Terugdenken aan je christelijke jeugd

[MoreTime]

Of het om grote aantallen gaat die na een ingrijpende gebeurtenis hun geloof kwijtraken dat betwijfel ik. Een deel zal zelfs fanatieker worden. Een oud-collega verloor eerst zijn kind aan de bekende ziekte, mede hierdoor liep zijn relatie in het slop en ging zijn vrouw bij hem weg. Toen kwam er een burn-out en zat hij thuis maar opvallend genoeg vergeleek hij zichzelf met Job en vertelde dat hij alles terug zou krijgen als hij maar vast zou houden aan zijn geloof. In plaats van de conclusie te omarmen dat het lot hem onwelgevallig is en dat dit meer mensen overkomt en het meest voor de hand liggende antwoord is dat het geen spel is maar pech. Zonder dat een externe freubelaar iemand even gaat uittesten of hij sadisme proof is.

Zo'n geval ken ik ook. Misschien kunnen we dan stellen dat het het een of het ander is? De ene persoon vlucht nog meer naar het geloof en komt zo zijn 'twijfel te boven'. De ander kan zich ervan afkeren. Daarbij moet je rekening houden dat het niet altijd direct gebeurt. Er kan jaren overheen gaan, zo is dat bij mij ook verlopen. Soms is er alleen iets nodig om je ogen te openen en vaak gebeurt dat door iets heftigs. Kan ook een ruzie zijn in de kerk, of zoiets.

Ik val in herhaling op het forum, maar ben steeds meer overtuigd van het feit dat de gemiddelde burger niet wil veranderen, aangezien dat eng is. Je hele wereldbeeld omgooien is niet niks. Menigeen kan dat beamen hier. De winst die het oplevert ervaar ik als enorm, maar dat weet je op voorhand niet.

Een half jaar voordat we gingen scheiden gingen we al niet meer naar de kerk...

Je schrijft hier dat je al een half jaar niet meer naar de kerk ging, maar dan is het 'zelf gaan nadenken' toch al eerder begonnen dan na je scheiding?

[lost and not found yet!]

Een half jaar voordat we gingen scheiden gingen we al niet meer naar de kerk...

Je schrijft hier dat je al een half jaar niet meer naar de kerk ging, maar dan is het 'zelf gaan nadenken' toch al eerder begonnen dan na je scheiding?

Ja dat klopt, maar dat voor 100% zelf nadenken, ja dat heeft wel heel wat voeten in de aarde gehad, helemaal als je van kind af aan hiermee te maken hebt gehad. Mijn hele jeugd bijvoorbeeld was doordrongen van de religie. Die kwam eigenlijk altijd als eerste. Met de uitspraak: Wat zegt de Bijbel hierover als er een probleem aan de orde was. Maar ook weer niet dat ik dat als slecht ervaren heb ofzo. Ik kijk voor mezelf terug op een echt gelukkige jeugd.

[Henry II]

Binnen mijn familie- en vriendenkring vertalen wij 'biblebelt' doorgaans gewoon met 'poliogordel' Dit wil nog wel eens vreemde reacties geven.

[Maria]

Een half jaar voordat we gingen scheiden gingen we al niet meer naar de kerk...

Je schrijft hier dat je al een half jaar niet meer naar de kerk ging, maar dan is het 'zelf gaan nadenken' toch al eerder begonnen dan na je scheiding?

@ Moretime.
Dat hoeft niet per definitie.
Het niet meer naar de kerk gaan, nadat ik (we) getrouwd was en niet te vergeten verhuisd was naar een andere omgeving, heeft meer te maken met het zelf kunnen beslissen of je liever zondags in bed wil blijven liggen dan naar een saaie preek gaan luisteren.

Langere tijd achtereen kerkeloos en dan af en toe naar mijn vroegere kerk bij speciale gelegenheden, gaf elke keer weer meer het gevoel van, "Wat doe ik hier?"
Nu kun je ook gewoon een kerk uitzoeken waar je je wel bij voelt aansluiten, zoals mijn broer deed en naar een meer vrijzinnige kerk ging, maar daar had ik te weinig motivatie voor.
Of het nou laksheid was of het los komen van het dagelijkse godsbesef, weet ik eigenlijk niet.
Toch was ik in die tijd wel gelovig en voelde me eerder schuldig om mijn twijfel en ongeloof.

