Ik ook, maar wie bedoeld Nietsche met zwakkelingen en mislukkelingen? Hebben we het dan over psyche, fysiek of beide? En ten onder gaan als in afmaken, of negeren en verder geen aandacht aan besteden omdat mensen hun problemen zelf moeten overwinnen en zelfhaat, zelfmedelijden etc een zwakke poging is om steun van anderen te krijgen?collegavanerik schreef:Heftig citaat. Staat er wat er staat, bedoeld Nietzsche wat ik lees, of is dit een rhetorische stijlfiguur?Nietzsche schreef:Zwakkelingen en mislukkelingen horen ten onder te gaan: eerste regel van onze mensenliefde. En men moet ze daarbij nog helpen ook.
Wat is schadelijker dan alle ondeugden? - Het daadwerkelijke medelijden met alle mislukkelingen en zwakkelingen - het christendom."
Ik kan mij goed voorstellen dat personen deze tekst van Nietzsche misbruiken.
Ik denk eerder dat Nietsche bedoelde dat we geen medelijden met dergelijke mensen zouden moeten hebben omdat daardoor deze mensen zwak zullen blijven."Mensen die troost nodig hebben, worden door geen enkel troostmiddel zo opgebeurd als door de bewering dat er voor hun geval geen troost bestaat. Daarin ligt zo een onderscheiding besloten, dat zij hun hoofd weer opheffen." - Nietsche
Dit deed me denken aan een boek van Wayne Dyer waarin hij een aantal voordelen van dergelijke zwakheden voor het individu op een rijtje zet.
Ik zal ze even voor u uitschrijven...
Psychologische voordelen van schuld kiezen
1) Door je actuele momenten te vullen met schuldgevoelens over iets wat reeds heeft plaatsgevonden, hoef je deze momenten niet op een effectieve, zelfopbouwende manier te gebruiken. Heel eenvoudig gezegd, schuld is, als zoveel zelfvernietigende gedragspatronen, een techniek om te vermijden in het heden aan jezelf te werken. En dus schuif je de verantwoordelijkheid voor wat je nu bent of niet bent naar wat je in het verleden was of niet was.
2) Door de verantwoordelijkheid naar het verleden te verleggen vermijd je niet alleen het moeizame werk om jezelf nu te gaan veranderen, maar ook de onvermijdelijke risico's die daarmee gepaard gaan. Het is gemakkelijker je door schuldgevoelens over het verleden te laten verlammen dan je op het gewaagde pad van groeien in het heden te begeven.
3) De neiging bestaat te geloven dat als je je maar schuldig genoeg voelt, je verdorvenheid je ten slotte vergeven al worden. Dit idee van vergiffenis ligt ten grondslag aan het gevangeniswezen dat we hierboven hebben beschreven, waarin de gevangene voor zijn zonden boet door zich gedurende een lange periode afschuwelijk te voelen. Hoe groter de overtreding, hoe langer de periode van berouw is die noodzakelijk wordt geacht om vergiffenis te krijgen.
4) Schuld kan een middel zijn om terug te keren tot de beslotenheid van de kindertijd, een veilige periode toen anderen beslissingen voor je namen en voor je zorgden. I.p.v nu zelf het heft in handen te nemen, verlaat je je op de normen van anderen uit je verleden. En weer is het voordeel dat je hierdoor niet je eigen leven hoeft te leven.
5) Schuld is een nuttige methode om de verantwoordelijkheid voor je gedrag op anderen te schuiven. het is gemakkelijk om je op te winden over het feit dat je door anderen wordt gemanipuleerd en je schuldgevoelens af te wentelen op die duivelse anderen, die zo machtig zijn dat ze je alles kunnen opdringen, inclusief schuldgevoel
6) Vaak kun je goedkeuring van anderen winnen, ook al keuren die je gedrag af, door je schuldig over dat gedrag te voelen. Je kunt iets gedaan hebben waardoor je je bij hen uit de boot valt maar door je schuldig te voelen toon je dat je weet hoe je je feitelijk gedragen moet en probeer je weer in genade te worden aangenomen
7) Schuld is een prachtige manier om medelijden bij anderen te wekken. Het doet er niet toe dat verlangen naar medelijden een duidelijk teken is van lage eigendunk. In dit geval verkies je medelijden van anderen boven eigenliefde en zelfrespect.
Hebr 6: 