verhaal van een ex-christen

[heeck]

Kyra,
Je maakt me weer eens extra bewust van mijn geluk:
Geloofloos geboren en gebleven.
Roeland


Mariakat,
Er zit best een opgewekte kier tussen jouw twee uitersten.
R.

[PietV.]

Mijn man en ik hebben er gelukkig redelijk een weg in kunnen vinden, we laten elkaar in onze waarde, proberen elkaar (en de kinderen) niet te overtuigen van ons gelijk. Eigenlijk praten we er bijna niet over, wat wel prettig is.
Het is wel mooi om te zien hoe mijn familie veranderd is door mijn geloofsverlies. Hierdoor was het voor hen onmogelijk vol te houden dat je naar de hel gaat als je niet gelooft, wat in hun kerk wel zo geleerd wordt. Blijkbaar is het makkelijker om dat te geloven als het over mensen gaat die ver van je afstaan. Het is een ander verhaal als het over je vrouw/zus/dochter gaat. Ze zijn in dat opzicht dus een stukje vrijzinniger geworden, hoewel ik zeker weet dat ze nog steeds bidden en hopen dat ik me weer bekeer.
Het gaat nu dus eigenlijk best wel goed met me, ik ben weer begonnen met een studie en als de rest in de kerk zit ben ik aan het leren, veel betere besteding van mijn tijd!
!

Fijn om te horen. Probeer het vol te houden.

[Maria]

Mariakat,
Er zit best een opgewekte kier tussen jouw twee uitersten.
R.

Ik weet niet helemaal wat je hiermee bedoelt.
Ik ken zeker de depressies met zijn ins en zijn outs.
En ook de zeer gelukkige momenten.
(gelukkig niet in de manisch depressieve zin.)

Ik ben ervan overtuigd dat het voorbeeld, dat je zelf kunt zijn voor de ander, het beste resultaat heeft om mensen tot nadenken te stemmen.
En ook om resultaten te boeken.

Daarom zie ik het verhaal van Kyra zeker als een gouden sleutel tot "verlossing".

[heeck]

Mariakat,
Met wat je nu toevoegt ben ik het erg eens.
Met daarbij ook het open antwoorden als iemand iets vraagt over gelovigheden.

Waar ik even op reageerde was die ene zin van je:
Alleen jammer, dat je niemand ongeloof kunt aanpraten, net zo min als geloof.
waar precies die kieren tussen zitten die we nu net hebben belicht.
Roeland

[petals]

Kyra, wat leuk dat je hier weer post en fijn om te horen dat het allemaal goed gaat, ook tussen jou en je man. Dat maakt me echt blij!

[Storm]

@Kyra,

Fijn dat het je goed gaat. Zo kan het dus ook, geen gemis maar opluchting.

[Free_Me]

Ik ben mijn hele leven als christen door het leven gegaan, opgegroeid in een gereformeerd gezin, ik heb catechisatie gevolgd, op mijn 18e belijdenis gedaan. Altijd trouw twee keer per zondag naar de kerk, ik ging aan het avondmaal, heb mijn kinderen laten dopen.
Ook al was ik overtuigd christen, toch was er altijd in mijn achterhoofd een vervelend stemmetje die me influisterde dat de bijbel niet het woord van God was. Dat stemmetje heb ik altijd met succes weten te onderdrukken (in mijn beleving waren dat influisteringen van Satan, die me wilde misleiden). Op een gegeven moment werd die innerlijke stem steeds luider, ik kreeg steeds meer vragen en twijfels en kon het niet meer negeren. Ongeveer een half jaar geleden heb ik besloten om mijn twijfels niet langer te onderdrukken, maar om uit te zoeken waar het vandaan kwam, in de hoop er voorgoed mee af te rekenen. Ik verlangde er oprecht naar om van mijn twijfels verlost te worden en met hart en ziel Jezus te volgen. Ik kon wel eens jaloers worden op van die bezielde christenen die zo enthousiast waren over wat Jezus voor hun had gedaan, een diep vertrouwen hadden op God en daar vrijmoedig van getuigden. Waarom had ik dat niet? Ik bad toch bijna elke dag om de Heilige Geest, waarom bleef ik dan altijd zo terughoudend en kon ik me niet overgeven?
Het was tijd voor verandering. Ik ging op zoek naar God, op zoek naar de waarheid.

