Jagang schreef:In dat geval mag het opmerkelijk heten dat mensapen niet in "driehoeken" kunnen denken.
Nadere verklaring: Ze kunnen niet, zoals wij, de ander aantikken en verwijzen naar een derde object of "persoon".
Apen begrijpen niets van wijzen, iets dat een hond gek genoeg wel weer kan leren.
Er is geprobeerd om chimpansee's het principe van (ver)wijzen bij te brengen, maar ze kunnen het op de een of andere manier maar niet vatten.
Hoe komen wij dan aan dat vermogen?
Érgens moet er een keer een mutatie zijn geweest die hiervoor de kiem heeft gezaaid.
Evolutie mag dan voortborduren op bestaande concepten: Ergens ontstaat er natuurlijk ook een keer weer wat nieuws.
Grotere hersencapaciteit in combinatie met afnemende fysieke weerbaarheid die tot hechtere samenwerking noopte, en dát tot verdergaande communicatie!
Apen kunnen m.i. alleen schreeuwen als er gevaar dreigt, waarna iedere aap als individu vlucht en daarvoor ook betere fysieke mogelijkheden heeft, terwijl de mens aan gezamelijke weerbaarheid denkt?
Daarvoor specifiekere aanduidingen nodig heeft om die gezamelijkheid zo goed mogelijk te kunnen benutten?
Zomaar een idee (voor wat het waard is?)
Een ander expiriment met een kistje met een laatje met een snoepje erin, en een stel extra toeters en bellen die slechts met rituele handelingen het laatje
lijken te kunnen laten openmaken.
Een mensenkind die het ritueel aandachtig opneemt van zijn leraar- - -daarna uitvoert, om dan het laatje met succes te openen.
De aap, toekijkend hoe de leraar de rituelen voordoet, maar dan rechtstreeks het laatje opendoet, wijst ook naar die individualiteit (de aap die zijn eigen kont redden moet bij gevaar- -en rent?)
De vraag is wat er zou gebeuren als het ritueel echt noodzakelijk zou zijn geweest! (het kind krijgt het laatje probleemloos open ná de rituelen uitgevoerd te hebben, maar- - -de aap, zou hij alsnog de rituelen gaan toepassen?)
Die proef werd niet genomen helaas, ergo?
[/quote][/quote][/quote]
)
