie is een hiërarchisch systeem waarin het ene niveau blijft leven ten koste van het andere. Deze hiërarchische benadering zien we nooit in gezonde biologische systemen. Daar zien we ook geen autoritaire regering. Welke soort heeft de leiding over het regenwoud? Welk lichaamsdeel heeft de leiding over je lichaam? Stel je voor dat je de gebruiken van wereldpolitiek zou toepassen in je eigen lichaam. Stel je voor dat je hersenen zouden besluiten om naar bepaalde organen geen voedingsstoffen meer te sturen en die voor zichzelf te houden. Dat zou het einde van je leven zijn.’

De conclusie is onvermijdelijk: een economie waarin de winst van de één is gebaseerd op het verlies van de ander past niet in een gezond levend systeem. De sporen van vervuiling, verwoesting en uitbuiting die de moderne economie nalaat, getuigen van de noodzaak van verandering. Maar is de mens tot die transformatie in staat?

Het goede nieuws is dat verre biologische voorouders miljoenen jaren geleden hebben laten zien dat zij een vergelijkbare crisis hebben overleefd. Sahtouris doceert: ‘Onze vroegste voorouders hadden een waanzinnig complexe levensstijl ontwikkeld met allerlei technologische innovaties zoals kernenergie, elektromotoren, biologisch afbreekbaar polyester, een wereldwijd web van communicatie en informatie, gebaseerd op het vermogen om DNA uit te wisselen. Toen hun aantal groeide, bouwden ze uitgebreide leefgebieden en voertuigen om zich in voort te bewegen. Maar net als wij kwamen ze steeds dieper in de problemen doordat ze hun economie baseerden op invasie en uitbuiting. Hun levensstijl veroorzaakte enorme ecologische en sociale problemen. Hun leefomgeving werd dodelijk voor henzelf. Ze moesten zich aanpassen of sterven.’

Terwijl ik probeer te bedenken over welke grootse beschaving ze het heeft, glimlacht ze, en vervolgt: ‘Maar nu komt het mooie: ze slaagden erin om álle problemen op te lossen door hun levensstijl te veranderen van destructieve concurrentie in creatieve samenwerking. En het ongelooflijke is dat deze “voorouders” niet eens hersenen hadden. Het waren bacteriën! Die eencellige bacteriën vonden een nieuwe, duurzame toekomst doordat ze opgingen in meercellige organismen: gemeenschappen. Zo konden zij hun krachten bundelen, het werk verdelen en de problemen oplossen.’

Momenteel zijn wetenschappers overigens volop bezig te onderzoeken hoe bacteriën uranium gebruiken om warmte te creëren en hoe zij biologisch afbreekbare polyesters maken. Ook onderzoeken nanotech ingenieurs hoe zij energie-efficiëntere motoren kunnen maken door het elektromotor systeem van bacteriën na te bouwen. Het blijkt dat eencelligen gebruik maken van wieken, kogellagers en koppelingen die binnen een elektromagnetisch veld roteren om het zweepstaartje of flagellum aan te drijven, waarmee zij zich kunnen voort bewegen.

Het is niet overdreven te stellen, dat wij ons leven te danken hebben aan de transformatie van concurrentie naar samenwerking bij de bacteriën. Sterker, het menselijk lichaam is het resultaat van de nieuwe coöperatieve levensstijl die de eencellige bacteriën wisten te vinden. Sahtouris: ‘Al onze cellen zijn verzamelingen van de oude, eencellige bacterietypes die miljoenen jaren geleden leefden. Het proces waarbij concurrerende entiteiten samengingen in één geheel, herhaalde zich toen de meercellige organismen samengingen in nog grotere meercellige wezens. Hetzelfde proces moet zich nu herhalen: de veelcellige mens wordt door de evolutie gedwongen tot wereldwijde samenwerking in onderlinge harmonie en in harmonie met andere soorten.’

Elisabet Sahtouris ziet in de huidige organisatie van de wereldeconomie niet alleen het probleem, maar ook de oplossing. Het proces van globalisering dwingt de mensheid naar een nieuw, hoger niveau van integratie. Zo wordt bijvoorbeeld de speelruimte voor uitbuiting steeds kleiner naarmate verschillende belangen steeds meer aan elkaar worden gekoppeld.

Sahtouris: ‘Wat wij “globalisering” noemen, is geen keuze; het is een onvermijdelijk evolutionair proces waarbij vijandige concurrentie plaatsmaakt voor volwassen samenwerking. Voor de mens is dat proces begonnen toen we ons op verschillende continenten gingen vestigen. De afgelopen paar duizend jaar heeft de mens met het stichten van wereldrijken telkens beschavingen samengesmolten. Tegenwoordig moet je zo’n wereldrijk niet opvatten als een imperialistisch land met koloniale rijken, maar als een kartel van multinationals, of een instituut als de Wereldhandelsorganisatie die uitstijgt boven nationale wetten.’

