Religie is overkoepelend en stapje verder dan Kosmologie?

[Gerard R.]

Ik niet. Waarom zou ik weer met een naampje komen? Waarom hapklaar voor mensen?
Omdat zij dat deden? Kom kom.
Zie wat ik schrijf.

Jij niet nee, maar de primitieven wel, deze bedachten bij elk verschijnsel wel een god.

Dat is ook waar ik op zachtaardige wijze voortdurend tegen te hoop loop, Vitiligo.

[dikkemick]

Nee, dat boze mag je wegdoen en wat het ontstaan van het heelal veroorzaakt e.d. is mijn
fascinatie, Dikkemick.
Trouwens ook wat er in het klein plaatsvindt. Of wat de quantumjongens van tijd tot tijd boven water halen.

Dat is dan onze grote gemeenschappelijke deler.

[dikkemick]

Ik niet. Waarom zou ik weer met een naampje komen?
Zie wat ik schrijf.

Het "meer" of "hoger" of "het Al" vind ik ook een naam.

Ja, je moet bij het praten weten waarover je het hebt. Maar god enz. is mij te beladen.
Ik verbiedt niets hoor. Alleen is het groter en onvoorstelbaarder dan wat mensen in het algemeen ons willen wijsmaken.

Ga ik je toch weer vragen: Hoe weet jij dat?

[Vit]

Tijd voor een plaatje:

M 51: Het Draaikolkstelsel
Credit & Copyright: Martin Pugh

Uitleg: Volg in het sterrenbeeld Grote Beer de sterren in het handvat van het Steelpannetje, in de richting die van het pannetje afwijst, tot je uitkomt bij de laatste heldere ster in het handvat. Laat je telescoop dan een beetje naar het zuidwesten afzakken en met een beetje geluk vind je dit adembenemende paar van met elkaar wisselwerkende melkwegstelsels, die samen het 51e object vormen in de beroemde catalogus van Charles Messier. Het grote melkwegstelsel met zijn prominente spiraalstructuur — waarschijnlijk de eerstontdekte spiraalnevel — is ook gecatalogiseerd als NGC 5194. De spiraalarmen en stoflanen lopen duidelijk vóór het begeleidende stelsel, NGC 5195 (rechts), langs. Het stelselpaar staat op een afstand van circa 31 miljoen lichtjaar en ligt officieel binnen de grenzen van het kleine sterrenbeeld Canes Venatici (Jachthonden). Door kleine telescopen vanaf de grond lijkt M 51 slechts een zwak en vaag vlekje licht, maar diepe opnamen zoals deze onthullen de opmerkelijke kleuren en het zwakke getijdenpuin rondom het kleinere sterrenstelsel.

Als je nagaat dat wij pas sinds kort weten dat dit solitaire eilanden zijn is de kosmologie met sprongen vooruit gegaan, en niet in de laatste plaats door de uitvinding van ontleden van een spectrum.

http://www.apod.nl/ap150502_nl.html" onclick="window.open(this.href);return false;

[dikkemick]

@Vitiligo
Wat ik altijd zo verneukeratief aan die prachtige plaatjes vind. Het LIJKT alsof je er zo doorheen kan wandelen en in een paar minuten aan de overkant bent. In werkelijkheid spreken we over 100.000 (of meer) lichtjaar. Een onvoorstelbare doorsnede.

[Gerard R.]

Nee, dat boze mag je wegdoen en wat het ontstaan van het heelal veroorzaakt e.d. is mijn
fascinatie, Dikkemick.
Trouwens ook wat er in het klein plaatsvindt. Of wat de quantumjongens van tijd tot tijd boven water halen.

Dat is dan onze grote gemeenschappelijke deler.

Mooi.

[Gerard R.]

dikkemick:

Ga ik je toch weer vragen: Hoe weet jij dat?

Dat weet ik niet, maar het is mijn overtuiging.
Mij te eenvoudig. Het is ingewikkelder.
Mensen zijn trouwens altíjd bezig ons wat wijs te maken, dus zó erg hoeven we niet van onze stoel te vallen bij dit vermoeden.

