Welke vragen heb je zoal gesteld?Theoloog schreef:Maar een antwoord op mijn vragen bevat die post niet.
Zijn wij seculier, of is dat een illusie?
Moderator: Moderators
-
siger
-
Theoloog
Als het aspect van de cross-over nooit voldoende is onderzocht omdat alle historici uit Eurocentrisme vooral met de eigen geschiedenis bezig zijn; hoe kun jij dan weten dat het proces van "cross-over" tussen culturen het proces is dat van doorslaggevend belang is in de vooruitgang?siger schreef:Het belangrijkste proces, als je over vooruitgang spreekt, is de "cross-over" tussen culturen (of geschiedenissen). Dat aspect is nooit voldoende belicht omdat men uit nationalisme altijd de "eigen geschiedenis" zoekt en zo een fout perspectief creeert. Deze "cross-overs" zijn onmisbaar voor vooruitgang, zowel in biologische als culturele evolutie. De kracht ervan is dat het kansen vermenigvuldigt. Neem bijvoorbeeld het schrift. Het is maar op enkele plaatsen uitgevonden. Griekenland heeft tweemaal leren schrijven van andere culturen, voor de klassieke tijd aanbrak.Theoloog schreef:Culturen en de vooronderstellingen, motieven, problemen en preverende ideeën in culturen ontwikkelen zich organisch. Ideeën bouwen op elkaar voort. Mensen denken in de ene cultuur anders - soms zelfs radicaal anders - over de werkelijkheid, de maatschappij en zichzelf dan in de andere cultuur. Mensen hebben niet in elke cultuur dezelfde waarden, verwachtingen, begrippen, taboes en ga zo maar door. Al die opvattingen zijn het gevolg van een historisch proces, en dat proces verloopt niet overal hetzelfde (duh!).
Zie je wel dat je uit je hals kletst! Je doet een fundamentele, allesomvattende stelling over de geschiedenis van zo'n beetje alle culturen, en dat niet alleen: ook nog eens over het verband tussen die culturen (dat veronderstelt dus diepgravende kennis over zo'n beetje alle culturen afzonderlijk, plus kennis van hoe die culturen elkaar hebben geraakt en beïnvloedt.)* , om vervolgens te beweren dat dit aspect nooit goed is onderzocht!
*Zou iemand die al deze kennis heeft, zijn betoog moeten stoelen op citaatjes van Wikipedia?, vraag ik me af...
-
Theoloog
1. Waarom hebben de Maya's geen Kant gekend?siger schreef:Welke vragen heb je zoal gesteld?Theoloog schreef:Maar een antwoord op mijn vragen bevat die post niet.
2. Waarom heeft zich in India niet het equivalent van de Franse Revolutie (met een cultus van de Rede!) voorgedaan?
3. Waarom moest in China het communisme vanuit het Westen geimporteerd worden ?
4. Waarom was Japan tot WOII nog feodaal? [moet zijn: tot eind 19e eeuw]
5. Waarom zijn marxisme en kapitalisme niet ontstaan in het Midden-Oosten?
6. Waarom is het nazisme niet uit het machtige zoeloerijk opgekomen?
En ik wil hier geen generalisaties en algemeenheden horen, geen veronderstellingen, maar een doorwrochte analyse van de filosofie en ontwikkeling van deze rijken.
Je mag me elk half jaar een pb'tje sturen met de mededeling dat je een begin van een antwoord op een van deze vragen hebt gevonden.
Laatst gewijzigd door Theoloog op 04 jan 2009 03:26, 1 keer totaal gewijzigd.
