De Kieren Tussen de Genen

[heeck]

Hieronder een link naar een video door Mina Bissellvan een kwartier over het belang van en dus de invloed van omgeving op het ordentelijk delen van cellen.
Mina Bissell legt uit

Vooral is de voordracht ook zo mooi omdat je ineens denkt te snappen waar ze het over heeft en je wordt gelijk zelf een kleine "cat-out-of-the-box" die overal evenwichten tussen vorm en functie ziet.

Bijvoorbeeld waarom tests in petrischaaltjes niets hoeven te bewijzen over functioneren binnen een levend lichaam.
Gelijk eens naslaan of Bissell en Damasio van elkaars inzichten profiteren.

Roeland

[heeck]

Of de tijd is er rijp voor of hebben ze inderdaad van elkaars ideeën geprofiteerd?
Hier is Damasio met een verhaal dat past bij zijn boek "When self comes to mind".
http://www.ted.com/talks/antonio_damasi ... sness.html" onclick="window.open(this.href);return false;
{ let op: Met transcript in het NL }
Let aan het eind ook op zijn uitstapje naar de omgevingsbeïnvloeding met het label "social cultural regulation".

Dat nodigt uit om Merlin Donald -A mind so rare- weer eens na te lezen omdat Damasio de mechanieken uitlegt die niet alleen bij mensen voorkomen, terwijl Merlin Donald deze exclusief voorbehoudt aan mensen.

Roeland

[Peter van Velzen]

Hm, dus de omgeving bepaalt of de cel moedermelk produceert. dan wel kwaadaardig woekert....

Inderdaad de omgeving bepaalt of wij mens zijn of beest
of wij intellectueel zijn of voetbalvandaal
of wij een geweten hebben of dorsten naar het bloed van de ongelovige,'

Dezelfde hersenen functioneren anders in het gezin dan in de meute
lezend in een boek, of koren sprekend in het stadion
Zittend op kantoor of lopend in een menigte,

De interactie is verschillend, het idee komt uit dezelfde doos.
In sommige situaties zijn we niet meer onszelf,
ook al denken wij dat wel.

[heeck]

Peter,
Ik beluisterde dat anders; niet de omgeving bepaalt, maar de cel(en) en de naaste omgeving samen.
Vandaar haar nadruk op vorm+functie als een soort eenheid met resultaten.
Haar inleiding was haar springplank om te tonen hoe dat DNA met telkens opvolgende, ook door dat DNA telkens weer bepaalde omgevingen toch uitgroeit tot een charmante Obama.

Blijft mijn suggestieve gedachte van in hoeverre het gedetailleerde moedermelkcellenonderzoek past op het funktioneren van de hersenen zoals Damasio dat brengt.
Dat is inderdaad een pittig opschalen van het idee.
Maar als je het hebt over het reageren op de directe omgeving dan juist weer niet omdat Damasio het heeft over het interacteren van wat er binnen de hersenen is "verzameld".

Uiteraard koren op mijn molen van de "vleeschelijke robot", wat ik benadruk met het verschil in opvatting tussen Damasio en Donald over de reikwijdte van (ons/het) bewustzijn.

E.e.a. pas volgens mij ook op de epigenese waar het vouwen en later het gevouwen zijn van het DNA als directe omgeving van dat DNA effect heeft op de verdere ontwikkeling:

http://www.sterrenstof.info/?p=1494" onclick="window.open(this.href);return false; door Gerdien de Jong

Verandering tijdens ontwikkeling is het gevolg van verandering van bestaande structuren op een manier die epigenetisch heet. De cellen en weefsels zijn in contact met elkaar, en wisselen boodschappen uit. Bloedvaten en bot ontstaan waar nodig is, en bloedvaten en zenuwen concurreren met elkaar om klandizie.

Roeland

[heeck]

De wederzijdse beinvloeding zoals hiervoor verduidelijkt met het geheel van "vorm en functie" wordt bij ander (hersen)onderzoek van een ander mooi sprekend voorbeeld voorzien: de rivier en de bedding.

Zie Ben ik Mijn Connectoom?

Ook hier de vaste basis van de genen als bedding en alle ervaren als de stroom die de bedding uitschuurt. Letterlijk genomen dus keihard wijzigt.

Roeland

[heeck]

Levenslang Vastklittend Geloof

Naast de genen hun onuitwisbare invloed is er vanzelf de stroom van ervaringen die ons gedrag tot ver na dat ervaren beïnvloedt. Je mag dan hopen dat door ervaringen die dichter bij de verifieerbare werkelijkheid liggen de oudere onjuiste associaties zouden worden gewist en je gedrag niet meer zouden beïnvloeden.

Die vlieger gaat jammer genoeg lang niet altijd op. Ex-gelovigen op dit forum hebben daarvan al getuigd. Wat tijdens de jongste jaren is ingeprent blijft meespelen.

In een studie uit 2003 toonde Kevin Dunbar, een psycholoog aan de universiteit van Maryland, aan studenten enkele korte video's over twee ballen van verschillende grootte die vielen. De eerste video toonde de twee ballen die met dezelfde snelheid vielen. In de tweede video viel de grotere bal sneller. Het ging om een reconstructie van het beruchte (en mogelijk apocriefe) experiment van Galileo, waarbij hij kanonballen van verschillende grootte van de toren van Pisa gooide. De metalen ballen van Galileo landden allemaal op exact hetzelfde tijdstip—een weerlegging van de theorie van Aristoteles, die beweerde dat zwaardere voorwerpen sneller vielen.

Toen de studenten naar de film keken, vroeg Dunbar hen om te kiezen welke van beide video's de meest nauwkeurige voorstelling was van de zwaartekracht. Het is niet zo verbazingwekkend dat de studenten zonder natuurkundige achtergrond het niet eens waren met Galileo. Zij vonden het niet realistisch dat de twee ballen aan dezelfde snelheid vielen. (Intuïtief zijn we allemaal als Aristoteles.) Toen Dunbar de studenten met een MRI-machine bestudeerde, ontdekte hij dat bij de studenten zonder natuurkundige achtergrond de correcte video een bepaald patroon van hersenactiviteit activeerde: er ging een straal bloed naar de voorste omgordende hersenschors, een stuk weefsels in het midden van de hersenen. Deze activiteit wordt doorgaans geassocieerd met de waarneming van fouten en tegenstellingen—neurowetenchappers noemen het vaak een deel van het “Oh shit!”-circuit—dus is het logisch dat ze voorvalt wanneer we naar een video kijken van iets dat fout lijkt, ook al klopt het.

De gegevens zijn niet schockerend; we weten al dat vele studenten geen basiskennis van wetenschap hebben. Maar Dunbar voerde het experiment ook uit bij studenten fysica. Zoals verwacht, konden ze dankzij hun studie de fout ontdekken; ze wisten dat de versie van Galileo de juiste was.

Maar er bleek iets interessants te gebeuren in hun hersenen waardoor ze deze overtuiging hadden. Toen ze de wetenschappelijk correcte video bekeken, verhoogde de bloedstroom naar een deel van de hersenen dat de dorsolaterale voorste cortex of D.L.P.F.C. heet. De D.L.P.F.C. bevindt zich net achter het voorhoofd en is een van de laatste delen van de hersenen die zich bij jongvolwassenen ontwikkelen. Het speelt een cruciale rol bij het onderdrukken van zogenaamde ongewilde voorstellingen en verwijdert die gedachten die niet nuttig of behulpzaam zijn.

Ref: BRON