Heringa veroordeeld wegens hulp bij zelfdoding

[Giovedico delle Fate]

Even ter herinnering:
In 2006 is de wet gewijzigd; moord na 1988 kan niet meer verjaren.

U hebt het recht om te zwijgen. Indien u geen gebruik maakt van dit recht, kan alles wat u zegt tegen u worden gebruikt in een rechtszaak. U hebt recht op een advocaat. Indien u zich geen advocaat kunt permitteren, zal er u een worden toegewezen.

Dank je wel voor je bijdrage. Ik snap alleen niet wat je ermee bedoelt en hoe die mij zou kunnen verder brengen.
Leg eens uit, als je wilt?

[Giovedico delle Fate]

Een ervaring

Beste Vrijdenkvrienden,

Ik heb lang nagedacht – en ruggespraak gehouden met een moderator van dit forum – of ik mijn persoonlijke ervaring met ‘Hulp bij zelfdoding’ hier wel of niet zou delen. Ik heb besloten het er op te wagen.
Ik ben me er volledig van bewust dat mijn verhaal heftige reacties op kan roepen, maar uiteindelijk heb ik het belang van ‘het voeren van de discussie’ voorop gesteld, vooral omdat ik het zo’n ongelooflijk belangrijk thema vind.
Ik sta naar aanleiding van het hieronder beschrevene open voor het beantwoorden van vragen, maar doe een beroep op jullie om mij enigszins respectvol te benaderen.

Het verhaal

Na een mislukt, ongelijkwaardig huwelijk, ontmoette ik bijna 13 jaar geleden de vrouw uit deze geschiedenis. Zij leek in niets op mijn ex en er was vanaf het eerste moment een geweldige ‘click’ vanwege aansluitende interesses, waarden en normen, humor enz. We stortten ons al snel in een onstuimige relatie. Ik was er tot op zekere hoogte van op de hoogte dat zij aan een bi-polaire stoornis leed, maar die was volledig onder controle m.b.v. medicatie.

Alles leek prima te gaan en na een jaar besloten we samen te gaan wonen en we kochten daartoe samen een allerliefst huisje. Maar vlak voor de verhuizing ging het mis; haar stoornis brak door de medicatie heen en dat leverde zeer onstuimige episodes op, snel afgewisseld met diepe, diepe dalen. Voor mij was het allemaal nieuw en het deed me pijn om te zien wat ze allemaal door maakte, nog los van de wissel die haar gedrag op mij trok. Tot overmaat van ramp ontdekte ik in die periode dat ze, naast haar bi-polaire stoornis, bovendien leed aan BPS (Borderline Personality Disorder).

Ik was er totaal de persoon niet naar om te doen wat mijn hele omgeving – de professionals incluis – mij adviseerden, namelijk de hele boel afblazen, mijn wonden likken en haar aan haar lot overlaten. Het kwam niet eens in mij op dat dat voor haar en/of voor mij beter zou kunnen zijn. Wij hielden immers van elkaar en dan help je elkaar, in voor- en tegenspoed.

Intussen begon zij grensoverschrijdend gedrag te vertonen in relatie tot andere mannen. Dat kwam wel héél dicht bij mijn absolute grens, dus ik bakende mijn grenzen nog maar eens duidelijk af. Zij beloofde beterschap en dat was het dan. Zij was een hoogbegaafde vrouw met zeer sterke overtuigingskracht en ik een veel te weke, altruïstische man, en daardoor eigenlijk geen partij voor haar.

Toen we ons huisje net betrokken hadden deed zij een serieuze zelfmoordpoging door het slikken van ruim 450 stiekem opgespaarde pillen; genoeg om een paard om te leggen. Ik kwam stomtoevallig eerder thuis en vond haar, belde 112 en ze overleefde het. Ze nam het mij uitermate kwalijk en ik voelde dat ze van mij iets anders had verwacht. Omdat ik haar niet aan haar lot kon overlaten, bleef mij weinig anders over dan mijn grenzen op te rekken. En weer op te rekken, en weer…

In de daaropvolgende maanden deed ze nog 3, deels vertwijfelde, zelfmoordpogingen en we zaten vrijwel ieder weekeind op de eerste hulp omdat ze haar armen met een scheermes aan flarden had gesneden. 90 hechtingen per week waren eerder regel dan uitzondering. Ik bewoog hemel en aarde bij de hulpverlening om haar op te nemen, maar ze meldden steeds dat ze haar niet tegen haar wil ‘vast konden houden’. En ze wilde niet, ze wilde naar huis, naar mij.

