Geloof hoop en liefde

[mysterieus2000]

Ik geloof dat de mens gemaakt is door God als een produkt van zijn liefde.
Dat Hij mij en jou bedacht en gemaakt heeft.
Dat hij van ons houdt en het beste met ons voor heeft.
Dat hij almachtig is en dus ook in de mogelijkheid om in al mijn behoefte te voorzien.
Verder geloof ik ook dat opstand tegen God tot gevolg heeft dat dood, pijn en lijden werkzaam zijn. I
Ik geloof dat elke mens het in zich heeft om in opstand te komen tegen God en dat de aarde daardoor lijdt maar dat God daar een einde aan zal maken.
Ik geloof dat er een tijd zal komen waar geen pijn, verdriet, dood of tranen meer zullen zijn en dat ik voor eeuwig gelukkig zal zijn.
Dat dit alles niet van mij of mijn eigen falen afhangt maar besloten ligt in het plan van God en zijn karakter.

Dit alles geeft mij hoop. Is mijn drijfveer, maakt mij gelukkig, verklaart de zin van het leven.

Ik heb begrepen dat (bijna) iedereen hier niet gelooft in het bestaan van God, maar gelooft dat hij of zij een gevolg is toevallige ontwikkelingen. Sommige geloven wel in een god of God als opperwezen maar zijn overtuigd dat zijn karakter slecht is, dat hij wreed en ongevoelig is. De meesten onder jullie geloven niet in het bestaan van de duivel die verschrikkelijke dingen in de wereld uitwerkt of dat de ellende van de wereld het gevolg is van de zonde van de mensheid.

Nu is mijn vraag hoe gaan jullie hier nu mee om. Concreet denken jullie na over wat er gebeurd als je dood bent. Stel dat het dood zijn en gedaan, waarheid is, wat is dan de zin van het leven. Hoe ga je dan om met het feit dat een dierbaar iemand sterft.
Waarin ligt jullie hoop, wat is jullie drijfveer, wat maakt jullie gelukkig, wat is de zin van het leven, Hoe gaan jullie om met al de miserie of valt al die miserie nog wel mee.

[Samante]

Ik geloof dat ieder levend wezen zichzelf heeft geschapen. Ik geloof dat een levend wezen bestaat uit lichaam, geest en ziel. De ziel als architect van het leven, de geest als uitvoerder en het lichaam als instrument/voertuig.

Ieder wezen bestaat volgens mij overal (er is geen plek waar het wezen niet bestaat) en in alle tijd. Ieder wezen is God zelf, gemanifesteerd in ontelbare vormen.

Zodra het sterven plaatsvindt, betekent dit dat het lichaam wordt afgestoten. Het instrument of voertuig is dan niet langer in gebruik. Vanaf dat moment herinner jij je dat je niet slechts bestond in de vorm van dat ene lichaam, maar dat je tevens in alle andere vormen hebt bestaan en in alle tijd. Je smelt dus eigenlijk samen in het Al, als het Al.

Sterven is niets anders dan van vorm veranderen. Dus na het sterven verlies je een vorm, het lichaam, maar neem je weer een andere vorm aan.
God zelf dus, die zich empirisch ervaart in alle ontelbare vormen.

Als iemand in mijn omgeving overlijdt bedenk ik me dat die persoon dus altijd bij me is en nooit bij me is weggegaan. En dat dit wederzijds is. Dat die persoon dat herinnert en zich alles zal herinneren, zoals van het begin van dit heelal tot en met het einde van dit heelal, het allereerste ontwerp en ontstaan van bijvoorbeeld een schilderij van de nachtwacht, het ontstaan van de stad Parijs bijvoorbeeld, de geboorte van je ouders, voorouders en van al je nakomelingen. Je ervaart dus God zelf te zijn.

Met deze gedachte troost ik me als iemand in mijn omgeving sterft. Meestal ben ik blij dat het lijden ten einde gekomen is, als er van een lijdensweg sprake is. Nog blijer ben ik als men in het geval van een lijdensweg, genade kreeg van de artsen middels euthanasie.

En zelfs, indien mijn geloof op helemaal niets is gebaseerd en er niets anders zou zijn dan een leeg en zwart gat na het sterven, kan ik daar vrede mee hebben. Het alternatief, mijn onschuldig geloof als waarheid, vind ik even wat mooier. Dan begint namelijk een grote ontdekkingsreis na het sterven totdat ook dat weer gaat vervelen.

