Vreugde/troost/geluk vinden in je atheïsme

[Sararje]

Saviourmachine: We hebben al een keertje irl over jouw leven gesproken. Stel even dat je weer zo gelovig zou zijn als je was tot een jaar of drie geleden, zou god dan die matrix wel helemaal kunnen opvullen? Zo nee, waarom niet en zo ja, waarom wel? Ik denk dat je te veel verwacht van "de zin van het leven". Volgens mij verwacht je een hoogdravend antwoord wat voor alle mensen een beetje identiek is maar indivueel ingevuld kan worden. Waarom moet je zo´n hoogdravend, alomvattend antwoord eigenlijk hebben vraag ik me af?

[Saviourmachine]

Saviourmachine: We hebben al een keertje irl over jouw leven gesproken. Stel even dat je weer zo gelovig zou zijn als je was tot een jaar of drie geleden, zou god dan die matrix wel helemaal kunnen opvullen? Zo nee, waarom niet en zo ja, waarom wel? Ik denk dat je te veel verwacht van "de zin van het leven". Volgens mij verwacht je een hoogdravend antwoord wat voor alle mensen een beetje identiek is maar indivueel ingevuld kan worden. Waarom moet je zo´n hoogdravend, alomvattend antwoord eigenlijk hebben vraag ik me af?

Nee, voor mij heeft god geen zin gehad. Of een god als zij zou bestaan zin zou geven aan mijn bestaan, ik zou 't niet weten. 'k Ben juist de draad kwijt wat betreft de zin van het leven. Ik verwacht geen hoogdravend antwoord. Ik verwacht helemaal niet iets linguistisch. Jij vraagt je af waarom ik een antwoord op mijn vraag naar de zin van het leven wil hebben. Ik ook. Waarom zoek ik ernaar? Waarom leg ik me er niet gewoon bij neer?

Het heeft dus wat betreft mijzelf helemaal niet met gelovig versus ongelovig zijn te maken. De zin van het leven. Ik vind dat een zoektocht waard. Maar waarom? Waarom ben ik niet tevreden met deze Matrix waarin ik leef? Waarom praat ik er überhaupt in deze termen over?

Ik wil er alles uithalen wat er in zit. Soms "verdenk" ik mijn vriendin van het "maken" van problemen. "'t Gaat toch goed zo?" denk ik dan bij mezelf. En aan de andere kant "voel" ik dat die akkevietjes er zijn om zoveel mogelijk uit onze relatie te halen. Een soort duwen en trekken, problemen formuleren om uiteindelijk elkaar 't beste te kennen, en samen alles te "begrijpen".

Alles eruithalen wat er in zit. Dat zijn voor mij existentiële levensvragen.

[MOODY BLUE]

Christenen vinden ook troost bij vrienden, mensen die je kunt aanraken die een arm om hen heen slaan. En daar boven op kunnen ze ook nog troost verwachten van de Trooster (Heilige Geest). Die wel degelijk antwoordt en troost en vrede bij kunt vinden.

Als mensen ergens graag in WILLEN geloven, daar in niets geloven hen beangstigt, zullen ze met een soort mantra-achtig denken (bidden) iets ervaren dat ze troost. De menselijke geest(het zelfbewustzijn) is een zeer vreemd gegeven. Het is een samenspel van chemie en de uitwerking daarvan op de miljarden kontaktjes die gelegd worden tussen de diverse hersencellen.

Met prikkeling van bepaalde gedeeltes van de hersenen kunnen wetenschappers heerlijke religieuse ervaringen opwekken.

Zelf heb ik veel van die ervaringen meegemaakt toen ik nog helemaal "in de heer" was. De trooster was in hoge mate bij mij aanwezig.
Achteraf weet ik dat ik mezelf toewerkte naar een staat van blijdschap/euforie vanwaaruit ik ook ervoer dat mijn zonden vergeven waren door het bloed geplengd door een mythisch figuur dat Yeshoea heette

[Kitty]

De vraag die ik hier stelde heb ik opnieuw gesteld in het topic De Geest omdat het hier of topic was.

[MOODY BLUE]

Ik snap Atheist_1984 wel. Je bepaalt zelf de zin van je leven. Maar dat zinvolle leven van je is zo afgelopen. Hoe kijk je terug op je sterfbed? Waarom draai je mee in dit systeem? Je leven heeft zin op vele manieren, anderen hebben op heel veel manieren profijt van jouw leven. Jouw leven heeft zin omdat je een geschikte levenspartner kiest, zodat minder geschikte levenspartners een kleinere kans op nakomelingen hebben. Enz. enz.

