Aan uitstel van een impuls liggen normale natuurlijke processen ten grondslag -- neuronen die afhankelijk zijn van input, zoals Dikkemick het samenvat. En tenzij men een paranormale aanname voorstaat waarbij de wil buiten de natuurlijke processen om bestaat en functioneert, kunnen we niet ontkomen aan het gegeven dat elke vorm van controle per definitie wordt gecontroleerd door natuurlijke processen.heeck schreef: ↑01 jul 2018 11:41 Uitstellen van de impuls leidt zo vaak tot wensbaarder effecten dat bijna ieder jachtdier dat aan de jongen moet leren:
besluipen en niet gelijk toespringen.
Landbouw bedrijven heeft dat in rationeler vorm dan de eekhoorn voorraad aanlegt en mensen zijn zo op soortgelijke -rationeler genoemd- manier in staat toekomstige opbrengsten te vertalen in noeste inspanningen in het heden.
Gewone loondienst is een alledaags voorbeeld. Compleet met in de file staan, waar uiteraard dagloon het minste uitstel vereist en waarschijnlijk een luxe lease-auto file-genoegen inwrijft. *)
Toekomstige (gezondheids)rampen afwenden is stukken moeilijker, en vaak is begeleiding nodig om zo snellere impulsbevrediging in te bouwen; denk bijv. aan AA.
Het grote voorbeeld van de marshmellowtest is onlangs weer eens kritisch onder de loep genomen:
Roelandhttps://www.theatlantic.com/family/archive/2018/06/marshmallow-test/561779/ schreef: . . . There’s plenty of other research that sheds further light on the class dimension of the marshmallow test. The Harvard economist Sendhil Mullainathan and the Princeton behavioral scientist Eldar Shafir wrote a book in 2013, Scarcity: Why Having Too Little Means So Much, that detailed how poverty can lead people to opt for short-term rather than long-term rewards; the state of not having enough can change the way people think about what’s available now. In other words, a second marshmallow seems irrelevant when a child has reason to believe that the first one might vanish. . .
*) Strafpleiter Gerard Spong ontleende bij het vaak lange wachten in de gang van het gerechtsgebouw akuut genoegen aan zijn poepdure polshorloge door te bedenken dat het niet gek was om met wachten zo een luxe te kunnen vergaren.
Er bestaan nu legio draadjes die hetzelfde beogen m.b.t. de vraag naar de wil: te zien of deze vrij kan zijn. Maar iedere hypothese die veronderstelt dat de wil vrij kan zijn van de natuurlijke processen waaruit hij bestaat betreft bij voorbaat onverdedigbare zweverij. De reden dat Dennet niet zweeft is te danken aan het feit dat hij bovenstaande niet ontkent, maar simpelweg zodanig herdefinieert dat de vrijheid van de wil voldoet aan bovengenoemde criteria.