Een aantal honderden hier in dit centrum is het niet gelukt toch stiekem de grenzen over te steken, heeft het opgegeven en wil naar huis met de hulp van deze instantie.Drie Marokkaanse jongens zitten in Athene op een bankje naast de ingang van de IOM, de Internationale Organisatie voor Migratie. Ze bekijken papieren die een van hen in zijn hand heeft. "Ik vlieg op 17 februari terug naar Marokko", zegt Moussadi. "Terug naar mijn vrouw, zoontje en familie."
"Half december konden we dit noodprogramma starten, volledig gefinancierd door de Europese Commissie", vertelt Daniel Esdras, directeur van de IOM in Athene. "En zo'n 70 procent van de aanvragen komt van Marokkaanse migranten. Verder van mensen uit andere Noord-Afrikaanse landen en Iraniërs."
Zij behoren tot de groep die min of meer 'opgesloten' zit in Griekenland; sinds november vorig jaar wordt het alleen Syrische, Iraakse en Afghaanse vluchtelingen toegestaan de Grieks-Macedonische grens over te steken. De andere worden door de Macedonische autoriteiten gezien als economische migranten.
Stuk voor stuk zien ze er moe, mager en soms wanhopig uit. De hoop om werk te vinden in Europa is weg.
De intentie van dit programma is prima.
Maar een druppel op een gloeiende plaat.
Als mensen uit (relatief) veilige landen denken dat Europa luilekkerland zal zijn voor werkzoekenden, waarom bereiken hun dan niet de berichten dat dit niet zo is?
Hoeveel leed, euro's en energie en goodwil voor echte vluchtelingen voor hun leven is er niet mede door verloren gegaan?
Is er eigenlijk een programma om mensen in hun thuislanden voor te lichten over hun werkelijke mogelijkheden?
En onmogelijkheden?