Zoals een kubieke centimeter water bestaat uit diverse mechanismen, zo ook zijn wij een klein deel van een groter mechanisme dat "bestaan" heet. Als wij ons terugtrekken uit dit leven, gaat het 'bestaan' gewoon door, voor mij miljoenen anderen.
Maar juist in het tijdsbestek waarin ik leefde was er NIEMAND zoals ik, en was het bestaan een moment anders dan voor en nadat ik er was.

Ik ben Neo. Wat te doen? Ik ga dood. Doorzie ik mijn keuzes? Of belangrijker: doorzie ik mijn visie, doorzie ik mijn passies, doorzie ik mijn dromen? Hoeveel tijd maak ik daadwerkelijk vrij voor mijzelf? Bestaat voor mij niet alleen datgene wat ik direct meemaak? Hoe beperkt ben ik wel niet? Hoe reëel is die kleine, kleine microwereld? Hoe reëel de tijd? Zie ik niet de hoeveelheid zin in mijn leven, die ik verdien te zien? Hoe bewust ben ik?

Zodra je 'leven' en 'bestaan' tot een probleem maakt, heb je een probleem. Elk probleem is relatief, en onderhevig aan tijd en ruimte. Als jij je geest laat vertroebelen door relatieve zaken door ze totaal te onttrekken aan relativiteit, DAN kun je maar beter dood zijn ja.

[Devious]

Net zo goed als de bewijzen ervoor ontbreken dat er geen hiernamaals is.

Maar ik heb ook niet gezegd dat er geen hiernamaals is. Ik heb slechts gezegd dat er geen bewijzen zijn die het bestaan ervan bevestigen.
De bewijslast ligt bij degene die de claim op tafel heeft gelegd, niet bij degene die de claim verwerpt.

Vriendelijke groet.

[MOODY BLUE]

Hoi Moody Bleu,

Wat maakte bij jou dat je erachter kwam dat de Heilige Geest die in je woonde (als je het zo ook hebt ervaren tenminste) niets meer of minder was dan je eigen bewustzijn of onderbewustzijn of wensdenken? Ik vroeg al eerder aan stroopwaffel namelijk hoe het mogelijk is dat een gelovige die de Heilige Geest ervaart een atheist kan worden, dus hoe die erachter komt dat het nooit en te nimmer de Heilige Geest is geweest. Kun jij dit uitleggen?

Toen ik het geloof vaarwel zei, ben ik door een hel gegaan. Ik stierf soms haast van angst.
Doodsbang was ik dat die fictieve god mijn kinderen zou straffen voor mijn zonden.
Als ik een ziekenauto hoorde, dan dacht ik meteen dat "de tijd gekomen was" voor de straf.
Het ontkennen van god terwijl je wel gelovig was is n.l. één van de grootste zonden. Ik begon n.l. ook langzaamaan de heilige geest te ontkennen en lees maar eens wat de zonde tegen de heilige geest voor straffen oplevert.

Daarnaast ervoer ik ook de bevrijding van die god die meekeek in mijn geest. Die meekeek in al mijn geheimpjes, en soms hoofdschuddend naar mij keek als ik weer eens wat 'fout' deed.

Langzamerhand begon ik te merken dat er van al de voorspelde ellende in de bijbel voorspeld als je god los zou laten, kwam niet uit. Ik ervoer dat ik het lot van mijn leven zelf kon gaan beïnvloeden, dat ik zelf baas was over de dingen die ik deed.

Maar het belangrijkste was dat ik merkte dat ik ook gewoon zonder god blij kon zijn, dat ik eufore momenten gelijk aan die momenten met de grote trooster kon ervaren zonder dat daar een godsbeleving voor nodig was.



Ik weet niet of je dit bedoelde Kitty, als je iets anders bedoelde vraag het opnieuw.

[jHenosch]

Toegegeven, bij begrafenisen zal het geloof troost bieden, hoewel ik wel bevreesd zou zijn voor de mogelijkheid dat degene aan wiens graf ik sta in de hel brand.

Hier zit een keerzijde aan vast. Gelovigen worstelen bij de dood van een geliefde niet alleen met het verlies maar ook met hun geloof. Voor sommigen komt de klap dus twee keer zo hard aan. Hun kind wordt voor hun ogen doodgereden. Hierna staan ze te janken om het gemis van hun zoon/dochter en tevens janken ze om hun geloof. En snappen niet dat iets dit kan regisseren. Dus vol gas voor de afdeling nazorg van de ghristelijke gemeente om alles in goede banen te leiden.


Maar goed zingeving uit atheisme. Moeilijke vraag. Relativeren en geen para-abnormale entiteiten vragen om onzichtbare hulp. Of vluchten in drogredenen. Ik denk dat elk moment anders wordt ingevuld. Een standaardoplossing is er niet.

wanneer gelovigen geloven in de zin dat God alles wat misgaat zo gewild en zo geplanned heeft, moet dat wel haast tot geestesziekte leiden.

