Er is terecht sprake van bewustzijnsverruiming omdat de zogenaamde hogere bewustzijnsvormen (zelfbewustzijn) meestal de oorspronkelijke onafgescheidenheid met het heelal versluieren. Een spirituele ervaring schept dus de mogelijkheid die 'eenheid' te integreren in het zelfbewustzijn. Een hond is daar niet tot in staat.Theoloog schreef:Spirituele ervaringen worden vaak beschreven als bewustzijnsverruiming, maar uit onderzoek blijkt dat zulke ervaringen juist het uitschakelen van hogere bewustzijnsvormen vereisen.
Het transformatieproces verloopt als volgt; bewustzijn, zelfbewustzijn, zelfrealisatie.
Zelfrealisatie is vanuit ervaring bewust worden van wat zelfbewustzijn is. Een subject/object-relatie met 'onszelf'.
In het artikel is er sprake van een mediterende monnik. Die zal zich ook niet bezig houden met verklaringen over God. Hij spreekt misschien wel van boeddhanatuur. Dit wil zeggen, de eigen diepste natuur. Het eenvoudige ervaren van dat-het-is (anitas) zonder de 'onrust' van het zoeken naar wat-het-is (quiditas).
Misschien als toetje deze zenkoan van Joshu nog.
Zenmeester Joshu loopt met een leerling over straat en ze zien een hondje langs de kant van de weg. De leerling vraagt: ‘Heeft dat hondje boeddhanatuur?’ en Joshu antwoordt: ‘MU!’