Ik raakte langzaamaan emotioneel en fysiek volkomen uitgeput. Ik durfde haar niet meer alleen te laten, deed de ommetjes met mijn honden al rennend en ik verzaakte op mijn werk, waardoor ik mijn baan verloor. En uiteindelijk gaf ik mij gewonnen. Ze kreeg me zover dat ik haar ‘assisteerde’ bij een nieuwe zelfmoordpoging, omdat ze claimde daar zelf de kracht niet meer voor te hebben. Ze bereidde alles zeer zorgvuldig voor; ze maakte zich zorgvuldig op, trok mooie kleding aan, dronk een halve fles port bij wijze van bloedverdunning en schreef met de hand een brief die mij van alles vrij pleitte.

Let wel: er bestond bij mij geen enkele twijfel over het feit dat ze al heel lang niets liever wilde dan dood zijn. We hebben daar tot in den treuren over gesproken en ze vertelde me dan steevast dat ze ook tijdens ‘rustige’ periodes in haar leven veel liever dood wilde zijn, maar dat ze er dan geen actie op ondernam. En ik zag elke dag, maanden lang, hoe groot en ondraaglijk haar lijden was. En de hulpinstanties gaven voortdurend ‘niet thuis’.

Op de bewuste avond bleef ze maar herhalen hoe geweldig ik was dat ik haar ging helpen, en dat nog nooit iemand zoiets onbaatzuchtigs had gedaan, enzovoort. En ik verkeerde intussen in een nachtmerrie-achtige roes, waarvan ik niet meer wist hoe ik erin verstrikt was geraakt. Uiteindelijk hielp ik haar een handje, maar kreeg ik het opnieuw niet voor elkaar om haar ‘te laten gaan’ en ik belde maar weer eens met 112, net op tijd! Dat heeft ze me nooit vergeven.

Nog geen week daarna verliet ze me voor een andere man, een doorgesnoven advocaat, die ze had ontmoet op de PAAZ afdeling van het ziekenhuis. En toen begonnen de bedreigingen. Ik moest haar binnen een week de helft van de waarde van ons huis betalen, en om te bereiken dat ik dat deed bedreigden zij en haar vriend/advocaat ook mijn familie. Ik heb aan haar eisen voldaan. Meteen daarna dreigde ze me aan te geven bij de politie wegens poging tot moord. Inmiddels volkomen murw, gaf ik mezelf aan. Ik bracht een nacht door in een politiecel en toen volgde de rechtszaak.

Een sepot wegens gebrek aan bewijs! Wat een opluchting! Maar ja, haar vriendje was advocaat, dus er volgde een beroep. Dat heeft zich uiteindelijk 4,5 jaar voortgesleept, mede als gevolg van de meest onwaarschijnlijke fouten van justitie. Tegen het einde van dit circus bereikte mij het bericht dat zij dan toch eindelijk haar rust had gevonden door zich van een flatgebouw te werpen. De rechtbank wist bij de eerstvolgende zitting (2 weken later) van niets en moest het uit mijn mond ervaren.

Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk ben ik schuldig bevonden aan zogenaamde ‘eenvoudige mishandeling’. Het OM eiste geen straf omdat het vond dat ik al voldoende was gestraft. Ik was mijn ‘vriendin’, mijn huis, mijn baan en een hele hoop geld kwijt. Maar nu heb ik dus wel een strafblad, en de meeste mensen realiseren zich niet welke gevolgen dat in de praktijk heeft. Ik kan het je in elk geval ten zeerste afraden!

Moraal van dit verhaal:
Er moet hoognodig een mogelijkheid komen voor mensen die echt niet meer willen, om op een waardige en ‘schone’ manier afscheid te nemen van het leven!

[Gershom]

Vanuit een huilend hart moet ik Storm nazeggen "Wat een zwaar leven"
Het heeft mij diep geroerd.
Dank voor je moed. Ik denk niet dat ik het had kunnen opbrengen.

[Giovedico delle Fate]

Vanuit een huilend hart moet ik Storm nazeggen "Wat een zwaar leven"
Het heeft mij diep geroerd.
Dank voor je moed. Ik denk niet dat ik het had kunnen opbrengen.

Dank opnieuw voor het hart onder mijn riem.
En toch weet ik zeker dat jij het ook had gekund.
(Ik kon het zelf overigens uiteindelijk toch ook nét niet...)

[Hopper]

Giovedico delle Fate

Ik zal het trachten zo respectvol mogelijk te verwoorden. Voor begrip over zelfdoding dienen we te begrijpen wat de situatie betekent waarin iemand die suïcidaal is verkeert. Deze persoon verkeert in een dermate psychische toestand, dat deze de toestand wilt doden. Daar zal de BPS ook debet aan zijn. Je vriendin daagde je al uit door de grenzen op te zoeken. In een volwassen relatie worden er geen grenzen opgezocht. Je vriendin zette -al dan niet bewust- al een oorzaak op, waar je geen gevolg aan gaf. Op deze wijze ben je een moeras ingetrokken, waar je bij voorbaat kansloos was.