[bad_religion]

Concreet denken jullie na over wat er gebeurd als je dood bent. Stel dat het dood zijn en gedaan, waarheid is, wat is dan de zin van het leven.

De zin van het leven;
Om kort te gaan, de zin van het leven is niets, dat is de uitgangspositie. Zou er in het leven een zingever zijn dan houd dat expliciet in dat er een doel moete zijn, maar dan ook voor alles en iedereen daar alles aan elkaar verbonden is. Het houd ook in dat je bestaan expliciet gepredestineeerd moet zijn, immers, de zin van het leven wordt door "iets" bepaalt.


Teruggaande naar de zin van het leven, het leven moet je zelf zingeven, en daarvoor staat overleven als de belangrijkste vereiste, immers, zonder overlen ook geen zingeving meer. Wat dat betreft ben ik gewooon een organisme, dat inderdaad doodgaat.

Rest de vraag, wil ik mij goed voelen, dan zal het rationele mij vertellen dat ik niet zo veel sturing in mijn leven heb als ik zou willen, maar dat ik erg afhankelijk ben van de wereld om me heen. Het rationele verteld mij dan dat ik veelal moet anticiperen, en zorg moet dragen voor mijn eigen omgeving ten einde mijn geluk te handhaven. Er is nog veel over te zeggen, maar ik noem dit mijn persoonlijk recept voor zelfverwezenlijking.

Dan wil ik over de morbide grenzen van het christendom heen stappen, feitelijk moeten mensen dankbaar zijn wanneer ze een rotleven hebben, kunnen de grootste schoften een "eeuwig leven" verkrijgen door vergiffenis te vragen. Heeft mijn leven een groter doel, en ben ik slechts een speeltje in de handen van de zingever, die mij een rotleven kan geven, maar uiteindelijk dient dat een doel. Dit leven moet ik opofferen voor een leven na de dood, waarvan niemand weet of het waar is.


Ik heb een vraag aan jouw, wat is de zin van het leven als god alles beschikt door zin te geven aan je leven, en ook van al het andere, je bent er losmakelijk aan verbonden. Wat is de zin als dit zelfs in het eeuwig leven door gaat, een eeuwig gepredestineerde robot?

[Devious]

Hallo M2000.

Nu is mijn vraag hoe gaan jullie hier nu mee om. Concreet denken jullie na over wat er gebeurd als je dood bent.

Natuurlijk denk ik daar wel eens over na, en mijn antwoord is: Ik weet het niet!
Ik heb nog nooit een doorslaggevend bewijs gezien voor het bestaan van een hiernamaals. Ik zeg niet a-priori, dat het niet bestaat, maar ik maak me er niet druk om.
De wereld die ik waarneem met mijn zintuigen en mijn verstand, is de wereld die voor mij belangrijk is, en als er iets na de dood komt, dat zie ik dan wel.
Mocht je denken dat ongelovigen een miserabele dood sterven, vol angst voor de toorn van God of het hellevuur, lees dan eens hoe vredig veel grote ongelovige denkers stierven http://www.freethinker.nl/ouweneel-0.htm , ondanks dat ze vaak op hun sterfbed werden lastiggevallen door dominee's en priesters.

Stel dat het dood zijn en gedaan, waarheid is, wat is dan de zin van het leven.

Waarom zou er 'een zin van het leven' moeten zijn? Waarom zou er een voorafbepaald doel in het leven moeten zijn? Ik creëer mijn eigen doelen in het leven, mijn eigen 'zin'.
Het universum is zoals het is, en het houdt geen rekening met mijn 'wensdenken'.
'Geluk, lust en vriendschap', dat zijn mijn levensdoelen. Mocht het middelste woordje je enigzins verontrusten, lees dan even wat citaten van Epicurus, die meer wijsheid bevatten dan alle religieuze geschriften ter wereld.

Hoe ga je dan om met het feit dat een dierbaar iemand sterft.

