Nee, ik denk dat het met die problemen wel meevalt. Indien ik op mijn 65e pas de kans krijg om mijzelf op te offeren voor een landgenoot, kan ik mijn eventuele opofferingsgezindheids-eigenschappen al aan tientallen nakomelingen hebben doorgegeven. En het zou zelfs zo kunnen zijn dat ik die leeftijd dan heb kunnen halen omdat er in de groep waarin ik verkeer, meerdere opofferingsgezinden zijn, die ooit mijn leven hebben gered. Daarnaast hoeft de opofferingsgezindheid niet altijd tot de dood te leiden. Iemand kan zich inzetten voor zijn landgenoten of soortgenoten, waarbij het land én de soort in zijn geheel, wel bij kan varen, en tóch honderd jaar worden. Soms heeft het bijkomende neveneffecten die overigens zeer positief kunnen zijn voor het individu. Deze krijgt wellicht beloningen, kan een verhoogde status binnen de groep verwerven, etc,, hetgeen ook zeer positief kan uitpakken voor de directe nakomelingen. Met altruïsme is men altijd geneigd om de allerergste scenario's erbij te halen, maar men vergeet dat het in heel veel gevallen ook zeer positief kan uitpakken.Rene TE schreef: Devious, ik weet niet of je een beetje in de evolutietheorie zit, maar met dit soort opmerkingen, gericht aan de verkeerde persoon, kun je grote problemen krijgen. Hierover is namelijk een verhit debat gaande onder evolutiebiologen! Selectie werkt uiteindelijk op individuen die hun genen doorgeven. Individuen die zichzelf opofferen, verwijderen hun genen uit de genenpool. Wil de eigenschap in de populatie blijven, dan moeten ze via een andere route doorgegeven worden.
Hier ga ik even in op het lezen van Genesis. Inmiddels staat m’n PowerPoint op de site van Hete Hangijzers, daar staan ook wat steekwoorden over deze materie in.
Ten eerste: Genesis is een oud boek, minimaal 3000 jaar geleden geschreven, in een andere tijd en een compleet andere cultuur.
Laat ik het probleem anders aankaarten, want je vat nog niet echt wat ik bedoel. Daarom vraag ik het maar recht op de man af. 'Is de Bijbel het volmaakte woord van God?'
Zo ja, dan vind ik het vreemd dat men steeds weer begint over de culturen van vroeger die anders waren, en van de mensen die minder wisten. Indien de Bijbel niet het woord van God is, maar van een groepje mensen in de woestijn, dan kan ik me voorstellen dat het een interessant historisch onderzoeksobject is, maar als richtsnoer voor het leven heeft het even weinig waarde als de Ilias, Koran, de scandinavische mythologie, of het Boek van Mormon. Voor ieder willekeurig menselijk geschrift gaat jouw argument op. Ik heb dan ook geen enkel probleem met fouten in de 'Rerum Natura' van Lucretius, of de boeken van Darwin. Maar zodra een boek een Boek wordt; zodra het Boek gepresenteerd wordt als de enige ware boodschap van de Schepper van het universum, dan ga ik heel anders kijken naar die tegenstellingen en fouten.
En dan is er nog een ander probleem dat Rereformed, en enkele anderen ook geloof ik, ook al aanhaalden. Waarom het ene wél allegorisch interpreteren (de absurditeiten uit genesis bijvoorbeeld), en het andere niet (het 'zoenoffer' van christus bijvoorbeeld). Hoe bepaal je dat onderscheid? Is dat op basis van voorkeur, of willekeur? Het doel achter het sterven van christus is door de geschiedenis heen ook al door vele mensen verschillend geïnterpreteerd. Indien je bij een veronderstelde 'goddelijke' boodschap gaat beginnen met allegorische of metaforische 'verklaringen', dan open je een doos van pandora. Want volgens mij kun je dan alles allegorisch of symbolisch uit gaan leggen. Alles wordt dan mogelijk. Je krijgt dan namelijk zaken als 'Alverzoening', of 'reïncarnatie in de bijbel', of 'Jezus leefde in India'; dat soort dingen. Theologen denken dat het hiermee gemakkelijker wordt, maar het wordt alleen maar moeilijker.
Wel, van een goddelijk geïnspireerd geschrift zouden we toch wel iets mogen verwachten wat enigzins tijdloos is.Omdat wij in een compleet andere tijd leven, lezen we de tekst door onze eigen bril en vinden ‘absurde’ dingen.
Maar is het volstrekt onmogelijk dat mensen zich vergissen? Er zijn miljoenen mensen die geloven dat hun partner van hun houdt, terwijl zij zodra vrouw- of manlief van huis is, met de buurvrouw het bed induiken. En dan gaat het hier nog om iemand die je kunt zien en aanraken. Ik vind het dan ook altijd een eigenaardige vergelijking.Mijn geloof in God is (enigszins) vergelijkbaar met mijn overtuiging dat mijn vrouw van mij houdt. Ik heb daar geen objectief bewijs voor, misschien speelt ze wel toneel, maar uit wat ik meemaak kan ik afleiden dat ze naar alle waarschijnlijkheid erg veel van mij houdt.
Totdat er een woordenacrobaat komt met een allegorische 'verklaring'. Donar wordt opgelapt en kan nog een tijdje mee. Dit is, mijns inziens, wat men thans doet met Jahwe en Jezus.Is er niet logisch over na te denken over juistheid van geloof? Wel een beetje. Een geloof dat stelt dat onweer veroorzaakt wordt doordat een dondergod met z’n knots slaat, is falsificeerbaar.
Nee, maar indien de evangelist roept dat Hij bestaat, en dat mijn aanvaarding van Zijn bestaan van het allergrootste belang is in mijn leven, dan is het mijn goed recht om naar bewijs te vragen. Wat moet ik anders? Zomaar klakkeloos aannemen wat de evangelist zegt? Geen kritische vragen stellen over tegenstellingen, absurditeiten en immoraliteiten (ik doel hierbij op de uitroeiingsoorlogen die in opdracht van de Heer worden gevoerd)? Waarom niet Allah? Waarom niet Krishna, Kali of Ganesh?Ik lees erg vaak het woordje ‘bewijs’, ‘aantonen’ of varianten daarop in deze discussie. Er zijn heel veel aanwijzingen voor het bestaan van God, maar geen objectief verifieerbaar bewijs. Er is ook geen bewijs dat Hij niet bestaan kan.
Ik weet niet precies hoe Rereformed hierover denkt (ik vermoed dat hij het wel met mij eens is), maar persoonlijk heb ik er helemaal geen probleem mee dat er ooit een singulariteit was voor de grote Knal; een singulariteit waarover ik niets weet. Volgens mij beweert hier (van de atheïsten/agnostici) niemand dat hij of zij weet wat de precieze oorzaak was van de Grote Knal. Wie niets weet hoeft niets te bewijzen.Maar jij zit in hetzelfde schuitje, want jij moet leven met een ‘eeuwig’ kwantumvacuum, waaruit de Big Bang ontstond. We zitten allebei met het probleem dat er iets altijd al geweest was. Waarom zou het wel logisch zijn dat er altijd energie was, maar niet dat er altijd een God was?
Maar de gelovige beweert dat het God was die dit alles veroorzaakte. De gelovige is in deze degene die het wél 'weet', en dit doorgaans vol verve verkondigt, en daarom ligt de bewijslast in een discussie als deze, bij de theïst.
Een vriendelijke groet.
