Ik heb het licht gezien. Ik heb een tijd in het duister geleefd en tegenwoordig zie ik kleuren. Al een aardig tijdje geleden heb ik mij voorgesteld. Na die tijd heb ik om mijn naam eer aan te doen een kleine terugval gehad naar het geloof. Wegens recente ontwikkelingen is dat nu volledig over.
Ontsnappen uit een Reformatorische wurggreep
Ik kan het niet anders noemen dan een Reformatorische wurggreep. Mijn hele leven was gebaseerd op Reformatorische regels. Kerk, school, vrienden, muziek en noem het allemaal maar op. Ik was mezelf niet (wie ik werkelijk ben nu weet ik nog steeds niet), ik was geïndoctrineerd. Mijn omgeving heb ik op een aantal vrienden na niets verteld. Als ik dat doe ben ik een outcast. Er zal een (waarschijnlijk gedwongen) traject komen van gesprekken met een Dominee, ouderlingen en al wat dies meer zij. Mijn ouders en resterende familieleden zullen teleurgesteld en erg verdrietig zijn. Daarom ben ik begonnen met een lang traject om me los te weken van het keurslijf der Reformatie. Openlijk plaats ik nu mijn kanttekeningen bij de bijbel en God. Stukje bij beetje kritischer worden in mijn doen en laten. Op deze manier zullen de mensen in mijn omgeving zien dat ik er meer mee bezig bent en dat op een gegeven moment mijn 'coming out' niet als een volslagen verrassing komt.
Muziek van de 'wereld'
Tussen mijn 15e en 18e heb ik de walgelijke film: ' They Sold Their Souls for Rock ‘n Roll ' gezien. Toentertijd hield ik mij veel bezig met muziek. Ik luisterde als braaf christelijk jongetje naar bands zoals Within Temptation, Epica, etc. Ik stond overigens doodsangsten uit als ik ernaar luisterde, maar ik bleef het doen. Beïnvloed door klasgenoten ging ik telkens weer een stapje verder. Op een gegeven moment zouden er stukjes van bovenstaande film bij een niet nader benoemde stichting gedraaid worden. De film heb ik later zelf nog een keer bekeken want ik wist me er niet veel meer van te herinneren. Wat mij wel haarscherp voor de geest bleef staan is dat volgens de makers van die film verschillende muzikanten hun ziel verkochten aan de duivel om zodoende succes te krijgen.
Het hiernamaals
Wat hield mij al die jaren nog tegen om definitief DE stap te zetten? Het uitzicht op de hel. Niets heeft mij meer angst ingeboezemd dan de hel. Ter illustratie daarvan even de volgende opwekkende teksten:
En indien uw hand u ergert, houwt ze af; het is u beter verminkt tot het leven in te gaan, dan de twee handen hebbende, heen te gaan in de hel, in het onuitblusselijk vuur; Waar hun worm niet sterft, en het vuur niet uitgeblust wordt. En indien uw voet u ergert, houwt hem af; het is u beter kreupel tot het leven in te gaan, dan de twee voeten hebbende, geworpen te worden in de hel, in het onuitblusselijk vuur; Waar hun worm niet sterft, en het vuur niet uitgeblust wordt. En indien uw oog u ergert, werpt het uit; het is u beter maar een oog hebbende in het Koninkrijk Gods in te gaan, dan twee ogen hebbende, in het helse vuur geworpen te worden; Waar hun worm niet sterft, en het vuur niet uitgeblust wordt.
Vanaf mijn derde levensjaar ben ik met dit soort teksten opgegroeid (inclusief het 'Och mocht het nog maar eens komen te gebeuren'). Zelfs nadat ik maanden geleden twijfels had gezet bij het geloof, bij God en bij alles bleef de hel op de achtergrond zeuren. Hoewel het fenomeen hel absurd is te noemen geeft het mij nog angst. Dit zal een proces van jaren zijn voordat ik me daar enigszins bevrijd van zal voelen.Dan zal Hij zeggen ook tot degenen, die ter linker hand zijn: Gaat weg van Mij, gij vervloekten, in het eeuwige vuur, hetwelk den duivel en zijn engelen bereid is.
Waar het fout ging (of/en waar het de goede kant opging)
Waar God in het oude Testament nog wel eens er een handje van had om eens af te dalen naar de aarde, of magisch te verschijnen schijnt hij tegenwoordig met pensioen te zijn (en Hij zag dat het goed was). God hoorde mij niet als ik urenlang voor mijn bed zat op mijn knieën. Zo vaak gevraagd of Hij mijn pijn kon wegnemen, desnoods maar een klein beetje pijn! Vergeving gesmeekt voor mijn zonden, alles opnoemen wat ik me kon herinneren. God luisterde niet, ik was immers maar wat stof? God had wel wat beters te doen dan naar mij te luisteren. Gelukkig stierf Jezus aan het kruis voor mijn zonden en mocht ik zodoende verlossing krijgen. Jezus had voor mij geleden, Hij droeg de pijn voor mij. Ik moet zeggen dat ik dat wel sympathiek vond van Hem, maar gezien het feit het mijn zonden waren, moest ik ook de pijn verdienen. Letterlijk. Ook dat werkte niet om maar 1 seconde aandacht van God te krijgen. Dat sleepte zich een aantal jaren zo door. De angst voor de hel was er dagelijks. Als ik een keer vergat te bidden stond ik doodsangsten uit. Stel dat ik die nacht of dag zou overlijden... Ik weet niet meer precies wanneer of hoe ik begon te twijfelen. In ieder is het sindsdien alleen maar erger geworden. Ik ben verschillende boeken gaan lezen, internet geraadpleegd en met mensen gesproken over God en het geloof.