Dat moeras bestond uit actieve hulp bij zelfdoding, hetgeen terecht strafbaar is. Dat je je bewust was van de kwalijkheid van de hulp bij zelfdoding blijkt ook uit het feit dat je 112 belde. Vanuit het standpunt van je vriendin is het dan ook heel erg begrijpelijk dat ze boos was. Zij wilde de toestand doden waarin zij verkeerde, jij bood hulp aan en op het laatste moment verzaakte je. De reden waarom hulp bij zelfdoding strafbaar is, zal je inmiddels ook wel duidelijk zijn.

Vanuit die boosheid heeft ze wraak genomen. Meer kan ik er niet van maken. En als ik je goed begrijp ben je er redelijk mee weggekomen. Uiteraard spijtig van dat strafblad, maar het had erger kunnen uitpakken voor je. Ik hoop dat mijn opinie je niet hard valt en ik denk dat je je gelukkig mag prijzen dat je redelijk met de schrik bent vrijgekomen. De materie van zelfdoding en hulp erbij wordt lichtvaardig opgevat. Dat blijkt ook uit je laatste opmerking:

Er moet hoognodig een mogelijkheid komen voor mensen die echt niet meer willen, om op een waardige en 'schone’ manier afscheid te nemen van het leven!

Wat je wilt is de vierkante cirkel. Nederland is al erg liberaal op het gebied van hulp bij zelfdoding en de randen worden steeds meer verkend.

[Gershom]

Hopper schreef

Dat moeras bestond uit actieve hulp bij zelfdoding, hetgeen terecht strafbaar is. Dat je je bewust was van de kwalijkheid van de hulp bij zelfdoding blijkt ook uit het feit dat je 112 belde. Vanuit het standpunt van je vriendin is het dan ook heel erg begrijpelijk dat ze boos was. Zij wilde de toestand doden waarin zij verkeerde, jij bood hulp aan en op het laatste moment verzaakte je. De reden waarom hulp bij zelfdoding strafbaar is, zal je inmiddels ook wel duidelijk zijn.

Vanuit die boosheid heeft ze wraak genomen. Meer kan ik er niet van maken. En als ik je goed begrijp ben je er redelijk mee weggekomen. Uiteraard spijtig van dat strafblad, maar het had erger kunnen uitpakken voor je. Ik hoop dat mijn opinie je niet hard valt en ik denk dat je je gelukkig mag prijzen dat je redelijk met de schrik bent vrijgekomen. De materie van zelfdoding en hulp erbij wordt lichtvaardig opgevat. Dat blijkt ook uit je laatste opmerking:

Terecht strafbaar, het staat er zo laconiek. Wat de omstandigheden ook zijn, het is strafbaar en wel terecht. Je komt niet snel een dergelijke conversatie stopper tegen. Uit het feit dat Giovedico op het laatste moment terugschrok en 112 belde
kan ik in het geheel niet afleiden dat hij zich bewust was van enig kwalijk handelen. Hooguit van knikkende knieën, maar wie zou dat niet hebben in die situatie? Ik pretendeer niet te weten wat er in iemands hoofd omgaat. Of zij slechts de toestand wilde doden waarin zij verkeerde of dat er heel andere overwegingen een rol speelden, daar zou ik op deze afstand geen uitspraak over durven doen. De enige die daar mogelijk iets over zou kunnen zeggen is Giovedico zelf, omdat hij de kennis en ervaring heeft en wij niet. Omdat ik geen helderziende ben kan ik ook niet zeggen dat zij bewust wraak heeft willen nemen. Dat is alles wat ik er van kan maken Als die vraag al beantwoord zou moeten worden, dan kan uitsluitend Giovedico daar enige duidelijkheid in scheppen, als hij daar behoefte aan heeft...
Of de reden waarom hulp bij zelfdoding strafbaar is sorry terecht strafbaar is, hem inmiddels duidelijk is geworden weet ik niet. Maar ik hoop van niet. Maar misschien kunnen wij die reden van u vernemen?
Ik vind bijvoorbeeld niet dat Giovedico slechts met de schrik vrij is gekomen. Integendeel, de vrouw waar hij van hield is op een heel nare manier doodgegaan, omdat hulp terecht? (ik krijg het bijna mijn strot niet meer uit) strafbaar is.
Hij is zijn huis kwijt, en zijn baan, en zal deze episode de rest van zijn leven bij zich dragen. Ja, echt iemand die duidelijk geluk heeft gehad. Samen met mevrouw Postma en meneer Heringa, die ook mazzel hadden dat zij nog goed wegkwamen.
Dat hulp bij zelfdoding lichtvaardig wordt opgevat blijkt helemaal niet uit zijn laatste opmerking en al evenmin uit zijn dramatische relaas. Integendeel. Dat er in Nederland al heel liberaal wordt omgegaan met deze materie werp ik verre van mij. Het blijkt nergens uit.
Ik ben bijna 75 jaar, en ik vind het mooi geweest. ik zou heel graag nu al afscheid willen nemen van het leven, maar dat kan nog niet. Wat mij te wachten staat is toenemende afhankelijkheid ten gevolge van voortschrijdende aftakeling. Waarom zou ik dat moeten meemaken? Is er een speciale reden dat ik mijn pijnlijk lijf nog jaren met behulp van krukken en rollators zou moeten voortslepen? Heus ik wil geen vierkante cirkel. Ik wil dat het vierkant cirkelvormig wordt.
En mocht het zover zijn en de weg is vrij om te gaan dan hoop ik dat er mensen als Giovedico, en Postma en Heringa in de buurt zijn om een hand te reiken mij zullen bemoedigen en troost bieden, en mij veilig afzetten op de andere oever...

