Antonie Kamerling...zelfmoord...

[BillvdBergh]

Ik vind zelf depressie een sluipmoordenaar wat dikwijls niet serieus genomen wordt,
ik heb het zelf meegemaakt zonder dat ik het zelf in de gaten had..

[Nietweten en Geweten]

vuurdoorn: Er heerst nog zoveel onbegrip, oordelen, en een taboe op zelfmoord. Een echte depressie kan net zo verwoestend en dodelijk zijn dan b.v. kanker. En op beiden zit niemand te wachten.Heb je kanker dan begrijpen mensen het. Je kriijgt steun, begrip, hulp, en als het echt onleefbaar is, is het einde, met of zonder hulp nabij. Een depressie wordt vaak niet begrepen. Je hebt toch alles wat je hartje begeerd? Het zonnetje schijnt toch lekker! Stel je niet zo aan! je moet een schop onder je kont hebben. en alleen het onbegrip maakt het extra zwaar.

Heel juist. Indien iemand voor een lichamelijke kwaal in het ziekenhuis ligt, krijgt deze persoon bezoek van familie en vrienden die hun steun betuigen en fruitmanden en beterschapskaarten achterlaten. Deze wellevende bezoekers begrijpen het lijden van die ander onder een lichamelijke kwaal en tonen hun steun op ingeburgerde manieren. Maar iemand die thuis lijdt aan een ernstige depressie wordt in dat geestelijk leed nauwelijks of niet begrepen. Van mensen die denken "stel je niet aan" of "een schop onder kont moet je hebben" kan een depressieveling geen (periodiek) bezoek verwachten maar eerder dat het bezoek steeds meer wegblijft. Voor depressieven geldt dan het cliché dat je je echte vrienden in die slechte tijd leert kennen. Terwijl diezelfde vrienden die langzamerhand wegblijven in het geval van een lichamelijke kwaal, waarvan ze het leed wèl begrijpen, hoogstwaarschijnlijk door hun mededogen bewogen wel in het ziekenhuis op bezoek zouden blijven komen. Daarom moet het taboe dat op ernstige depressie ligt ver-dwijnen en dient het onder die taboesluier verscholen onbegrip dat vooroordelen in stand houdt ("aanstel-lerij!", "eigen stomme schuld", "die wil blijven zwelgen in zelfkwelling", "het is gewoon een zwakkeling, een loser eerste klas", ...) te worden bestreden met meer begrip. Misschien zou het ingeburgerd moeten raken dat de mededogende bezoekers van een depressieveling die hun steun willen betuigen een boekje achterlaten met statistieken van depressie (bijv. vh Trimbos-instituut), persoonlijke verhalen van erva-ringsdeskundigen (bijv. P.C.Kuiper's «Ver heen» of M.Boddé's «Pil») en tips voor depressiebestrijding (bijv. hardlopen) of spullen zodat de depressieveling een paar keer per week kan gaan hardlopen.
http://opinie.volkskrant.nl/artikel/sho ... een_stigma

[fbs33]

- - -, in het geval van een lichamelijke kwaal, waarvan ze het leed wèl begrijpen, hoogstwaarschijnlijk door hun mededogen bewogen wel in het ziekenhuis op bezoek zouden blijven komen. Daarom moet het taboe dat op ernstige depressie ligt ver-dwijnen en dient het onder die taboesluier verscholen onbegrip dat vooroordelen in stand houdt ("aanstel-lerij!", "eigen stomme schuld", "die wil blijven zwelgen in zelfkwelling", "het is gewoon een zwakkeling, een loser eerste klas", ...) te worden bestreden met meer begrip.

Wél op bezoek blijven komen omdat men zich lichamelijke kwalen kan indenken, maar integendeel depressies vergelijken met een zwartgallige bui oid. waar je in staat bent (desnoods met hulp van anderen) jezelf een schop onder de eigen kont te verkopen om daarna vrolijk verder te huppelen.
En daarom die ander verwijt als lijder aan een depressie, niet in staat is om die zwartgalligheid te verdrijven zoals die bezoeker in zijn onbegrip over depressies wél meent te kunnen doen met zijn eigen zwartgalligheid? (Na regen komt zonneschijn bij zwartgalligheid, maar een depressie lijkt eeuwige regen!)
Waar maar een uitgang wordt geboden die verlossing biedt?