Nogmaals, het universum is zoals het is, en houdt geen rekening met mijn 'wensdenken'. Wanneer een dierbare sterft dan moet ik dat gewoon accepteren, en ik heb overigens nooit een verschil gezien bij het rouwproces van christenen en niet-christenen. Bij beide vloeiden de tranen rijkelijk, tijdens begravenis of crematie. En die hemel, ik denk dat er nergens zoveel tranen vloeien als in de hemel, waar mensen voor eeuwig gescheiden leven van vrienden, ouders, kinderen etc,, die voor eeuwig in de hel branden. Lees dit eens, als je werkelijk naar de hemel verlangd http://www.freethinker.nl/ouweneel-3.htm .

Hoe gaan jullie om met al de miserie of valt al die miserie nog wel mee.

Gewoon doorgaan en het beste er van maken. Sommige ellende hebben we geen invloed op, maar andere dingen kunnen we best wat aan doen, zoals de milieuvervuiling, honger in de wereld, en, tot op zekere hoogte, ons eigen gedrag. Al duizenden jaren geloven mensen het vereren en aanbidden van goden en geesten de ellende in de wereld kan stoppen. Maar de ellende (waar we invloed op hebben) kan alleen gestopt worden als we ons realiseren dat we het zelf moeten doen.

Ps, lees de links die ik heb gegeven. Ik ben benieuwd wat je er over te zeggen hebt.

Vriendelijke groet...

[cymric]

INu is mijn vraag hoe gaan jullie hier nu mee om. Concreet denken jullie na over wat er gebeurd als je dood bent. Stel dat het dood zijn en gedaan, waarheid is, wat is dan de zin van het leven. Hoe ga je dan om met het feit dat een dierbaar iemand sterft.

Wat er gebeurt als ik dood ben? Mijn 'ik' dooft uit, mijn lichaam begint langzaam te ontbinden en na een paar jaar resteert niet veel meer dan een hoopje botten; in een crematorium gaat het allemaal wat vlugger en resteert een urntje as. De atomen van mijn lichaam keren terug in de diverse kringloopcycli op deze planeet waar ze vandaan kwamen. Ik besta alleen nog in herinnering en zelfs die verdwijnt na een eeuw of wat. Dan resteert er alleen nog een papieren/digitaal archief. Maar een aktieve herinnering aan mijn person---wie ik was, hoe ik was, hoe ik reageerde, enzovoort---is er dan niet meer.

Als leven en sterven alleen de waarheid is, dan is de zin van het leven dus de zin die je er zelf aan geeft. Niemand vertelt je wat je moet doen, niemand vertelt je wat je niet moet doen, je moet zelf besluiten nemen en daarvoor ook de verantwoording accepteren. Die verantwoording hebben wij met elkaar afgesproken: er is dus geen van hogerhand opgelegde moraal in de vorm van een aantal geboden die worden geïnterpreteerd door zogenaamde schriftgeleerden. Dat kan fout gaan, dat kan goed gaan: c'est la vie! Het is een hard gelag als er grote ongelukken plaatsvinden, maar aan de andere kant zijn er talloze mensen die 's avonds rustig van een wijntje of cognacje kunnen genieten in de zekerheid dat ze veilig en warm in hun eigen huis zitten. Niemand heeft ons verteld dat het allemaal rozegeur en maneschijn zou zijn---en als ze het wel doen, zijn het oplichters. Daar vallen met nadruk diezelfde schriftgeleerden onder: die verkopen nota bene een rozegeurwereld voor na je dood, als al je bekende zintuigen totaal afwezig zijn, als je 'ik' er ook niet meer is.

Als een dierbare overlijdt? Tja, dan gebeurt er niet zoveel. Ik zou het heel erg jammer vinden dat hij of zij er niet meer is om mee te praten of dingen mee te doen, maar aan de andere kant weet ik ook dat dat moment onafwendbaar is. Omdat ik zelf niet zoveel problemen met de dood heb, heb ik dat ook niet met de dood van anderen. Ik heb mijn herinneringen nog---eventueel ondersteud door foto's, films en verhalen van anderen---en daar heb ik het maar mee te doen. De rest---als die er al is---is toch pure speculatie, dus waarom daar tijd en energie aan verspillen?

Waarin ligt jullie hoop, wat is jullie drijfveer, wat maakt jullie gelukkig, wat is de zin van het leven, Hoe gaan jullie om met al de miserie of valt al die miserie nog wel mee.