[Maria]

Giovedico, moedig van je om hier je verhaal te vertellen.
Gershom geeft al een korte reactie.
Dat zou ik ook geschreven kunnen hebben.
Het lijkt veel verschillende aanknopingspunten te hebben, waar je je gedachten over kunt laten gaan.
Dit alles met de pogingen tot begrip voor jouw situatie.
Ik hoop dat je even nu in wat rustiger vaarwater bent gekomen, maar begrijp dat dit alles nog veel impact heeft in je huidige leven.

Mede door de tijd waarin we leven en de steeds opnieuw opklinkende stemmen, hoop ik op vruchtbare gedachten wisselingen hierover.
Met eerlijke, maar respectvolle meningen.
Gershom en Hopper hebben al een begin gemaakt.

Het lijkt idd. dat je door je vroegere vriendin, haar ziekte, gebrek aan daadwerkelijke hulp en door je liefde een moeras ingetrokken bent, waar het water je aan de lippen stond en waardoor je geen andere mogelijkheid meer zag op dat moment, dan te proberen je vriendin in haar wensen te helpen.
En daarom ook, uiteindelijk nog net niet, tot het uiterste daarin bent meegegaan.
Niet meer zag, dat alles wat zij deed en zei het gevolg waren van een ziekten, die naast haar enorme stemmingswisselingen ook sterk manipulerend gedrag veroorzaakte.
Jij bent eigenlijk het grote bewijs, dat binnen een sterke relatie met psychiatrische patiënten ook de gezinsgenoten therapie nodig hebben of minstens voorgelicht over de aard van de ziekte, de gedragsstoornis en de gevolgen, die dit kunnen hebben bij de naasten.
Verder dan alleen, dat er niks mee te beginnen is en je haar beter in de steek kon laten.
Want dat gevoel krijg je bij zo'n advies.
Maar hoe zou daar tijd en geld voor vrijgemaakt kunnen worden, als de zieke niet eens geholpen kon en ook niet wilde worden?

Edit:
Ik schreef dit grotendeels al voor de laatste reactie van Gershom en plaatste dat pas nu.

[Petra]

Even ter herinnering:
In 2006 is de wet gewijzigd; moord na 1988 kan niet meer verjaren.

U hebt het recht om te zwijgen. Indien u geen gebruik maakt van dit recht, kan alles wat u zegt tegen u worden gebruikt in een rechtszaak. U hebt recht op een advocaat. Indien u zich geen advocaat kunt permitteren, zal er u een worden toegewezen.

Dank je wel voor je bijdrage. Ik snap alleen niet wat je ermee bedoelt en hoe die mij zou kunnen verder brengen.
Leg eens uit, als je wilt?

Ik vreesde een beetje voor een verhaal zoals je vertelde maar dan met dodelijke afloop. Dan zou je strafbaar zijn geweest voor moord.
Het was dus om je eraan te herinneren van jezelf geen Heringa te maken. Die ook strafbaar is, maar dat willens en wetens razend knap heeft aangepakt door op het randje te balanceren.

Hoe dan ook, je hebt je heftige levensverhaal verteld en je rugzakje te dragen. Heel veel sterkte daarmee, het is een zware last.

Nederland is een vrij liberaal land met een enorme inzet en zorg voor onze hulpbehoevende medemens.
Ook qua euthanasie is Nederland liberaal. Als iemand niet wils- of handelingsbekwaam wordt geacht, hetgeen het geval is bij een psychische aandoening, verdient deze mens bescherming en hulp.
Het is vreselijk dat er mensen door de gaten van het net vallen en geen andere uitweg zien dan zichzelf om het leven te brengen.
M.i. is dat eerder reden om te proberen om de gaten in het net te dichten.