Hoe kweek je begrip waar geen begrip kan zijn vanuit de eigen ervaring van een echte depressie?
Waarin logica verwordt tot een logica die in de depressie past en niet of nauwelijks te doorbreken is?
Daar zijn lange gesprekken voor nodig om allereerst het vertrouwen te winnen dat het je er niet om te doen is om hem van zijn zelfmoord te weerhouden, maar om hem die weg zelf te laten vinden met jouw hulp!
Een tweede uitgang met een nieuw wereldbeeld met een nieuwe logica.

[Loekie1]

Antonie, rust in peace.

Wat ik me afvraag, is of zijn 5 soorten medicijnen nog een rol gespeeld hebben. Medicijnen vlakken het gevoel af. Gevolg, je voelt niets meer. Etc. Je voelt ook niet meer wat je anderen aandoet door eruit te stappen.
Ik vraag me af of hij het gedaan had als hij die medicijnen niet had geslikt.
Er zou eens een onderzocht moeten worden hoeveel mensen die zelfmoord gepleegd hebben, medicijnen slikten en hoeveel er geen medicijnen slikten.

[Nietweten en Geweten]

Mooi gezegd, fbs33, ernstige depressie gelijkt eeuwig zwarte regen. Zonder uitzicht op een zonnige toekomst. De enige uitweg is vergelijkbaar met de baron-van-münchhausen-operatie, die zichzelf aan zijn haren uit het moeras trok. Een merkwaardige logica. Volledig begrip in de depressie-logica is voor nooit-depressieven met de normale logica waarschijnlijk niet bereikbaar, maar er is al veel gewonnen indien wordt begrepen in de normale wereldervaring dat bijvoorbeeld "na (zwartgallige) regen komt zonneschijn" een depressie-onlogisch (voor)oordeel is. Een nooit-depressieve ander kan inderdaad slechts helpen door in een vertrouwenswekkende atmosfeer van vele gesprekken middelen aan te reiken voor münchhausiaan-se zelfhulp. De gaandeweg opnieuw in elkaar te knutselen persoonlijkheid zou op het eind wel eens een sterkere persoon kunnen blijken...

[vuurdoorn]

medicijnen kunnen in sommige gevallen uitkomst bieden, maar soms ook de zaak nog verergeren,

Ze vlakken je gevoel af, maar nemen ook angst weg, En het heeft vooral in het begin heel vervelende bijwerkingen. En het is best eng om jezelf een touw om de nek te doen of die trein op je af te zien komen.
met een afgevlakt gevoel en minder angst is de drempel veel lager.

ik heb ze zelf jaren geleden geslikt en weet nog dat ik dacht: Als je al het raam uit wil springen, spring je nu helemaal. Het is ook wel bekent dat het vooral in de beginperiode een verhoogde kans op zelfmoord geeft.

Ik heb zelf zeer ernstige oogklachten gekregen na een mislukte laserbehandeling en daar wilden ze me ad voor geven. Ik heb geweigerd, omdat ik wist dat ik dan binnen een week op zolder zou hangen.

[Loekie1]

medicijnen kunnen in sommige gevallen uitkomst bieden, maar soms ook de zaak nog verergeren,

Ze vlakken je gevoel af, maar nemen ook angst weg, En het heeft vooral in het begin heel vervelende bijwerkingen. En het is best eng om jezelf een touw om de nek te doen of die trein op je af te zien komen.
met een afgevlakt gevoel en minder angst is de drempel veel lager.

ik heb ze zelf jaren geleden geslikt en weet nog dat ik dacht: Als je al het raam uit wil springen, spring je nu helemaal. Het is ook wel bekent dat het vooral in de beginperiode een verhoogde kans op zelfmoord geeft.

Ik heb zelf zeer ernstige oogklachten gekregen na een mislukte laserbehandeling en daar wilden ze me ad voor geven. Ik heb geweigerd, omdat ik wist dat ik dan binnen een week op zolder zou hangen.

Ik zou ook nooit medicijnen gaan slikken tegen depressiviteit. Maar wat doe je als je in een musical staat en op en top gemotiveerd moet zijn, elke lange dag? Altijd vrolijk moet doen voor heel veel mensen de hele dag?
Je leest dat veel sterren, neem een Tammy Wynette, neem een Elvis Presley en nog veel meer, dan niet op de been blijven zonder medicijnen. Maar ze gaan uiteindelijk ook aan die medicijnen ten onder.
Ik denk dat als ze dat zouden uitzoeken, 90 procent van de beroemdheden die zelfmoord hebben gepleegd dat deden onder invloed van medicijnen.

