Mijn verhaal is eigenlijk niet zo bijzonder,

[Exdeo]

Ik ben gewoon gereformeerd opgevoed en het ging er vrij redelijk aan toe, ik werd niet bang gemaakt voor de hel of zo. Maar ik geloofde als kind al echt, het was niet iets wat er gewoon bij hoorde maar voor mij was het iets wezenlijks. Mijn ouders waren niet echt bijzonder streng, wel was het zo dat de TV op zondag niet aan mocht. Ik herinner me nog dat we voor het eerst TV kregen, als klein kind vond je het eerst nog niet vreemd dat hij niet op zondag aanmocht. Pas later werd het iets lastiger omdat je programma’s miste die andere kinderen wel gezien hadden. Er waren toen nog maar 2 TV zenders en herhalingen waren er niet ik miste startrek, als we startrekkie gingen spelen legde mijn vriendje de spelregels uit.

Van de lagere school ging ik naar de LTS daar kwam ik voor het eerst echt in aanraking met andere kinderen die niks geloofden en het geloof belachelijk maakte, je hield het geloof voor je. Maar twijfelde niet, de anderen waren vaak domme figuren die niets beters konden dan de LTS en er zat ook echt tuig tussen. Het was niet moeilijk om jezelf als gelovige diepzinniger en slimmer te vinden dan de rest.

Daarna kwam de MTS waar mensen ‘normaler’ slimmer waren. Van zondagsschool naar catechisatie hier kon je leren waarom je gereformeerd moest zijn ipv iets anders. Er was dus een keuze. Ik vond de discussie vaak slap en de antwoorden van de dominee vaag. Ik begon zelf met het lezen van de bijbel. Ook had ik de catechismus al door gebladderd, het is een eeuwen oude tekst die totaal niet meer past in deze tijd. Toen ik las dat ik me met mijn belijdenis zou: onderwerpen aan de tucht van de kerk… dacht ik, echt niet! Ik had gehoord dat mijn opa die ik nooit gekend had ook nooit belijdenis had gedaan een vaak naar verschillende kerken ging. Dat vond ik wel wat, die vrijheid. Wat was eigenlijk een kerk? een kerkdienst? een dominee? stond de dominee dichter bij God? De quakers leken mij wel wat, pacifistisch, en geen dominee’s, maar kon me geen voorstelling maken van het in tongen spreken.
Ik las het verhaal van ReReformed, hoe hij al lezend dieper in het geloof terecht kwam. Bij mij werkte het andersom, hoe meer ik las, hoe meer ik verloor van de letterlijke geloofsopvatting.
Internet was er nog niet maar bij ons thuis hadden we een encyclopedie, 1 gewone en 2 christelijke encyclopedieën, plus een concordantie waarmee je bijbelteksten kon opzoeken zo deed ik mijn eigen bijbel studie elk onderwerp kon ik 3 keer opzoeken. De duivel, ik had gehoord dat het een gevallen engel was, waar stond dat dan in de bijbel? Nergens staat dit verhaal lettelijk in de bijbel. De hel bleek van het woord gehenna te komen, een vuilnisbelt, het hiernamaals het stond gewoon in de christelijke encyclopedie! Het huwelijk er is eigenlijk maar 1 tekst de man zal zijn ouders verlaten en zijn vrouw aanhangen, was dat het? Waarom was het huwlijk dan zo heilig? De tekst die meestal bij bruiloften word gebruikt is: wat God samen brengt zal geen mens scheiden, maar deze hele tekst gaat over scheiden! Eerst dacht ik dat mijn geloof door mijn onderzoek dieper werd, de bijbel was geen sprookjesboek en geen letterlijke geschiedenis, maar een spirituele inspiratie bron, mijn geloof zou alleen maar volwassener worden, toch?.