P.S.
In mijn directe omgeving was er een man (dertiger) die naar eigen zeggen gewoon niet gelukkig was.
Hij heeft recent zijn leven beëindigd via begeleiding van levenseinde kliniek.
Dat heeft in totaal twee jaar geduurd. Hij was bijzonder goed in staat om zijn wil te verwoorden zowel aan familie als aan de medische sector.
Toch blijft het voor de familie een zware kluif om te verteren.

[Peter van Velzen]

Wat een hel om door te maken! Ik kan je op grond wat je hebt verteld niets verwijten. Ik zou het er zelf niet beter van af hebben gebracht, In dat soort situaties kun je eigenlijk niets goed doen, tenzij je een qare tovenaar bent, Tovenaars bestaan echter niet. De meesten van ons, maken ziets gelukkig nooit mee. Ik heb er bewondering voor dat je desalniettemin weer in het leven kan functioneren.

Anderen hebben misschien wel een oordeel over wat je beter had kunnen doen, maar ik matig me dat niet aan.

[Hopper]

Terecht strafbaar, het staat er zo laconiek. Wat de omstandigheden ook zijn, het is strafbaar en wel terecht. Je komt niet snel een dergelijke conversatie stopper tegen. Uit het feit dat Giovedico op het laatste moment terugschrok en 112 belde
kan ik in het geheel niet afleiden dat hij zich bewust was van enig kwalijk handelen. Hooguit van knikkende knieën, maar wie zou dat niet hebben in die situatie? Ik pretendeer niet te weten wat er in iemands hoofd omgaat. Of zij slechts de toestand wilde doden waarin zij verkeerde of dat er heel andere overwegingen een rol speelden, daar zou ik op deze afstand geen uitspraak over durven doen. De enige die daar mogelijk iets over zou kunnen zeggen is Giovedico zelf, omdat hij de kennis en ervaring heeft en wij niet. Omdat ik geen helderziende ben kan ik ook niet zeggen dat zij bewust wraak heeft willen nemen. Dat is alles wat ik er van kan maken Als die vraag al beantwoord zou moeten worden, dan kan uitsluitend Giovedico daar enige duidelijkheid in scheppen, als hij daar behoefte aan heeft...
Of de reden waarom hulp bij zelfdoding strafbaar is sorry terecht strafbaar is, hem inmiddels duidelijk is geworden weet ik niet. Maar ik hoop van niet. Maar misschien kunnen wij die reden van u vernemen?
Ik vind bijvoorbeeld niet dat Giovedico slechts met de schrik vrij is gekomen. Integendeel, de vrouw waar hij van hield is op een heel nare manier doodgegaan, omdat hulp terecht? (ik krijg het bijna mijn strot niet meer uit) strafbaar is.
Hij is zijn huis kwijt, en zijn baan, en zal deze episode de rest van zijn leven bij zich dragen. Ja, echt iemand die duidelijk geluk heeft gehad. Samen met mevrouw Postma en meneer Heringa, die ook mazzel hadden dat zij nog goed wegkwamen.
Dat hulp bij zelfdoding lichtvaardig wordt opgevat blijkt helemaal niet uit zijn laatste opmerking en al evenmin uit zijn dramatische relaas. Integendeel. Dat er in Nederland al heel liberaal wordt omgegaan met deze materie werp ik verre van mij. Het blijkt nergens uit.
Ik ben bijna 75 jaar, en ik vind het mooi geweest. ik zou heel graag nu al afscheid willen nemen van het leven, maar dat kan nog niet. Wat mij te wachten staat is toenemende afhankelijkheid ten gevolge van voortschrijdende aftakeling. Waarom zou ik dat moeten meemaken? Is er een speciale reden dat ik mijn pijnlijk lijf nog jaren met behulp van krukken en rollators zou moeten voortslepen? Heus ik wil geen vierkante cirkel. Ik wil dat het vierkant cirkelvormig wordt.
En mocht het zover zijn en de weg is vrij om te gaan dan hoop ik dat er mensen als Giovedico, en Postma en Heringa in de buurt zijn om een hand te reiken mij zullen bemoedigen en troost bieden, en mij veilig afzetten op de andere oever...