-
siger
Als je mijn link over de calculus van Newton en Leibniz had gelezen zou je het antwoord weten.Theoloog schreef:Als het aspect van de cross-over nooit voldoende is onderzocht omdat alle historici uit Eurocentrisme vooral met de eigen geschiedenis bezig zijn; hoe kun jij dan weten dat het proces van "cross-over" tussen culturen het proces is dat van doorslaggevend belang is in de vooruitgang?siger schreef:Het belangrijkste proces, als je over vooruitgang spreekt, is de "cross-over" tussen culturen (of geschiedenissen). Dat aspect is nooit voldoende belicht omdat men uit nationalisme altijd de "eigen geschiedenis" zoekt en zo een fout perspectief creeert. Deze "cross-overs" zijn onmisbaar voor vooruitgang, zowel in biologische als culturele evolutie. De kracht ervan is dat het kansen vermenigvuldigt. Neem bijvoorbeeld het schrift. Het is maar op enkele plaatsen uitgevonden. Griekenland heeft tweemaal leren schrijven van andere culturen, voor de klassieke tijd aanbrak.Theoloog schreef:Culturen en de vooronderstellingen, motieven, problemen en preverende ideeën in culturen ontwikkelen zich organisch. Ideeën bouwen op elkaar voort. Mensen denken in de ene cultuur anders - soms zelfs radicaal anders - over de werkelijkheid, de maatschappij en zichzelf dan in de andere cultuur. Mensen hebben niet in elke cultuur dezelfde waarden, verwachtingen, begrippen, taboes en ga zo maar door. Al die opvattingen zijn het gevolg van een historisch proces, en dat proces verloopt niet overal hetzelfde (duh!).
Zie je wel dat je uit je hals kletst! Je doet een fundamentele, allesomvattende stelling over de geschiedenis van zo'n beetje alle culturen, en dat niet alleen: ook nog eens over het verband tussen die culturen (dat veronderstelt dus diepgravende kennis over zo'n beetje alle culturen afzonderlijk, plus kennis van hoe die culturen elkaar hebben geraakt en beïnvloedt.)* , om vervolgens te beweren dat dit aspect nooit goed is onderzocht!
*Zou iemand die al deze kennis heeft, zijn betoog moeten stoelen op citaatjes van Wikipedia?, vraag ik me af...
Nu is het echt genoeg. Eerst serjeuze verontschuldigen, dan kunnen we verder.
Niet voordat je kan uitleggen waarom één facet van de menselijke ontwikkeling analoog staat voor de gehele maatschappelijke ontwikkeling. Anecdotische bewijslast is niet erg sterke bewijslast, het bewijst eigenlijk niets. Het blijft kretologie op die manier.siger schreef:Als je mijn link over de calculus van Newton en Leibniz had gelezen zou je het antwoord weten.
En het weerlegt zeker niet het feit dat de west europese samenleving sterk beïnvloed is door het christendom. Bijvoorbeeld Descartes, Barrow, Newton en Leibniz waren overtuigd atheïst....NOT....
The Renaissance, which by the sixteenth century was well under way in Italy, soon spread north and west, first to Germany, then to France and the Low Countries, and finally to England. By the late 1600s, scientific, technological, and economic
leadership centered on the English Channel—in those countries that had been galvanized by the commerce arising from the great voyages of discovery. At the start, the revival was mainly literary, but gradually scholars began to pay less attention to what was written in ancient books and to placemore reliance on their own bservations. The age was characterized by an eagerness to experiment, and above all to determine how things happened. Seventeenth-century science may be said to have begun with the appearance ofWilliam Gilbert’s De Magnete in 1600, the first treatise on physical science whose content was based entirely on experimentation; and the culmination would have been Isaac Newton’s Opticks in 1704.
In between the DeMagnete and the Opticks came the contributions of Johannes Kepler,
who was convinced that planetary bodies moved not in Aristotle’s “ideal circles” but in
elliptical orbits, and he thereby formulated the laws of terrestrial motion (1619). Also
there were the demonstrations by William Harvey (1628) of the circulatory route of the
blood from the heart through arteries and veins by way of the lungs; the laying down of
the principles of modern chemistry by Robert Boyle in his Sceptical Chymist (1661); and
the publication of Robert Hooke’sMicrographia (1665), the earliest large-scale work on the microscopic observation of cellular structure. However, no brief summing can do justice to the achievements of a period that saw so many new discoveries and so many advances in scientific methods.
