@Yours,Yours schreef: ↑15 feb 2018 15:10 @Peter,
Inderdaad beschouw ik een hersendood verklaard iemand als een mens die nog leeft: met een zeer laag bewustzijn dat nog pijn kan ervaren. Die geest is dus nog niet gegeven, zoals je beweert.
Dat blijkt wel uit wat ik ook schreef in mijn vorige bericht, welke passage afkomstig is uit het boek van Ger Lodewick:Wat mij verder opvalt is dat er op de naasten onder deze emotionele omstandigheden zo enorm veel druk wordt uitgeoefend.In het boek “wat je over orgaandonatie zou moeten weten” van Ger Lodewick beschrijft Leontien van Aartsen de donatieprocedure bij haar echtgenoot Eric. Eric kreeg in 1998 een ernstige hersenbloeding en aangekomen in het ziekenhuis krijgt Leontien te horen dat er geen enkele hoop was voor haar man. Zij kreeg te horen dat haar man hersendood was. Daarna kwam de transplantatiecoördinatrice (TC) die urenlang op de familie inpraat om ze over te halen in te stemmen met orgaandonatie. Uiteindelijk stemde Leontien in omdat de TC beweerde dat haar man narcose zou krijgen tijdens de uitname-operatie. Als Leontien haar man weer terugziet ligt hij opgebaard in het rouwcentrum. Hij is zowel voor haar als voor de familie onherkenbaar vanwege zijn totaal vertekende gezicht. Het was als een van pijn doortrokken gezicht. Hieruit leidt Leontien af dat haar man pijn heeft geleden.
Ja dat lijkt me een emotionele moeilijk ervaring. Te lang inpraten op mensen die liever: `NEE` kiezen lijkt me sowieso al niet goed. Haar man heeft een hersenbloeding gehad; ook daarbij zal hij misschien pijn ervaren hebben. Deze situaties zie je ook bij mensen die sterven zonder donor te zijn. Mijn vader was intens blauw -hij is gestikt- we waren bij zijn overlijden. Mijn jongste zusje herkende er niet onze vader in toen hij overleden was. Dus zulke verhalen kun je overal lezen zonder dat het met orgaandonatie te maken heeft.
Tja dat is zonde van de organen. 
Maar doneren is toch de gever m.i dus niet fout geschreven??