Onze wetten komen tot stand met onze verschillen van mening. Welke verschilt van de orthodoxe opvattingen van CU/SGP tot de liberale opvatting van D66. Nu weet ik wel dat veel mensen hun eigen mening boven die van de gezamenlijke stellen, maar een conversatiestopper zou ik dat niet noemen. Eerder de eigen mening verheffen boven die van een ander. Ik reageer op de tekst welke Giovedico mij aan reikt en op grond daarvan reageer ik, beseffende dat de werkelijkheid genuanceerder kan liggen. Ik lees in de tekst van Giovedico dat hij zich op enig niveau bewust was van de kwalijke kant van de zaak. Het is aan Giovedico om duidelijkheid te verschaffen, niet aan u of mij.

De strafbaarheid van zelfdoding lijkt me duidelijk. Die is gelegen in politieke consensus, zoals eerder omschreven. Mocht een individu daarvan afwijken, dan is het oordeel aan de rechter. Hetgeen dan ook gebeurd is. En daarin lees ik dat hij met de schrik is vrijgekomen. Geen gevangenisstraf, maar alleen een strafblad. Ik ben van mening dat een mens zich bewust moet zijn van zijn gedachten en daarmee zijn daden. Giovedico was ook geen nieuweling in de materie en hij was zich ook bewust van haar grote en ondraaglijke lijden. Alle reden dus om ondanks de emoties een weloverwogen beslissing te nemen. Hulpverleners kunnen daarbij een klankbord zijn. Of Giovedico deze episode zijn hele leven bij zich zal dragen lijkt me een veronderstelling. Uiteraard wel in mentale vorm (herinnering), maar of en hoe dat een belasting voor hem zal zijn, daar doe ik geen uitspraak over. De toekomst heeft als eigenschap dat deze onvoorspelbaar is. Het is aan Giovedico ook wat dat betreft. Vandaar dat ik hem uitermate serieus neem, ook al noemt een ander dat laconiek.

Ik lees ook uw persoonlijke betrokkenheid bij de kwestie van hulp bij zelfdoding. Ik ben van mening dat een mens niet van een ander mens hulp bij zelfdoding mag vragen. Maar dat staat u uiteraard vrij. Onze eigen dood, voorzover wij daar een einde aan willen maken, dienen we zelf op te lossen op wat voor wijze dan ook. Dat kan op wettelijke wijze of via een zelfverkozen dood. Iemand kan ook besluiten u daar bij te helpen, maar dan dient u wel te beseffen wat u vraagt van deze mens. Het kan tot strafbaarheid leidden, gewetensnood, psychische ontreddering. De vraag is of u dat een dierbare wilt aan doen.

[Giovedico delle Fate]

Giovedico delle Fate

Ik zal het trachten zo respectvol mogelijk te verwoorden. Voor begrip over zelfdoding dienen we te begrijpen wat de situatie betekent waarin iemand die suïcidaal is verkeert. Deze persoon verkeert in een dermate psychische toestand, dat deze de toestand wilt doden. Daar zal de BPS ook debet aan zijn. Je vriendin daagde je al uit door de grenzen op te zoeken. In een volwassen relatie worden er geen grenzen opgezocht. Je vriendin zette -al dan niet bewust- al een oorzaak op, waar je geen gevolg aan gaf. Op deze wijze ben je een moeras ingetrokken, waar je bij voorbaat kansloos was.

Dat moeras bestond uit actieve hulp bij zelfdoding, hetgeen terecht strafbaar is. Dat je je bewust was van de kwalijkheid van de hulp bij zelfdoding blijkt ook uit het feit dat je 112 belde. Vanuit het standpunt van je vriendin is het dan ook heel erg begrijpelijk dat ze boos was. Zij wilde de toestand doden waarin zij verkeerde, jij bood hulp aan en op het laatste moment verzaakte je. De reden waarom hulp bij zelfdoding strafbaar is, zal je inmiddels ook wel duidelijk zijn.

Vanuit die boosheid heeft ze wraak genomen. Meer kan ik er niet van maken. En als ik je goed begrijp ben je er redelijk mee weggekomen. Uiteraard spijtig van dat strafblad, maar het had erger kunnen uitpakken voor je. Ik hoop dat mijn opinie je niet hard valt en ik denk dat je je gelukkig mag prijzen dat je redelijk met de schrik bent vrijgekomen. De materie van zelfdoding en hulp erbij wordt lichtvaardig opgevat. Dat blijkt ook uit je laatste opmerking:

Er moet hoognodig een mogelijkheid komen voor mensen die echt niet meer willen, om op een waardige en 'schone’ manier afscheid te nemen van het leven!

Wat je wilt is de vierkante cirkel. Nederland is al erg liberaal op het gebied van hulp bij zelfdoding en de randen worden steeds meer verkend.