[Gerard R.]

Tijd voor een plaatje:

M 51: Het Draaikolkstelsel
Credit & Copyright: Martin Pugh

Uitleg: Volg in het sterrenbeeld Grote Beer de sterren in het handvat van het Steelpannetje, in de richting die van het pannetje afwijst, tot je uitkomt bij de laatste heldere ster in het handvat. Laat je telescoop dan een beetje naar het zuidwesten afzakken en met een beetje geluk vind je dit adembenemende paar van met elkaar wisselwerkende melkwegstelsels, die samen het 51e object vormen in de beroemde catalogus van Charles Messier. Het grote melkwegstelsel met zijn prominente spiraalstructuur — waarschijnlijk de eerstontdekte spiraalnevel — is ook gecatalogiseerd als NGC 5194. De spiraalarmen en stoflanen lopen duidelijk vóór het begeleidende stelsel, NGC 5195 (rechts), langs. Het stelselpaar staat op een afstand van circa 31 miljoen lichtjaar en ligt officieel binnen de grenzen van het kleine sterrenbeeld Canes Venatici (Jachthonden). Door kleine telescopen vanaf de grond lijkt M 51 slechts een zwak en vaag vlekje licht, maar diepe opnamen zoals deze onthullen de opmerkelijke kleuren en het zwakke getijdenpuin rondom het kleinere sterrenstelsel.

Als je nagaat dat wij pas sinds kort weten dat dit solitaire eilanden zijn is de kosmologie met sprongen vooruit gegaan, en niet in de laatste plaats door de uitvinding van ontleden van een spectrum.

http://www.apod.nl/ap150502_nl.html" onclick="window.open(this.href);return false;

Het is prachtig wat wij uitvinden. Ik zie de plaatjes dagelijks bij de Nasa, al zal het al zijn bij 'het plaatje van de dag' (homepage in Firefox; ik gebruik er meer).
Maar het is de vraag of wij wat kunnen met 'oneindigheid' of begrippen van die aard etc.
Echter.. zoals ik stelde, het een vult het ander aan.

[Vit]

NGC 4676: Wanneer Muizen Botsen
Credit: ACS Science & Engineering Team, Hubble Space Telescope, NASA

Uitleg: Deze twee machtige melkwegstelsels trekken elkaar uiteen. Elk van de spiraalstelsels, die tesamen bekend staan als "De Muizen" omdat ze zulke lange staarten hebben, is waarschijnlijk al een keer dwars door de ander gevlogen. De lange getijdestaarten zijn het gevolg van het relatieve verschil in de graviationele aantrekkingskracht op de nabije en op de verre zijde van elk melkwegstelsel. Omdat de afstanden zo groot zijn vindt deze kosmische interactie plaats in "slow motion" — gedurende honderden miljoenen jaren. NGC 4676 bevindt zich op een afstand van ongeveer 300 miljoen lichtjaar in de richting van het sterrenbeeld Coma Berenices (Hoofdhaar) en maakt waarschijnlijk deel uit van de Coma Cluster van Melkwegstelsels. De bovenstaande afbeelding werd in 2002 gemaakt met behulp van de Advanced Camera for Surveys aan boord van de Hubble Ruimtetelescoop. Deze galactische muizen zullen gedurende de komende miljard jaar waarschijnlijk nog een paar keer botsen tot ze met elkaar versmelten om een enkel, groter, sterrenstelsel te vormen.

Zo'n botsing duurt honderden miljoenen jaren, kennelijk waren deze er dus al ver voor de schepping.

http://www.apod.nl/ap150201_nl.html" onclick="window.open(this.href);return false;

[Gerard R.]

En dan te bedenken, dat er bij zo'n botsing niet eens zoveel brokken vallen.

[Vit]

Echter.. zoals ik stelde, het een vult het ander aan.

Kun je wat preciezer omschrijven hoe je dat bedoeld?

[Gerard R.]