Whereas the Renaissance marked a return to classical concepts, the seventeenth century set mathematics on entirely newfoundations. So extensive and radicalwere the changes that historians have come to regard the half-century from 1637 to 1687 as the fountainhead of modernmathematics—the first date alluding to the publication of Descartes’s La Geometrie and the second to the date of publication of Newton’s Principia Mathematica.
Renaissance mathematics had added little to the geometry of the ancient Greeks, but
1600 ushered in an unexpected revival in the subject. In 1637 the French mathematical
community witnessed one of those strange coincidences, once thought rare but which the history of science has shown to be frequent. Twomen, Pierre de Fermat and Ren´eDescartes, simultaneously wedded algebra to geometry, to produce a remarkable innovation, analytic geometry. About the time when Fermat and Descartes were laying the foundations of a coordinate geometry, two other equally original mathematicians, Pascal and Desargues, were rendering a similar service in the area of synthetic projective geometry. But it was not only on account of the far-reaching developments in geometry that the seventeenth century has become illustrious in the history ofmathematics, for the activities of themathematicians of the period stretched into many fields, new and old. Number mysticism gave way to number theory, in Fermat’s reflections on diophantine analysis. The mathematical theory of probability, a subject to which Cardan contributed in his book Liber de Ludo Aleae, took its first full steps in an exchange of letters between Pascal and Fermat concerning the calculation of probabilities. Leibniz’s attempt to reduce logical discussion to systematic form was the forerunner of modern symbolic logic; but it was so far in advance of its time that not until 200 years later was the idea realized through the work of the English mathematician George Boole. Hardly less important were the studies of Galileo, Descartes, Torricelli, and Newton, which were to turn mechanics into an exact science during the next
two centuries.
During the middle years of the Renaissance, trigonometry had become a systematic
branch of mathematics in its own right in place of serving as handmaiden to astronomy.
The aim of facilitating work with complicated trigonometric tables was responsible for one of the greatest computational improvements in arithmetic, the invention of logarithms, by John Napier (1550–1617). Napier worked at least twenty years on the theory, which he explained in his book Mirifici Logarithmorum Canonis Descriptio (A Description of an
Admirable Table of Logarithms, 1614). Seldom has a new discovery won such universal
acclaim and acceptance.With logarithms, the operations of multiplication and division can
be reduced to addition and subtraction, thereby saving an immense amount of calculation, especially when large numbers are involved. Astronomy was notorious for the timeconsuming computations it imposed; the French mathematician Pierre de Laplace was later to assert that the invention of logarithms “by shortening the labors, doubled the life of the astronomer.”
Above all, formathematics the seventeenth century was the century of the rise of calculus.
Although we normally ascribe the invention of calculus to two brilliant contemporaries,
Isaac Newton (1642–1727) and Gottfried Leibniz (1646–1716), great advances in mathematics are seldom the work of single individuals. Cavalieri, Torricelli, Barrow, Descartes, Fermat, andWallis had all paved the way to the threshold but had hesitated when it came to crossing it. By the second half of the seventeenth century, the raw materials lay at hand out of which the calculus would emerge. All that remained was for a Leibniz or a Newton to fuse these ideas in a tremendous synthesis. Newton’s well-known statement to Hooke, “If I have seen farther than others, it is because I have stood on the shoulders of giants,” shows his appreciation of this cumulative and progressive growth of mathematics.
Bron;
The History of Mathematics: An
Introduction, Sixth Edition
Burton
ISBN: 0−390−63234−1
.....We have here a prime example of two traditions whose aims were completely different. The Euclidean ideology of proof whichwas so influential in the Islamicworld had no apparent influence in India (as al-B¯ir ¯un¯i had complained long before), even if there is a possibility that the Greek tables of ‘trigonometric functions’ had been transmitted and refined. To suppose that some version of ‘calculus’ underlay the derivation of the series must be a matter of conjecture.......