Ik denk dat het u niet zal bevreemden dat ik niet blij ben met uw reactie.
Wat ik vooral mis in uw reactie is enige vorm van vraagstelling, of desnoods een zekere mate van bescheidenheid.
Wat ik in uw requisitoir NIET mis is een overdaad aan aannames, oordelen en meningen, inclusief een ongenuanceerde, eenzijdige veroordeling.

En de wijze waarop u doet voorkomen dat u precies 'weet' hoe mijn ex, ikzelf en de relatie in elkaar staken, vind ik ronduit aanmatigend, om niet te zeggen beledigend.

Mochten u alsnog vragen te binnen schieten die u kunnen helpen uw oordeel te vormen, dan zal ik die graag en naar eer en geweten beantwoorden, hoewel ik weinig hoop heb dat zoiets aan u besteedt is. Uw oordeel staat immers toch al vast en u weet precies hoe het zit.

Ik heb bij het vertellen van mijn verhaal rekening gehouden met heftige reacties. Maar een reactie als de uwe had ik op een vrijdenkersforum niet zien aankomen.

[Hopper]

Ik denk dat het u niet zal bevreemden dat ik niet blij ben met uw reactie.
Wat ik vooral mis in uw reactie is enige vorm van vraagstelling, of desnoods een zekere mate van bescheidenheid.
Wat ik in uw requisitoir NIET mis is een overdaad aan aannames, oordelen en meningen, inclusief een ongenuanceerde, eenzijdige veroordeling.

En de wijze waarop u doet voorkomen dat u precies 'weet' hoe mijn ex, ikzelf en de relatie in elkaar staken, vind ik ronduit aanmatigend, om niet te zeggen beledigend.

Mochten u alsnog vragen te binnen schieten die u kunnen helpen uw oordeel te vormen, dan zal ik die graag en naar eer en geweten beantwoorden, hoewel ik weinig hoop heb dat zoiets aan u besteedt is. Uw oordeel staat immers toch al vast en u weet precies hoe het zit.

Ik heb bij het vertellen van mijn verhaal rekening gehouden met heftige reacties. Maar een reactie als de uwe had ik op een vrijdenkersforum niet zien aankomen.

Mijn excuses dan bij deze. Ik las dat je het belang van 'het voeren van de discussie’ voorop stelde, dus ik meende er naar eigen inzicht op te kunnen en mogen reageren.

[Giovedico delle Fate]

Mijn excuses dan bij deze. Ik las dat je het belang van 'het voeren van de discussie’ voorop stelde, dus ik meende er naar eigen inzicht op te kunnen en mogen reageren.

U kunt en mag reageren naar het u goeddunkt.
Ik denk alleen dat 'het voeren van de discussie' voor mij iets anders inhoudt dan voor u.

[Gershom]

Hopper schreef

De strafbaarheid van zelfdoding lijkt me duidelijk. Geen gevangenisstraf, maar alleen een strafblad. Ik ben van mening dat een mens zich bewust moet zijn van zijn gedachten en daarmee zijn daden. Giovedico was ook geen nieuweling in de materie en hij was zich ook bewust van haar grote en ondraaglijke lijden. Alle reden dus om ondanks de emoties een weloverwogen beslissing te nemen. Hulpverleners kunnen daarbij een klankbord zijn.

Ik lees ook uw persoonlijke betrokkenheid bij de kwestie van hulp bij zelfdoding. Ik ben van mening dat een mens niet van een ander mens hulp bij zelfdoding mag vragen. Maar dat staat u uiteraard vrij. Onze eigen dood, voorzover wij daar een einde aan willen maken, dienen we zelf op te lossen op wat voor wijze dan ook. Dat kan op wettelijke wijze of via een zelfverkozen dood.

U schrijft dat de strafbaarheid-stelling duidelijk is. In uw openingspost schreef u dat het zelfs Terecht is. Vroeger was homoseksualiteit ook strafbaar. Heden vinden wij dat niet langer terecht het is zelfs niet eens meer strafbaar. Nog langer geleden was er veel meer strafbaar. Hekserij, Godslastering, noem maar op.
U vindt overtreding van bestaande wetten kwalijk en uit het feit dat iemand in verwarring 112 belt ziet u een bevestiging
dat Giovedico zich bewust was van laakbaar handelen. Tot die simpele conclusie kan ik niet komen. Tal van overwegingen kunnen een rol gespeeld hebben, maar iemand die zich bewust is van kwalijk handelen gaat dat niet bekend maken. "Goh agent. ik heb hier ingebroken en ik besef plotseling dat dit kwalijk is. Kunt u mij komen arresteren?"
U probeert aan te geven dat hulpverleners een klankbord kunnen zijn. Een klankbord is een instrument boven een preekstoel. Dat klankbord zei hem dat hij moest maken dat hij wegkwam om aan deze situatie te ontkomen.
Hulpverleners dienen te helpen. Daar vragen zij geld voor. Bij het soort hulp dat zij niet verleenden, heb je meer aan het advies van een goede vriend die zich gratis voor je inzet.