Je zou denken, dat zo'n collision wel heel wat schade aan hemellichamen teweeg brengt.
Maar dat is niet het geval. Er gaat wel eens wat fout, maar door de enorma afstanden tussen
objecten gaat het heel veel goed.

http://www.urania.be/astronomie/sterren ... /botsingen" onclick="window.open(this.href);return false;

[Vit]

En dan te bedenken, dat er bij zo'n botsing niet eens zoveel brokken vallen.

Inderdaad, hoewel er miljarden sterren langs elkaar vliegen zijn de afstanden te groot, maar dat zal niet altijd het geval zijn denk ik.

[Vit]

28 april 2015 • Water ontstond mogelijk al binnen één miljard jaar na de oerknal

Theoretisch onderzoek van astronomen aan het Harvard-Smithsonian Center for Astrophsycis lijkt uit te wijzen dat het heelal al veel waterdamp bevatte toen het nog slechts één miljard jaar oud was. De nieuwe resultaten worden gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters. Watermoleculen bestaan uit twee waterstofatomen en één zuurstofatoom. Direct na de oerknal bestond het heelal vrijwel volledig uit waterstof en helium; zuurstof werd pas later gevormd in het inwendige van sterren, en kwam via supernova-explosies in de interstellaire ruimte terecht. Toch ontdekten de onderzoekers dat er één miljard jaar na de oerknal in compacte wolken van gas en stof al vrij snel evenveel waterdamp gevormd kon worden als tegenwoordig, ook al bevatte de interstellaire materie indertijd veel minder zware elementen zoals zuurstof. Uit de theoretische modelberekeningen volgt dat watermoleculen (in gasvorm) vrij eenvoudig kunnen ontstaan bij temperaturen van ca. dertig graden Celsius. Die relatief hoge temperaturen kwamen lang geleden op veel plaatsen voor, omdat het hele heelal toen nog warmer was en gaswolken minder efficiënt konden afkoelen. De onderzoekers benadrukken dat hun werk alleen betrekking heeft op waterdamp in moleculaire wolken waaruit later nieuwe generaties sterren kunnen ontstaan. Onbekend is of er ook toen al veel water in ijsvorm voorkwam, en welk deel van het water uiteindelijk terecht kon komen in de eerste generatie planeten. (GS)

Als dat zo is, waren de voorwaarde van leven zoals wij dat kennen er dus al vrij snel, heeft een god dit veroorzaakt of toch de natuur?

http://www.astronieuws.nl/" onclick="window.open(this.href);return false;

[Peter van Velzen]

En dan te bedenken, dat er bij zo'n botsing niet eens zoveel brokken vallen.

Inderdaad, hoewel er miljarden sterren langs elkaar vliegen zijn de afstanden te groot, maar dat zal niet altijd het geval zijn denk ik.

In onze regionen zou het wel meevallen, maar gemiddeld is de afstand tussen twee elkaar passerende sterren als twee melkwegen met de afmeting van de onze elkaar vol raken slechts 1,7 miljard kilometer. Er zullen van de 300 miljard sterren er zo’n 2,3 miljoen zijn waarbij de sterren elkaar dichter naderen dan de afstand van de aarde tot de zon. Dat levert dus waarschijnlijk 2,3 milljoen planeten op die crashen en ongeveer 8 sterren die elkaar raken. De échte ramp geschiedt in de gallactische centra uiteraard. Dat leidt bijvoorbeeld tot het samensmelten van de centrale zwarte gaten en een gigantische gammastraling. (want twee zwarte gaten hebben een schwarschildradius die óók twee keer zo groot is, en dat brengt de omringende massa uiteraard in gevaar. De afmeting van de waarnemingshorizon groeit van 13 miljoen kilometer (iets minder dan de omloopbaan van de aarde) tot 26 miljoen kilometer(iets meer dan de omloopbaan van mars. En naast de sterren die elk uit het andere stelsel verorbert zullen ze er nog wat extra soldaat maken nadat ze zijn samengesmolten. Maar nog veel meer sterren zullen door haar zwaartekracht uit hun baan raken. Daar is de ramp daarom gigantisch! Maar dit betreft uiteraard nog geen honderste van een procent van alle sterren.