Occult belast
Sinds begin dit jaar weet ik dat ik in het bezit mag zijn van een demon. Misschien nog wel meer dan eentje zelfs. Die heb ik gekregen door naar wereldse muziek te luisteren en doordat ik mij een tijd heb beziggehouden met Wicca en het Satanisme. De demon in mij wil alleen maar dingen doen van de wereld en niet de dingen doen die van God zijn... Daarvoor was maar één oplossing... Exorcisme.
Eerst maar wat ervan vooraf ging. Begin dit jaar kreeg ik weer veel twijfels. Veel flashbacks terug naar mijn foute verleden, veel problemen thuis en ik was depressief. Hoe ik erop kwam weet ik niet meer, maar ik begon hier te lezen. Al snel werd mij duidelijk dat ik een probleem had. Ergens staat in één van de artikelen het volgende:
Na het lezen daarvan ben ik met iemand erover in contact gekomen. Veel mee gepraat en gebeden. Na verloop van tijd heb ik het contact verbroken omdat ik dat ook niet meer geloofde en weinig zin had in een exorcisme.Je kunt aan ernstige vormen van emotionele problemen lijden als je op een bepaald moment je leven (welbewust) aan de duivel hebt overgegeven. Dit gebeurde doordat jij je bevond op een plek waar de Heere God niet was en waar de duivel zich manifesteerde en werkzaam was. Hier denken we in het bijzonder aan occulte handelingen (in allerlei vormen), raad vragen bij alternatieve genezers, toverdokters of waarzeggers, samenzweringen, satanaanbidding en andere occulte praktijken.
En nu
Durf ik na zoveel jaar te zeggen dat God niet bestaat. Het is de enige logische gevolgtrekking die voor mij mogelijk is. God bestaat niet. Alleen dat al schrijven en uitspreken werkt zeer bevrijdend voor me. Ik heb jarenlang naar rust gezocht in het geloof en vond hem daar niet. Ik ben juist tot rust gekomen zonder het geloof in God. Prijs de Heer!
Amen.Hebt gij niet gehoord van de dolle mens, die op klaarlichte morgen een lantaarn opstak, op de markt ging lopen en onophoudelijk riep: 'ik zoek God! Ik zoek God!' - Omdat er daar juist veel van die lieden bijeenstonden die niet aan God geloofden, verwekte hij een groot gelach. 'Is hij soms verloren gegaan?' vroeg de een. 'Is hij verdwaald als een kind?' vroeg de ander. 'Of heeft hij zich verstopt? Is hij bang voor ons? Is hij scheep gegaan? Naar het buitenland vertrokken?' - Zo riepen en lachten zij door elkaar. De dolle mens sprong midden tussen hen in en doorboorde hen met zijn blikken. 'Waar God heen is?' riep hij uit. 'Dat zal ik jullie zeggen! Wij hebben hem gedood - jullie en ik! Wij allen zijn zijn moordenaars! Maar hoe hebben wij dit gedaan? Hoe hebben wij de zee kunnen leegdrinken? Wie gaf ons de spons om de horizon uit te vegen? Wat hebben wij gedaan, toen wij deze aarde van haar zon loskoppelden? In welke richting beweegt zij zich nu? In welke richting bewegen wij ons? Weg van alle horizonnen? Vallen wij niet aan één stuk door? En wel achterwaarts, zijwaarts, voorwaarts, naar alle kanten? Is er nog wel een boven en beneden? Dolen wij niet als door een oneindig niets? Ademt ons niet de ledige ruimte in het gezicht? Is het niet kouder geworden? Is niet voortdurend nacht en steeds meer nacht in aantocht? Moeten er 's morgens geen lantaarns worden aangestoken? Horen wij nog niets van het gedruis der doodgravers die God begraven hebben? Ruiken wij nog niets van de goddelijke ontbinding? - ook goden raken in ontbinding! God is dood! God blijft dood! En wij hebben hem gedood! Hoe zullen wij ons troosten, wij moordenaars? Het heiligste en machtigste dat de wereld tot dusver bezeten heeft, is onder onze messen verbloed - wie wist dit bloed van ons af? Met welk water kunnen wij ons reinigen? Welke zoenoffers, welke heilige spelen zullen wij moeten bedenken? Is niet de grootte van deze daad te groot voor ons? Moeten wij niet zelf goden worden om haar waardig te schijnen? Nooit was er een grotere daad - en wie er ook na ons geboren wordt, omwille van deze daad behoort hij tot een hogere geschiedenis dan alle geschiedenis tot dusver geweest is!'- Hier zweeg de dolle mens en keek opnieuw zijn toehoorders aan. Ook zij zwegen en keken bevreemd terug. Eindelijk wierp hij zijn lantaarn op de grond, zodat die in stukken sprong en uitdoofde. 'Ik kom te vroeg,' zei hij toen, 'het is mijn tijd nog niet. Dit ongelooflijke gebeuren is nog onderweg. Het maakt een omweg - het is nog niet tot de oren der mensen doorgedrongen. Bliksem en donder hebben tijd nodig, het licht der gesternte heeft tijd nodig, daden hebben tijd nodig, ook nadat ze gedaan zijn, om gezien en gehoord te worden! Deze daad is nog steeds verder van hen af dan de verste gesternten - en toch hebben ze haar zelf verricht! ' - Men vertelt verder, dat de dolle mens diezelfde dag nog verscheidene kerken binnengedrongen is en daar zijn requiem aeternam deo aangeheven heeft. Naar buiten gebracht en ter verantwoording geroepen zou hij telkens alleen maar het volgende geantwoord hebben: 'Wat zijn deze kerken eigenlijk nog, als ze niet de graven en gedenktekenen Gods zijn?