Maar het gezonde evenwicht tussen individueel en gemeenschappelijk belang is nog niet gevonden. Vooralsnog vormt globalisering vaak een bedreiging voor lokale economieën en ecosystemen. Dat is in strijd met de beginselen van duurzame levende systemen, die immers inspelen op de wet dat plaatselijke armoede uiteindelijk armoede voor het gehele systeem betekent. Net zoals een lichaam pas gezond kan zijn als alle organen gezond zijn, kan de mens alleen overleven in een wereldeconomie waarbinnen alle lokale economieën gezond zijn.
Dat brengt Sahtouris bij een andere wetmatigheid uit de natuur: monocultuur bestaat niet. Sahtouris: ‘De allereerste les van de natuur is diversiteit. Monocultuur is niet werkbaar voor een levend systeem. Monocultuur werkt net zo min in de landbouw als in het sociale leven, de economie en het geloof. Sociale monocultuur is geworteld in een ouderwetse, domme angst voor verschil en schaarste. Het wordt tijd dat we onze menselijke diversiteit leren respecteren en koesteren als de creatieve bron van potentiële harmonieuze complexiteit. Als de mens zich niet gauw gaat gedragen als een lokaal levend systeem binnen de grotere systemen van de natuur, de aarde en de kosmos, zal hij binnen niet al te lange tijd zijn uitgestorven.’

Het besef dat er nu werkelijk iets moet gebeuren om de mensheid te behoeden voor haar eigen ondergang, werd haar duidelijk toen ze in Griekenland opnieuw contact maakte met de natuur. ‘Op een dag’, herinnert Sahtouris zich, ‘liep ik over de kade van mijn vissersdorpje en stond ineens oog in oog met een geharpoeneerde inktvis, die net zijn laatste druppels inkt uitperste voor hij stierf.’ Sahtouris besefte dat ze in de ogen van een voorouder keek. Ze was diep ontroerd en voelde de behoefte om zich in dienst te stellen van de natuur en te helpen het evenwicht in de natuur te herstellen. Die avond fluisterde ze tegen de sterren: ‘Maak gebruik van mij!’

Eén blik in de agenda van Elisabet Sahtouris is genoeg om te zien dat haar aanbod grif werd aanvaard. In de dertig jaar sinds dat moment heeft ze boeken geschreven, spreekbeurten gehouden op alle continenten, op televisie en radio haar ideeën uiteengezet, en in talrijke internationale comités gezeten met invloedrijke mensen als de Russische oud-president Michael Gorbatsjov, arts en goeroe Deepak Chopra en Robert Muller, de voormalig topbestuurder van de Verenigde Naties.

Het zijn vooral politici en zakenlieden op wie Sahtouris invloed probeert uit te oefenen – niet alleen omdat zij hen de macht toedicht om veranderingen te bewerkstelligen, maar ook omdat ze bij hen te vaak een ontstellend gebrek aan inzicht en intelligentie ziet. ‘Intelligentie’, begint ze, ‘betekent dat je in staat bent de vele niveaus van het geheel in de ruimte en de tijd te zien en daarmee rekening te houden wanneer je een besluit neemt. Veel moderne leiders houden zich alleen maar bezig met de eigen belangen en kijken niet verder naar de toekomst. Het gaat om de context. Hoe groter je context is, hoe intelligenter je beslissingen zullen zijn. Je moet kunnen denken op verschillende niveaus van de werkelijkheid tegelijk. Ik hou bijvoorbeeld van de kleine details van de microkosmos, maar dat weerhoudt me er niet van om kosmisch te denken.’

Terwijl moderne politici niet verder kijken dan naar de volgende verkiezingen, wijst Sahtouris op het gebruik van Indianen om hun kinderen te leren zeven generaties vooruit te denken. ‘Over het algemeen’, zegt ze, ‘lijken inheemse volken de noodzaak van holarchie, diversiteit en respect voor de natuurlijke omgeving beter in te zien dan moderne culturen.’ In Bolivia had ze bijvoorbeeld een ontmoeting met Nicolas Aguilar Sayritupac van de Aymara Indianen. Hij vatte zijn visie op de ‘Westerse’ (lees: moderne) benadering van het leven als volgt samen: ‘De Westerse mens is niet meer een mens, maar een individu. Het gemeenschappelijke in hem is gestorven.’

