Baruch schreef;
Is deze sharia dan zo onlosmakelijk deel van de geloofsbelijdenis van een islamiet? In landen als Pakistan en Indonesie zijn de wetten en het rechtsysteem grotendeels seculier met maar een paar islam-gebaseerde aanpassingen in familierecht. Turkije heeft een constitutie die sterk seculier is. In veel andere landen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten wordt er blijkbaar een soort duaal systeem op nagehouden met seculiere rechtsinstanties en religieuze rechtsinstanties, waarbij de laatste zich voornamelijk bezighouden met familierecht en religieuze zaken.
Kortom, waarom zouden Islamieten incompatibel zijn met westerse samenlevingen en waarom zouden Islamieten niet in een niet-dictatoriale samenleving kunnen leven. Maakt de aard van onze samenleving en de scheiding van kerk en staat die we hier hebben wel dat Islamieten nooit succesvol op zouden kunnen gaan in onze samenleving? Is het niet de apathie en desinteresse van de mensen in onze samenleving voor elkaar (naast-elkaar-leving), die het maakt dat nieuwkomers (waaronder Islamieten) het idee krijgen dat niemand naar hen omkijkt en ze zich in feitte teleurgesteld voelen buitengesloten? Is het lage gehalte aan sociale die we in de laatste paar decennia hebben gekweekt niet een obstakel voor succesvolle integratie in het algemeen?
Ach Baruch, Voor de oorlog was er een bloeiende Joodse gemeenschap in Amsterdam. Die was in feite ook buitengesloten.
Aan de ene kant omdat zij voor een deel graag bij elkaar wilden wonen werken en leven. Aan de andere kant omdat zij toch ook vaak het gevoel hadden geen deel uit te maken van de rest van de samenleving.
En de mensen die zich volledig assimileerden kwamen toch ook vaak bedrogen uit. Maar de scheiding tussen christendom en Jodendom bleef strikt gehandhaafd. De gemeenschappen leefden naast elkaar, niet met elkaar.
Zij hoefden echter niet te botsen, omdat Joden geen zending bedreven, en de christenen inmiddels de hoop hadden laten varen dat Joden zich massaal zouden bekeren.
Jij noemt tal van landen waar men slechts enkele "aanpassingen" heeft ten aanzien van het familirecht. En als voorbeeld Turkijke neemt dat wel een scheiding tussen kerk en staat kent.
Wel, geschiedenis in Iran heeft de mensen toch een beetje kopschuw gemaakt. Vanaf de verdrijving van de Shah, is dat land met een reuzensprong teruggevallen naar een zeer oud rigide en orthodox geleidde religieuze dictatuur. En dat proces had in feite maar een paar maanden nodig om gestalte te krijgen.
Wie zal garanderen dat er zoiets zich in Turkije niet zal voordoen?
Het is een soort natuurwet, dat de macht van het getal, de wetgeving bepaald. En als je de ontwikkelingen in Egypte bekijkt dan blijkt het regime daar ook gedwongen wordt steeds meer concessies te doen aan de snel groeiende Islamitische broederschap. En zo sluipt het voort stap voor stap, haast onmerkbaar.
Een christelijke samenleving tesamen met moslims zal altijd moeilijkheden geven, en dat zie je natuurlijk ook in Indonesië
Op de stranden van Indonesië patroulleren nu ook leden van een soort zedenpolitie die de vrouwen oproepen zich zedig te kleden, en jonge mannen van het strand verjagen. Tot groot ongenoegen van de niet moslims. Dat gaat spanningen geven, denk ik dan...
De bloedige oorlog die werd uitgevochten op Ambon, ben ik nog niet vergeten. En in het voormalig Yoechoslavië bleek het ook niet zo goed te gaan tussen Moslim en Christen.
Mijn Conclusie is; Twee expansieve religie's in één land is gewoon een slecht idee
artikel 1. Een fundamentalist heeft altijd gelijk.
Artikel 2. Indien de fundamentalist ongelijk heeft, treedt automatisch artikel 1 in werking.