Mijn ouders hebben me nooit bang gemaakt met de hel. De onrechtvaardigheid van goede mensen die naar de hel zouden gaan heb ik nooit echt gevoeld de hel was zo iets vaags als de afwezigheid van God. De onrechtvaardigheid van de wereld bezorgde me veel meer twijfels hoe kon God dit allemaal toestaan? Hoe ouder je word hoe reëler je die onrechtvaardigheid van de wereld beseft. Ik redeneerde het weg met de redenatie dat hoe rotter de wereld was hoe groter de liefde van Jezus ( een onhoudbare zinkende redenering)

Op school ontdekte ik dat jongens die geen boeken lazen, en niet geloofden, soms meer van de wereld leken te weten dan ik. Ik besefte dat ik soms naïef en provinciaal was, dat wilde ik niet. Ik ging stappen, leerde bier drinken, en raakte bevriend met een Spanjaard Als er bij de spanjaarden maar iets te vieren was kwam er al champagne en taart op tafel, ik had thuis nog nooit champagne gedronken. Katholiek waren ze alleen in naam. Ik ben in die tijd ook een keer naar een EO jongerendag geweest, dat halleluja gedoe was niks voor mij. Bidden deed je in de binnenste kamer van je huis, in het verborgene, en God die in het verborgene was zou je horen. Stond in de bijbel, wist ik als verlegen, introverte jongen.

Ik denk vanaf mijn 17e ging ik in de zomer naar zomerkampen van het LCGJ een gereformeerde jeugdorganisatie die vakanties organiseerde Daar kwamen allerlei jongeren daar waren de discussies die op catechisatie miste er waren ook ongelovige die goed hun mening konden verdedigen. Ik herinner me dat ik mee luisterde met een groepmeisjes dat over seks sprak, seks voor het huwelijk mocht dat? En zo ja wanneer de christelijke meisjes hadden hier allerlei criteria voor. Maar er was ook een ongelovig meisje, niet zo knap als een hollywoodster maar gewoon mooi, een soort pure schoonheid van iemand die je wel in spa reclames ziet . Zij vertelde dat, wanneer ze een jongen wat langer kende, en hem aardig vond ze gewoon met hem naar bed ging, waarom niet? Het sloeg bij mij in als een bom, waarom niet?.. Ik kon op dat moment geen enkele reden verzinnen, waarom niet? Ik weet nu nog niet wat ik voor redenering daarvoor heb gehad, of waarom ik mij zelf puur wilde houden, mijn ouders hadden me dat nooit voorgehouden, er stond niks over in de bijbel, waarom had ik zelf seks iets zondigs gevonden? Omdat liefde heilig was? Dit meisje zag er absoluut niet zondig uit! Waarom niet?.. Nog nooit was een van mijn dogma’s zo simpel en zo grandioos ten onder gegaan.

Bidden voor het eten leer je op jongens scholen al snel af. En waarom zou je eigenlijk elke avond moeten bidden? God kende toch al je gedachten? Ik besloot alleen maar te bidden wanneer het echt nodig was, God zou dat wel waarderen, het was een meer volwaardige relatie met God, dacht ik. Op mijn 22ste ging ik 2 weken op vakantie naar Engeland van jeugd herberg naar jeugd herberg. Later besefte ik dat ik in die 2 weken niet gebeden had, en er niks echt fout was gegaan.

Wanneer ik precies het geloof ben kwijt geraakt, is niet te zeggen, ik kan geen moment aanwijzen. Je ontkend lang dat je het al kwijt bent, alsof je bang bent voor een straf die niet komt. God wist toch dat je twijfelde? Waarom gaf hij geen teken? Waarom redde hij je geloof niet? Als er een leuk christelijk meisje verliefd op mij zou worden zou mijn geloof bevestigd, gered worden. Er kwam geen straf, geen teken, geen redding.
Op mijn 25ste ging ik op mijzelf wonen. Er kwam een buurt ouderling langs voor een kennis makings gesprek. Het was een aardige man, ik vertelde hem dat ik eigenlijk niet meer geloofde. Niets meer? vroeg hij. Je hoefde niet perse gereformeerd te zijn zei hij, en liet steeds mildere versies van het geloof tot aan een ietsisme de revue passeren. Maar ik had al deze stadia al doorlopen, en er was niets meer over. Terug kijkend had ik het gevoel dat het geloof als los zand tussen mijn vingers was doorgeslipt, ik hoefde alleen nog de laatste zandkorrels van mijn handen te kloppen Na het gesprek met de ouderling, heb ik mijn lidmaatschap van de kerk opgezegd. En heb het later ook aan mijn ouders verteld, vooraf zag ik daar tegenop het is zo’n beetje het moeilijkste wat je, je gelovige ouders kunt vertellen. Maar het viel mee ze hadden het wel zien aankomen, ik ging al lang niet meer naar de kerk. Mijn moeder vroeg bezorgd of ik niet op het verkeerde pad zou komen zonder moraal, ik stelde haar gerust mijn vader accepteerde het maar vind discussies tussen gelovige en ongelovige zinloos. We hebben het daarna eigenlijk nooit meer overgehad.