[Nietweten en Geweten]

Ik ben zelf nooit aan medicijnen begonnen. Vooral door de uitwerkingen en bijwerkingen van anti-depressiva ed die ik daarvoor had gezien bij anderen, die veranderden in afgestompte zombies of als bijwerking enorm dik werden (wat hun gevoel van zelfwaarde sterk deed afnemen). En doordat eraan beginnen ofwel betekent dat je er de rest van je leven aan vastzit ofwel dat je de dosering geleidelijk afbouwt, waardoor onderdrukte angsten vrijkomen die iemand dan moet zien te verwerken. Ik zag dit alles niet zitten, ja had eigenlijk medicijnangst. Maar in mijn gevoelswereld werd angst zo de totalitaire heerser die andere emoties bijna totaal wegdrukte of zwartkleurde en weinig ruimte open liet om iets angstvrij te voelen. Ik koos er voor om dan maar door de zure appel heen bijten en de mogelijkheid open te houden om dat kleine beetje zoete gevoel dat het leven nog de moeite waard maakt zonder medicinale afvlakking te kunnen proeven. Dit was vooral in het begin enorm zwaar toen de innerlijke angsttornado alle emoties en gedachten opslokte in één zwartgekleurde rondkolkende massa en er niets anders op zat dan te schuilen in de ijdellijkende hoop, dat die stormkracht van de donkere leegte der angst in mijn hart zou afnemen en dat het eerste kleine lichtpuntje van een liefdesgevoel toch ooit zou komen. En dat gebeurde. Het was het begin van een lange strijd van liefde tegen angst met kleine overwinningsstapjes waarin de leegte die een angst bezette werd terugveroverd door de volte van een herwonnen liefde.

[fbs33]

Mooi gezegd, fbs33, ernstige depressie gelijkt eeuwig zwarte regen. Zonder uitzicht op een zonnige toekomst. De enige uitweg is vergelijkbaar met de baron-van-münchhausen-operatie, die zichzelf aan zijn haren uit het moeras trok. Een merkwaardige logica. Volledig begrip in de depressie-logica is voor nooit-depressieven met de normale logica waarschijnlijk niet bereikbaar, maar er is al veel gewonnen indien wordt begrepen in de normale wereldervaring dat bijvoorbeeld "na (zwartgallige) regen komt zonneschijn" een depressie-onlogisch (voor)oordeel is. Een nooit-depressieve ander kan inderdaad slechts helpen door in een vertrouwenswekkende atmosfeer van vele gesprekken middelen aan te reiken voor münchhausiaan-se zelfhulp. De gaandeweg opnieuw in elkaar te knutselen persoonlijkheid zou op het eind wel eens een sterkere persoon kunnen blijken...

Het is niet bereikbaar m.i. omdat je volledig in diens huid zou moeten kunnen kruipen, en dát met volledig behoud van de eigen persoonlijkheid.
Maar wel begrijpen dat het zó moet werken bij die ander- - -en dan komt oeverloos geduld aan de orde om je in te leven in zijn denkwereld als een soort semi-logica, om hem daarna te overtuigen dat er andere redenatiepatronen mogelijk kunnen zijn als opbouw naar een doel.
Geen superieure maar gelijkwaardige patronen want je verheffen kan dodelijk zijn voor die ander.
Heel veel tijd en een snelle flexibele geest om samen gangen in en uit rennen in die doolhof.
Verdomd moeilijk en geen zekere uitkomst biedend.
Je moet m.i. geluk hebben (of veel ervaring) om die tweede uitgang te kunnen vinden (als leek had ik ooit geluk!)

[Loekie1]

Het is bij depressie een kwestie van de regie terugnemen of als je die nooit had, pakken van je eigen leven. Je kunt wel pillen nemen, die het dan tijdelijk overnemen, maar die maken je nog zwakker omdat je daarvan afhankelijk wordt. Terwijl je juist onafhankelijk moet worden, jij moet de baas worden over alles wat je doet, denkt en zegt.

[GayaH]

@ Loekie1
*
Om te doen wat jij daar schrijft daar is energie en daadkracht voor nodig en
als het de depressieve mens aan iets ontbreekt
dan is het wel energie en daadkracht ...

Het is bij depressie een kwestie van de regie terugnemen of als je die nooit had, pakken van je eigen leven. Je kunt wel pillen nemen, die het dan tijdelijk overnemen, maar die maken je nog zwakker omdat je daarvan afhankelijk wordt. Terwijl je juist onafhankelijk moet worden, jij moet de baas worden over alles wat je doet, denkt en zegt.

