Het is bijzonder gevaarlijk een hobby te maken van kunst te verzamelen in je huis. Er komt nooit een eind aan, schilderijen van formaat en kwaliteit zijn kostbaar en de muren van je woning lopen het gevaar overvol te raken, waardoor het geen tempel van schoonheid en inspiratie meer is, maar een overvolle rommelige opslagplaats wordt.
Ik heb het volgende schilderij waar ik op viel (PLACE TO REST / LEPOPAIKKA, 2014, oilcolour and acrylic on canvas, 130 x 110 cm) dus maar de behandeling gegeven er enkel heel lang op te staren en het te laten hangen waar het te bezichtigen was. De addictie het te willen kopen voelde ondraaglijk, maar ik weerstond de verleiding moedig. Heb tenslotte ooit ook het roken opgegeven. En zelfs mijn vaderland! Een mens kan overal aan verslaafd raken. Grappig eigenlijk. Iemand schreef net op het forum dat het lezen van ene Jack Vance, waar ik nog nooit van gehoord heb, "eigenlijk wel een beetje een obsessie is".
- Katja Härkki: Lepopaikka, Rustplaats
Het schilderij maakte deel uit van een serie genaamd
Ontmoetingen. Ik vind het altijd interessant te overdenken waarom het éne schilderij meer aanspreekt dan de andere. Sommige schilders spreken me zo aan dat er een ware lust ontbrandt een schilderij altijd dichtbij me te willen hebben.
Het gaat hier overigens om een Finse schilderes waar ik nooit van gehoord had. Ze stevent al op de vijftig af. In haar jonge jaren heeft ze alle kunstacademies doorlopen en diploma's behaald, maar enkel haar kunst van de laatste vijf jaar rekent ze mee, alsof ze daarvoor niets gecreëerd heeft, of alsof ze alles wat ze daarvoor gecreëerd had heeft weggegooid, of eenvoudig niet meetelt. That's the right spirit! Zo moet je het doen in het leven.
Ik vind het altijd grappig dat een kunstenaar op zijn homepage verslag moet doen, of verantwoording moet geven van zijn/haar drijfveren en
filosofie. Iemands kunst IS dat nu net exact, en beeldende kunst heeft juist tot doel woorden te overstijgen en heeft dus geen woorden nodig. En iemand die het niet zonder woorden van uitleg begrijpt zal ook niets aan de woordelijke uitleg hebben.
Maar goed, je moet een homepage nu eenmaal ook vullen met woorden. Zoals ik het toch ook leuk vind mijn gedachten erover te laten gaan. Verslaafd zijn aan woorden is nu eenmaal menselijk. Hoelang ik ook in Finland woon, ik zal het waarschijnlijk nooit afleren. Hoewel mijn vrouw er altijd verbaasd over staat dat ik in een ander mens verander, - ze bedoelt dat ik vreselijk spraakzaam word -, wanneer ik in Nederland ben. Alsof ik dan een ander mens ben. Ik ben er altijd trots op dat ik me dus zo heb weten aan te passen aan de Finse cultuur dat ik hier in Finland me als een Fin gedraag. Behalve dat ik me nog nooit heb bedronken. Dat schijn ik niet te kunnen leren.
Een landschap zul je overigens nooit op de muur van mijn huis aantreffen. Saaie kunst is geen kunst.
Symbolisme vind ik altijd inspirerend, ook, of wellicht juist vooral, wanneer ik helemaal niet snap wat er symbool voor wat staat, maar het me mateloos intrigeert, zoals het volgende schilderij:
- Katja Härkki: Meri sielussani, De zee in mijn ziel