Ik was nog nooit in aanraking gekomen met godsdienstkritiek, ik las altijd braaf de christelijke boeken en vermeed ‘dwaalleraren’ als Kuitert en andere andersdenkenden. Kun je je voorstellen hoe geschokt ik was toen ik op deze site terecht kwam. Eerst een paar keer voorzichtig wat gelezen, snel weer weggeklikt, bang om de duivel vrij spel te geven. Toch won mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst, ik kreeg ook wat moed door de bijbeltekst: ‘onderzoek alles en behoud het goede’. En ik deed alles in gebed, legde mijn twijfels bij God neer en vertrouwde erop dat hij mij de waarheid zou laten zien.
Nog schokkender was het toen ik op de site van rereformed (volwassen geloof) terecht kwam. Ik heb het van voor tot achter gelezen, met mijn mond constant open van verbazing. Het was een keiharde confrontatie. Ik maar elke keer mijn bijbel doorbladeren in de hoop dat hij het mis had. Maar nee, die afschuwelijke dingen stonden echt in de bijbel. Had ik daar dan altijd over heen gelezen? Hoe kon het dat ik daar mijn leven lang in heb proberen te geloven? Hoe kon ik zo verblind zijn geweest? Ik heb God gesmeekt om een teken, als hij wel bestond of hij me dat dan wilde laten weten, het kleinste tekentje was al goed geweest, ik had niet veel nodig. Ik heb gehuild, gebeden, het uitgeschreeuwd, maar er kwam niks. Ik bleef maar bidden: ‘God ik ben hier, ziet U me wel, ik heb U nodig, waar bent U nu ik mijn geloof aan het verliezen ben, hou me toch vast, ik raak het kwijt, waar bent U toch!
Ik had het gevoel dat ik van een steile helling afgleed en me aan elk grassprietje vast probeerde te klampen, maar er was geen houden meer aan. Ik probeerde mijn geloof krampachtig te behouden, maar het glipte als zand tussen mijn vingers door.
Het moeilijkst was het om toe te geven dat ik niet meer geloof dat Jezus de zoon van God is en dat hij aan het kruis ging om voor onze zonden te betalen, zodat wij niet voor eeuwig verloren gingen. Dat zat er zo ingeramd, het leek bijna onmogelijk om daar afstand van te nemen. Dat heb ik uiteindelijk wel gedaan, diep van binnen had ik dat toch al nooit begrepen, hoewel ik het altijd wel geloofd heb.

Dus, ik ben nu geen christen meer, dat voelt heel onwennig. Aan de ene kant is het een enorme opluchting dat ik niet meer hoef te geloven dat iedereen die Jezus niet als zijn verlosser aanvaard verloren gaat (wat dat dan ook moge betekenen), maar aan de andere kant is er een enorme leegte ontstaan waar ik me geen raad mee weet. Ik weet ook niet of ik nu nog wel in een hogere macht/schepper geloof, ik heb een poosje geprobeerd te leven met een zelfbedachte liefdevolle God/schepper, maar dat was natuurlijk nergens op gebaseerd, behalve op mijn hoop.
Ik ben nu zover dat het voor mij niet meer belangrijk is wat ik of wie dan ook gelooft. En als er al een God is, dan is het een onkenbare god, waar ik niks mee kan.
Het is een doodvermoeiend proces, ik hoop echt dat ik er snel doorheen ben, want ik ben het echt spuugzat. Lastige is dat mijn complete sociale netwerk uit christenen bestaat (ik weet het, ik weet het!). Sommigen blijven me maar verzekeren dat het wel goed komt, God laat me niet los, ik ben zijn kind enz. Terwijl ik dan denk: het is al goed zo.
Nou, het is een heel verhaal geworden, tot zover maar voor nu.

Wat een mooie getuigenis...alsof ik mezelf lees...zo herkenbaar.

Ben je van plan je omgeving eerlijk te vertellen dat je niet meer gelooft?

Mijn omgeving bestond ook alleen maar uit moslims (vriendschappen tussen moslims en kuffar worden niet bepaald aangemoedigd in de Islam aangezien je bent wat je vrienden zijn en wie wilt er nou een 'vieze kafir' zijn?) maar dat kwam wel goed, ik liet de extreme moslims voor wat het waren en verbrak daarmee het contact door nergens meer op te reageren en de ''normale'' moslims daar ga ik nog wel mee om omdat die eigenlijk vooral moslim bij naam zijn en niet kritisch genoeg zijn om hun eigen geloof eens écht te onderzoeken. De ''extreme'' moslims die ik nog zie daar heb ik een familieband mee die ik niet wil verbreken, ik vind het wel heel moeilijk om met hen in 1 ruimte te zitten omdat zij mij willen ''redden'' en hopen dat ik meer zal doen aan de Islam (zij weten niet dat ik niet meer geloof maar wel dat ik niet bid etc.) Verder heb ik nu ook niet-Islamitische vrienden wat erg fijn is, een aantal van hen heb ik het wel verteld. 1 ervan is een ex-christen en had doorgemaakt wat ik ook doormaakte, alleen in mindere mate want zijn ouders vonden het eigenlijk alleen maar ''erg jammer''.

[Free_Me]

Dat lege gat had ik ook zo lang, ik dacht dat ik er nooit vanaf zou komen. Dat vreselijke rusteloze gevoel en dat gepieker van ''wat als ik ernaast zit en dit echt de duivel is die mij misleidt heeft en de Islam toch wel écht de waarheid is?'' die vreselijke angsten maar gelukkig ging dit na 2 jaar over en voel ik nu een enorme opluchting en vooral heeel veel medelijden tegenover de angstige gelovigen. Ik vind het prima als mensen een religie hebben en die gewoon positief beleven en die religie een mooie aanvulling is in hun leven maar vaak is dat helaas niet zo en zie je mensen echt worstelen met religie, met geboden en verboden...mensen die van alles willen en kunnen maar het niet doen omdat religie dat verbiedt, mensen die ongelukkig zijn omwille van God denk hierbij aan homoseksuelen of mensen die verliefd zijn op een andersgelovige en daar niets mee kunnen omdat het verboden is, vrouwen die bv ongehuwd zwanger raken en het kind laten aborteren omdat ze weten wat de sociale gevolgen zijn terwijl in een andere situatie ze het kindje hadden gehouden... dan doen dit soort dingen me enorm pijn...mensen martelen zichzelf om niets...om iets dat er helemaal niet is. Dat is gewoon erg sneu..