
Hal-lou,
er is eens dat ik helemaal niet begrijp:
Als onze maatschappijen aan het vergrijzen zijn en dus de arbeidsactieve bevolkingsgroep kleiner wordt, waarom is dan de werkloosheid in Duitsland, Nederland of elders in West-Europa zo'n groot probleem?
Het aantal beschikbare banen daalt evenzo als het aantal van mensen die deze banen zouden kunnen vervullen en ook al zijn deze trends niet helemaal congruent met elkaar zo lijkt er toch een ten minste grootschalige overeenstemming te zijn.
Zou het dan niet uiteindelijk minder duur maar duurzaamer voor de maatschapij zijn meer geld te besteden aan pensionen voor de ouderen leeftijdsgroepen dan voor werkloosheid vooral als je bedenkt wat voor sociale kosten wij zullen oplopen met een groeiende maatschappelijke onderlaag, Prekariat zoals men het in Duitsland inmiddels noemd.
De Volkskrant van 12 Januari vermeldde een initiatief om Rotterdam over vier jaar 'werkloosheidsvrij' (in fatsoenlijke gnomische aanhalingstekens geplaats op de voorpagina) te maken en op pag. 7 in het vervolg schreef ze dat iedereen met een uitkering iets zal moeten doen in ruil daarvoor "desnoods vrijwilligerswerk"

Waarom demonstreren de overheiden alleen maar hulploosheid ten opzichte van werkloosheid? Met initiatieven en ""coachings" en "Fortbildungs- en Umschulungsmassnahmen" die door de betrokkenen meestal als pesterijen gevoeld worden...
Of moet men nog veel dieper aanzetten en zich afvragen of arbeid tot een fetisch geworden is en of dit omkeerbaar is?
Is een maatschapij die op deeltijdsbanen en op vrijwillige inbreng voet eigenlijk mogelijk?