Bron;
A History of Mathematics From Mesopotamia to Modernity
Luke Hodgkin
ISBN 978–0–19–852937–8
P.S. Excuses voor het aan elkaar kleven van woorden. Heb weinig tijd dit te editten, is copy paste vanaf PDF. Een wat betrouwbaardere bron dan een paar linkjes. Plaatst de belangrijke wiskundige ontwikkelingen m.b.t. de calculus in west Europa hetgeen ook meer overeenkomt met de werkelijkheid. Alhoewel wiskunde natuurlijk altijd cumulatief is kan men rustig stellen dat de grootste doorbraken in de moderne wiskunde in west Europa zijn te plaatsen.
De tweede text maakt vermelding van simultane ontwikkeling van de wiskunde m.b.t. de Arabische en de Indiaase wiskunde. Het gaat hier niet om wederzijdse beïnvloeding maar ontwikkelingen in beide gebieden die apart van elkaar plaatsvonden. Hetgeen tot misverstanden leid en tot wilde speculaties die voorbijgaan aan het feit dat sommige ontwikkelingen met dezelfde uitkomst ook zonder wederzijdse beïnvloeding mogelijk is.
leadership centered on the English Channel—in those countries that had been galvanized by the commerce arising from the great voyages of discovery. At the start, the revival was mainly literary, but gradually scholars began to pay less attention to what was written in ancient books and to placemore reliance on their own bservations. The age was characterized by an eagerness to experiment, and above all to determine how things happened. Seventeenth-century science may be said to have begun with the appearance ofWilliam Gilbert’s De Magnete in 1600, the first treatise on physical science whose content was based entirely on experimentation; and the culmination would have been Isaac Newton’s Opticks in 1704.
In between the DeMagnete and the Opticks came the contributions of Johannes Kepler,
who was convinced that planetary bodies moved not in Aristotle’s “ideal circles” but in
elliptical orbits, and he thereby formulated the laws of terrestrial motion (1619). Also
there were the demonstrations by William Harvey (1628) of the circulatory route of the
blood from the heart through arteries and veins by way of the lungs; the laying down of
the principles of modern chemistry by Robert Boyle in his Sceptical Chymist (1661); and
the publication of Robert Hooke’sMicrographia (1665), the earliest large-scale work on the microscopic observation of cellular structure. However, no brief summing can do justice to the achievements of a period that saw so many new discoveries and so many advances in scientific methods.
Whereas the Renaissance marked a return to classical concepts, the seventeenth century set mathematics on entirely newfoundations. So extensive and radicalwere the changes that historians have come to regard the half-century from 1637 to 1687 as the fountainhead of modernmathematics—the first date alluding to the publication of Descartes’s La Geometrie and the second to the date of publication of Newton’s Principia Mathematica.
Renaissance mathematics had added little to the geometry of the ancient Greeks, but
1600 ushered in an unexpected revival in the subject. In 1637 the French mathematical
community witnessed one of those strange coincidences, once thought rare but which the history of science has shown to be frequent. Twomen, Pierre de Fermat and Ren´eDescartes, simultaneously wedded algebra to geometry, to produce a remarkable innovation, analytic geometry. About the time when Fermat and Descartes were laying the foundations of a coordinate geometry, two other equally original mathematicians, Pascal and Desargues, were rendering a similar service in the area of synthetic projective geometry. But it was not only on account of the far-reaching developments in geometry that the seventeenth century has become illustrious in the history ofmathematics, for the activities of themathematicians of the period stretched into many fields, new and old. Number mysticism gave way to number theory, in Fermat’s reflections on diophantine analysis. The mathematical theory of probability, a subject to which Cardan contributed in his book Liber de Ludo Aleae, took its first full steps in an exchange of letters between Pascal and Fermat concerning the calculation of probabilities. Leibniz’s attempt to reduce logical discussion to systematic form was the forerunner of modern symbolic logic; but it was so far in advance of its time that not until 200 years later was the idea realized through the work of the English mathematician George Boole. Hardly less important were the studies of Galileo, Descartes, Torricelli, and Newton, which were to turn mechanics into an exact science during the next
two centuries.