Ik ben uiteraard een belanghebbende partij. Op den duur zou u dat ook kunnen worden. Gewoon een kwestie van vergrijzing. En het leger grijsaards en hulpbehoevenden groeit gestaag. En daarmee ook de vraag om levensbeëindiging.
Alleen al door die druk zal de strafbaarheid van hulp daarbij vanzelf minder terecht worden.
Ik zal zelf slechts in uiterste nood om hulp vragen omdat ik ook vind dat je daar een ander niet mee kunt belasten.
Maar als ik mijn hond zich met een pijnlijk lijf zie voortslepen vind ik het ook normaal een arts te vragen om een milde dood. Ik kan nooit weten of mijn hond geestelijk lijd. Hij heeft hersens, dus is het niet ondenkbaar.
Mensen kunnen geestelijk lijden wel kenbaar maken, en daar begrip voor vragen. Zelfs begrip voor hun laatste wens.
Maar zolang mensen van mening zijn dat de laatste hulp terecht strafbaar is heb ik liever dat men mij als hond behandelt.

[Hopper]

Hopper schreef


U schrijft dat de strafbaarheid-stelling duidelijk is. In uw openingspost schreef u dat het zelfs Terecht is. Vroeger was homoseksualiteit ook strafbaar. Heden vinden wij dat niet langer terecht het is zelfs niet eens meer strafbaar. Nog langer geleden was er veel meer strafbaar. Hekserij, Godslastering, noem maar op.
U vindt overtreding van bestaande wetten kwalijk en uit het feit dat iemand in verwarring 112 belt ziet u een bevestiging
dat Giovedico zich bewust was van laakbaar handelen. Tot die simpele conclusie kan ik niet komen. Tal van overwegingen kunnen een rol gespeeld hebben, maar iemand die zich bewust is van kwalijk handelen gaat dat niet bekend maken. "Goh agent. ik heb hier ingebroken en ik besef plotseling dat dit kwalijk is. Kunt u mij komen arresteren?"
U probeert aan te geven dat hulpverleners een klankbord kunnen zijn. Een klankbord is een instrument boven een preekstoel. Dat klankbord zei hem dat hij moest maken dat hij wegkwam om aan deze situatie te ontkomen.
Hulpverleners dienen te helpen. Daar vragen zij geld voor. Bij het soort hulp dat zij niet verleenden, heb je meer aan het advies van een goede vriend die zich gratis voor je inzet.

Ik ben uiteraard een belanghebbende partij. Op den duur zou u dat ook kunnen worden. Gewoon een kwestie van vergrijzing. En het leger grijsaards en hulpbehoevenden groeit gestaag. En daarmee ook de vraag om levensbeëindiging.
Alleen al door die druk zal de strafbaarheid van hulp daarbij vanzelf minder terecht worden.
Ik zal zelf slechts in uiterste nood om hulp vragen omdat ik ook vind dat je daar een ander niet mee kunt belasten.
Maar als ik mijn hond zich met een pijnlijk lijf zie voortslepen vind ik het ook normaal een arts te vragen om een milde dood. Ik kan nooit weten of mijn hond geestelijk lijd. Hij heeft hersens, dus is het niet ondenkbaar.
Mensen kunnen geestelijk lijden wel kenbaar maken, en daar begrip voor vragen. Zelfs begrip voor hun laatste wens.
Maar zolang mensen van mening zijn dat de laatste hulp terecht strafbaar is heb ik liever dat men mij als hond behandelt.

Over Giovedico zal ik mij niet verder uit laten, mijn opinie wordt als onjuist en/of kwetsend ervaren. Blijft staan dat de kwestie van hulp bij zelfdoding wordt geregeld door de politiek. En daar sta ik volledig achter. In de politieke arena wordt met argumenten pro of contra gestreden. De uitkomst is de wetgeving, welke ik mede uit persoonlijke waarneming liberaal vind. Op persoonlijk vlak heb ik over hulp bij zelfdoding ook een afspraak gemaakt met mijn vrouw. Zij zal dat, indien zij dat nodig acht, zelf regelen buiten mij om. Zij heeft dat met artsen besproken, dezen dragen kennis van haar wil hieromtrent. Voor mij persoonlijk heb ik niets geregeld. Dat is ook niet aan de orde, gezien het feit dat ik fysiek en psychisch nog in orde ben. Iedereen dient wel de eigen wilsbekwaamheid in de gaten te houden. Zodra deze is verstreken is hulp bijna niet meer mogelijk.