[doctorwho]

Het is bij depressie een kwestie van de regie terugnemen of als je die nooit had, pakken van je eigen leven. Je kunt wel pillen nemen, die het dan tijdelijk overnemen, maar die maken je nog zwakker omdat je daarvan afhankelijk wordt. Terwijl je juist onafhankelijk moet worden, jij moet de baas worden over alles wat je doet, denkt en zegt.

Bij een depressie kunnen die vermaledijde pillen wel eens levensreddend zijn als daarmee de biochemie tussen de oren weer een beetje in balans geraakt. Onderstaand twee verschillende voorbeelden. Christine Van Broeckhoven is een vooraanstaande onderzoeker op hersengebied en dan met name alzheimer. Toen zij door een depressie getroffen werd kon zij dit dank zij haar vermogen dit zelf vast te stellen de rit toch uitzitten. Dat is natuurlijk niet iedereen gegeven en als dan medicatie kan helpen is dat wenselijk. Het probleem zit hem denk ik vooral in het vinden van de goed match tussen leider en medicatie. Het begrip medicatie wordt door veel mensen als te zwaar gezien denk ik. Al het er om gaat om een receptor weer toegankelijk te maken of een ontbrekend stofje aan te vullen wordt daar in het geval van diabetes niet over gepiept maar zodra het de hersenen betreft gaat er een ander denkkader op?
Leestip:
Brein en Branie van Christine Van Broeckhoven
Pil van Mike Boddé

Maar allemaal licht naar off topic. Kamerling is één van de velen die door omstandigheden voor een andere uitweg koos.

[Loekie1]

@ Loekie1
*
Om te doen wat jij daar schrijft daar is energie en daadkracht voor nodig en
als het de depressieve mens aan iets ontbreekt
dan is het wel energie en daadkracht ...

Het is bij depressie een kwestie van de regie terugnemen of als je die nooit had, pakken van je eigen leven. Je kunt wel pillen nemen, die het dan tijdelijk overnemen, maar die maken je nog zwakker omdat je daarvan afhankelijk wordt. Terwijl je juist onafhankelijk moet worden, jij moet de baas worden over alles wat je doet, denkt en zegt.

Het hoeft niet altijd energie te kosten. Het is een kwestie van anders naar jezelf kijken. Vaak is het een onbewust en ongemerkt proces dat je in feite anderen de leiding over jouw leven laat hebben. Een leuke therapie voor Antonie zou geweest zijn als hij zijn eigen film had kunnen regisseren. Dan is hij zowel letterlijk als figuurlijk de regisseur.

[a.r.]

@ Loekie1
*
Om te doen wat jij daar schrijft daar is energie en daadkracht voor nodig en
als het de depressieve mens aan iets ontbreekt
dan is het wel energie en daadkracht ...

Het is bij depressie een kwestie van de regie terugnemen of als je die nooit had, pakken van je eigen leven. Je kunt wel pillen nemen, die het dan tijdelijk overnemen, maar die maken je nog zwakker omdat je daarvan afhankelijk wordt. Terwijl je juist onafhankelijk moet worden, jij moet de baas worden over alles wat je doet, denkt en zegt.

Het hoeft niet altijd energie te kosten. Het is een kwestie van anders naar jezelf kijken. Vaak is het een onbewust en ongemerkt proces dat je in feite anderen de leiding over jouw leven laat hebben. Een leuke therapie voor Antonie zou geweest zijn als hij zijn eigen film had kunnen regisseren. Dan is hij zowel letterlijk als figuurlijk de regisseur.

Sorry maar ik vind dat je er wel héél gemakkelijk over denkt. Die visieuze cirkel van diepzwarte somberheid zou doorbroken moeten worden maar daar is iemand die de regie over zijn of haar leven kwijt is, meestal nou net niet toe in staat. Dus dan toch maar een pilletje...met alle nare bijwerkingen van dien......of je doet als ik en laat je door Nietzsche (weer) met twee benen op de grond zetten om de energieke en bevlogen regisseur van je eigen leven te worden. Dát werkte bij mij maar dat is natuurlijk geen garantie dat het bij een ander mens ook zo werkt.

[F001]

Antidepressie is een hulpmiddel, maar het medicijn biedt natuurlijk geen 100% garantie op genezing. Ik vind speculeren over iemands zelfmoord, (waarbij je degene niet eens hebt gekend) een zinloze zaak. Zelfmoordenaars hebben allemaal hun eigen verschillende redenen om uit het leven te stappen. Ik ga daar als buitenstaander geen oordeel over vellen.