During the middle years of the Renaissance, trigonometry had become a systematic
branch of mathematics in its own right in place of serving as handmaiden to astronomy.
The aim of facilitating work with complicated trigonometric tables was responsible for one of the greatest computational improvements in arithmetic, the invention of logarithms, by John Napier (1550–1617). Napier worked at least twenty years on the theory, which he explained in his book Mirifici Logarithmorum Canonis Descriptio (A Description of an
Admirable Table of Logarithms, 1614). Seldom has a new discovery won such universal
acclaim and acceptance.With logarithms, the operations of multiplication and division can
be reduced to addition and subtraction, thereby saving an immense amount of calculation, especially when large numbers are involved. Astronomy was notorious for the timeconsuming computations it imposed; the French mathematician Pierre de Laplace was later to assert that the invention of logarithms “by shortening the labors, doubled the life of the astronomer.”
Above all, formathematics the seventeenth century was the century of the rise of calculus.
Although we normally ascribe the invention of calculus to two brilliant contemporaries,
Isaac Newton (1642–1727) and Gottfried Leibniz (1646–1716), great advances in mathematics are seldom the work of single individuals. Cavalieri, Torricelli, Barrow, Descartes, Fermat, andWallis had all paved the way to the threshold but had hesitated when it came to crossing it. By the second half of the seventeenth century, the raw materials lay at hand out of which the calculus would emerge. All that remained was for a Leibniz or a Newton to fuse these ideas in a tremendous synthesis. Newton’s well-known statement to Hooke, “If I have seen farther than others, it is because I have stood on the shoulders of giants,” shows his appreciation of this cumulative and progressive growth of mathematics.
Bron;
The History of Mathematics: An
Introduction, Sixth Edition
Burton
ISBN: 0−390−63234−1
.....We have here a prime example of two traditions whose aims were completely different. The Euclidean ideology of proof whichwas so influential in the Islamicworld had no apparent influence in India (as al-B¯ir ¯un¯i had complained long before), even if there is a possibility that the Greek tables of ‘trigonometric functions’ had been transmitted and refined. To suppose that some version of ‘calculus’ underlay the derivation of the series must be a matter of conjecture.......
Bron;
A History of Mathematics From Mesopotamia to Modernity
Luke Hodgkin
ISBN 978–0–19–852937–8
P.S. Excuses voor het aan elkaar kleven van woorden. Heb weinig tijd dit te editten, is copy paste vanaf PDF. Een wat betrouwbaardere bron dan een paar linkjes. Plaatst de belangrijke wiskundige ontwikkelingen m.b.t. de calculus in west Europa hetgeen ook meer overeenkomt met de werkelijkheid. Alhoewel wiskunde natuurlijk altijd cumulatief is kan men rustig stellen dat de grootste doorbraken in de moderne wiskunde in west Europa zijn te plaatsen.
De tweede text maakt vermelding van simultane ontwikkeling van de wiskunde m.b.t. de Arabische en de Indiaase wiskunde. Het gaat hier niet om wederzijdse beïnvloeding maar ontwikkelingen in beide gebieden die apart van elkaar plaatsvonden. Hetgeen tot misverstanden leid en tot wilde speculaties die voorbijgaan aan het feit dat sommige ontwikkelingen met dezelfde uitkomst ook zonder wederzijdse beïnvloeding mogelijk is.
-
Theoloog
Het antwoord waarop? Je kunt alle kanten op met dat drieluik over de calculus (wat handig is voor je, trouwens, want je schiet ook alle kanten op):siger schreef:Als je mijn link over de calculus van Newton en Leibniz had gelezen zou je het antwoord weten.Theoloog schreef:Als het aspect van de cross-over nooit voldoende is onderzocht omdat alle historici uit Eurocentrisme vooral met de eigen geschiedenis bezig zijn; hoe kun jij dan weten dat het proces van "cross-over" tussen culturen het proces is dat van doorslaggevend belang is in de vooruitgang?
1. Zo stelt het artikel keer op keer dat allerlei wiskundige ontwikkelingen zich in verschillende culturen onafhankelijk van elkaar hebben voorgedaan.