In een gesprek met een collega kwam het eens op de opvoeding die we gekregen hadden, hij was in erg links gezin opgegroeid toen ik vertelde over mijn gereformeerde jeugd, vertelde hij dat zijn vrouw ook zo was opgevoed, misschien iets strenger. De mening van zijn vrouw was: dat als je eenmaal zo was opgevoed je voor de rest van je leven verziekt bent. Op het moment dat ik dat hoorde was ik het er niet mee eens, ik begreep precies wat ze bedoelde maar vond het wel wat overdreven, en grof gesteld. Maar hoe meer ik er over nadacht, hoe meer ik besefte dat er wel een kern van waarheid in zit. En soms helpt het om de dingen op een grove manier te stellen. Het is natuurlijk voor iedereen anders, het ligt eraan hoe erg je geïndoctrineerd bent als kind, of hoe oprecht je geloof was voor je het verloor. Je kunt het geloof voorstellen als een kankergezwel, dat je zelf operatief moet verwijderen, daarbij raken soms andere dingen beschadigd. Je houd er minstens een litteken aan over. God bestaat niet, maar daar was wel mijn hele wereldbeeld op gebaseerd. Maar aan de andere kant weet je als volwassene ook waarom je bent, wie je bent. Iemand zei eens: je bent pas volwassen wanneer je, je ouders kunt vergeven. Dat is zo. Zodra je weet hoe een probleem in elkaar zit, of waar het vandaan kwam, kun je het zelf oplossen, en hoef je anderen niet meer de schuld te geven.

Vanaf mijn 30ste begon ik echt met reizen, 2 a 3 maanden per jaar, en heb nu veel van de wereld gezien. Een christelijke collega noemde mijn reizen een zoektocht, ik was iets kwijt geraakt, het cliché van het godvormig gat. Het kan zijn, maar zelf zie ik het niet als een zoektocht, maar misschien is het wel zo dat ik mijn wereld beeld opnieuw aan het opbouwen ben, of omdat ik besef dat er maar 1 wereld is, en maar 1 leven. Ik wil de hele wereld gezien hebben, en ik wil de belangrijkste, en interessantste boeken gelezen hebben. Op mijn manier en in mijn tempo tegen. Ik geloof niet in de mensheid (ik geloof nergens in) maar heb er wel vertouwen in de mensen en mijzelf. Overal waar je in deze wereld, met het openbaar vervoer kunt komen, zijn er mensen, en hotels en restaurantjes waar je terecht kunt. Kom je ergens waar er geen hotels en restaurants zijn (dan ben je er waarschijnlijk niet met openbaar vervoer gekomen) dan word bij mensen in huis opgenomen en geven mensen je te eten. Als je dit leest vind je het misschien een mooie gedachte, voor mij is het een ervaring, een zekerheid. Ik ben nu 46, en heb, (in vergelijking met een hoop andere mensen,) de halve wereld gezien. Ik ben allang niet meer dat verlegen provinciale gereformeerde jongetje, en soms verbaasd me dat zelf.

De wereld is zonder geloof niet mooier of beter geworden. En ik niet gelukkiger of ongelukkiger, maar vrijer, vrij van dogma’s vrij van angsten en zelfbeperkingen

[Sararje]

Mooi en interessant verhaal, vraag me alleen af waarom dat van jou niet zo speciaal zou moeten zjin? (Denkt aan het bekende verhaal over 1729, Hardy en Ramanujan)

[Kitty]

Bedankt voor je openhartige verhaal Exdeo.

Verhalen waarin mensen zichzelf terugvinden, zo zie ik tenminste het afschudden van religieus geloof, ontroeren mij altijd veel dieper dan verhalen van mensen die de weg andersom gaan.
Wat ik in deze verhalen van afvalligen zo ontzettend aansprekend vind, is de openheid en de ontzettende eerlijkheid die eruit spreekt. Nooit is de uitkomst; iets verloren hebben, maar altijd: iets gewonnen hebben.
Inderdaad het ervaren van vrijheid is zoveel mooier en echter dan wat ik in bekeringsverhalen tegenkom. De keuze voor het leven en voor jezelf zoveel beter en eerlijker dan de onderwerping aan een denkbeeldige God.

En ja, ik vind je verhaal wel heel bijzonder en speciaal.