@LANFY
Kreeg jij ook opmerkingen, dat je scheiding een gevolg kon zijn van het gegeven dat je nooit meer naar de kerk ging?
Dat als je maar was blijven gaan je ook had geweten dat een scheiding nergens een oplossing voor is en we waarschijnlijk nog steeds bij elkaar zouden zijn geweest?

Het steeds duidelijker dit aangeven naar mijn omgeving was dan ook na mijn echtscheiding.
Het was toen dat ik besloot helemaal niet meer naar die kerk te gaan.
Maar nog steeds had ik op een bepaalde manier nog een soort geloof, en zocht naar gelijkgestemden.
Ben een enkele keer nog meegegaan met vrienden, die zeiden dat de Bonders wel erg extreem waren en ik in een andere kerk wel aansluiting zou kunnen vinden.
Die ik dus niet vond.

Dat kon ook niet, want de 12 artikelen kon ik absoluut niet meer allemaal onderschrijven.

[PietV.]

Ja dat klopt, maar dat voor 100% zelf nadenken, ja dat heeft wel heel wat voeten in de aarde gehad, helemaal als je van kind af aan hiermee te maken hebt gehad. Mijn hele jeugd bijvoorbeeld was doordrongen van de religie. Die kwam eigenlijk altijd als eerste. Met de uitspraak: Wat zegt de Bijbel hierover als er een probleem aan de orde was. Maar ook weer niet dat ik dat als slecht ervaren heb ofzo. Ik kijk voor mezelf terug op een echt gelukkige jeugd.

Is dat je het gebrek aan vrijheid in het maken van eigen keuzes nooit hebt opgemerkt tijdens je jeugd? Of was het al snel duidelijk dat je niet moest gaan zwemmen tegen de stroom in. Discussieer je weleens met familieleden over indoctrinatie.

[Maria]

Ben een enkele keer nog meegegaan met vrienden, die zeiden dat de Bonders wel erg extreem waren en ik in een andere kerk wel aansluiting zou kunnen vinden.
Die ik dus niet vond.

Dat kon ook niet, want de 12 artikelen kon ik absoluut niet meer allemaal onderschrijven.

Zie:
http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... 31&t=14199" onclick="window.open(this.href);return false;

[lost and not found yet!]

@LANFY
Kreeg jij ook opmerkingen, dat je scheiding een gevolg kon zijn van het gegeven dat je nooit meer naar de kerk ging?
Dat als je maar was blijven gaan je ook had geweten dat een scheiding nergens een oplossing voor is en we waarschijnlijk nog steeds bij elkaar zouden zijn geweest?

Nee, die opmerkingen heb ik niet gehad. Ik zal nooit vergeten dat ik mijn moeder belde op haar verjaardag dat ik niet kon komen. We liggen in scheiding zei ik. Mijn moeder: nu pas? Mijn ouders zagen als ouders, en op de een of andere manier schijn je dat als ouders te voelen, maar heb zelf geen kinderen, dat we uit elkaar gingen. Het ging al een paar maanden niet goed, maar uiteindelijk zijn we de allerbeste vrienden geworden. Anekdote hierover: ik stuurde mijn ex vrouw, wat heb ik een hekel aan dat woord, begin augustus 2012 een sms. Daarin zei ik haar dat ze 2 november moest vrijhouden want dan gaan we uit eten. Maar als ik rare dingen zeg dan reageerd ze altijd direct. Dus ik zeg,maar dan gaan we uit eten en vieren dat we 12,5 jaar getrouwd zouden zijn geweest! Verhaal doet het heel goed bij mijn neefjes en nichtjes en 2 mei 2015 kan ik er al vast aan toevoegen! Dan is het 15 jaar geleden!