2. Maar tevens stelt het artikel dat Leibniz en Newton voortborduurden op een heel scopus aan mathemathische inzichten die al eerder waren voorbereid. Wat de schakel is tussen de Arabische traditie en de moderne Europese wiskunde vertelt het artikel niet. Misschien veronderstelt het Fibonacci, maar al-Samaw'al (de laatste van de wiskundigen die het artikel aanwijst in de Arabische ontwikkeling naar de calculus) leefde en werkte te laat voor 'm.
3. En op die manier kun je natuurlijk ook je derde stelling bewijzen, namelijk dat er gewoon te weinig onderzoek gedaan is naar die verbanden.
Je kunt er dus alle kanten mee op, maar dat is nu juist wat ik er niet zo sterk aan vindt. Het zou hier natuurlijk best om een populair en enigzins oppervlakkig artikel kunnen gaan. Om daar nu een hele theorie over hoe beschavingen werken aan op te hangen. Vind ik persoonlijk wat ver gaan.
Ronduit logisch inconsequent vind ik je stelling dat er te weinig onderzoek wordt gedaan naar de kruisbestuiving tussen culturen. Om dat te weten moet je zelf dat onderzoek hebben gedaan, naar primaire bronnen dus, en die met elkaar kunnen vergelijken (dus de Griekse met de Arabische met de Latijnse teksten, om te zien wie wat van wie heeft overgenomen), en dan ook nog op de hoogte zijn van de vakliteratuur. Laat me een gokje wagen en veronderstellen dat je nog het eerste, noch het tweede hebt gedaan, maar 'er wordt te weinig onderzoek naar gedaan' pure bluf is, om niet bevraagd te worden hoe je dat dan weet. 'Tja, eh.. er wordt te weinig onderzoek gedaan om daar iets over te kunnen zeggen, hè?' Op die manier kun je het lekker bij je veronderstellingen en niet nader gefundeerde generalisaties houden.
Maar wat blijkt nu: er wordt wel degelijk onderzoek naar gedaan, zoals blijkt uit artikelen met titels alsLeonard of Pisa and Arabic arithmetic van Charles Burnett uit 2005, waarin hij uitvoerig ingaat op de vraag hoe Fibonnaci aan de Arabische werken kwam die hij vertaalde, en van welke hij op de hoogte was, en welke niet; of The Role of Sicily in the Transfer of Muslim Science. Je hoeft maar op 'History of Algebra' te Googelen om te ontdekken dat het lang en breed bekend is dat de Arabieren belangrijke vorderingen hebben gemaakt in de algebra, en A History of Mathematics geeft uitgebreide informatie over de evolutie van de wiskunde door de tijd heen: "The important, and often neglected, influence of both Chinese and Islamic mathematics is covered in detail, placing the description of early Western mathematics in a global context." - Gut, het is zo weinig onderzocht, dat het zelfs al in de handboeken staat. Maar als siger dat - blijkbaar - niet weet, zou siger die handboeken dan wel ingezien hebben?
Dat had ik allemaal binnen drie kwartier bij elkaar gezocht, en er is nog veel meer over Arabische wiskunde, dus dat dit aspect zo onderbelicht is, is alweer een weids gebaar met een natte vinger in de lucht van iemand die de pretentie uit dat hij deskundig genoeg is om hier over te oordelen, maar feitelijk niet veel meer dan hete lucht verkoopt.
Ik kan je dan ook slechts aanraden om als je een punt wilt betogen of een argument wilt maken op grond van een artikel, dat artikel hier kort samen te vatten en de relevantie voor je betoog aan te geven. 'In dit artikel onderzoekt deze meneer hoe dit en dat in elkaar steekt. Hij komt tot de conclusie dat zus en zo, omdat 1. 2. 3. 4. 5. Dit bewijst weer mijn stelling dat P, want zo-en-zo-en-zo.' Dat voorkomt dat een artikel in de lucht blijft hangen; het is makkelijker voor andere lezers en zo zien ze dat je weet waar je over spreekt.
