Twee opmerkingen daarover:De geneeskunde heeft als basis dat de interventie het waarschijnlijk is dat de patient (beter en / of sneller) geneest, of de symptomen verminderen. Deze basis wordt onderbouwt met reductionistisch verkregen bewijs. In uiterste gevallen helpt de geneeskundige de patient bij het sterven. Het is in die zin, volgens mij een toegepaste wetenschap.
1) De toegepaste wetenschappen omvatten de wetenschappelijke richtingen die als doel hebben een probleem op te lossen, of een product, dienst of techniek te ontwikkelen. De medische wereld voldoet hier niet aan maar toch claimt men een rol als toegepaste wetenschap. Onder de gezondheidszorg wordt niet alleen het onderzoek, de studie en de kennis van gezondheid begrepen, maar ook de toepassing van deze kennis om de gezondheid van mensen te verhogen, infectieziekten te voorkomen of te genezen, en het lichamelijk functioneren te verbeteren.
Zoals een betontechnicus weet hoe de verschillende bestanddelen van beton zich tot elkaar verhouden en dat als zodanig gebruikt in het oplossen van problemen, zo weet een arts NIET hoe de verschillende bestanddelen zich tot elkaar verhouden in geval van een ziekte zoals cancer. Van veel ziektes weet men NIET hoe het ontstaat en en waarom op dat moment en in die vorm. De medische wereld is een hoog ontwikkeld symptoom bestrijdingsinstituut. Die wetenschap kan men tot de toegepaste wetenschap rekenen.
2) Je schrijft 'in uiterste' gevallen, daarmee zeg je op het moment dat de symptoom bestrijding geen effecten meer heeft dan bepaald de medische wereld dat het afgelopen is voor die persoon en gaan ze over tot stervensbegeleiding. Dan plaats ik het in een andere context waarin ik beweer dat de daad om over te schakelen op stervensbegeleiding, ik als moord beschouw. Omdat men weigert deze patiënten mogelijke alternatieven aan te reiken die misschien een uitkomst zouden kunnen brengen. Door deze houding zorgt men er voor dat alternatieve geneeskundige benaderingen geen mogelijkheden krijgen om deze mensen alsnog te genezen. Een van de grote aversies tegen Hamer was (voor zover ik uit mijn dossier weet) dat hij juist deze gevallen kreeg aangereikt en daar ondanks dat deze patiënten opgegeven waren toch zeer goede resultaten mee haalde. Dus wat eerst een soort onderzoek-traject was waar men binnen het systeem deze patiënten naar toe schoof, zag men de resultaten als zeer bedreigend. Bedreigend voor het medische systeem en de industrie daarachter.
Hetgeen betekent dat andere vaardigheden noodzakelijk zijn.Ik heb daarbij nooit een imateriele patient gezien, voeg daarbij aan toe dat als er een immateriele component zou zijn, ik niet zou weten hoe we die zouden kunnen beinvloeden.Maar dat is voorspelbaar, probleem is dat ook jij nu de patiënt vervangen heeft door door een paradigma namelijk dat andere categorieën dan "materie" geen enkele realiteitswaarde hebben. Dat is triest.
De Universiteit van Groningen en Changhai denken daar anders over http://www.hwatocentre.nl/index.php?id=1Ik zie geen aanleiding te geloven dat meridianen bestaan.
Wat ik niet snap in jou redenering is dat het lichaam vol zit met ritmes en stromen, maar dat er 'wegen' zijn waar dat over gaat ontken je
Zoals ik vanaf het begin betoog worden emoties in het lichaam opgeslagen middels moleculen. M.a.w. het gaat mij erom dat emoties gematerialiseerd worden dit is de kern van mijn betoog. Dit materialiseren van emoties is inmiddels door de verschillende wetenschappers bevestigd waarbij dit materialiseren zich op verschillende niveaus en op verschillende manieren in het lichaam plaats vindt. Waar we het oneens over zouden kunnen zijn is hoe deze emoties uiteindelijk gematerialiseerd worden. Heb jij daar een idee over?Dit bio-psycho-sociale model leent zich uitstekend voor jouw eerdere hypothese dat emoties invloed hebben op het gezondheidsprofiel en de klacht van de patient. Waar we het oneens over kunnen zijn is de stelling dat emoties buiten het materialistische vallen.
Kun je dit toelichten?Ik heb overigens het idee dat de patient tegenwoordig meer biomedisch geneigd is te denken, dan bio-psycho-sociaal.
Betekent dit niet veel meer dat de medische wereld de patiënt meer biomedisch ziet dan biospychosociaal en dat de onvrede van de patiënt zich uit door andere kanalen te zoeken?Dit zorgt voor veel frustratie en het gevoel niet serieus genomen te worden, waarna men niet zelden in de alternatieve sector naar "fysieke" antwoorden zoekt.