Maar Sahtouris verlangt niet terug naar de ‘goede oude tijd’ van voor de industriële en technologische revoluties die de wereld hebben veranderd. ‘Ik houd van technologie. Ik google, ik chat, ik blog en ik skype. Deze communicatietechnologie is net zo essentieel om toekomstige zelfvoorzienende levende gemeenschappen met elkaar te verbinden als een wereldwijd web. Internet is een prachtig voorbeeld van een zelforganiserend levend systeem en het is van levensbelang voor de menselijke evolutie. Maar we hebben ook een intranet nodig dat ons verbindt met elkaar en met diepe, universele wijsheid.’
De oplossing begint bij onderwijs. Sahtouris: ‘We moeten de politiek, economie en wetenschap van levende systemen onderwijzen. Mensen moeten leren hoe het leven werkt. De meeste wetenschappers begrijpen niets van het leven. Ze begrijpen ook niets van de ongelooflijke intelligentie ervan. Daardoor worden reductionistische theorieën, zoals de darwinistische evolutieleer, niet gemoderniseerd. Daardoor ook wordt er onder het mom van gentechnologie geknoeid met de natuur. Het win/verlies-model dat we overal tegenkomen, wordt gerechtvaardigd door de ontoereikende theorie van Darwin.’

Toch is Elisabet Sahtouris hoopvol: ‘Als de mens – eigenlijk nog maar een jonge soort – haar jeugdige arrogantie laat varen en niet meer meent alles te weten, maar wil leren van de wijsheid van de totale kennis die op aarde bestaat over de organisatie van levende systemen, zullen ook wij als soort volwassen worden. Als we het voordeel van samenwerking gaan inzien, zullen we de kinderachtige vijandigheid van de concurrentie kunnen opgeven. Het is nog niet te laat om onze instituties in gezonde levende systemen te veranderen.’



Hoewel ik op een heel andere manier tot de conclusie ben gekomen dat onze planeet een zichzelf regulerend geheel is- nl. door eigen ervaringen te onderzoeken-herken ik veel van wat Elisabet Sahtouris hier zegt. Misschien is voor u nu duidelijker wat ik bedoelde.

Groet lisanter

[vegan-revolution]

Elisabet Sahtouris heeft een simpele boodschap: de evolutie ís geen strijd tussen soorten, geen strijd op leven en dood.

Soms wel en soms niet. Soms werken soorten samen, soms werken ze elkaar tegen. Hoe leg jij het anders uit dat in het verleden sommige soorten de habitat van uitgestorven soorten volledig hebben overgenomen?

Het ongelijk van Darwin is een groot misverstand

Waarin heeft Darwin ongelijk?

en het ligt aan de basis van honger, armoede en de voortgaande verwoesting van de planeet.

En dat is de enige basis daarvan (als het überhaupt al een basis is)?

Darwin zag een wereld van strijd tussen soorten die ten koste van elkaar wilden overleven.

Dit is slechts een deel van zijn theorie. Darwin gaf óók aan dat soorten die het best in staat zijn tot samenwerken grotere overlevingskansen hebben.

Overheersen en strijden zijn daardoor onderdeel geworden van het moderne wereldbeeld

Ik roep even in herinnering dat overheersen en strijden allang schering en inslag waren lang vóórdat Descartes of Darwin überhaupt bestonden.

Maar Descartes en Darwin hadden het verkeerd, meent Sahtouris. Voorbij de onderlinge concurrentie bestaat de natuur namelijk uit een verfijnd netwerk waarin samenwerking centraal staat.

En dat is dus iets dat Darwin zèlf óók allang geconstateerd had en is dus allesbehalve nieuw.

Er is dus inderdaad sprake van een interactie tussen eigen belangen – zoals ook Darwin waarnam

Hier zeg je het dus zèlf.

een economie waarin de winst van de één is gebaseerd op het verlies van de ander past niet

Het leidt mijns inziens in ieder geval niet tot een veiligere samenleving.

Het proces van globalisering dwingt de mensheid naar een nieuw, hoger niveau van integratie. Zo wordt bijvoorbeeld de speelruimte voor uitbuiting steeds kleiner naarmate verschillende belangen steeds meer aan elkaar worden gekoppeld.

Dat zou op zichzelf een juiste analyse kunnen zijn.

Daardoor worden reductionistische theorieën, zoals de darwinistische evolutieleer, niet gemoderniseerd.

Is deze dan reductionistisch?

[Vilaine]

Darwin zag een wereld van strijd tussen soorten die ten koste van elkaar wilden overleven. Overheersen en strijden zijn daardoor onderdeel geworden van het moderne wereldbeeld – een wereldbeeld, dat ook veel ellende in de wereld voedt .....

Kijk, hier wordt het Darwinisme al weer verkracht, daarbij nog een drogredenering.
Als iets dergelijks aan het begin van een tekst staat, nodigt het niet uit tot verder lezen.
Maar ik zal het toch doen.