Verontschuldigingen krijgt iemand van mij wanneer is aangetoond dat ik de persoon in kwestie tekort heb gedaan. Vooralsnog lijk je in je reactie echter nog het meest op een stout jongetje dat nadat die hij is ontmaskerd als iemand die chocolade uit de voorraadkast heeft gestolen, reageert met boosheid.siger schreef:Nu is het echt genoeg. Eerst serjeuze verontschuldigen, dan kunnen we verder.Theoloog schreef:Zie je wel dat je uit je hals kletst! Je doet een fundamentele, allesomvattende stelling over de geschiedenis van zo'n beetje alle culturen, en dat niet alleen: ook nog eens over het verband tussen die culturen (dat veronderstelt dus diepgravende kennis over zo'n beetje alle culturen afzonderlijk, plus kennis van hoe die culturen elkaar hebben geraakt en beïnvloedt.)* , om vervolgens te beweren dat dit aspect nooit goed is onderzocht!
"Da's niet waar!'
- Maar je hebt chocolade over je hele mond zitten!
[Veegt snel weg]"Jullie zijn niet aardig!"
- En je hebt een wikkel uit je broek steken.
[Duwt dieper in zak]"Nou hoor!"
Je zou natuurlijk ook kunnen toegeven, dat de kritiek van bipolair en van mij terecht is en dat je met hele snelle vegen enorme generalisaties pleegt op grond het heel weinige dat je meent te weten, en dat dit niet zo handig van je is geweest.
-
siger
@moderators
Kunnen jullie dit niet op slot doen of andere maatregelen nemen?
Ik heb echt genoeg van deze eindeloze persoonlijke aanvallen, en alles is toch al een paar keer gezegd.
Aan al de anderen: als iemand mijn standpunt wil kennen omtrent de topic (goed of fout), haal die dan aub uit mijn eigen posts.
Kunnen jullie dit niet op slot doen of andere maatregelen nemen?
Ik heb echt genoeg van deze eindeloze persoonlijke aanvallen, en alles is toch al een paar keer gezegd.
Aan al de anderen: als iemand mijn standpunt wil kennen omtrent de topic (goed of fout), haal die dan aub uit mijn eigen posts.
-
Theoloog
Die eindeloze 'persoonlijke' aanvallen houden vanzelf op wanneer je nu eindelijk eens een keer gaat doen wat je vanaf het begin had moeten doen:siger schreef:@moderators
Kunnen jullie dit niet op slot doen of andere maatregelen nemen?
Ik heb echt genoeg van deze eindeloze persoonlijke aanvallen, en alles is toch al een paar keer gezegd.
Aan al de anderen: als iemand mijn standpunt wil kennen omtrent de topic (goed of fout), haal die dan aub uit mijn eigen posts.
1. Bij het onderwerp blijven, nl. de vraag of de secularisatiethese houdbaar is.
2. De hier in handig formaat aangeboden stof ter overweging tot je nemen.
3. Op grond daarvan van gedachten wisselen, ipv. je eigen generaliserende theorieën die je stoelt op een wikicitaatje hier, een artikeltje daar, verbonden met veronderstellingen.
Het alternatief is dat je er gewoon het zwijgen toe doet. Dat kan natuurlijk ook.
-
collegavanerik
- Superposter
- Berichten: 6347
- Lid geworden op: 31 mar 2005 22:59
- Locatie: Zuid Holland
Heren, svp een volwassen dialoog!
theoloog: niet zo op de man spelen
siger: vragen netjes beantwoorden
bipolair: niet stoken
Hebr 6: 5 wie het weldadig woord van God en de kracht van de komende wereld ervaren heeft 6 en vervolgens afvallig is geworden, kan onmogelijk een tweede maal worden bekeerd.
Als er een almachtige god bestaat, dan is hij een sadist.
Er is een groot verschil tussen "persoonlijke aanvallen" en constateringen. Het zou absurd zijn om deze topic op slot te doen omdat één iemand nergens op in wil gaan.