Ik houd me er eerlijk gezegd niet zo mee bezig. Ik heb dus ook niet echt een 'zin' die ik aan mijn leven geef; op het moment is mijn motto meer 'ik zie wel'. Het interesseert me ook niet zoveel, tot natuurlijk een godsdienstwaanzinnige zijn neus in mijn zaken steekt en claimt dat ik zondig en afvallig ben en volgens de regels van zijn prehistorische bouquetromannetje moet leven. Mijn hoop is dat de mensheid zich over een eeuw of wat kan bevrijden van dat afschuwelijke juk dat georganiseerde religie heet en dat iedereen voor zichzelf durft te denken---en dan niet in termen van ietsisme of andere vage prietpraat. Dan doet de mens pas echt een significante stap vooruit in zijn mentale ontwikkeling. Ik ben er niet meer bij om dat mee te maken, dat vind ik jammer.

Verder zijn er nog stapels leuke en interessante dingen om te doen en over te speculeren die me nog heel veel jaren zoet zullen houden.

[wahlers]

Getverdegetverdegetver!!!!

Eeuwig leven, getver!!!

Ik moet er niet aan denken!

Ik moet er niet aan denken dat ik schaak speel tegen Kasparov en voor de
102.454.745.335.454.087.008.973.357.609.735.000.080.587.090.975.070
keer gewonnen heb!

Een eeuwigheid duurt heeeeeeeeeeeeeeeel laaaannnngggg!!!!

En gaat op den duur echt vervelen als je alles wat er maar gedaan kan worden al minstens
102.454.745.335.454.087.008.973.357.609.735.000.080.587.090.975.070
keer gedaan hebt!

Nee, dan schep ik er toch genoegen in om in mijn beperkte tijd op aarde
ten volle te genieten van de dingen die ik wel kan doen!
Ook al kan ik al die andere
102.454.745.335.454.087.008.973.357.609.735.000.080.587.090.975.070
dingen in mijn leven niet doen!


MvG, Wim.

[Rereformed]

Getverdegetverdegetver!!!!

Een eeuwigheid duurt heeeeeeeeeeeeeeeel laaaannnngggg!!!!

Dat vind ik een hele sterke. Ik had een zoontje van vijf voor wie deze gedachte al een kwelling was. De gedachte 'er komt nooit een eind aan' was voor hem ondraaglijk.

Ik moet zeggen dat zelfs als gelovige voor mij de hemel een denkbeeld was waar ik meteen over moest ophouden wanneer ik ermee begon erover te denken. Het was allemaal kinderfantasie waar je niets mee kon doen.

Ik doe als Devious: weet ik niet en kom er ook nooit achter. Het is mij geheel om het even of er wat komt of niet, net zoals het vóór mijn geboorte mij geheel om het even was om geboren of niet-geboren te worden.

Ik concludeer dat het onzin is om er mee bezig te zijn.
Sterker nog: de christelijke leer, waarvan de kern het loon- of strafdenken is, vind ik aardelasterlijk, het aardse leven grondig bedervend, en dus uitermate schadelijk voor het leven.

[Rereformed]

Ik geloof dat de mens gemaakt is door God als een produkt van zijn liefde.
Dat Hij mij en jou bedacht en gemaakt heeft.
Dat hij van ons houdt en het beste met ons voor heeft.
Dat hij almachtig is en dus ook in de mogelijkheid om in al mijn behoefte te voorzien.
Verder geloof ik ook dat opstand tegen God tot gevolg heeft dat dood, pijn en lijden werkzaam zijn.
Ik geloof dat elke mens het in zich heeft om in opstand te komen tegen God en dat de aarde daardoor lijdt maar dat God daar een einde aan zal maken.
Ik geloof dat er een tijd zal komen waar geen pijn, verdriet, dood of tranen meer zullen zijn en dat ik voor eeuwig gelukkig zal zijn.
Dat dit alles niet van mij of mijn eigen falen afhangt maar besloten ligt in het plan van God en zijn karakter.

Dit alles geeft mij hoop. Is mijn drijfveer, maakt mij gelukkig, verklaart de zin van het leven.