Maar wanneer god gezien wordt als ontwerper, programmeur die flink wat overlaat aan het toeval, om zoekend/pragmatisch tot het mooiste resultaat te komen, kan de hoop van een uiteindelijk alleswetende god hoop en troost schenken, zoals Jezus zichzelf ook noemde, de Trooster.

Wanneer je aanneemt dat 1 en ander nog eens overgedaan kan worden in een ander experiment, prototype, programmasimulatie, een ander leven, zodat je de troost van het

stil maar wacht maar
alles wordt nieuw
de hemel
en de aarde

altijd kunt blijven zingen.

en dan is het maar wishfull thinking,
die vraag wordt vooral irrelevant na mijn dood, want dan heeft het in mijn leven in ieder geval de troost geboden die je nodig hebt, als een mens wanneer die soms in volle onmacht roept om zijn god.

mijn god, de emotie van de mens is er ook nog.

[Kitty]

Maar het belangrijkste was dat ik merkte dat ik ook gewoon zonder god blij kon zijn, dat ik eufore momenten gelijk aan die momenten met de grote trooster kon ervaren zonder dat daar een godsbeleving voor nodig was..

Dit is wel wat ik bedoelde Moody Bleu, juist hetzelfde ervaren waarvan je eerst dacht dat het van de Heilige Geest kwam en later bleek dat je dit gewoon zelf was. De antwoorden, de euforie, het geluksgevoel, het ervaren dat je eigen bewustzijn, denken, voelen precies hetzelfde doet als de Heilige Geest waar je dat eerst aan toeschreef. Alleen zonder de angst het fout te doen. Het moet als een bevrijding voor je gevoeld hebben.

Dan nog het idee van Stroopwaffel dat wat hij doorkrijgt van de Heilige Geest nooit van hemzelf kan komen omdat hij het idee heeft, dat hij zelf nooit tot die bepaalde beslissingen zou gekomen zijn die hij nu door krijgt. Dit is ook iets dat ik absoluut bestrijd. Je komt altijd wel eens tot uitkomsten waar je in eerste instantie nooit aan dacht. Ik heb dat als atheist ook.

Stroopwaffel, je moet me niet verkeerd begrijpen, ik gun je je geloof van harte en ik merk dat je je er heel gelukkig bij voelt. En als dat jouw ervaringswereld is, wie ben ik dan om dat tegen te spreken. Ik wil alleen maar aangeven dat ik wat werking van de geest, die jij de Heilige Geest noemt, echt geen enkel verschil zie, dan de werking van de menselijke geest, die tot heel wat meer in staat is dan je zou denken, en tot heel verrassende uitkomsten kan komen in je denken.

Jij wil graag geloven en je doet dat ook in een externe Geest. Ik zoek en ervaar hetzelfde maar zie het als een onderdeel van de menselijke geest.

[jHenosch]

de Geest zit overal, zowel intern als extern.

en als je de geest gegeven hebt, geloof ik dat deze bewaard wordt om later opnieuw in verbeterde omstandigheden te worden herstart.

[Kitty]

Voor mij dus niet extern JHenosch, maar dat had je al begrepen neem ik aan.

[jHenosch]

Voor mij dus niet extern JHenosch, maar dat had je al begrepen neem ik aan.

zeker, maar ik vind het wel een beetje onwaarschijnlijk, als je zoveel geest ook om je heen ziet.

maar het maakt eigenlijk niet uit, als je maar wel erg verliefd kunt zijn op dat leven, is het eigenlijk al gepiept, en volgens mij ben je dat.

[Kitty]

Hoe kom jij aan het idee dat ik veel geest om me heen zie?

[jHenosch]

Hoe kom jij aan het idee dat ik veel geest om me heen zie?

geest, karakter dat heel veel op je lijkt, of anderzins.



zoals in een hologram, waar binnen alle deeltjes het geheel zit.

of zoals Spinoza het prachtig zei, er bestaat niets behalve God/Geest.

[Kitty]

Dit is voor mij toch bla bla praat hoor omdat ik gewoon totaal niet zo denk als jij.

Ik zie helemaal geen geesten om me heen, en karakter vind ik ook niets met een externe geest te maken hebben. Wat ik met het foutieve woord geest aangeef is het brein, het denken het bewustzijn en onderbewustzijn, de emoties, de stofjes voor die emoties en het samenspel van dit alles dat je mens maakt. Dit alles stelt je in staat te ervaren, beslissingen te nemen, na te denken, impulsen te krijgen, ideeen te krijgen. Kortom alles wat je ervaart is terug te voeren op een samenspel van biologische instrumenten waar ieder mens mee uitgerust is. Niks zweverigs aan, niets van buitenkomend, maar gewoon puur aantoonbare natuur.