[Fish]

Darwin zag een wereld van strijd tussen soorten die ten koste van elkaar wilden overleven.

Overheersen en strijden zijn daardoor onderdeel geworden van het moderne wereldbeeld – een wereldbeeld, dat ook veel ellende in de wereld voedt .....

Waarom zou het een uit het ander volgen?

Ik kan verder wel voor een deel in het artikel meegaan, maar 4 miliard mensen minder zou ook een oplossing zijn.

[Blues-Bob]

Aan samsa

Heb nog eens nagedacht over wat je zei i.v.b.m dat zichzelf regulerend organisme. Ik heb het gegoogled en vond dit artikel :Elisabet Sahtouris: De biologie van globalisering
De natuur leert ons de oplossing voor vervuiling en armoede. Een gesprek met evolutiebioloog Elisabet Sahtouris over samenwerkende bacteriën en kortzichtige politici.
...

Hoewel niet aan mij gericht toch een reactie.
Blij verrast dat e.e.a je deed nadenken. Ik zie dat je jouw best hebt gedaan om bronnen te vinden bij jouw stelling die een serieuze reactie vragen.

Het is jammer dat mevrouw Sahtouris ongelukkig werd van het werk wat ze deed. Het heeft echter veel weg van het verhaal van iemand die vlucht voor wat ze niet wil weten. Een dergelijke lab-setting is een uitermate geschikte plek om haar visie te bewijzen. Helaas ging ze vissen. Een inferieure studieplek lijkt het in dit geval, gezien de uitkomst. Wellicht heeft jouw bron ook gewoon de woorden en hypothese van Sahtouris verkeerd geinterpreteerd, dat wil ik niet uitsluiten, maar ik ga er even niet vanuit in mijn reactie. Het gaat me er vooral om, dat je mijn argumentatie begrijpt en er serieus naar kijkt, zoals ik ook naar jouw argumentatie heb gekeken.

Het zal mevrouw Sahtouris op haar studie ongetwijfeld uitgelegd zijn dat de kern van de hypothese van Darwin is gebasseerd op een aantal feiten.

1. Kinderen lijken op hun ouders.
2. Organismen leven in een omgeving die invloed heeft op de overlevingskansen.

Hieruit stelde hij 2 regels (logische gevolgtrekking) op.
2. Ouders die meer (vruchtbare) nakomelingen krijgen zullen vaker kinderen krijgen die meer (vruchtbare) nakomelingen krijgen (regel 2 is reversibel)
3. Ouders die geen (vruchtbare) nakomelingen krijgen zullen hun eigenschappen niet doorgeven voor de toekomst.

Darwin stelde hieruit bovendien als eerste onderzoeker (tijdgenoten van hem hadden bovenstaande ook al beschreven, en het idee was niet totaal uniek in zijn soort) dat als deze regels juist zijn, er
4. gesteld kan worden dat als eigenschappen zodanig ver uit elkaar gaan lopen dat individuen niet meer met elkaar voort kunnen planten er nieuwe soorten ontstaan.
5. gesteld kan worden dat als (afwezigheid van) eigenschappen verhinderen dat het organisme in die omgeving vruchtbare nakomelingen kan voortbrengen soorten uitsterven.

Samenwerking wordt niet ontkent, en zelfs logisch geacht volgens de wetten van Darwin als dit het voortbrengen van vruchtbare nakomelingen ten goede komt.

Als wij als mens soorten willen beschermen of daarmee samen willen werken kan dit een teken van:
1. Moreel besef zijn (de herkomst daarvan kunnen we eventueel bediscuseren)
2. Eigenbelang zijn.
3. Een combinatie.

Geen van bovenstaande punten, incluis het concept samenwerking zijn in conflict met evolutie of de evolutietheorie. Wel kan in theorie uiteraard het beschermen van soorten of omgevingsfactoren onze eigen overlevingskansen als soort verkleinen (hetgeen m.i. WEL in conflict is met de hypothese van mevrouw Sahtouris, samenwerking kan namelijk wel degelijk destructief zijn,hoewel we dan kunnen redentwisten of het samenwerking of opoffering is).

Groet,

Bob

Ps. Ik heb in jouw betoog ook geen creatie terug gezien.

[MNb]

Ze kocht een boot en vestigde zich op een Grieks eiland. Daar, in de dagelijkse werkelijkheid van het leven op en om het water, ontdekte zij hoe de wereld wél in elkaar steekt.

Ja, dat is een uitgelezen plek om onderzoek te doen naar de fundamenten van ons bestaan. Die domme wetenschappers toch, dat ze niet allemáál lekker gaan vissen en daar salaris voor vragen.