Waarom zeg je niet :

Mijn geloof is dat ik wil bestaan als een wezen gedreven door liefde.
Ik leef met verstand en gevoel mijn leven en houd van het leven.
Ik ervaar dat het leven ook van mij houdt; wij horen bij elkaar.
Wanneer het leven niet het beste met mij voor heeft, dan verander ik in een vechter. Wanneer ik verlies dan ga ik zwijgend of zelfs met dankbaarheid in mijn hart onder.

Het leven verschaft mij alle mogelijkheden om mijn behoeften te bevredigen. Het verschaft mij ook macht om mijn eigen behoeften te kunnen scheppen, matigen of doven, al naar gelang mijn eigen wil.
Dood, pijn, moeite en zorg hoort als een perfecte eenheid tot het omgekeerde ervan. Het leven is de ervaring van alles en ik zegen alles.
Opstand tegen het leven is dom, hoewel ik weet dat elke mens het in zich heeft om in opstand te komen tegen het leven en dat de aarde daardoor kan lijden.
Het leven schaterlacht echter om alle capriolen van de mens, en ik zal van mezelf altoos iets beters moeten maken. Het is zelfs geen opdracht, mijn wezen is doordrenkt van dit streven. Het is wat het leven zo heerlijk maakt.

Ik geloof dat er nooit een tijd zal komen waar geen pijn, verdriet, dood of tranen meer zullen zijn, eenvoudig omdat het een logische onmogelijkheid is. Geluk bestaat slechts bij de gratie van ongeluk. Ervaren bestaat slechts bij de gratie van beiden. Ik ervaar geluk in precies dezelfde mate als ik mijn eigen ervaringswereld schep.
Ik ben niet bang om te falen, want heb er weet van dat falen een integraal onderdeel van het leven is. Ik lach om mezelf en mijn falen en voel me daarna weer heerlijk thuis in het leven. In de allergrootste nood weet ik dat mijn toekomstig geluk des te intensiever ervaren zal worden door mij. Zonder mijn tranen zou ik geen geluk kunnen ervaren van het verdwijnen ervan. Zonder smachtende dorst niet het geluk van lafenis. Zonder de eindeloze moeite van het scheppen niet het geluk van de zevende dag van rust. Daarom heb ik ook mijn tranen, de dorst, de honger en de pijn lief. En ik houd van de tranen van eenander. Wanneer die op mijn weg komen wil ik ze afdrogen en voel ik me gelukkig.

Dank je wel Leven/God/Whatever voor mijn bestaan.
Ik hoef geen hoop, hoop is de kern van mijn wezen.
Ik hoef geen drijfveer, ik ben één en al drijfveer.
De zin van jouw leven is je eigen hemel te zijn. De zin van het leven is onvoorwaardelijk ja-zeggen tegen het leven.

[cymric]

Waarom zeg je niet : mooi stukje proza geknipt

Ik denk omdat het voor velen stukken eenvoudiger is om een handleiding te lezen dan er zelf een te schrijven.

[Gerard]

Hoe ga je dan om met het feit dat een dierbaar iemand sterft.
Waarin ligt jullie hoop, wat is jullie drijfveer, wat maakt jullie gelukkig, wat is de zin van het leven, Hoe gaan jullie om met al de miserie of valt al die miserie nog wel mee.

Beste M2000,

Ik heb aan de lijve ondervonden hoe wanhopig de gelovigen om mij heen waren toen mijn zoon Nick van bij 17 plotseling overleed. De bekende waarom vraag was een kwelling voor hun, waarom had hun god hen dit aangedaan. Ik was ontdaan om het overlijden van mijn zoon, net als zij maar zij kwelden en belasten zichzelf nog verder met de vraag naar de reden van... Hun geloof werd hun kwelling, is nog steeds hun kwelling.

[Gerard]

Ik had een zoontje van vijf voor wie deze gedachte al een kwelling was. De gedachte 'er komt nooit een eind aan' was voor hem ondraaglijk.

Dat moet een enorm persoonlijk drama zijn geweest voor jou en je gezin. Ik heb zelf aug 2004 mijn zoon Nick plotseling verloren. Maar voor hem was het leven nog een uitdaging. Als ik het goed begrijp heeft jou zoontje zelfmoord gepleegd. Dat moet, naast het verlies van je eigen zoon dat ik zelf helaas maar al te goed ken, ook een enorme extra belasting voor jullie zijn geweest. Vragen als: " Wat hebben wij verkeerd gedaan? Hoe hadden we hem van zijn daad kunnen weerhouden en hem weer levensperspectief kunnen geven" moete jullie een schuldgevoel geven. Hoe lang is dit drama geleden?
Misschien meer iets voor een PB als je dat niet op het forum kwijt wil.