Het ontdekken van je eigen menszijn en je plaats in deze wereld is de enige echte openbaring die een mens kan meemaken.

[Rereformed]

Wow! Ik heb genoten van je verhaal, en bewonder je gevoel voor balans en evenwichtigheid.
Herkende ook vele zaken, bijvoorbeeld deze kostelijke opmerking:

Van de lagere school ging ik naar de LTS daar kwam ik voor het eerst echt in aanraking met andere kinderen die niks geloofden en het geloof belachelijk maakte, je hield het geloof voor je. Maar twijfelde niet, de anderen waren vaak domme figuren die niets beters konden dan de LTS en er zat ook echt tuig tussen. Het was niet moeilijk om jezelf als gelovige diepzinniger en slimmer te vinden dan de rest.

[fbs33]

aan Exdeo@ Een mooi verhaal (waar ik qua schrijfstijl een puntje aan kan zuigen haha) waarin een 'fortificatie dmv. indoctrinatie', ...langzaam vermorzeld wordt door de toenemende druk v.d. ratio (volgens de verhalen door 'god' gegeven!)
Een god die een god versloeg dus

[Kitty]

aan Exdeo@ Een mooi verhaal (waar ik qua schrijfstijl een puntje aan kan zuigen haha) waarin een 'fortificatie dmv. indoctrinatie', ...langzaam vermorzeld wordt door de toenemende druk v.d. ratio (volgens de verhalen door 'god' gegeven!)
Een god die een god versloeg dus

Dat vind ik wel een aardige: God gaf de tools om zichzelf te verslaan

[fbs33]

Aan Kitty@ Als ik de bijbel had moeten schrijven, dan was het een leuk boek geworden!
Alleen jammer dat praktisch iedereen na één blz. gelezen te hebben...hoofdpijn zou hebben!
Overigens doe ik mijn uiterste best (daarnaast!) om het atheisme als de meest aanvaardbare weg tot 'mens-zijn' te promoten!
Bij deze dus

[MOODY BLUE]

De wereld is zonder geloof niet mooier of beter geworden. En ik niet gelukkiger of ongelukkiger, maar vrijer, vrij van dogma’s vrij van angsten en zelfbeperkingen

Precies

[Exdeo]

En ja, ik vind je verhaal wel heel bijzonder en speciaal.

Bedankt

Soms vragen gelovigen waarom je van je geloof bent gevallen, ze verwachten dan een traumatische gebeurtenis als reden. Waarschijnlijk vinden ze hun eigen geloof zo sterk dat alleen iets heel ergs je van je geloof kan brengen. Het feit dat God niet bestaat, en dat je daar langzaam achter komt als je opgroeit, vinden ze bijna flauw, en willen dan ook nog wel eens de oprechtheid van je oude geloof in twijfel trekken. In die zin is dit een gewoon verhaal.

[Exdeo]

Een god die een god versloeg dus

Ja leuk hè, het dogmatische van het gereformeerde geloof, (samen met de rationaliteit van mijn opleiding) werd de ondergang van dat geloof.

[Exdeo]

Herkende ook vele zaken, :

Van de lagere school ging ik naar de LTS daar kwam ik voor het eerst echt in aanraking met andere kinderen die niks geloofden en het geloof belachelijk maakte, je hield het geloof voor je. Maar twijfelde niet, de anderen waren vaak domme figuren die niets beters konden dan de LTS en er zat ook echt tuig tussen. Het was niet moeilijk om jezelf als gelovige diepzinniger en slimmer te vinden dan de rest.

Nu verbaast het me wel eens dat: intelligente mensen (met universitaire opleiding) vaak maar bar weinig boeken lezen. En dat intelligente gelovigen vaak maar bar weinig reflectie kennen.

[Sararje]

Komt omdat er een vorm van sociale en daardoor intellectuele luiheid is onder brede lagen vand e bevolking. Met de tv wordt men toch wel geamuseerd dus waarom zou men een boek lezen waarbij men meer moet nadenken. In een samenleving die op het pnut staat om taboes te doorbreken (lees: Nederland in de jaren 60) is die sociale structuur er wel.

[Yoyo]

Mooi verhaal, gelukkig ben ik niet heel erg christelijk opgevoed, anders weet ik niet of ik wel van m'n religie afgestapt zou zijn. Lijkt me moeilijk! Mijn ouders zeiden gelukkig altijd dat ik mijn hart moest volgen en mijn eigen dromen achterna moest gaan.