Grappig, want op basis waarvan heeft de reguliere wetenschap een superieur model?De superioriteit van een ander model zou dan eerst aangetoond moeten worden (volgorde: filosofie->wetenschap, inductie en deductie -> wetenschap, reductie -> implementatie)
Bij deze:http://www.nccim.nl/pdf/TIG25-10-van%20 ... gratie.pdfIk denk dat we dat het beste aan wetenschappers met een dergelijk gedachtengoed kunnen vragen.
In de oosterse wijsheidtradities bestaat al eeuwen de opvatting van de heelheid of eenheid van lichaam en geest. Een gezonde geest zal een gezond lichaam bevorderen en omgekeerd. Ook in het Westerse denken was dit vroeger onomstreden. De levende mens bestond uit lichaam en geest, die niet van elkaar te scheiden waren. Ergens in de geschiedenis van de Westerse denktraditie is een breuk opgetreden, waardoor men lichaam en geest als aparte entiteiten ging zien, die los van elkaar benaderd konden worden. Voor de geneeskunde heeft dat vèrstrekkende gevolgen gehad. Het reductionisme heeft veel technische hoogstandjes mogelijk gemaakt, waarvan we nu nog de vruchten plukken. Maar ook is er veel verloren gegaan in de menselijke benadering van de patiënt, in diens vermogen om zelf zijn ziekte te sturen en daar ook zijn eigen verantwoordelijkheid in te nemen.
Recent onderneemt men pogingen om de tweedeling teniet te doen zowel vanuit de geesteswetenschappen alsook vanuit medische disciplines. Als we er werkelijk in slagen om lichaam en geest weer als een geheel te benaderen, zou dat een enorme verbetering geven van de kwaliteit van het Westerse medische systeem, met effect op het lichamelijk, psychisch en spiritueel welbevinden van grote aantallen mensen. Daarvoor is een mentaliteitsomslag nodig, die liefst al wordt voorbereid in het medisch onderwijs. Wanneer ook de eigen verantwoordelijkheid van de zieke nog werkelijk inhoud zou krijgen, zijn er belangrijke stappen genomen voor een menselijker maatschappij. Die zal niet vrij van ziekte, pijn en lijden zijn, maar wel ruimte bieden aan echte, hele mensen.
Vanuit sommige bronnen wordt gesteld dat de breuk die hier genoemd wordt het gevolg is van de invloed van de kerk. In vroegere tijden werd de medische waarheid vanuit de bijbel gepredikt, eenieder die dat ontkende werd aan een paal genageld. (zoals nu nog steeds in de Islam). Een slimme wetenschapper van toen heeft de kerk gewezen op de woorden van Jezus waarin het gaat over de talenten en wat je ermee doet. Aan het eind van de discussie mocht alles, behalve de geest, worden onderzocht. Zoals de tijd vaak laat zien, ontstaan er vreemde verbanden en wordt deze afspraak het best bewaakt door de atheïsten.
Ten eerste hoor je mij, noch de medici die Steiner zijn benadering een warm hart toedragen roepen over enig superieur model. bij het antwoord kan ik als niet medicus mij beter wenden tot mensen die het vanuit de medische hoek beter kunnen omschrijven:Waarin zit hem dan de superioriteit van het model van Steiner, tov een bio-psycho-sociaal model?
"De antroposofie richt zich in navolging van Steiner op het beleven van de rol van de mens in het universum. De antroposofische geneeskunde toont ons de balans in ons lichaam tussen subjectieve en objectieve aspecten. In haar drieledig mensbeeld met denken, willen en voelen wordt het hoofd beschouwd als bovenpool. Het handelen of willen vindt plaats met de ledematen en de spieren, de onderpool. Het voelen gebeurt in de borst, waar de mens zichzelf is en leeft in het hier en nu. Ziekten zijn een signaal, dat de balans hersteld moet worden tussen dat wat de patiënt voelt en wat de dokter vaststelt. De arts moet ingaan op de op de subjectieve beleving en die beoordelen tegen de achtergrond van de lichamelijke gesteldheid, de persoonlijkheid en andere eigenschappen van de patiënt. (Verbrugh. in van Wijk en Aakster, 2006) Kortom, in de hedendaagse antroposofie en de natuurgeneeskunde wordt met alle aspecten van lichaam en geest rekening gehouden, zodat daar wel sprake is van de integratie van geest en lichaam.
Het Biopsychosociaal model wordt door het Europees Instituut (2003) als volgt omschreven: een model om aan te geven dat biologische, psychische en sociale factoren een voorbeschikkende, uitlokkende, onderhoudende of versterkende rol spelen bij psychische, sociale of lichamelijke problematiek en/of herstel daarvan. Je ziet de verschillen.