[Rereformed]

Ik denk omdat het voor velen stukken eenvoudiger is om een handleiding te lezen dan er zelf een te schrijven.

Precies, maar het is zoals Gerard hierboven zegt: men raakt van de wal in de sloot, want het geloof is niets moois; het wordt iedere gelovige tot kwelling.

Hoewel je in de regel tegen een betonnen muur praat geloof ik toch dat het zin heeft om de gelovige maar opnieuw en opnieuw, eindeloos lang te laten zien dat het opgeven van je geloof een bevrijding is uit een trieste, enge gevangenis. Opgeven van je geloof is alsof je voor het eerst uit een gevangenis komt, overal vrij mag rondlopen, en heerlijke bos- of zeelucht opsnuift.

[Rereformed]

Ik had een zoontje van vijf voor wie deze gedachte al een kwelling was. De gedachte 'er komt nooit een eind aan' was voor hem ondraaglijk.

Dat moet een enorm persoonlijk drama zijn geweest voor jou en je gezin. Ik heb zelf aug 2004 mijn zoon Nick plotseling verloren. Maar voor hem was het leven nog een uitdaging. Als ik het goed begrijp heeft jou zoontje zelfmoord gepleegd.

Sorry als ik je de verkeerde indruk gaf. Ik had niet 'ondraaglijk' moeten schrijven, maar 'hij kon er dagenlang niet van slapen'. Ongewoon gevoelig jongetje dus, met een aanleg voor piekeren over existentiële vragen. Hij is nu 20 en leeft op Venus, precies zoals ik dat deed op mijn 20ste...

Wat je zegt over je eigen ervaring en je reactie erop is aangrijpend.
Ik heb wel een homofiele oom gehad die zelfmoord deed vanwege een strenge vorm van het christelijk geloof.
http://www.kolumbus.fi/volwassengeloof/19.HTM
Dit drama gebeurde net voordat ik geboren werd, maar ik weet dat sommige familieleden zaten met de vraag die je hierboven stelde.

[Samante]

Ik heb aan de lijve ondervonden hoe wanhopig de gelovigen om mij heen waren toen mijn zoon Nick van bij 17 plotseling overleed. De bekende waarom vraag was een kwelling voor hun, waarom had hun god hen dit aangedaan. Ik was ontdaan om het overlijden van mijn zoon, net als zij maar zij kwelden en belasten zichzelf nog verder met de vraag naar de reden van... Hun geloof werd hun kwelling, is nog steeds hun kwelling.

Beste Gerard,
Ik wil je van harte veel sterkte toewensen met jouw ontstellend grote verlies, ik voel met je mee.

Ik kan me indenken dat de kwelling bij gelovigen nog groter kan worden, doordat ze de waarom vraag stellen. Het geloof in een god die voorkeuren heeft, die grillen heeft en welke oordeelt is psychisch denk ik als een molensteen. Geloven dat die god heeft gewikt en gewogen en mogelijk zelfs de erfzonde een rol heeft gespeeld is simpel weerzinwekkend. Laat die god de kolere krijgen met zijn eeuwigdurende hemel. Die christelijke en islamgod heeft gelukkig op mij nooit vat gekregen en mijn ouders hebben die gelukkig ook nooit opgedrongen.

Je kunt je afvragen in hoeverre de god waar ik wel in geloof schadelijk is voor de mens. In elk geval heeft die geen voorkeuren, geen grillen, geen oordeel en geen enkele behoefte.

[Rereformed]

Je kunt je afvragen in hoeverre de god waar ik wel in geloof schadelijk is voor de mens. In elk geval heeft die geen voorkeuren, geen grillen, geen oordeel en geen enkele behoefte.

Iets wat Feuerbach al aantoonde en velen na hem is dat iedere god eruit ziet als de mens die hem boetseert. Uiteindelijk doet het er zelfs niet toe of we in God geloven of niet, maar kan iedereen zich afvragen in hoeverre je soms een vijand kan zijn voor jezelf.