Probeer op z'n minst deze eens te verklaren, dit is een aardig dilemma die Theoloog scherp blootleg en waar een belangrijk gedeelte van jouw argumentatie op z'n minst zeer twijfelachtig is;
Als het aspect van de cross-over nooit voldoende is onderzocht omdat alle historici uit Eurocentrisme vooral met de eigen geschiedenis bezig zijn; hoe kun jij dan weten dat het proces van "cross-over" tussen culturen het proces is dat van doorslaggevend belang is in de vooruitgang?
Zie je wel dat je uit je hals kletst! Je doet een fundamentele, allesomvattende stelling over de geschiedenis van zo'n beetje alle culturen, en dat niet alleen: ook nog eens over het verband tussen die culturen (dat veronderstelt dus diepgravende kennis over zo'n beetje alle culturen afzonderlijk, plus kennis van hoe die culturen elkaar hebben geraakt en beïnvloedt.)* , om vervolgens te beweren dat dit aspect nooit goed is onderzocht!
Probeer op z'n minst deze eens te verklaren, dit is een aardig dilemma die Theoloog scherp blootleg en waar een belangrijk gedeelte van jouw argumentatie op z'n minst zeer twijfelachtig is;
Als het aspect van de cross-over nooit voldoende is onderzocht omdat alle historici uit Eurocentrisme vooral met de eigen geschiedenis bezig zijn; hoe kun jij dan weten dat het proces van "cross-over" tussen culturen het proces is dat van doorslaggevend belang is in de vooruitgang?
Zie je wel dat je uit je hals kletst! Je doet een fundamentele, allesomvattende stelling over de geschiedenis van zo'n beetje alle culturen, en dat niet alleen: ook nog eens over het verband tussen die culturen (dat veronderstelt dus diepgravende kennis over zo'n beetje alle culturen afzonderlijk, plus kennis van hoe die culturen elkaar hebben geraakt en beïnvloedt.)* , om vervolgens te beweren dat dit aspect nooit goed is onderzocht!
siger schreef:@moderators
Kunnen jullie dit niet op slot doen of andere maatregelen nemen?
Op deze pagina in deze discussie heb ik geen overtredingen van de forumregels gezien. Wel word je scherp en aanvallend benaderd, en dat is geenszins verboden. Het is dan eerder zaak om even listig, of nog listiger te zijn, óf (indien dat het geval zou zijn, waar ik geen uitspraak over doe) om je mening te wijzigen, of de discussie te verlaten. Het is niet anders. Wanneer er zich duidelijke schendingen van forumregels voordoen, zullen we uiteraard ingrijpen.
Gegroet.
'Bij een discussie die de redelijkheid zoekt heeft hij die het onderspit delft groter voordeel, voor zover hij er iets van opgestoken heeft.’ Epicurus (341-271vc)
... niet de enige bron van wat? De westerse 'seculiere' samenleving? De verlichting?siger schreef: Ik verdedig dat christelijk Europa niet de enige bron is. Niet meer en niet minder.
(antwoord op deze vraag is voor mij belangrijk om enigzins inzicht te kunnen krijgen in het meningsverschil in deze discussie).
Vriendelijke groet.
'Bij een discussie die de redelijkheid zoekt heeft hij die het onderspit delft groter voordeel, voor zover hij er iets van opgestoken heeft.’ Epicurus (341-271vc)
-
siger
Ik zal hier nog vandaag op antwoorden, maar niet hier, want ik wil niet opnieuw ongegronde beschuldigingen en scheldpartijen over me heen krijgen, forumregels of niet.Devious schreef:... niet de enige bron van wat? De westerse 'seculiere' samenleving? De verlichting?siger schreef: Ik verdedig dat christelijk Europa niet de enige bron is. Niet meer en niet minder.
(antwoord op deze vraag is voor mij belangrijk om enigzins inzicht te kunnen krijgen in het meningsverschil in deze discussie).
Vriendelijke groet.
Dus een PB neem ik aan.